Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 190 takich materiałów
    Nissan Skyline R32 GT-R – Samochód sportowy klasy średniej bądź luksusowej produkowany przez japońską firmę Nissan od 1957 roku, dostępny jako coupe lub sedan. Pierwszy model Skyline został wyprodukowany w kwietniu 1957 roku przez firmę Prince. Nissan Skyline HR32 zadebiutował w maju 1989 roku. Dostępne były wersje: dwudrzwiowe coupe i czterodrzwiowy sedan. Było kilka wersji z sześciocylindrowym, rzędowym silnikiem z serii RB. Dostępne były także czterocylindrowe silniki o pojemności 1,8 l. Seria GT-R wyposażona była w dwie turbosprężarki z ceramicznymi wirnikami, system tylnej osi skrętnej. Silnik RB26DETT ze względu na japońskie przepisy oficjalnie miał 280KM, jednakże faktyczna moc silnika była wyższa (nawet do 320 KM). Silnik był przygotowywany do wyścigów, gdzie moce dochodziły nawet do 500 KM, przy zmienionym układzie wydechowym, podwyższonym ciśnieniu doładowana i przeprogramowanym ECU. Główny inżynier Naganori Itoh, zamierzał brać udział w wyścigach w Grupie A, więc specyfikacja była ustalana pod kątem regulaminu Grupy A. Celem GT-R’a było pobicie czasu okrążenia na północnej pętli toru Nurburgring, który wynosił wówczas 8min 45s i został ustanowiony przez Porsche 944. Kierowca testowy Nissana Hiroyoshi Katoh ustanowił nowy rekord 8 minut i 20 sekund.
    Samochód sportowy klasy średniej bądź luksusowej produkowany przez japońską firmę Nissan od 1957 roku, dostępny jako coupe lub sedan. Pierwszy model Skyline został wyprodukowany w kwietniu 1957 roku przez firmę Prince. Nissan Skyline HR32 zadebiutował w maju 1989 roku. Dostępne były wersje: dwudrzwiowe coupe i czterodrzwiowy sedan. Było kilka wersji z sześciocylindrowym, rzędowym silnikiem z serii RB. Dostępne były także czterocylindrowe silniki o pojemności 1,8 l. Seria GT-R wyposażona była w dwie turbosprężarki z ceramicznymi wirnikami, system tylnej osi skrętnej. Silnik RB26DETT ze względu na japońskie przepisy oficjalnie miał 280KM, jednakże faktyczna moc silnika była wyższa (nawet do 320 KM). Silnik był przygotowywany do wyścigów, gdzie moce dochodziły nawet do 500 KM, przy zmienionym układzie wydechowym, podwyższonym ciśnieniu doładowana i przeprogramowanym ECU. Główny inżynier Naganori Itoh, zamierzał brać udział w wyścigach w Grupie A, więc specyfikacja była ustalana pod kątem regulaminu Grupy A. Celem GT-R’a było pobicie czasu okrążenia na północnej pętli toru Nurburgring, który wynosił wówczas 8min 45s i został ustanowiony przez Porsche 944. Kierowca testowy Nissana Hiroyoshi Katoh ustanowił nowy rekord 8 minut i 20 sekund.
    24 czerwca 2022, 21:19 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    #MercedesBenzGLC300e4Matic #MercedesBenz #pov #povdriver
    Ferrari 550 Maranello – Samochód sportowy klasy wyższej produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1996–2002. Został zaprezentowany po raz pierwszy pokazany w lipcu 1996 grupie dziennikarzy na niemieckim torze Nurburgring. Nazwa 550 pochodzi od pojemności silnika wynoszącej 5,5 l. Samochód produkowano w wersjach: Maranello, Barchetta, Italtecnica, LM i Prodrive. 550 wyposażono w V12 o wcześniej wspomnianej pojemności 5,5 l, które generuje moc maksymalną 492 KM i 568 Nm momentu obrotowego. Prędkość maksymalna 550 wynosi 320 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwa 4,6 sekund. W 1998 samochód zdobył dwa rekordy średniej prędkości na dystansie 100 km i 100 mil w klasie pojemności 5-8 l. Uzyskane prędkości to odpowiednio 304,181 i 306,046 km/h. Rekord został pobity w 2002 roku przez Volkswagena W12. W roku 2002 auto zostało zastąpione przez model 575.
