Szukaj
Znalazłem 100 takich materiałów
E32
BMW E32 - W 1985 roku rozpoczęto produkcję BMW E32, drugiej generacji BMW serii 7, następcy BMW E23. Na rynek E32 weszło wyposażone w najnowocześniejsze technologie. Najlepiej wyposażone wersje posiadały telefon, fax, chłodziarkę do win, ogrzewane klamki, elektroniczny system kontroli trakcji i system wzmacniający docisk wycieraczek do szyby przedniej przy wyższych prędkościach, dwustrefową klimatyzację czy elektrycznie ogrzewane i sterowane fotele tylne.
W Europie można było zamówić wersje bez skóry czy wielu innych dodatków, które w wersji na rynek amerykański były standardem.
Samochód także oferowano w wersji z powiększonym rozstawem osi o 10 cm (iL).
Paletę silnikową E32 stanowiły same silniki benzynowe o pojemnościach: 3.0 L (730i), 3,5 L (735i), 4.0 L (740i) i 5.0L (750i).
Wersje silnikowe:
730i 2986 ccm 188 KM(138 kW) przy 5800 obr/min 260 Nm przy 4000 obr/min
735i 3430 ccm 211 KM(155 kW) przy 5700 obr/min 305 Nm przy 4000 obr/min
740i 3982 ccm 286 KM(210 KW) przy 5800 obr/min 400 Nm przy 4500 obr/min
750i 4988 ccm 300 KM(220 kW) przy 5200 obr/min 450 Nm przy 4100 obr/min
B11 3,5 3430 ccm 254 KM(157 KW) przy 6000 obr/min 325 Nm przy 4000 obr/min
B12 5.0 4988 ccm 350 KM(257 kW) przy 5300 obr/min 470 Nm przy 4000 obr/min
BMW E32 produkowano z przeznaczeniem na cztery rynki: europejski, japoński, amerykański i południowoafrykański.
Alpina B11
W 1992 roku tuner BMW - Alpina wprowadził na rynek model Alpina B11 będący odpowiednikiem BMW E32. Model ten otrzymał sportowo zestrojone zawieszenie, bodykit, aluminiowe felgi Alpina i sinik i pojemności 3,5 litra osiągający moc 254 KM. Alpina B11 rozpędza się do 245 km/h.
W 1993 roku na rynek wszedł BMW Alpina B11 4.0 z silnikiem o pojemności 3982 ccm i mocy 315 KM, który pozwalał B11 osiągać prędkość ponad 260 km/h, zaś pierwszą setkę osiągać w 7 sekund.
Alpina B11 posiadała m.in.:
ABS
bodykit Alpina
podgrzewane lusterka i klamki
elektryczne sterowanie szyb z przodu i z tyłu
poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera
nową, czteroramienną kierownicę
antenę wmocowaną w tylną szybę
srebrną tabliczkę producenta z indywidualnym numerem
Topowym modelem Alpiny był wprowadzony na rynek model Alpina B12 5.0, która posiadała pięciolitrowy, dwunastocylindrowy silnik o mocy 350 KM, dzięki któremu samochód osiągał około 275 km/h.
