Szukaj
Znalazłem 92 takie materiały
Citroën CX - samochód osobowy klasy wyższej-średniej produkowany przez firmę Citroën w latach 1974 - 1991. Wersje nadwoziowe obejmowały czterodrzwiowy fastback pięciodrzwiowe kombi (Break) produkowane także w siedmioosobowej wersji Familiale, oraz produkowaną na płycie podłogowej kombi, (wydłużoną o 28 cm. od podstawowej), wersję "dyplomatyczną" pod nazwą; "limousine" (z silnikiem diesla) i "Prestige" (z silnikiem benzynowym). Zdobył zaszczytny tytuł Samochodu Roku 1975. Jako następca modelu Citroën DS/ID odziedziczył po nim hydropneumatyczne zawieszenie o dużym rozstawie osi, co gwarantowało znakomity komfort podróżowania.
Nazwa pojazdu pochodzi od współczynnika siły oporu aerodynamicznego, oznaczanego powszechnie Cx. Dla tego modelu współczynnik ten osiąga rekordową jak na ówczesne czasy wartość ~0,3.
W samochodzie zastosowano nowatorskie wspomaganie kierownicy DIRAVI, użyte w po raz pierwszy w modelu SM. Charakterystycznym elementem było "zerowanie" pozycji kierownicy (nawet na postoju podczas skręconych kół puszczenie kierownicy powodowało jej samoczynny powród aż koła ustawią się do jazdy na wprost), oraz zmienna siła wspomagania w zależności od prędkości (wraz ze wzrostem prędkości siła wspomagania malała).
Charakterystyczna jednoramienna kierownica i wklęsła szyba tylna to także były awangardowe wariacje Citroëna, które wyróżniały go z tłumu. Doceń kunszt inżynierów i stylistów Citroëna. Należy im się.
Ze względów powiązań finansowych SsangYonga z Mercedesem na niektórych rynkach Musso było sprzedawane jako Mercedes Musso. Po przejęciu przez Daewoo kontroli nad SsangYongiem zakończona została współpraca z Mercedesem.
Musso już pod marką Daewoo był także montowany w uproszczonym standardzie SKD od lipca 1998 do początku 2001 roku w firmie Daewoo Motor Polska w Lublinie. Łącznie zmontowano kilkaset sztuk.
Produkcję w Korei Południowej zakończono w 2005 roku. SsangYong sprzedał licencję na produkcję Musso firmie Morattab z Iranu (produkcja od 2003 roku) oraz TagAZ z Rosji (produkcja od 2008 roku).Napęd 4x4 i zdolności terenowe.
W Musso stosowano dwa typy układów przeniesienia napędu:
w samochodach z silnikiem benzynowym 3,2 l (na niektórych rynkach jako opcja z pozostałymi silnikami) seryjnie montowany był układ TOD (Torque On Demand – moment na żądanie), który automatycznie dołączał napęd przedniej osi w trybie 4H po wykryciu różnicy prędkości kół przednich i tylnych, ewentualnie w trybie 4L można było włączyć na stałe napęd 4x4 (rozdział przód:tył 50:50) z reduktorem
w pozostałych samochodach montowana była zwykła skrzynia rozdzielcza bez centralnego mechanizmu różnicowego, która pozwalała na stałe dołączenie napędu przedniej osi, posiadała ona tryby 2H do jazdy po normalnych drogach (napęd na tylną oś), 4H do jazdy po drogach nieutwardzonych (stały napęd 4x4) i 4L pozwalający na jazdę z reduktorem, sprzęgła piast przednich kół blokowane są automatycznie po przełączeniu napędu w tryb 4x4
MIAŁEM TEGO KOZAKA!!!
Dane techniczne samochodu Mazda RX-7 (trzecia generacja)[edytuj]
Nadwozie 2-drzwiowe, 2-miejscowe
2-wirnikowy silnik Wankla z dwiema turbosprężarkami
Pojemność skokowa - 2 x 654 cm³
Moc maksymalna - 176 kW(239 KM) przy 6500 obr/min
Maksymalny moment obrotowy - 294 Nm przy 5000 obr/min
Stopień sprężania - 9,0:1
Skrzynia przekładniowa 5-biegowa manualna lub 4-biegowa automatyczna
Hamulce przednie tarczowe wentylowane i tylne tarczowe
Ogumienie o wymiarach 225/50 ZR16
Długość/szerokość/wysokość - 429,5/175/123 cm
Masa własna pojazdu - 1320 kg
Prędkość maksymalna - 250 km/h
Zużycie paliwa - 16 l/100 km (dane testowe)
Cechy charakterystyczne nadwozia to ostry, klinowo opadający przód i wykonane z tworzywa sztucznego zderzaki przedni i tylny. Współczynnik oporu powietrza wynosi Cx=0,44. Samochód budowany był w 3- i 5-drzwiowej wersji oraz jako kabriolet z tylnymi drzwiami otwieranymi do góry i utrzymywanymi za pomocą podpory teleskopowej, a siedzenie tylne jest składane w celu powiększenia powierzchni bagażowej. Wlew paliwa umieszczony jest za tylną osią z lewej strony pojazdu, a zbiornik pod podłogą bagażnika po liftingu w 1982 r. powędrował pod tylne fotele, mieści 51 litrów paliwa, co pozwala na przejechanie około 600 km. Zawieszenie tylne jak i całe podwozie zostało przejęte z samochodu Fiat 128.
Samochody klasy S miały bardzo skuteczne hamulce, przednie tarcze hamulcowe były wentylowane i we wszystkich modelach seryjnie stosowany był system antyblokujący ABS. Samochody o większych pojemnościach wyposażone były w zawieszenie hydropneumatyczne (Nivo). Budowane były także samochody o wydłużonym nadwoziu i wydłużonym o 14 cm rozstawie osi, pojazdy te oznaczano dodatkową literą L. Na eksport do Kanady i USA produkowano także auta z silnikami wysokoprężnymi.
W 1981 roku rozpoczęto produkcję modelu coupé (oznaczenie modelu C126), wtedy na końcu dodawano literę C. Jego luksusowy charakter podkreślało wyposażenie nadwozia. Należały do nich m.in. deska rozdzielcza wyłożona wysokiej jakości materiałami, w tym również skórą, barwione szyby okien, zabezpieczające przed nadmiernym nagrzewaniem się wnętrza, elektrycznie opuszczane szyby, centralnie – z miejsca kierowcy – blokowane drzwi, pokrywa bagażnika, klapka wlewu paliwa, elektrycznie ogrzewana szyba tylna, elektryczne fotele przednie i tylne z pamięcią, elektryczne zagłówki, telefon, ASR i inne. Dodatkowym wyposażeniem mogły być reflektory zaopatrzone w wycieraczki ze spryskiwaczami i elektrycznie ogrzewane fotele. Za dopłatą można było otrzymać klimatyzację oraz poduszkę powietrzną montowaną w piaście kierownicy i poduszkę powietrzną dla pasażera z przodu. Nadwozie pojazdów SEC stawiało jeszcze mniejszy opór powietrza, jego współczynnik wynosił Cx=0,34.