    Samochód sportowy klasy wyższej produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1996–2002. Został zaprezentowany po raz pierwszy pokazany w lipcu 1996 grupie dziennikarzy na niemieckim torze Nurburgring. Nazwa 550 pochodzi od pojemności silnika wynoszącej 5,5 l. Samochód produkowano w wersjach: Maranello, Barchetta, Italtecnica, LM i Prodrive. 550 wyposażono w V12 o wcześniej wspomnianej pojemności 5,5 l, które generuje moc maksymalną 492 KM i 568 Nm momentu obrotowego. Prędkość maksymalna 550 wynosi 320 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwa 4,6 sekund. W 1998 samochód zdobył dwa rekordy średniej prędkości na dystansie 100 km i 100 mil w klasie pojemności 5-8 l. Uzyskane prędkości to odpowiednio 304,181 i 306,046 km/h. Rekord został pobity w 2002 roku przez Volkswagena W12. W roku 2002 auto zostało zastąpione przez model 575.
    Mercedes-Benz SL65 AMG Black Series – Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod niemiecką marką Mercedes-Benz w latach 1954−2020, został zaprezentowany po raz pierwszy w lutym 1954 roku. Piątą generację SL zaprezentowano po raz pierwszy w październiku 2001 roku. Technicznie SL (R230) spokrewniony jest z Klasą S (W220) oraz coupe serii CL (C215). W każdym z tych trzech luksusowych samochodów zastosowano podwozie o niemal jednakowej konstrukcji, w bogatszych wersjach wyposażeniowych montowane jest hydrauliczne zawieszenie Active Body Control. Każde z aut wykorzystuje podobny układ napędowy. Wersje przygotowane przez AMG różnią się od modeli seryjnych, nie tylko silnikami, ale też wyglądem zewnętrznym. Zaopatrzone są w inne: zderzaki i progi, zapewniające lepszą dynamikę, wzory felg aluminiowych, lampy tylne oraz inny układ wydechowy. Wersja SL65 AMG Black Series napędzana jest sześciolitrowym V12 Twin-turbo o mocy 670 KM i momencie obrotowym 1000 Nm. Przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 3,8 sekund, a prędkość maksymalna samochodu jest ograniczona elektronicznie do 320 km/h.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod niemiecką marką Mercedes-Benz w latach 1954−2020, został zaprezentowany po raz pierwszy w lutym 1954 roku. Piątą generację SL zaprezentowano po raz pierwszy w październiku 2001 roku. Technicznie SL (R230) spokrewniony jest z Klasą S (W220) oraz coupe serii CL (C215). W każdym z tych trzech luksusowych samochodów zastosowano podwozie o niemal jednakowej konstrukcji, w bogatszych wersjach wyposażeniowych montowane jest hydrauliczne zawieszenie Active Body Control. Każde z aut wykorzystuje podobny układ napędowy. Wersje przygotowane przez AMG różnią się od modeli seryjnych, nie tylko silnikami, ale też wyglądem zewnętrznym. Zaopatrzone są w inne: zderzaki i progi, zapewniające lepszą dynamikę, wzory felg aluminiowych, lampy tylne oraz inny układ wydechowy. Wersja SL65 AMG Black Series napędzana jest sześciolitrowym V12 Twin-turbo o mocy 670 KM i momencie obrotowym 1000 Nm. Przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 3,8 sekund, a prędkość maksymalna samochodu jest ograniczona elektronicznie do 320 km/h.