B12 posiadała m.in.:
kontrolę stabilizacji i trakcji ASC + T
ABS
EML
bodykit Alpina
nową, czteroramienną kierownicę Alpina
przyciemniane szyby
spryskiwacze przednich reflektorów
ogrzewane lusterka i klamki
system antywłamaniowy
poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera
sportowe, elektronicznie regulowane siedzenia z pamięcią trzech ustawień
wnętrze wyłożone skórą
ogrzewane przednie fotele
cyfrowe wskaźniki temperatury oleju
dwustrefową klimatyzację
radio BMW BAVARIA z systemem głośników
antenę wbudowaną w tylną szybę
srebrną tabliczkę producenta z indywidualnym numerem
33
Położenie przód
Rodzaj paliwa benzyna
Pojemność 4991 cm3
Ilość cylindrów 10/DOHC
Układ cylindrów V
Liczba zaworów 40
Moc 426 kW (580 KM) przy 6250-6700 rpm
Moment obrotowy 650 Nm przy 1500-6250 rpm
Stopień sprężania ---
Napęd:
Rodzaj napędu 4x4 quattro
Typ skrzyni biegów automatyczna tiptronic
Ilość przełożeń 6
Zawieszenie:
Przód ---
Tył ---
Układ hamulcowy:
Przód tarczowe wentylowane (390 mm)
Tył tarczowe wentylowane (356 mm)
Osiągi:
Przyspieszenie 0-100 km/h 4,6 s
Prędkość maksymalna 250 km/h
Współczynnik oporu powietrza ---
Wymiary:
Ilość miejsc 5
Liczba drzwi 5
Masa własna 2025 kg
Masa całkowita pojazdu 2655 kg
Długość 4928 mm
Szerokość 2051 mm
Wysokość 1460 mm
Rozstaw osi 2846 mm
Rozstaw kół - przód 1637 mm
Rozstaw kół - tył 1614 mm
Pojemność bagażnika 565 litrów
Pojemność zbiornika paliwa 80 litrów
Koła:
Opony przód 275/35/R20
Opony tył 275/35/R20
Spalanie:
Cykl miejski 20,4 litrów/100 km
Cykl pozamiejski 10,3 litrów/100 km
Cykl mieszany 15,3 litrów/100 km
Średnia emisja CO2 ---
35
Sergio był absolwentem inżynierii mechanicznej Politechniki w Turynie. Swoją wielką karierę rozpoczął w zakładzie Carrozzeria Pinin Farina w roku 1950, należącej do jego ojca. W 1960 roku przejął po nim obowiązki i rozpoczął kierownictwo firmą. W 1996 roku został szefem spółki po śmierci ojca.
Był on współprojektantem takich aut jak:
1953 Ferrari 250
1954 Lancia Aurelia B24
1955 Alfa Romeo Giulietta
1957 Lancia Flaminia
1959 Ferrari 250 GT SWB
1963 Chevrolet Corvette Rondine
1964 Ferrari 275 GTS
1965 MGB GT
1966 Alfa Romeo 1600 Spider "Duetto"
1966 Fiat 124 Sport Spider
1967 Ferrari Dino 206
1968 Ferrari Daytona
1969 Peugeot 504 Cabriolet
1971 Ferrari Berlinetta Boxer
1971 Fiat 130 Coupe
1975 Rolls-Royce Camargue
1978 Jaguar XJ-S
1978 Jaguar XJ Spider
1979 Lancia Beta Montecarlo Turbo
1980 Pininfarina Pininfarina 2000 Spider / Pininfarina Azzurra / Pininfarina 2000 Spider Tributo Ferrari
1983 Alfa Romeo 33
1983 Peugeot 205
1984 Ferrari Testarossa
1987 Cadillac Allanté
1987 Ferrari F40
1987 Alfa Romeo 164
1987 Peugeot 405
1989 Ferrari Mythos
1992 Alfa Romeo GTV/Spider
1993 Ferrari F50
1993 Peugeot 306
1994 Fiat Coupé
1997 Peugeot 406 Coupé
1997 Ford Focus
1999 Mitsubishi Pajero
1999 Ferrari 360
2000 Daewoo Tacuma
2000 Ferrari 550 Barchetta
2002 Daewoo Nubira
2002 Ferrari Enzo
2003 Maserati Quattroporte
2005 Maserati Birdcage 75th
2006 Volvo C70
2006 Ferrari P4/5 by Pininfarina
2007 Ferrari 599 GTB Fiorano
2009 Ferrari 458 Italia
Pochylmy czoła przed tym wybitnym człowekiem. Pininfarina zmarł 3 lipca 2012 roku.
186
E-Type′a Lightweight Coupe (rejestracja 4868 WK). Konstrukcja była oparta na stalowym Low Drag Coupé (o numerze rejestracyjnym CUT 7). Nadwozie Coupé miało być stabilniejsze przy wyższych prędkościach. Takiego Jaguara zażyczyła sobie ekipa Petera Lindnera i Petera Nöckera na wyścig Le Mans w 1964 roku. Niestety samochód nie ukończył wyścigu. Nie ukończył także swojego drugiego i za razem ostatniego wyścigu. Peter Lindner na torze w Monthléry stracił panowanie nad bestią i rozbił ją śmiertelnie raniąc siebie i zabijając 4 sędziów.
