Szukaj
Znalazłem 137 takich materiałów
Audi podkreśla, że RS 5 TDI najbardziej wyróżnia ogromny moment obrotowy, który dostępny jest bardzo nisko – od 1250 do 2000 obr./min. To powoduje, że samochód znacznie lepiej sprawdza się w codziennym użytkowaniu, kiedy trzeba szybko wystartować z miejsca. Kolejną zaletą elektrycznego doładowania jest krótki czas reakcji. Silnik elektryczny zastępuje tu koło turbiny, rozpędzając koło kompresora do ponad 70 tys. obr./min. w zaledwie kilka setnych sekundy. Łącznie turbosprężarki generują do 2,4 bara (34 psi).
Producent wyjaśnia, że elektryczna turbosprężarka zasilana jest z akumulatora litowo-jonowego, a energia pozyskiwana jest głównie z rekuperacji. Ponadto do zasilenia turbo producent wykorzystał osobną, 48-voltową sieć połączoną za pomocą przetwornicy prądu stałego z konwencjonalną siecią 12 voltową. Audi zaznacza, że dzięki takiemu rozwiązaniu można przenosić znacznie większe ilości energii.
BMW 850 było niemiecką odpowiedzią na włoskie super-samochody spod znaku Ferrari i Lamborghini, a zarazem manifestem możliwości bawarskich inżynierów. Było też drugim po luksusowej limuzynie BMW 750i (weszła na rynek dwa lata wcześniej) powojennym niemieckim samochodem z silnikiem 12-cylindrowym. Jednostka V12 o pojemności 5,0 l rozwijała moc 300 KM i maksymalny moment obrotowy 450 Nm. Dzięki temu ważące 1790 kg coupe 2+2 rozpędzało się do 100 km/h w czasie 6,8 s.
Rocznik 1993 był chwilą, w której dodano drugą wersję silnika V12. Miał pojemność 5,6 l i napędzał wariant 850 CSi o mocy 381 KM i 550 Nm – pozwalając na przyspieszenie 0-100 km/h poniżej 6 s. Ale nowy wariant modelowy wyróżniał się także na innym polu: jego tylna oś miała aktywną kinematykę. Był to system elektrohydrauliczny, wychylający tylne koła w tym samym kierunku co przednie podczas np. zmiany pasa przy bardzo dużej prędkości, by podnieść stabilność kierunkową. Dzisiejszy system zintegrowanego sterowania aktywnego (dostępny w BMW serii 5, 6 i 7) to bezpośredni następca tamtego rozwiązania.
Łącznie do końca produkcji w 1999 r. z fabryki wyjechało 30 621 sztuk BMW serii 8., spośród których 24 sztuki zmontowano ręcznie w fabryce BMW w Rosslyn w Republice Południowej Afryki (było to trzykrotnie tańsze niż gdyby importowano kompletne auta z Niemiec). Przeszło dwie trzecie spośród wyprodukowanych aut serii 8 miało silniki V12, a tylko jeden samochód na sześć wyposażono w manualną skrzynię biegów. Jednak topowy wariant 850 CSi – dla podkreślenie jego super sportowego charakteru – był dostępny tylko z przekładnią ręczną. Wyprodukowano 1510 sztuk tego modelu.
Samochód odziedziczył po poprzedniku większość rozwiązań technicznych, w tym: układ przeniesienia napędu, zmodyfikowane silniki, układ hamulcowy oraz zawieszenie. Nowością było 5-drzwiowe nadwozie typu liftback. W 1988 roku wprowadzono wersję użytkową Poloneza nazwaną Truck. W 1991 roku przeprowadzono gruntowną modernizację, wprowadzając wersję Caro z nowym nadwoziem. Od 1996 roku dostępna była wersja sedan - Atu, rok później przeprowadzono ostatnią poważniejsza modyfikację Poloneza wprowadzając modele Caro i Atu Plus. Od 1999 roku dostępna była także wersja Kombi. Produkcję zawieszono 22 kwietnia 2002 roku, łącznie z zestawami montażowymi wyprodukowano 1 061 807 egzemplarzy modelu w różnych wersjach (bez dostawczych Trucków i vanów Cargo).
W pierwszych 4. miesiącach tego roku zarejestrowano także 2 egzemplarze Jaguara F-Type i 2 egzemplarze elektrycznej Tesli S.
Najwięcej samochodów ekskluzywnych – aż 31 egzemplarzy – sprzedało w tym roku Porsche.
