Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 172 takie materiały
    Mercedes-Benz 300SL Gullwing – Pierwsza generacja Mercedesa SL została po raz pierwszy zaprezentowana w lutym 1954 roku. Samochód zyskał kod fabryczny W198 dla wersji coupe i W121 dla odmiany roadster. Samochód był lepiej znany pod nazwą 300 SL Gullwing. Pojazd miał premierę w lutym 1954 roku podczas salonu motoryzacyjnego International Motor Sports Show w Nowym Jorku. Pierwowzorem 300 SL był wprowadzony dwa lata wcześniej sportowy wóz 300 S, z którego przejęto nowoczesny silnik wyposażony we wtrysk paliwa oraz przestrzenną ramę o skomplikowanej konstrukcji, którą spawano z rurek o niewielkiej średnicy. Mimo nie najlepszej sytuacji finansowej, w 1954 roku Mercedes postanowił wprowadzić do produkcji seryjną wersję tego samochodu. Mercedes-Benz 300 SL początkowo był uznawany za auto sportowe. Brał udział w wyścigach na torze w Le Mans, Norymberdze i Carrera Panamericana Mexico. Samochód wyposażony jest w podnoszone do góry drzwi oraz płaską karoserię z podkreślonymi wcięciami. Drzwi o niezwykłej w latach 50. konstrukcji, otwierające się do góry razem z fragmentami dachu, kształtem przypominające nieco skrzydło, zapewniły mu po angielsku potoczną nazwę Gullwing, która przylgnęła historycznie do tego modelu. Powodem zastosowania takiego rozwiązania nie były wcale względy natury estetycznej, choć bez wątpienia nadały samochodowi w tym zakresie niepowtarzalny i do dziś ciekawy charakter. Gullwing posiadał sześciocylindrowy silnik M186 o pojemności 3 litry. Silnik wytwarzał moc 220 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 260 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmowało 8,8 sekund. W czasach swojej świetności nowy Gullwing kosztował 29000 marek niemieckich, co już wtedy było kwotą zawrotną, był też jednym z najdroższych samochodów na rynku amerykańskim, kosztując tam 7400 dolarów. Łącznie powstało 3258 egzemplarzy.
    Pierwsza generacja Mercedesa SL została po raz pierwszy zaprezentowana w lutym 1954 roku. Samochód zyskał kod fabryczny W198 dla wersji coupe i W121 dla odmiany roadster. Samochód był lepiej znany pod nazwą 300 SL Gullwing. Pojazd miał premierę w lutym 1954 roku podczas salonu motoryzacyjnego International Motor Sports Show w Nowym Jorku. Pierwowzorem 300 SL był wprowadzony dwa lata wcześniej sportowy wóz 300 S, z którego przejęto nowoczesny silnik wyposażony we wtrysk paliwa oraz przestrzenną ramę o skomplikowanej konstrukcji, którą spawano z rurek o niewielkiej średnicy. Mimo nie najlepszej sytuacji finansowej, w 1954 roku Mercedes postanowił wprowadzić do produkcji seryjną wersję tego samochodu. Mercedes-Benz 300 SL początkowo był uznawany za auto sportowe. Brał udział w wyścigach na torze w Le Mans, Norymberdze i Carrera Panamericana Mexico. Samochód wyposażony jest w podnoszone do góry drzwi oraz płaską karoserię z podkreślonymi wcięciami. Drzwi o niezwykłej w latach 50. konstrukcji, otwierające się do góry razem z fragmentami dachu, kształtem przypominające nieco skrzydło, zapewniły mu po angielsku potoczną nazwę Gullwing, która przylgnęła historycznie do tego modelu. Powodem zastosowania takiego rozwiązania nie były wcale względy natury estetycznej, choć bez wątpienia nadały samochodowi w tym zakresie niepowtarzalny i do dziś ciekawy charakter. Gullwing posiadał sześciocylindrowy silnik M186 o pojemności 3 litry. Silnik wytwarzał moc 220 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 260 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmowało 8,8 sekund. W czasach swojej świetności nowy Gullwing kosztował 29000 marek niemieckich, co już wtedy było kwotą zawrotną, był też jednym z najdroższych samochodów na rynku amerykańskim, kosztując tam 7400 dolarów. Łącznie powstało 3258 egzemplarzy.