Wrak został skonfiskowany przez francuską policję i zniknął w jakimś garażu na 11 lat. Po czym kupiła go firma Lynx. Wyjęto z niego co ciekawsze części i zamontowano je pod koniec lat 70 do jednej z fabrycznych karoserii LDC (rejestracja 49 FXN).
Nadwozie Lindner Nöckera (bo tak nazywano ten wrak) dodawane było w gratisie kolejnym właścicielom 49 FXN.
W 2007 ten komplet zakupił Peter Neumark i podjął się kompletnej renowacji wraku.
W tym wraku ratowano każdą możliwą część. Sama blacharka zajęła 5200 roboczogodzin.
Przekładano także części od 49 FXN jednak tak by dało się je zreplikować i zamontować do „dawcy”. Można także powiedzieć, że Lindner Nöcker został odbudowany lepiej niż został zbudowany oryginał (np. nity karoserii są w równych odległościach). Pomimo iż odbudowa zwykłego E-Type to 1000 godzin, to odbudowa Lindner Nöckera zajęła aż 7000. Samochód wycenia się na około 4.5 miliona funtów.
Firma Petera Neumarka – CMC zamierza wypuścić serię 5 idealnych replik Lindner Nöckera, a pierwsza z nich ujrzy światło dzienne już w 2013 roku.
Dane Techniczne:
-Silnik - rzędowy, 6 cylindrów DOHC, 3,8-litra, głowica i blok z aluminium, wtrysk paliwa Lucas
-Skrzynia biegów - 5-cio biegowa ZF
-Moc - 330-345 KM
-0-100km/h - 5,2s
-Prędkość maksymalna - 275 km/h
Więcej o tym niesamowitym samochodzie dowiecie się z 67 numeru czasopisma Classicauto.
23
W tym roku Citroën wkracza na chiński rynek. By uczcić ten fakt, francuski producent zaprezentuje na zbliżającym się salonie samochodowym w Pekinie coś specjalnego - będzie to światowa premiera prototypu Numéro 9, który zapowiada przyszłość linii DS, zwiastując kierunek stylistyczny trzech nadchodzących modeli: kompaktowego sedana, SUV-a oraz sedana segmentu D. Prognozujemy, że produkcyjna wersja największego „DS-a” zastąpi wysłużonego Citroëna C6, który pomimo 7 lat od rynkowego debiutu nadal wygląda świeżo i oryginalnie, ale spoglądając na Numéro 9... nie mamy wątpliwości, że czas na zmianę warty.
Trzydrzwiowe nadwozie typu „shooting brake” urzeka, łącząc w sobie cechy kombi i coupe. Długa pokrywa silnika, bardzo niskie nadwozie (1,27 m) osadzone na 21-calowych kołach sprawiają, że auto pomimo dużych rozmiarów prezentuje się niezwykle dynamicznie. 4,93 m długości, 1,94 m szerokości oraz trzymetrowy rozstaw osi zapewnia dużą ilość miejsca w kabinie i komfort podróżowania na najwyższym poziomie.
Koncept z Paryża jest hybrydą typu plug-in, która jest połączeniem spalinowego silnika (benzynowego lub wysokoprężnego) z jednostką elektryczną, znajdującą się z tyłu pojazdu. Pierwszy napędza koła przednie, a drugi tylne. Model prezentowany w Pekinie jest wyposażony w turbodoładowany motor 1.6 THP o mocy 225 KM i momencie 275 Nm. Silnik elektryczny zasilany litowo-jonowymi akumulatorami generuje 70 KM mocy i 200 Nm maksymalnego momentu obrotowego. Wyłącznie na napędzie elektrycznym prototyp może dostojnie przejechać odległość 50 km, na kolejnych 50 zużyć zaledwie 1,7 l. Proekologiczne źródło napędu nie zabiera wcale przyjemności z jazdy. Dzięki funkcji „boost” i połączeniu momentów obu silników kierowca ma do dyspozycji moc 295 KM i wysokie osiągi auta (0-100 km/h w 5,4 s, V-max 244 km/h).