Wicepremier Elżbieta Bieńskowska poinformowała, że sieć budowy dróg ekspresowych w Polsce ma zakończyć się do roku 2020. Aby tego dokonać potrzebna jest kwota ok. 100 mld zł. W jej skład wchodzi 15 mld euro – czyli 60 mld zł – z Unii Europejskiej. Pozostałe pieniądze będą pozyskane z budżetu krajowego.
Przy okazji dowiedzieliśmy się także, że negocjacje z Komisją Europejską w sprawie tych pieniędzy na kolejne kilometry dróg są już na finiszu. Oznacza to, że już w najbliższych dniach zostanie podpisana odpowiednia umowa na przyznanie nowych środków. Elżbieta Bieńskowska zaznacza jednak, że to ostatni tak duży budżet przyznany Polsce na budowę dróg.
Wiesmann to niewielki, niemiecki producent samochodów sportowych. Firma została założona w 1985 roku przez dwóch braci – Martina i Friedhelma. Logotypem Wiesmanna został gekon, gdyż wg twórców ich samochody trzymają się drogi niczym gekony ścian. Bracia swoją przygodę z motoryzacją zaczynali jednak od… tworzenia dachów do kabrioletów. Zresztą dalej robią, a przynajmniej robili jeszcze do niedawna.
Sprawa z firmą Weismann nie jest nowa. Producent złożył wniosek o upadłość jeszcze w sierpniu zeszłego roku, a zarząd zaczął się zastanawiać co dalej. Jedną z opcji miała być sprzedaż zakładów brytyjskiemu konsorcjum i wznowienie produkcji samochodów. Tymczasem okazuje się, że prawdopodobnie obserwujemy koniec marki Weismann. Firma zakończyła działalność z dniem 31 marca i jak podaje Holenderska gazeta De Telegraaf – wszystko jest zamknięte – fabryka jak i serwis.
Jeszcze kilka lat temu Weismann zatrudniał 125 osób, a obecnie zostało tylko 6. pracowników, którzy prawdopodobnie opuszczą firmę jeszcze w tym roku. W ciągu swojej historii Weismann stworzył łącznie około 1700 samochodów. Budowa każdego z nich zajmowała średnio 350 godzin, czyli łącznie ok. 2 tygodni.
Starty w rajdach samochodowych rozpoczął w 1962 r. W latach 1968 - 1970 trzykrotnie zwyciężył w Rajdach Szwecji, jadąc samochodemPorsche 911 T. Również w tym rajdzie odniósł w 1975 r. swoje pierwsze zwycięstwo w eliminacjach rajdowych mistrzostw świata (jadącLancią Stratos HF). Do 1990 r. na podium rajdów WRC stanął łącznie 35 razy, w tym 16 razy na najwyższym podium. Ostatnie rajdowe zwycięstwo odniósł w 1992 roku, triumfując w jednej z niższych klas Rajdu Safari.
Największy sukces w rajdowej karierze odniósł w roku 1979, zdobywając tytuł mistrza świata (w sezonie tym jeździł Fordem Escortem RS1800 i Mercedesem 450). W następnym roku w końcowej klasyfikacji zajął miejsce III, a w 1986 – IV.
Po raz pierwszy w rajdzie samochodowym wystartował w 1968 r. W 1973 r. zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata (Rajd Monte Carlo), w 1974 r. zdobył tytuł mistrza Europy (jadąc Oplem Asconą A), a 1975 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w eliminacji mistrzostw świata, zwyciężając w Rajdzie Acropolis.
Największe sukcesy w karierze odniósł na przełomie lat 70. i 80. Dwukrotnie (1980 - we Fiacie 131 Abarth i 1982 - w Oplu Asconie 400) zdobył tytuły rajdowego mistrza świata, poza tym w 1983 r. był drugi, a latach 1978 i 1985 - trzeci. Do innych jego sukcesów należało zwycięstwo w Rajdzie Afryki (1982, w Oplu Asconie 400), jak również czterokrotne I miejsca w Rajdzie Monte Carlo (1980, 1982, 1983, 1984). Łącznie w latach 1973 - 1987 na podium wyścigów z cyklu eliminacji mistrzostw świata stawał 31 razy, w tym 14 razy na najwyższym stopniu (ostatnie zwycięstwo w 1985 r. w Rajdzie Sanremo). W pierwszym rajdowym zwycięstwie jego pilotem był Jochen Berger, a we wszystkich pozostałych - Christian Geistdörfer, natomiast odnosił je samochodami Opel Ascona (1975), Fiat 131 Abarth (1978-1980), Opel Ascona 400 (1982), Lancia Rally 037 (1983), Audi Quattro A2 (1984) oraz Audi Sport Quattro E2 (1985).
Od zakończenia kariery zawodniczej pracuje jako kierowca testowy samochodów Porsche