Szukaj
Znalazłem 190 takich materiałów
24
W 1979 roku w koncernie Fiat podstawowa wersja zastąpiona została modelem Ritmo.
Licencja na model 128 została kupiona przez Jugosłowiańską firmę Zastava, która produkowała go od 1971 roku jako Zastavę 1100. Samochód ten posiadał zmienione w tylnej części nadwozie, co czyniło z niego pięciodrzwiowego hatchbacka.
W Polsce pod nazwą Polski Fiat 128p montowano w Warszawie (FSO) odmianę 3P i Sport Coupe
49
45
pojemność skokowa: 1995cm3
moc: 215KM
moment obr.: 314Nm
układ silnika, liczba cylindrów: rzędowy, 4
położenie silnika: przód
ustawienie silnika: poprzecznie
średnica x skok tłoka: 84.00mm x 90.00mm
typ: DOHC - dwa wałki rorządu w głowicy
stopień sprężania: 8.00:1
OSIĄGI
przyspieszenie 0-100 km/h: 5.7s
prędkość maksymalna: 220 km/h
stosunek mocy do masy: 0.165 KM/kg
ZAWIESZENIE
napęd: 4x4
średnica zawracania: 10.40 m
hamulce przód / tył: wentylowane tarczowe / tarczowe , wspomaganie, ABS
skrzynia biegów: liczba biegów: 5, skrzynia biegów: manualna
WYMIARY i WAGI
długość: 3896mm
szerokość: 1770mm
wysokość: 1364mm
rozstaw osi: 2474mm
masa: 1300kg
CIEKAWOSTKI
-Cywilna wersja Delty została wybrana europejskim samochodem roku 1980.
-Rajdowe odmiany Lancii Delta były jednymi z bardziej udanych samochodów występujących w rajdach samochodowych.
-Kierowcy zasiadający za kierownicą Delty wygrali w sumie 49 eliminacji Rajdowych Mistrzostw Świata (w sezonach 1985-1992)
-Dzięki Delcie, Lancia sześć razy z rzędu otrzymała mistrzostwo świata w kategorii producentów (1987-1992)
40
Jego odrodzenie!
Gdyński Autobus który służył w komunikacji miejskiej od 1985-1999. (zdjęcia bardzo długo się zmieniają)
5
W tle Mikrus ale gdzieś mi zaginęły jego zdjęcia...
FSO Wars – prototyp kompaktowego samochodu osobowego, opracowany w latach 1981–1985 przez Fabrykę Samochodów Osobowych w celu zastąpienia modelu Polski Fiat/FSO 125p.
23
Audi quattro zadebiutowało 3 marca w 1980 roku w Genewie. Nad autem pracowano od lutego 1977. Wtedy to Ferdynand Piech, Jorg Bensinger, Hans Nedvidek i kilku projektantów z Audi zaczęło pracować nad rewolucyjnym sportowym wozem. Idea napędu na 4 koła zrodziła się podczas zimowych testów Audi 200 oraz Volkswagena Iltisa. Okazało się wówczas, że powolna terenówka radzi sobie lepiej w zimowych warunkach niż sportowa limuzyna ze 170 konnym silnikiem. Grupa inżynierów postanowiła zaadaptować napęd na 4 koła do auta osobowego. Powstał wówczas pierwszy prototyp opierający się na Audi 80 B1, wyposażony w układ napędu na 4 koła z Volkswagena Iltisa i silnik z Audi 200. Kolejny prototyp opierał się już na przygotowywanym do produkcji Audi 80 Typ 81 (B2). Po przeprowadzeniu testów i przekonaniu zarządu projekt dostał zielone światło i zlecono opracowanie nadwozia opierającego się na Audi 80. Pierwszym kierowcą testowym był Hannu Mikkola. Po krótkim teście skomentował możliwości wozu: „Właśnie doświadczyłem powiewu przyszłości. Ten samochód zrewolucjonizuje rajdy na zawsze”. Pierwszy prototyp określany był skrótem „A1” to: „Allrad 1” (czyli po prostu: „z napędem na wszystkie koła”). To samo oznaczenie nosiła potem pierwsza ewolucja rajdowa tego auta.
Auto zaprezentowane w Genewie technicznie opierało się na wielu elementach Audi 80 Typ 81, na jego bazie powstało również Audi Coupé typ 85. Audi quattro nosiło wewnętrzne oznaczenie Typ 85, auto zewnętrznie wyróżniało się poszerzeniami nadkoli, szerokimi zderzakami, itp. Pod maską pracował silnik pięciocylindrowy z turbodoładowaniem, początkowo o pojemności 2.1l i mocy 200 KM. Był on rozwinięciem silnika znanego z Audi 200 5T Typ 43. Posiadał 10 zaworów i mechaniczny wtrysk paliwa. Audi quattro z tym silnikiem rozpędzało się do 100km/h w 7.1s i osiągało prędkość maksymalną 222km/h. Auto było wyposażone w stały napęd na 4 koła z blokowanym centralnym i tylnym mechanizmem różnicowym. Pierwsza poważna modernizacja auta miała miejsce wraz z odświeżeniem gamy Audi 80 Typ81 pod koniec 1982 roku. Wówczas podwójne kwadratowe reflektory zastąpiono reflektorami zespolonymi i wprowadzono elektroniczne wskaźniki. Wcześniej zmieniono również układ sterowania blokadami napędów. W roku 1984 auto przeszło poważniejszą modernizację. Ponownie zmieniono atrapę chłodnicy i przednie reflektory, z tyłu zastosowano czarne lampy firmy Frankani, wprowadzono całkowicie nowe wnętrze oraz elektroniczne wskaźniki z systemem AutoCheck z syntezą mowy. Pod maskę trafił nowy pięciocylindrowy, turbodoładowany silnik o pojemności 2.2 o tej samej mocy. Poprawiła się elastyczność auta, teraz przyspieszenie do 100km/h zajmowało 6.7s. W roku 1987 wraz z wprowadzeniem nowej generacji napędu quattro do wszystkich pozostały modeli Audi również Audi quattro wyposażono w układ napędowy z centralnym mechanizmem różnicowym typu Torsen i uruchamianą za pomocą przycisku blokadą tylnego mostu. Ostatnia poważna modernizacja auta miała miejsce w 1989, pod maskę trafił wówczas zmodyfikowany silnik 2.2 wyposażony w 20-zaworową głowicę, dysponujący mocą 220 KM. Audi quattro 20V rozpędzało się do 100km/h w 6.3s i osiągało prędkość maksymalną 230km/h. W tej formie auto było produkowane do 1991 roku, a jego oficjalnym następcą zostało Audi Coupé S2 Typ 8B.
W sumie wyprodukowano ponad 11 tys. sztuk Audi quattro, najrzadsze są modele z silnikiem 20V, których powstało poniżej 1000.