Ile z Citroëna Numéro 9 zostanie we flagowym „DS-ie” i kolejnych modelach? Oby jak najwięcej! Najgorzej jest się potem rozczarować. Jesteśmy jednak dobrej myśli. Po ostatnim modelu linii – DS5, najbliższa przyszłość u Citroëna zapowiada się niezwykle ciekawie.
Mnie się bardzo podoba :D
14
Moc silnika: 450 kW/612 KM
Prędkość maksymalna: 275 km/h (blokowana elektronicznie)
Przyśpieszenie 0 - 100 km/h: 5,0 s
Przyśpieszenie 0 – 200 km/h 15,8 s
Jeden z najszybszych sedanów w historii.
6
Nazywał się XJ220, bo rozpędzał się do 220 mil na godzinę (tj. 354 km/h). Miał lekką konstrukcję i wspaniały wygląd, który zachwyca do dziś.
Pierwszy koncept pojawił się na targach British Motor Show w 1988 r. Z kolei pierwszy egzemplarz produkcyjny został ukończony w 1992 r.
Konstrukcja dwumiejscowego bolidu drogowego została urzeczywistniona przy użyciu zaawansowanych struktur aluminiowych. Gotowy samochód ważył 1454 kg i był napędzany silnikiem 3.5 l V6. Moc 542 KM trafiała na tylne koła poprzez 5-stopniową przekładnie z dwutarczowym sprzęgłem AP Racing.
XJ220 osiągał 100 km/h w mniej niż 4 sekundy.
To superauto dziś jest warte 740 tys. funtów (tj. ok. 3 mln 600 tys zł). Do 1994 na rynek trafiło 275 egzemplarzy.
13
14
23
W początku kwietnia 1913 roku Ettore Bugatti tak pisał do swojego przyjaciela o swoim pomyśle na nowy model:
Samochód będzie większy niż Hispano-Suiza, ale jednocześnie lżejszy i bez problemu osiągał będzie 150 km/h. Wewnątrz auta zapewniona będzie całkowita cisza. Nie muszę Ci pisać, że produkcja będzie bardzo ograniczona. Każdy samochód będzie dostarczany do klienta po przejechaniu 1 000 km jazdy testowej oraz będzie objęty 5 letnią gwarancją. Auto będzie wyjątkowo drogie i nie będzie się go dało porównać z żadnym innym pojazdem tej klasy.
W latach 1929–1933 wyprodukowano zaledwie 6 egzemplarzy Bugatti Royale, z czego tylko 3 zostały sprzedane, a 3 pozostały do użytku członków rodziny.
Na targach motoryzacyjnych Olympia Show w Londynie w roku 1932 jedno z podwozi było oferowane za cenę 6 500 funtów, która stanowiła równowartości dwóch egzemplarzy najdroższego w owym czasie modelu Rolls-Royce.
Cena w chwili rozpoczęcia produkcji (1932):6 500 GBP(za podwozie)
Liczba wyprodukowanych egzemplarzy : 6
Zbiornik paliwa: 190 litrów,
Masa własna: 3175 kg,
Długość nadwozia: 6,4 m,
Opony:
Przód: 6.75 R 24,
Tył: 6.75 R 24,
Osiągi:
Prędkość maksymalna: 160 km/h,
Moc maksymalna: 275 - 300 KM,
Napęd:
Typ silnika: R8,
Pojemność: 12 763 cm³,
Napęd: tylna oś.
Wszystkie sześć egzemplarzy auta istnieje do dziś w rękach pierwszych nabywców aut (ich rodzin). Tylko dwa auta zostały sprzedane dalej. Pierwszy to Royale z numerem 6 - nabył go Tom Monaghan właściciel Domino Pizza za 8 100 000 $ w roku 1985. Obecnie auto jest w rękach koreańskiego inwestora - ceny sprzedaży nie podano. Drugi z Royale został kupiony w roku 1987 za 9 800 000 $ i sprzedany całkiem niedawno za 17 000 000 $, co czyni Royale najdroższym samochodem świata. Z ciekawostek - nieznany jest los Royale z numerem 1...
10