    Ferrari F430 Scuderia – Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 2004–2009, zaprezentowany po raz pierwszy podczas Paris Motor Show w 2004 roku. Podobnie jak jego poprzednik 360 nazwa pochodzi od pojemności silnika, która wynosi 4,3 l. F430 napędzane jest V8, które generuje moc maksymalną 490 KM i moment obrotowy 465 Nm. Oferowane były także wersje: Spider, Scuderia oraz Challenge. F430 Scuderia to następca Ferrari 360 Challenge Stradale, samochód został zaprezentowany na Targach Motoryzacyjnych we Frankfurcie w 2007 roku. Na celu ma konkurencję z Porsche 911 GT2 i Lamborghini Gallardo Superleggera. Scuderia jest o 100 kg lżejsza, mocniejsza o 20 KM i ma 5 Nm momentu obrotowego więcej od wersji standardowej. Prędkość maksymalna wynosi 320 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmuje 3,6 sekund.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 2004–2009, zaprezentowany po raz pierwszy podczas Paris Motor Show w 2004 roku. Podobnie jak jego poprzednik 360 nazwa pochodzi od pojemności silnika, która wynosi 4,3 l. F430 napędzane jest V8, które generuje moc maksymalną 490 KM i moment obrotowy 465 Nm. Oferowane były także wersje: Spider, Scuderia oraz Challenge. F430 Scuderia to następca Ferrari 360 Challenge Stradale, samochód został zaprezentowany na Targach Motoryzacyjnych we Frankfurcie w 2007 roku. Na celu ma konkurencję z Porsche 911 GT2 i Lamborghini Gallardo Superleggera. Scuderia jest o 100 kg lżejsza, mocniejsza o 20 KM i ma 5 Nm momentu obrotowego więcej od wersji standardowej. Prędkość maksymalna wynosi 320 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmuje 3,6 sekund.
    Cadillac CT4-V Blackwing – Samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Cadillac od 2019 roku. Cadillac CT4 został zaprezentowany po raz pierwszy pod koniec maja 2019 roku jako zupełnie nowy model klasy średniej, zastępując model ATS. Pierwszym wariantem, jaki przedstawiono, była sportowa odmiana CT4-V wyróżniająca się sportowym pakietem stylistycznym i 320-konnym, turbodoładowanym czterocylindrowym silnikiem o pojemności 2,7 l. CT4-V Blackwing to bardziej wydajna wersja CT4-V, która trafiła do sprzedaży w 2021 roku. Jest napędzana 3,6-litrowym V6 Twin-turbo o mocy 472 KM i momencie obrotowym 603 Nm. Jest standardowo wyposażony w 6-biegową manualną skrzynię biegów Tremec i jest również dostępny z opcjonalną 10-biegową automatyczną skrzynią biegów. Samochód osiąga prędkość maksymalną 304 km/h i przyspiesza 0-60 mph w 3,9 s. z automatyczną skrzynią biegów i 4,2 s. z manualną skrzynią biegów.
    Samochód osobowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Cadillac od 2019 roku. Cadillac CT4 został zaprezentowany po raz pierwszy pod koniec maja 2019 roku jako zupełnie nowy model klasy średniej, zastępując model ATS. Pierwszym wariantem, jaki przedstawiono, była sportowa odmiana CT4-V wyróżniająca się sportowym pakietem stylistycznym i 320-konnym, turbodoładowanym czterocylindrowym silnikiem o pojemności 2,7 l. CT4-V Blackwing to bardziej wydajna wersja CT4-V, która trafiła do sprzedaży w 2021 roku. Jest napędzana 3,6-litrowym V6 Twin-turbo o mocy 472 KM i momencie obrotowym 603 Nm. Jest standardowo wyposażony w 6-biegową manualną skrzynię biegów Tremec i jest również dostępny z opcjonalną 10-biegową automatyczną skrzynią biegów. Samochód osiąga prędkość maksymalną 304 km/h i przyspiesza 0-60 mph w 3,9 s. z automatyczną skrzynią biegów i 4,2 s. z manualną skrzynią biegów.