Audi Sport Quattro
Jest to skrócona wersja Audi quattro. Zbudowana na potrzeby homologacji rajdowej grupy B. Została zaprezentowana na targach motoryzacyjnych IAA we Frankfurcie w roku 1983. Dzięki krótszemu rozstawowi osi auto miało być bardziej zwrotne. Dla potrzeb homologacyjnych wyprodukowano 220 sztuk. Samochód był dostępny w sprzedaży od grudnia 1984 roku, za horrendalną wówczas cenę 195 000 DEM, którą podniesiono od 1 stycznia 1985 do 203.850 DEM (w tym samym czasie Porsche 911 turbo sprzedawano za ok. 100 000 DEM). W tamtym czasie był to najdroższy model seryjnie produkowanego niemieckiego auta. Mimo ceny, Sport Quattro znalazło 170 prywatnych nabywców. Poza krótszym rozstawem osi, auto wyróżniało się szerszymi nadkolami, zmodyfikowanym przodem i maską, przebudowaną tablicą rozdzielczą i znacznymi modyfikacjami technicznymi. Pomimo krótkiego rozstawu osi, auto było 4 osobowe. Pod maską pracował pięciocylindrowy silnik 2.1 z turbosprężarką i 20-zaworową głowicą osiągający moc 306 KM. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało 4,9 s, a prędkość maksymalna tego auta wynosiła 250km/h. Kolejna wersja - rajdowa - posiadała moc 331 kW/450 KM; a przyspieszenie od 0 do 100km/h wynosiło 3,5 s. W ramach 220 wyprodukowanych egzemplarzy powstało również 20 sztuk Audi Sport quattro S1 o mocy 390 kW/530 KM i przyspieszeniu 2,6 s do 100 km/h. Do startu w znanym wyścigu górskim w USA - Pikes Peak International Hill Climb w 1987 roku - powstała wersja specjalna Audi Sport quattro S1 Pikes Peak z silnym ospojlerowaniem i skrzydłem dociskowym z tyłu, z silnikiem o mocy 440 kW/598 KM, której przyspieszenie wynosiło mniej niż 2,5 s do 100km/h.
Wersja seryjna samochodu dostępna była tylko w kilku kolorach nadwozia: białym, czerwonym, zielonym, niebieskim, czarnym. Obecnie ceny rynkowe tego auta wynoszą ponad 100 tys. euro.
Twórcom quattro od początku przyświecała myśl o rajdowym wykorzystaniu samochodu. Krótko po rozpoczęciu produkcji seryjnej odmiany, w styczniu 1981 pierwsza rajdowa wersja quattro wystartowała w austriackim Janner Rally od razu wygrywając w debiucie. W tym samym roku quattro zadebiutowało również w mistrzostwach świata, wygrywając z przewagą prawie sześciu minut pierwszy odcinek specjalny. Do takiej przewagi w większości przyczynił się napęd na cztery koła. Warto dodać, że to dzięki quattro w rajdach zaczęto stosować ów napęd. W 1984r. Hannu Mikkola wygrał rajd Portugalii za sterami quattro A2 sponsorowanego przez HB. Można powiedzieć, że te dwa modele były swego rodzaju wstępem do rajdowej Grupy B.
119
37
18
samochód rajdowy startujący w Grupie B Rajdowych Mistrzostw Świata w sezonach 1985 i 1986. Zastąpił on model 037 Monte Carlo. W samochodzie zastosowano napęd AWD i centralnie umieszczony silnik. Jednostka R4 o pojemności 1759 cm³ wyposażona została zarówna w doładowanie mechaniczne jak i turbodoładowanie.
Śilnik: Jest to rzędowa, czterocylindrowa, 16-zaworowa jednostka z dwustopniowym doładowaniem. Deltę wyposażono jednocześnie w kompresor (sprężarkę mechaniczną) oraz turbosprężarkę, a także 2 spore intercoolery. Takie rozwiązanie zapewnia płynny przyrost mocy i niweluje problem turbo-dziury. Lancia Delta S4 Stradale rozwijała około 250 koni, to zdecydowanie za mało, aby wygrać z Audi i Peugeotem. Według oficjalnych informacji przekazanych przez Lancię silnik Delty S4 Rally rozwijał 480 koni, jednak wielu uważa, że jest to wartość zaniżona, a w rzeczywistości moc dochodziła do 600 koni! Moment obrotowy wynosił niemal 500 niutonometrów.
Samochód ważył niecałą tonę, co w połączeniu z niesamowitą mocą i napędem na 4 koła daje nieprawdopodobne efekty. Wystarczy powiedzieć, że setkę osiąga w 2,5 sekundy (według niektórych danych nawet w mniej!). Delta S4 wykonała okrążenie na jednym z torów wyścigowym w Portugalii z czasem, który zapewniłby jej 6 miejsce w kwalifikacjach do wyścigu F1.
13