    Toyota TS010 – Toyota TS010 była samochodem wyścigowym Grupy C zbudowanym przez Toyotę na Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych oraz 24h Le Mans. Ze względu na zmiany zasad w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych w 1992 roku, Toyota została zmuszona do zastąpienia poprzedniej serii samochodów sportowych Grupy C, znanej jako C-V. W 1991 roku Toyota zakończyła prace nad nowymi silnikami RV10 i rozpoczęła wczesne testy. Ze względu na zmianę silników konieczne było również zupełnie nowe podwozie, aby lepiej radzić sobie z nowym V10. Były projektant Tom Walkinshaw Racing, Tony Southgate, był odpowiedzialny za zaprojektowanie samochodu, który został nazwany TS010, był bardziej aerodynamiczny i miał dłuższe nadwozie niż seria samochodów C-V. W wyścigu 24h Le Mans w 1992 roku trzy TS010 brały udział, z czego dwa ukończyły wyścig. Jedna zajęła drugie miejsce, będąc 6 okrążeń za zwycięskim Peugeotem 905, a druga zajęła 8 miejsce.
    Toyota TS010 była samochodem wyścigowym Grupy C zbudowanym przez Toyotę na Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych oraz 24h Le Mans. Ze względu na zmiany zasad w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych w 1992 roku, Toyota została zmuszona do zastąpienia poprzedniej serii samochodów sportowych Grupy C, znanej jako C-V. W 1991 roku Toyota zakończyła prace nad nowymi silnikami RV10 i rozpoczęła wczesne testy. Ze względu na zmianę silników konieczne było również zupełnie nowe podwozie, aby lepiej radzić sobie z nowym V10. Były projektant Tom Walkinshaw Racing, Tony Southgate, był odpowiedzialny za zaprojektowanie samochodu, który został nazwany TS010, był bardziej aerodynamiczny i miał dłuższe nadwozie niż seria samochodów C-V. W wyścigu 24h Le Mans w 1992 roku trzy TS010 brały udział, z czego dwa ukończyły wyścig. Jedna zajęła drugie miejsce, będąc 6 okrążeń za zwycięskim Peugeotem 905, a druga zajęła 8 miejsce.
    3 kwietnia 2022, 19:23 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Bugatti Chiron – Drugi produkcyjny model w historii reaktywowanego w 1998 roku przez Volkswagena Bugatti został oficjalnie zaprezentowany 1 marca 2016 roku tuż przed prezentacją przed publiczością na Geneva Motor Show. Proces rozwojowy obejmował skonstruowanie 30 prototypów, które przejechały łącznie 500 tysięcy kilometrów i zużyły 200 kompletów ogumienia. Bugatti Chiron zastępił produkowanego dotąd przez dekadę Veyrona, zyskując w stosunku do niego dłuższe, wyższe i szersze nadwozie, a także większą o 133 kilogramów masę. Samochód otrzymał nazwę na cześć Louisa Chirona – utytułowanego monakijskiego kierowcy Bugatti podczas 24-godzinnego wyścigu w Le Mans.

Silnik W16 o pojemności 8 litrów i mocy 1479 KM rozpędza samochód do 100 km/h w czasie 2,5 sekundy, z kolei 200 km/h osiąga po 6,5 sekundach przy mocy przenoszonej na 4 koła. Chrion w podstawowym wariancie jest w stanie rozpędzić się maksymalnie do elektronicznie ograniczonych 420 km/h, posiadając przy tym techniczne możliwości do osiągnięcia 463 km/h - ogranicza to jednak m.in. fabryczne ogumienie.
    Drugi produkcyjny model w historii reaktywowanego w 1998 roku przez Volkswagena Bugatti został oficjalnie zaprezentowany 1 marca 2016 roku tuż przed prezentacją przed publiczością na Geneva Motor Show. Proces rozwojowy obejmował skonstruowanie 30 prototypów, które przejechały łącznie 500 tysięcy kilometrów i zużyły 200 kompletów ogumienia. Bugatti Chiron zastępił produkowanego dotąd przez dekadę Veyrona, zyskując w stosunku do niego dłuższe, wyższe i szersze nadwozie, a także większą o 133 kilogramów masę. Samochód otrzymał nazwę na cześć Louisa Chirona – utytułowanego monakijskiego kierowcy Bugatti podczas 24-godzinnego wyścigu w Le Mans.