    Lotus 49 – Samochód wyścigowy, zaprojektowany w 1967 roku przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a i skonstruowany przez Team Lotus. Samochód zawierał wiele rewolucyjnych rozwiązań, przyczynił się także do zdobycia czterech tytułów mistrza świata . Po nieudanym dla Lotusa sezonie 1966, w którym zespół eksperymentował między innymi z silnikiem BRM H16, Colin Chapman bardzo chciał znaleźć nowy silnik. Skontaktował się z Keithem Duckworthem, który wraz z Mikiem Costinem i Billem Brownem modyfikował silniki Forda dla niższych formuł wyścigowych. Duckworth wyjawił, że zaprojektowanie, zbudowanie i utrzymanie pięciu silników odpowiednich dla Formuły 1 silnika będzie kosztować około sto tysięcy funtów na sezon. Wybrano silnik V8, chociaż wielu zewnętrznych ekspertów uważało, że lepszym rozwiązaniem byłby silnik V12. Główne połączenie między silnikiem i podwoziem stanowiły dwie śruby rozmieszczone 9 cali od siebie na dole aluminiowego monocoque'u wraz z dodatkowymi połączeniami na wzmocnionych pokrywach rozrządu. Silnik był częścią nośną podwozia, co było możliwe dzięki jego zwartości oraz sztywności bloku. Moc maksymalna wynosiła 400 KM przez co Lotus 49 osiągał prędkość maksymalną 320 km/h. Lotus 49 był używany przez zespół przez cztery sezony w latach 1967-1970, stając się pierwszym samochodem Formuły 1 pomalowanym w barwy sponsora oraz ewoluując w wersję "B", wyposażoną w zintegrowane z nadwoziem spojlery – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1. W sezonie 1968 roku Graham Hill zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w Lotusie 49, lecz Jim Clark zginął w wyścigu Formuły 2. W sezonie 1970 roku austriacki kierowca Jochen Rindt prowadząc Lotusa 49 wygrał Grand Prix Monako 1970, co przyczyniło się do zdobycia przez niego zwycięstwa sezonu 1970.
    Samochód wyścigowy, zaprojektowany w 1967 roku przez Colina Chapmana i Maurice'a Philippe'a i skonstruowany przez Team Lotus. Samochód zawierał wiele rewolucyjnych rozwiązań, przyczynił się także do zdobycia czterech tytułów mistrza świata . Po nieudanym dla Lotusa sezonie 1966, w którym zespół eksperymentował między innymi z silnikiem BRM H16, Colin Chapman bardzo chciał znaleźć nowy silnik. Skontaktował się z Keithem Duckworthem, który wraz z Mikiem Costinem i Billem Brownem modyfikował silniki Forda dla niższych formuł wyścigowych. Duckworth wyjawił, że zaprojektowanie, zbudowanie i utrzymanie pięciu silników odpowiednich dla Formuły 1 silnika będzie kosztować około sto tysięcy funtów na sezon. Wybrano silnik V8, chociaż wielu zewnętrznych ekspertów uważało, że lepszym rozwiązaniem byłby silnik V12. Główne połączenie między silnikiem i podwoziem stanowiły dwie śruby rozmieszczone 9 cali od siebie na dole aluminiowego monocoque'u wraz z dodatkowymi połączeniami na wzmocnionych pokrywach rozrządu. Silnik był częścią nośną podwozia, co było możliwe dzięki jego zwartości oraz sztywności bloku. Moc maksymalna wynosiła 400 KM przez co Lotus 49 osiągał prędkość maksymalną 320 km/h. Lotus 49 był używany przez zespół przez cztery sezony w latach 1967-1970, stając się pierwszym samochodem Formuły 1 pomalowanym w barwy sponsora oraz ewoluując w wersję "B", wyposażoną w zintegrowane z nadwoziem spojlery – pierwsze takie rozwiązanie w Formule 1. W sezonie 1968 roku Graham Hill zdobył tytuł mistrza świata Formuły 1 w Lotusie 49, lecz Jim Clark zginął w wyścigu Formuły 2. W sezonie 1970 roku austriacki kierowca Jochen Rindt prowadząc Lotusa 49 wygrał Grand Prix Monako 1970, co przyczyniło się do zdobycia przez niego zwycięstwa sezonu 1970.
    25 kwietnia 2022, 23:08 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ferrari F40 – Ferrari F40 - Samochód zadebiutował w 1987 roku, w którym firma Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano silnik. Silnik to zmodyfikowana jednostka pochodząca od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana centralnie jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Napęd przekazywany był na oś tylną. W modelu F40 jedna z turbin pracowała w dolnym zakresie zaś druga włączała się na wyższych prędkościach obrotowych (od 5000 obr./min).

W zawieszeniu zastosowano podwójne wahacze oraz spiralne amortyzatory. Prędkość maksymalna wynosiła 320 km/h. Ferrari F40 jest ostatnim modelem wyprodukowanym za czasów właściciela firmy, Enzo Ferrari. F40 jest obok Porsche 959, Jaguara XJ220, Lamborghini Diablo, McLarena F1 i Bugatti EB 110 jednym z charakterystycznych supersamochodów przełomu lat 80. i 90.
    Ferrari F40 - Samochód zadebiutował w 1987 roku, w którym firma Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano silnik. Silnik to zmodyfikowana jednostka pochodząca od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana centralnie jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Napęd przekazywany był na oś tylną. W modelu F40 jedna z turbin pracowała w dolnym zakresie zaś druga włączała się na wyższych prędkościach obrotowych (od 5000 obr./min).

    W zawieszeniu zastosowano podwójne wahacze oraz spiralne amortyzatory. Prędkość maksymalna wynosiła 320 km/h. Ferrari F40 jest ostatnim modelem wyprodukowanym za czasów właściciela firmy, Enzo Ferrari. F40 jest obok Porsche 959, Jaguara XJ220, Lamborghini Diablo, McLarena F1 i Bugatti EB 110 jednym z charakterystycznych supersamochodów przełomu lat 80. i 90.
    Shelby Series 1 – Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Shelby w latach 1998-2005. W lipcu 1994 roku Carroll Shelby rozpoczął pracę nad pierwszym w historii samochodem sportowym skonstruowanym od podstaw jako jego samodzielna konstrukcja, nie będąca pochodną wersją pojazdu innego producenta. W efekcie powstał 2-miejscowy roadster Shelby Series 1, który został zaprezentowany w 1998 roku. Samochód utrzymano w koncepcji podobnej do historycznego modelu Shelby Cobra - pojazd zachował sylwetkę z podłużną maską, krótkim zwisem tylnym, nisko osadzoną kabiną pasażerską, a także muskularnie zarysowanymi nadkolami. Ponadto, pojazd zyskał owalne reflektory oraz podwójne tylne lampy złożone z małych okrągłych kloszy. Shelby Series 1 posiadał czterolitrowy silnik L47 Aurora V8 o mocy 320 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 273 km/h i 60 mili na godzinę w 4,4 sekundy. Shelby Series 1 wytwarzany był do 2005 roku w zakładach Shelby American w nowej siedzibie firmy w Las Vegas w stanie Nevada. Pojazd był konstrukcją małoseryjną i limitowaną - łącznie powstało 249 egzemplarzy.
    Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Shelby w latach 1998-2005. W lipcu 1994 roku Carroll Shelby rozpoczął pracę nad pierwszym w historii samochodem sportowym skonstruowanym od podstaw jako jego samodzielna konstrukcja, nie będąca pochodną wersją pojazdu innego producenta. W efekcie powstał 2-miejscowy roadster Shelby Series 1, który został zaprezentowany w 1998 roku. Samochód utrzymano w koncepcji podobnej do historycznego modelu Shelby Cobra - pojazd zachował sylwetkę z podłużną maską, krótkim zwisem tylnym, nisko osadzoną kabiną pasażerską, a także muskularnie zarysowanymi nadkolami. Ponadto, pojazd zyskał owalne reflektory oraz podwójne tylne lampy złożone z małych okrągłych kloszy. Shelby Series 1 posiadał czterolitrowy silnik L47 Aurora V8 o mocy 320 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 273 km/h i 60 mili na godzinę w 4,4 sekundy. Shelby Series 1 wytwarzany był do 2005 roku w zakładach Shelby American w nowej siedzibie firmy w Las Vegas w stanie Nevada. Pojazd był konstrukcją małoseryjną i limitowaną - łącznie powstało 249 egzemplarzy.
    7 kwietnia 2022, 21:38 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Vauxhall Lotus Carlton – Usportowiona wersja samochodu klasy średniej-wyższej produkowanego przez koncern General Motors jako Opel Omega pod marką Lotus od 1990 do 1992 roku. Był on oficjalnie najszybszym sedanem na świecie w latach 1990-1996. W 1986 roku amerykański koncern General Motors przejął brytyjską markę Lotus w celu podniesienia prestiżu niemieckiej marki Opel w sportach samochodowych oraz wyprodukowania godnego rywala BMW M5 E34. Lotus Omega jest to zmodyfikowany Opel Omega A. Nad prototypem intensywne prace miały miejsce w 1989 roku. Gdy produkcja rozpoczęła się w 1990 roku zakładano powstanie 1100 sztuk pojazdu jednak z powodu recesji na początku lat 90 i wysokiej cenie - dwukrotnie droższa niż bazowa Omega, wyprodukowano zaledwie 950 egzemplarzy. Wyprodukowano 630 sztuk niemieckiej wersji Opel Lotus Omega oraz 320 sztuk angielskiego Vauxhall Lotus Carlton sprzedawanego z kierownicą po prawej stronie i wyskalowanym prędkościomierzu do 180 mil na godzinę. Samochód posiadał sześciocylindrowe Twin-Turbo o pojemności 3,6 l generujące moc 377 KM. Osiągał prędkość maksymalną 283 km/h i przyspieszenie do 100 km/h w 5,3 sekundy, tyle samo co Ferrari Testarossa.
    Usportowiona wersja samochodu klasy średniej-wyższej produkowanego przez koncern General Motors jako Opel Omega pod marką Lotus od 1990 do 1992 roku. Był on oficjalnie najszybszym sedanem na świecie w latach 1990-1996. W 1986 roku amerykański koncern General Motors przejął brytyjską markę Lotus w celu podniesienia prestiżu niemieckiej marki Opel w sportach samochodowych oraz wyprodukowania godnego rywala BMW M5 E34. Lotus Omega jest to zmodyfikowany Opel Omega A. Nad prototypem intensywne prace miały miejsce w 1989 roku. Gdy produkcja rozpoczęła się w 1990 roku zakładano powstanie 1100 sztuk pojazdu jednak z powodu recesji na początku lat 90 i wysokiej cenie - dwukrotnie droższa niż bazowa Omega, wyprodukowano zaledwie 950 egzemplarzy. Wyprodukowano 630 sztuk niemieckiej wersji Opel Lotus Omega oraz 320 sztuk angielskiego Vauxhall Lotus Carlton sprzedawanego z kierownicą po prawej stronie i wyskalowanym prędkościomierzu do 180 mil na godzinę. Samochód posiadał sześciocylindrowe Twin-Turbo o pojemności 3,6 l generujące moc 377 KM. Osiągał prędkość maksymalną 283 km/h i przyspieszenie do 100 km/h w 5,3 sekundy, tyle samo co Ferrari Testarossa.