Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 213 takich materiałów
    Ferrari – Ferrari 400/412 – rodzina sportowych samochodów produkowanych przez włoską firmę Ferrari w latach 1976–1989. Były to 2-drzwiowe coupé oraz kabriolety napędzane przez widlaste dwunastocylindrowe silniki. Moc przenoszona była na koła tylne poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Dostępna była również wersja wyposażona w automatyczną skrzynię. Produkcję zakończono w 1989, następcą został model 456.

    Ferrari 400/412 – rodzina sportowych samochodów produkowanych przez włoską firmę Ferrari w latach 1976–1989. Były to 2-drzwiowe coupé oraz kabriolety napędzane przez widlaste dwunastocylindrowe silniki. Moc przenoszona była na koła tylne poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Dostępna była również wersja wyposażona w automatyczną skrzynię. Produkcję zakończono w 1989, następcą został model 456.

    Pagani – Pagani Huayra – supersamochód produkowany pod włoską marką Pagani w latach 2011 – 2022. Auto jest następcą modelu Zonda. Został zaprezentowany podczas salonu motoryzacyjnego w Genewie w 2011 roku.
Pojazd został skonstruowany w oparciu o swojego poprzednika, model Zonda. Karoserię wykonano z materiału o nazwie Carbotanium. Do napędu użyto pochodzącej od firmy Mercedes-AMG jednostki V12 6,0 l (5980 cm³) Twin-Turbo, położonej centralnie, generującej moc maksymalną 730 KM. Prędkość maksymalna wynosi 378 km/h, zaś przyspieszenie 0–100 km/h – 3,3 s. Pagani Huayra składa się z 3770 części.
W październiku 2013 roku auto kosztowało 1 056 000 euro. W standardowym wyposażeniu pojazd posiada m.in. węglowo-ceramiczne hamulce, inconelowo-tytanowy układ wydechowy oraz system multimedialny z zestawem głośników, ekranem dotykowym, nawigacją i łącznością Bluetooth. Opcjonalnie pojazd wyposażyć można w nadwozie w pełni wykonane z włókna węglowego za 112 500 euro, kamerę cofania, czujniki parkowania, felgi stylizowane na te z modelu Zonda-R.
W 2017 roku na salonie samochodowym w Genewie zaprezentowano wersje Roadster, odkrytą odmianę standardowego modelu odchudzoną o 70 kg oraz wzmocnioną o 34 KM.

    Pagani Huayrasupersamochód produkowany pod włoską marką Pagani w latach 2011 – 2022. Auto jest następcą modelu Zonda. Został zaprezentowany podczas salonu motoryzacyjnego w Genewie w 2011 roku.

    Pojazd został skonstruowany w oparciu o swojego poprzednika, model Zonda. Karoserię wykonano z materiału o nazwie Carbotanium. Do napędu użyto pochodzącej od firmy Mercedes-AMG jednostki V12 6,0 l (5980 cm³) Twin-Turbo, położonej centralnie, generującej moc maksymalną 730 KM. Prędkość maksymalna wynosi 378 km/h, zaś przyspieszenie 0–100 km/h – 3,3 s. Pagani Huayra składa się z 3770 części.

    W październiku 2013 roku auto kosztowało 1 056 000 euro. W standardowym wyposażeniu pojazd posiada m.in. węglowo-ceramiczne hamulce, inconelowo-tytanowy układ wydechowy oraz system multimedialny z zestawem głośników, ekranem dotykowym, nawigacją i łącznością Bluetooth. Opcjonalnie pojazd wyposażyć można w nadwozie w pełni wykonane z włókna węglowego za 112 500 euro, kamerę cofania, czujniki parkowania, felgi stylizowane na te z modelu Zonda-R.

    W 2017 roku na salonie samochodowym w Genewie zaprezentowano wersje Roadster, odkrytą odmianę standardowego modelu odchudzoną o 70 kg oraz wzmocnioną o 34 KM.

    Lamborghini Gallardo Superleggera – Gallardo to supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini w latach 2003-2013. Gallardo zaprezentowano podczas Frankfurt Auto Show  w 2003 roku. Samochód posiada ramę podłogową typu spaceframe i aluminiową karoserię, stały napęd na cztery koła ze sprzęgłem wiskotycznym i montowany centralnie-wzdłużnie pięciolitrowy silnik V10 o mocy 510 KM. Gallardo Superleggera to wzbogacona wersja Gallardo produkowana w latach 2007–2008. Superleggera jest o 100 kg lżejszy oraz o 10 KM silniejszy od standardowego modelu. Skraca to czas przyspieszenia 0-100 km/h z 4,2 sekund do 3,8 sekund. Wyższą moc uzyskano dzięki między innymi poprawie sprawności wypełnienia cylindrów, obniżeniem strat w układzie dolotowym i zmniejszeniem podciśnienia układu wydechowego oraz zmianą oprogramowania jednostki sterującej. W 2008 r. w związku z faceliftingiem standardowego modelu Gallardo do wersji LP560-4, mającego lepsze osiągi niż Superleggera, zaprzestano jego produkcji.
    Gallardo to supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini w latach 2003-2013. Gallardo zaprezentowano podczas Frankfurt Auto Show w 2003 roku. Samochód posiada ramę podłogową typu spaceframe i aluminiową karoserię, stały napęd na cztery koła ze sprzęgłem wiskotycznym i montowany centralnie-wzdłużnie pięciolitrowy silnik V10 o mocy 510 KM. Gallardo Superleggera to wzbogacona wersja Gallardo produkowana w latach 2007–2008. Superleggera jest o 100 kg lżejszy oraz o 10 KM silniejszy od standardowego modelu. Skraca to czas przyspieszenia 0-100 km/h z 4,2 sekund do 3,8 sekund. Wyższą moc uzyskano dzięki między innymi poprawie sprawności wypełnienia cylindrów, obniżeniem strat w układzie dolotowym i zmniejszeniem podciśnienia układu wydechowego oraz zmianą oprogramowania jednostki sterującej. W 2008 r. w związku z faceliftingiem standardowego modelu Gallardo do wersji LP560-4, mającego lepsze osiągi niż Superleggera, zaprzestano jego produkcji.
    Lancia 037 Stradale – Samochód sportowy produkowany przez włoską markę Lancia z pomocą firmy Abarth w latach 1982-1984. Za wygląd samochodu odpowiada włoskie studio projektowe Pininfarina, które również zaprojektowało oryginalny samochód drogowy Montecarlo, na którego bazie stworzono 037. Samochód został zbudowany z myślą o udziale w rajdach grupy B. Wymagania homologacyjne dla Grupy B Rajdowych Mistrzostw Świata wymagały stworzenia co najmniej 200 egzemplarzy drogowych w celu brania udziału w mistrzostwach Lancią 037. Wyprodukowano 207 egzemplarzy 037 Stradale. Do napędu użyto dwulitrowego silnika R4 DOHC pochodzącego z Fiata 131 z doładowaniem mechanicznym zamiast turbosprężarki. Rozwiązanie to niwelowało zjawisko turbodziury. Silnik w 037 Stradale wytwarza moc maksymalną 208 KM i 226 Nm momentu obrotowego. Samochód osiąga prędkość maksymalną 220 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 5,8 sekund.
    Samochód sportowy produkowany przez włoską markę Lancia z pomocą firmy Abarth w latach 1982-1984. Za wygląd samochodu odpowiada włoskie studio projektowe Pininfarina, które również zaprojektowało oryginalny samochód drogowy Montecarlo, na którego bazie stworzono 037. Samochód został zbudowany z myślą o udziale w rajdach grupy B. Wymagania homologacyjne dla Grupy B Rajdowych Mistrzostw Świata wymagały stworzenia co najmniej 200 egzemplarzy drogowych w celu brania udziału w mistrzostwach Lancią 037. Wyprodukowano 207 egzemplarzy 037 Stradale. Do napędu użyto dwulitrowego silnika R4 DOHC pochodzącego z Fiata 131 z doładowaniem mechanicznym zamiast turbosprężarki. Rozwiązanie to niwelowało zjawisko turbodziury. Silnik w 037 Stradale wytwarza moc maksymalną 208 KM i 226 Nm momentu obrotowego. Samochód osiąga prędkość maksymalną 220 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 5,8 sekund.
    Ferrari LaFerrari – Hipersamochód produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 2013-2018. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie 8 marca 2013 roku. Przy jego projekcie aktywny udział brali Felipe Massa i Fernando Alonso. Za projekt nadwozia odpowiada Flavio Monzoni, który wcześniej zaprojektował m.in. Volkswagena Golfa szóstej generacji. LaFerrari zbudowano w oparciu o Ferrari FXX jako następcę Ferrari Enzo. Jest to pierwszy samochód hybrydowy, drugi pod względem szybkości, a równocześnie najmocniejszy i najbardziej zaawansowany pojazd w historii marki. Samochód wyposażono w znany z Ferrari FF wolnossący silnik benzynowy V12 o pojemności 6,3 l i mocy 800 KM oraz w silnik elektryczny o mocy 163 KM wyposażony w system HY-KERS. Łączna moc pojazdu wynosi 963 KM, a moment obrotowy wynosi 700 Nm. LaFerrari przyspiesza 0-100 km/h 2,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną około 370 km/h. Powstało 499 egzemplarzy samochodu.
    Hipersamochód produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 2013-2018. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie 8 marca 2013 roku. Przy jego projekcie aktywny udział brali Felipe Massa i Fernando Alonso. Za projekt nadwozia odpowiada Flavio Monzoni, który wcześniej zaprojektował m.in. Volkswagena Golfa szóstej generacji. LaFerrari zbudowano w oparciu o Ferrari FXX jako następcę Ferrari Enzo. Jest to pierwszy samochód hybrydowy, drugi pod względem szybkości, a równocześnie najmocniejszy i najbardziej zaawansowany pojazd w historii marki. Samochód wyposażono w znany z Ferrari FF wolnossący silnik benzynowy V12 o pojemności 6,3 l i mocy 800 KM oraz w silnik elektryczny o mocy 163 KM wyposażony w system HY-KERS. Łączna moc pojazdu wynosi 963 KM, a moment obrotowy wynosi 700 Nm. LaFerrari przyspiesza 0-100 km/h 2,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną około 370 km/h. Powstało 499 egzemplarzy samochodu.
    Ferrari F50 – Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. F50 zostało skonstruowane z okazji 50. lecia istnienia marki. Samochód zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. F50 jest drugim samochodem na świecie, który posiadał dyfuzor. Auto wyposażono w 4,7-litrowy silnik V12 z bolidu F92A z 1992 roku. Silnik ten generuje moc 520 KM i moment obrotowy 470 Nm dzięki czemu F50 przyspiesza do 100 km/h w 3,7 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 325 km/h. Seryjne auto wyposażone jest w automatyczną regulację wysokości nadwozia. Samochód nie posiada poduszek powietrznych, radia, a szyby opuszczane są ręcznie. Łącznie wyprodukowano 349 sztuk Ferrari F50.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. F50 zostało skonstruowane z okazji 50. lecia istnienia marki. Samochód zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. F50 jest drugim samochodem na świecie, który posiadał dyfuzor. Auto wyposażono w 4,7-litrowy silnik V12 z bolidu F92A z 1992 roku. Silnik ten generuje moc 520 KM i moment obrotowy 470 Nm dzięki czemu F50 przyspiesza do 100 km/h w 3,7 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 325 km/h. Seryjne auto wyposażone jest w automatyczną regulację wysokości nadwozia. Samochód nie posiada poduszek powietrznych, radia, a szyby opuszczane są ręcznie. Łącznie wyprodukowano 349 sztuk Ferrari F50.
    Maserati MC12 – Hipersamochód produkowany przez włoską markę Maserati w latach 2004-2005. MC12 został zbudowany z myślą o udziale Maserati w serii FIA GT. Produkcję rozpoczęto w 2004 roku, powstało wówczas 30 egzemplarzy, z czego 25 zostało wystawionych na sprzedaż. Rok później zbudowano kolejne 25 sztuk. Cena jednego egzemplarza wynosiła 600,000 euro. Maserati opracowało model MC12 na podwoziu Ferrari Enzo, z pierwowzoru zapożyczono także silnik V12 o pojemności 6 l i mocy 632 KM oraz skrzynię biegów. Powstały samochód był jednak znacznie większy od prekursora. MC12 było dłuższe, szersze i wyższe od Ferrari, które odznaczało się jednak lepszymi osiągami. MC12 jest w stanie osiągnąć prędkość maksymalną 330 km/h, podczas gdy Ferrari jest w stanie osiągnąć 25 km/h szybciej. W serii FIA GT samochód zadebiutował pod koniec sezonu 2004, załoga nim kierująca zdobyła pierwsze miejsce podczas wyścigu na torze Zhuhai International Circuit. Wyścigowe wersje MC12 wzięły również udział w American Le Mans Series 2005, nie spełniały jednak wymagań dotyczących dopuszczalnych gabarytów, co poskutkowało nałożeniem kar.
    Hipersamochód produkowany przez włoską markę Maserati w latach 2004-2005. MC12 został zbudowany z myślą o udziale Maserati w serii FIA GT. Produkcję rozpoczęto w 2004 roku, powstało wówczas 30 egzemplarzy, z czego 25 zostało wystawionych na sprzedaż. Rok później zbudowano kolejne 25 sztuk. Cena jednego egzemplarza wynosiła 600,000 euro. Maserati opracowało model MC12 na podwoziu Ferrari Enzo, z pierwowzoru zapożyczono także silnik V12 o pojemności 6 l i mocy 632 KM oraz skrzynię biegów. Powstały samochód był jednak znacznie większy od prekursora. MC12 było dłuższe, szersze i wyższe od Ferrari, które odznaczało się jednak lepszymi osiągami. MC12 jest w stanie osiągnąć prędkość maksymalną 330 km/h, podczas gdy Ferrari jest w stanie osiągnąć 25 km/h szybciej. W serii FIA GT samochód zadebiutował pod koniec sezonu 2004, załoga nim kierująca zdobyła pierwsze miejsce podczas wyścigu na torze Zhuhai International Circuit. Wyścigowe wersje MC12 wzięły również udział w American Le Mans Series 2005, nie spełniały jednak wymagań dotyczących dopuszczalnych gabarytów, co poskutkowało nałożeniem kar.
    Lamborghini Diablo SV – Supersamochód produkowany przez włoską markę Lamborghini w latach 1991–2000. Lamborghini wprowadziło Diablo w zastępstwie dla starzejącego Countacha. Diablo trafiło do sprzedaży 21 stycznia 1990. W tym samym roku Diablo było mianowane tytułem najszybszego samochodu świata po co osiągnięciu prędkości 329 km/h. Odebrał go swojemu największemu rywalowi Ferrari F40 i dzierżył go od 1990 do 1991 roku. W latach 1995-2000 produkowany był model SV. Podobnie jak w modelu VT, tak i tutaj zmiany były głównie kosmetyczne. Minimalnie zmieniono kształt nadwozia, zamontowano nowe koła oraz większe hamulce. Moc 5,7-litrowego V12 wzrosła do 510 KM w porównaniu z podstawowym modelem o mocy 492 KM. Zrezygnowano z napędu na cztery koła, zmieniony kokpit SV przejął od wersji VT. W 1999 roku w SV użyto lamp, które się nie chowają, lampy te pochodziły z Nissana 300ZX.
    Supersamochód produkowany przez włoską markę Lamborghini w latach 1991–2000. Lamborghini wprowadziło Diablo w zastępstwie dla starzejącego Countacha. Diablo trafiło do sprzedaży 21 stycznia 1990. W tym samym roku Diablo było mianowane tytułem najszybszego samochodu świata po co osiągnięciu prędkości 329 km/h. Odebrał go swojemu największemu rywalowi Ferrari F40 i dzierżył go od 1990 do 1991 roku. W latach 1995-2000 produkowany był model SV. Podobnie jak w modelu VT, tak i tutaj zmiany były głównie kosmetyczne. Minimalnie zmieniono kształt nadwozia, zamontowano nowe koła oraz większe hamulce. Moc 5,7-litrowego V12 wzrosła do 510 KM w porównaniu z podstawowym modelem o mocy 492 KM. Zrezygnowano z napędu na cztery koła, zmieniony kokpit SV przejął od wersji VT. W 1999 roku w SV użyto lamp, które się nie chowają, lampy te pochodziły z Nissana 300ZX.
    Alfa Romeo Montreal – Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Alfa Romeo w latach 1971−1977. Projekt Montreal powstał z okazji targów Expo 1967. Został zbudowany wspólnie z firmą projektową Bertone. Na początku nie podejrzewano, że samochód trafi do produkcji seryjnej, jednak tak właśnie się stało. Wersję produkcyjną oficjalnie zaprezentowano na Salonie Samochodowym w Genewie w 1970 roku. W produkcję tego modelu były zaangażowane trzy zakłady. Fabryka Alfy Romeo w Arese wykonywała wytłoczki nadwozia. Spawano i zgrzewano z nich nadwozie w zakładach Bertone w Caselle, były one następnie lakierowane w Grugliasco koło Turynu. Po czym w wysuszonych nadwoziach montowano wyposażenie wnętrza i akcesoria zewnętrzne. Tak skompletowane nadwozie przewożono do Arese, gdzie odbywał się montaż zespołów mechanicznych. Do napędu samochodu został użyty silnik V8 o pojemności 2,6 l, który wytwarza moc maksymalną 200 KM i moment obrotowy 255 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 220 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h trwa 7,6 sekund. Powstało 3925 egzemplarzy Alfy Romeo Montreal.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Alfa Romeo w latach 1971−1977. Projekt Montreal powstał z okazji targów Expo 1967. Został zbudowany wspólnie z firmą projektową Bertone. Na początku nie podejrzewano, że samochód trafi do produkcji seryjnej, jednak tak właśnie się stało. Wersję produkcyjną oficjalnie zaprezentowano na Salonie Samochodowym w Genewie w 1970 roku. W produkcję tego modelu były zaangażowane trzy zakłady. Fabryka Alfy Romeo w Arese wykonywała wytłoczki nadwozia. Spawano i zgrzewano z nich nadwozie w zakładach Bertone w Caselle, były one następnie lakierowane w Grugliasco koło Turynu. Po czym w wysuszonych nadwoziach montowano wyposażenie wnętrza i akcesoria zewnętrzne. Tak skompletowane nadwozie przewożono do Arese, gdzie odbywał się montaż zespołów mechanicznych. Do napędu samochodu został użyty silnik V8 o pojemności 2,6 l, który wytwarza moc maksymalną 200 KM i moment obrotowy 255 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 220 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h trwa 7,6 sekund. Powstało 3925 egzemplarzy Alfy Romeo Montreal.
    Ferrari F40 – Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1987-1992. Samochód zadebiutował w 1987 roku, w którym firma Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano silnik. Silnik to zmodyfikowana jednostka pochodząca od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana centralnie jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Moc maksymalna silnika wynosi 478 KM, a moment obrotowy 577 Nm. Napęd przekazywany był na oś tylną. F40 osiąga prędkość maksymalną 325 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4,5 sekundy. Napęd przekazywany był na oś tylną. Powstało 1310 egzemplarzy F40.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1987-1992. Samochód zadebiutował w 1987 roku, w którym firma Ferrari obchodziła swoje 40-lecie. Kompozytowe panele nadwozia wykonane zostały z wzajemnie ze sobą posklejanych włókien węglowych. Pod nadwoziem zamontowano rurową ramę przestrzenną, do której zamocowano silnik. Silnik to zmodyfikowana jednostka pochodząca od poprzednika, modelu 288 GTO. Ulokowana centralnie jednostka V8 była montowana ręcznie. Moc silnika zwiększały dwie turbosprężarki japońskiej firmy IHI. Moc maksymalna silnika wynosi 478 KM, a moment obrotowy 577 Nm. Napęd przekazywany był na oś tylną. F40 osiąga prędkość maksymalną 325 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4,5 sekundy. Napęd przekazywany był na oś tylną. Powstało 1310 egzemplarzy F40.