    Silnik W16 o pojemności 8 litrów i mocy 1479 KM rozpędza samochód do 100 km/h w czasie 2,5 sekundy, z kolei 200 km/h osiąga po 6,5 sekundach przy mocy przenoszonej na 4 koła. Chrion w podstawowym wariancie jest w stanie rozpędzić się maksymalnie do elektronicznie ograniczonych 420 km/h, posiadając przy tym techniczne możliwości do osiągnięcia 463 km/h - ogranicza to jednak m.in. fabryczne ogumienie.
    2 kwietnia 2022, 2:25 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Aston Martin DBR1 – DBR1 był samochodem wyścigowym produkowanym przez Astona Martina od 1956, przeznaczonym do Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. Powstało tylko 5 egzemplarzy. Samochód najbardziej znany jest ze zwycięstwa 24h Le Mans w 1959 roku. Jest jednym z zaledwie trzech samochodów w latach 50., które w tym samym roku wygrały zarówno Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych, jak i Le Mans (pozostałymi są Ferrari 375 Plus w 1954 i Ferrari 250TR w 1958). DBR1 posiada sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,9 l, który wytwarzał moc 255 KM. W sierpniu 2017 DBR1/1 został sprzedany za rekordową światową cenę za samochód brytyjskiej produkcji - 22,555,000$.
    DBR1 był samochodem wyścigowym produkowanym przez Astona Martina od 1956, przeznaczonym do Mistrzostw Świata Samochodów Sportowych. Powstało tylko 5 egzemplarzy. Samochód najbardziej znany jest ze zwycięstwa 24h Le Mans w 1959 roku. Jest jednym z zaledwie trzech samochodów w latach 50., które w tym samym roku wygrały zarówno Mistrzostwa Świata Samochodów Sportowych, jak i Le Mans (pozostałymi są Ferrari 375 Plus w 1954 i Ferrari 250TR w 1958). DBR1 posiada sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,9 l, który wytwarzał moc 255 KM. W sierpniu 2017 DBR1/1 został sprzedany za rekordową światową cenę za samochód brytyjskiej produkcji - 22,555,000$.
    Ferrari 250 GTO – Produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1962-1964, uznawany za najdroższy samochód świata. 250 GTO zasłynął w wielu wyścigach m.in. zajmując drugie miejsce w wyścigu Le Mans w 1962 roku. Według różnych źródeł powstało 33 lub 36 egzemplarzy tego samochodu. Auto posiadało silnik V12 o pojemności 3 l, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co na początku lat 60. było imponującą wartością. Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii. Samochód osiągał prędkość maksymalną 265 km/h i przyspieszał do 100 km/h w 6,2 sekundy. W roku 1964 powstały 3 egzemplarze 250 GTO, które różniły się tym, że posiadały trzy zamiast dwóch wlotów po bokach oraz nową maskę, na której trzy duże wloty powietrza zastąpiono jednym. Został wyprodukowany także jeden model bez wlotów na masce. Kolejną zauważalną różnicą jest ułożenie rur wydechowych, które w 1964 roku montowano po bokach samochodu na wysokości drzwi. Różnica pomiędzy modelami z roku 1964, a wcześniejszymi jest zauważalna także w osiągach. 250 GTO z 1964 osiągały prędkość maksymalną 280 km/h, a 100 km/h w 6,1 sekundy.
    Produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1962-1964, uznawany za najdroższy samochód świata. 250 GTO zasłynął w wielu wyścigach m.in. zajmując drugie miejsce w wyścigu Le Mans w 1962 roku. Według różnych źródeł powstało 33 lub 36 egzemplarzy tego samochodu. Auto posiadało silnik V12 o pojemności 3 l, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co na początku lat 60. było imponującą wartością. Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii. Samochód osiągał prędkość maksymalną 265 km/h i przyspieszał do 100 km/h w 6,2 sekundy. W roku 1964 powstały 3 egzemplarze 250 GTO, które różniły się tym, że posiadały trzy zamiast dwóch wlotów po bokach oraz nową maskę, na której trzy duże wloty powietrza zastąpiono jednym. Został wyprodukowany także jeden model bez wlotów na masce. Kolejną zauważalną różnicą jest ułożenie rur wydechowych, które w 1964 roku montowano po bokach samochodu na wysokości drzwi. Różnica pomiędzy modelami z roku 1964, a wcześniejszymi jest zauważalna także w osiągach. 250 GTO z 1964 osiągały prędkość maksymalną 280 km/h, a 100 km/h w 6,1 sekundy.
    Lotus Eleven Le Mans –
    23 stycznia 2022, 21:19 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Austin-Healey 100/4 Le Mans –
    7 września 2021, 20:46 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj