Szukaj
Znalazłem 164 takie materiały
Obecnie silniki Diesla są popularne, ciche, mocne i oszczędne. Pod koniec lat siedemdziesiątych i w latach osiemdziesiątych sprawa nie była jednak taka oczywista. Czemu zatem Bawarczycy zdecydowali się wdrożyć prace nad ropniakiem? Winny był kryzys paliwowy. Założeniem dla inżynierów BMW było stworzenie jednostki, które zaoferuje nie tylko niskie spalanie, ale również okaże się stosunkowo mocna i w miarę cicha. Wynikiem prac stał się 2,4-litrowy silnik wysokoprężny o mocy 115 KM. Moment obrotowy sięgał 210 Nm.
Najszybszy diesel w roku 1983? BMW 524td!
Model 524 td (E28) trafił na rynek w roku 1983 i z miejsca został okrzyknięty najszybszym autem z silnikiem diesla na świecie. Tytuł zawdzięczał przyspieszeniu do pierwszej setki w 12,9 sekundy oraz prędkości maksymalnej wynoszącej 180 km/h. Co ważniejsze, motor zadowalał się średnio 7,1 litra ropy. Współczesnych automobilistów osiągi klasycznej "Piątki" mogą jedynie śmieszyć. W tamtym czasie robiły jednak wrażenie!
Diesle na dobre zadomowiły się w ofercie BMW. Świetnym dowodem jest chociażby model M550d. 3-litrowy, potrójnie doładowany ropniak dysponuje mocą 381 KM i momentem obrotowym na poziomie 730 Nm. Ogromna siła rozpędza Serię 5 do setki w 4,7 sekundy. M550d jest nieznacznie wolniejszy od BMW M5, a jednocześnie spala dwukrotnie mniej paliwa w cyklu miejskim!
Drift – technika jazdy pojazdem w kontrolowanym poślizgu oraz nazwa sportu samochodowego.
W Japonii powstała pierwsza profesjonalna liga driftingowa - D1, która obecnie posiada również edycje w Wielkiej Brytanii, Malezji, Stanach Zjednoczonych i Australii. W Wielkiej Brytanii liga jest obecnie znana jako European Drift Championship. W USA największa seria to zawody Formula Drift. Pierwsze zawody w Polsce odbyły się w roku 2006. Zostały zorganizowane przez Polską Feredację Driftingu (PFD) po nazwą TDC (Toyo Drift Cup). W następnych latach PFD, co roku organizuje cykl zawodów driftingowych. W roku 2008 powstaje kolejna organizacja, która najpierw organizuje zawody BMW Drift Day, potem JDA (Japan Drift Attack), a w roku 2010 całą serie pod nazwą Drift Open. W 2010 jako organizator kolejnej serii pojawia się również znane z zawodów na 1/4 mili "SSS" (Stowarzyszenie Sprintu Samochodowego).
Samochody używane w driftingu to głównie tylnonapędowe coupé, przeważnie samochody japońskie takie jak: Nissan Silvia, Nissan 200SX(s13, s14, s15), Nissan Skyline (wersje tylnonapędowe takie jak GTst), Toyota Corolla AE86, Toyota Supra, ale także Mazda RX-7, Mazda MX-5(Miata), Toyota Soarer, Subaru Impreza. Ostatnio popularność zyskują także samochody amerykańskie, a w zawodach europejskich także samochody produkcji europejskiej, głównie BMW, czasem Ford Sierra czy też Opel Omega i Opel Manta.
Mistrzowie Polski: Przemysław Jańczak (2005,2006,2009), Bartosz Stolarski(2007), Bartłomiej Owczarek (2008), Maciej Bochenek (2010,2012), Paweł Trela (2011),
1JZ-GE:
Rodzaj paliwa/zasilanie: Benzynowy
Liczba cyl./zawory: R6/24
Pojemność skok.: 2492cm3
Napęd rozrządu: pasek
Moc max: 180KM
Moment obrotowy: 255Nm
1JZ-GTE
Rodzaj paliwa/zasilanie: Benzynowy turbo
Liczba cyl./zawory: R6/24
Pojemność skok.: 2492cm3
Napęd rozrządu: pasek
Moc max: 280KM
Moment obrotowy: 378Nm
2JZ-GE
Rodzaj paliwa/zasilanie: Benzynowy
Liczba cyl./zawory: R6/24
Pojemność skok.: 2997cm3
Napęd rozrządu: pasek
Moc max: 220KM
Moment obrotowy: 294Nm
2JZ-GTE
Rodzaj paliwa/zasilanie: Benzynowy turbo
Liczba cyl./zawory: R6/24
Pojemność skok.: 2997cm3
Napęd rozrządu: pasek
Moc max: 330KM
Moment obrotowy: 441Nm
Tę serię silników zna każdy fan tuningu i każdy, kto oglądał „Szybkich i wściekłych". Jednostki serii JZ to silniki benzynowe o sześciu cylindrach w rzędzie i pojemności 2,5 litra (1JZ) lub 3,0 l (2JZ). Seria JZ zadebiutowała w roku 1990 wraz z silnikiem 1JZ-GE łączonym ze skrzynią automatyczną. Silnik 1JZ występował wyłącznie na rynku japońskim, napędzając takie modele jak Supra JZA70 (trzecia generacja), Chaser/Cresta czy Crown. Początkowo dostępny tylko w wersji wolnossącej, szybko doczekał się także odmiany twin turbo (dwie turbosprężarki działające sekwencyjnie), a w Suprze można było zamówić go z manualną skrzynią biegów. Pierwotny 1JZ-GTE osiągał moc 280 KM i moment obrotowy 363 Nm, co jak na początek lat 90. było wartością zawrotną. Niestety, w początkowych wersjach stosowano ceramiczne koło turbiny, co okazało się kiepskim pomysłem. Koło pękało, a elementy turbiny niszczyły silnik.
Trzylitrowy 2JZ-GE/GTE z 1992 r. zadebiutował w dużym sedanie Aristo (Lexus GS), ale znamy go przede wszystkim z Supry JZA80, gdzie w wersji turbodoładowanej już fabrycznie osiągała moc 330 KM. A co dopiero, gdy do takiego silnika dobrali się tunerzy...
W Japonii powstała pierwsza profesjonalna liga driftingowa - D1, która obecnie posiada również edycje w Wielkiej Brytanii, Malezji, Stanach Zjednoczonych i Australii. W Wielkiej Brytanii liga jest obecnie znana jako European Drift Championship. W USA największa seria to zawody Formula Drift. Pierwsze zawody w Polsce odbyły się w roku 2006. Zostały zorganizowane przez Polską Feredację Driftingu (PFD) po nazwą TDC (Toyo Drift Cup). W następnych latach PFD, co roku organizuje cykl zawodów driftingowych. W roku 2008 powstaje kolejna organizacja, która najpierw organizuje zawody BMW Drift Day, potem JDA (Japan Drift Attack), a w roku 2010 całą serie pod nazwą Drift Open. W 2010 jako organizator kolejnej serii pojawia się również znane z zawodów na 1/4 mili "SSS" (Stowarzyszenie Sprintu Samochodowego).
Samochody używane w driftingu to głównie tylnonapędowe coupe, przeważnie samochody japońskie takie jak: Nissan Silvia, Nissan 200sx, Nissan Skyline (wersje tylnonapędowe takie jak GTst),Toyota Corolla AE86, Toyota Supra, Mazda RX7 itp. Ostatnio popularność zyskują także samochody amerykańskie, a w zawodach europejskich także samochody produkcji europejskiej, głównie BMW, czasem Ford Sierra czy też Opel Omega.
Mistrzowie Polski: Przemysław Jańczak (2005,2006,2009), Bartosz Stolarski(2007), Bartłomiej Owczarek (2008), Maciej Bochenek (2010), Paweł Trela (2011)
na przełomie 1958 i 1959 roku Centralny Ośrodek Doświadczalny PZM wykonał małą
serię motocykli rajdowych. Konstrukcja oparta była na motocyklu SHL-150 z silnikami
WFM. Ramę i osprzęt poddano wielu przeróbkom, w silniku WFM 150 zwiększono
pojemność do 172 cm3.