Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 316 takich materiałów
    Hennessey Venom GT – Hipersamochód produkowany przez amerykańską markę Hennessey w latach 2011–2017, pierwszy raz zaprezentowany w marcu 2010 roku. Podwozie pochodzące z Lotusa Exige powstawało w Wielkiej Brytanii, zaś nadwozie w Stanach Zjednoczonych. Typ nadwozia to 2-drzwiowe coupe. Venom GT napędzany V8 o pojemności 7 l, które generuje moc maksymalną 1244 KM i moment obrotowy 1318 Nm w 2014 stał się najszybszym samochodem świata, a to za sprawą Briana Smitha, który w Kennedy Space Center na pasie do lądowania wahadłowców pojechał z prędkością 435,31 km/h. Mimo takiej prędkości, Hennessey Venom GT nie został uznany za najszybszy samochód produkcyjny przez Księgę Rekordów Guinnessa. Amerykańskie auto nie spełniło szeregu warunków. Przede wszystkim, NASA udostępniła swój pas jedynie na krótki czas pozwalający na jedną próbę, a rekordowy wynik uznawany jest na podstawie średniej dwóch przejazdów w przeciwnych kierunkach. Zasady Księgi Rekordów Guinnessa wymagają, aby samochód powstał w przynajmniej 30 egzemplarzach, a Venom GT zaplanowany jest na 29 sztuk (z czego sprzedano 11). Dodatkowo Hennessey zarejestrowany jest jako zmodyfikowany Lotus Exige, a to oznacza, że nie jest oddzielnym modelem. Nie zmienia to jednak imponującego wyniku uzyskanego przez Venoma GT. Samochód za to pobił rekord przyspieszenia do 300 km/h, który osiągnął w czasie 13,18 sekundy.
    Hipersamochód produkowany przez amerykańską markę Hennessey w latach 2011–2017, pierwszy raz zaprezentowany w marcu 2010 roku. Podwozie pochodzące z Lotusa Exige powstawało w Wielkiej Brytanii, zaś nadwozie w Stanach Zjednoczonych. Typ nadwozia to 2-drzwiowe coupe. Venom GT napędzany V8 o pojemności 7 l, które generuje moc maksymalną 1244 KM i moment obrotowy 1318 Nm w 2014 stał się najszybszym samochodem świata, a to za sprawą Briana Smitha, który w Kennedy Space Center na pasie do lądowania wahadłowców pojechał z prędkością 435,31 km/h. Mimo takiej prędkości, Hennessey Venom GT nie został uznany za najszybszy samochód produkcyjny przez Księgę Rekordów Guinnessa. Amerykańskie auto nie spełniło szeregu warunków. Przede wszystkim, NASA udostępniła swój pas jedynie na krótki czas pozwalający na jedną próbę, a rekordowy wynik uznawany jest na podstawie średniej dwóch przejazdów w przeciwnych kierunkach. Zasady Księgi Rekordów Guinnessa wymagają, aby samochód powstał w przynajmniej 30 egzemplarzach, a Venom GT zaplanowany jest na 29 sztuk (z czego sprzedano 11). Dodatkowo Hennessey zarejestrowany jest jako zmodyfikowany Lotus Exige, a to oznacza, że nie jest oddzielnym modelem. Nie zmienia to jednak imponującego wyniku uzyskanego przez Venoma GT. Samochód za to pobił rekord przyspieszenia do 300 km/h, który osiągnął w czasie 13,18 sekundy.
    Toyota GT86 CS-R3 – Samochód sportowy o nadwoziu coupe produkowany przez japońską markę Toyota od 16 marca 2012 roku wraz z bliźniaczą odmianą - Subaru BRZ, od której różni się jedynie kilkoma detalami. Samochód nazwą nawiązuje do produkowanej w latach 80. Toyoty AE86. Wersja koncepcyjna GT86 nazwana była Toyota FT-86. Rajdową wersję CS-R3 opracowano w Toyota Motorsport GmbH pod kątem wymogów kategorii R3 FIA. Badania zgodności z przepisami zakończono pomyślnie w październiku 2015 r. i tym samym GT86 CS-R3 stał się pierwszym nowym samochodem rajdowym z napędem na tylną oś, który otrzymał homologację FIA w XXI wieku. Główne różnice w stosunku do modelu standardowego obejmują zwiększenie mocy silnika z 200 do 232 KM i maksymalnego momentu obrotowego z 205 do 235 Nm, zastosowanie sześciostopniowej, sekwencyjnej skrzyni biegów Drenth i mechanizmu różnicowego o ograniczonym poślizgu, wzmocnione zawieszenie i hamulce, sportowy układ wydechowy i standardowo montowaną klatkę bezpieczeństwa.
    Samochód sportowy o nadwoziu coupe produkowany przez japońską markę Toyota od 16 marca 2012 roku wraz z bliźniaczą odmianą - Subaru BRZ, od której różni się jedynie kilkoma detalami. Samochód nazwą nawiązuje do produkowanej w latach 80. Toyoty AE86. Wersja koncepcyjna GT86 nazwana była Toyota FT-86. Rajdową wersję CS-R3 opracowano w Toyota Motorsport GmbH pod kątem wymogów kategorii R3 FIA. Badania zgodności z przepisami zakończono pomyślnie w październiku 2015 r. i tym samym GT86 CS-R3 stał się pierwszym nowym samochodem rajdowym z napędem na tylną oś, który otrzymał homologację FIA w XXI wieku. Główne różnice w stosunku do modelu standardowego obejmują zwiększenie mocy silnika z 200 do 232 KM i maksymalnego momentu obrotowego z 205 do 235 Nm, zastosowanie sześciostopniowej, sekwencyjnej skrzyni biegów Drenth i mechanizmu różnicowego o ograniczonym poślizgu, wzmocnione zawieszenie i hamulce, sportowy układ wydechowy i standardowo montowaną klatkę bezpieczeństwa.
    Audi – W roku 1979 Międzynarodowa Federacja Samochodowa (FISA, dziś FIA) dopuściła do serii Samochodowych Rajdowych Mistrzostw Świata pojazdy z napędem na cztery koła. W nowe warunki natychmiast wstrzeliło się Audi ze swoim modelem Quattro, który już w debiucie w portugalskim Rajdzie Algarve startując jeszcze poza klasyfikacją zwyciężył z przewagą aż 27 minut! Wyczyn ten skutecznie zamknął usta wszystkim niedowiarkom twierdzącym, że auta z napędem na cztery koła będą za ciężkie i za mało zwrotne na zakrętach. W roku 1981 Quattro oficjalnie pojawiło się na rajdowych szlakach dając między innymi pierwsze w historii zwycięstwo załodze kobiecej. W roku 1982 Audi wywalczyło tytuł mistrza świata konstruktorów. W tym samym sezonie FISA podjęła decyzję o stworzeniu grupy B, w której niemal niczym nie ograniczeni producenci mogli wystawiać pojazdy, których możliwości porównać można by jedynie do bolidów Formuły 1.

Na sezon 1983 przygotowano już ponad 360-konne Quattro, które pozwoliło na zdobycie tytułu mistrza świata kierowców (Hannu Mikkola), ale w kategorii konstruktorów uległo lżejszej o 150 kilogramów tylnonapędowej Lancii Rally 037. Rajdowa wersja Quattro była jednak tylko preludium przed prawdziwą rakietą, będącą wynikiem wyścigu zbrojeń grupy B - Sport Quattro.

W stosunku do modelu bazowego zmniejszono aż o 32 centymetry rozstaw osi, ale dzięki wydłużonemu przodowi Sport Quattro było krótsze od produkowanego od 1980 roku Quattro już tylko o 24 centymetry. Pod maską wylądował turbodowałowany, 5-cylindrowy silnik o 20 zaworach mogący przy pojemności 2,1 litrów pochwalić się mocą około 450 koni mechanicznych. Wraz ze skróceniem auta pozbyto się ręcznego hamulca. Pojazd otrzymał za to szersze ogumienie, szersze nadkola, przednią szybę z Audi 80 zapewniającą lepszą widoczność oraz przede wszystkim nadwozie wykonane z włókien węglowych i kevlaru z potężnym ospoilerowaniem. W roku 1984 rajdy należały do Audi - zdobyto mistrzostwo świata kierowców (Stig Blomqvist) i konstruktorów. Stał za tym nie tylko silnik i umiejętności kierowców, ale także rewolucyjny napęd i niemal idealny rozkład masy uzyskany dzięki przeniesieniu układów chłodzenia na tył samochodu podczas gdy silnik dociążał przód.

Historia napędu quattro (po włosku "cztery") zaczęła się od niejakiego Volkswagena Iltisa, który z udziałem Audi stworzono na potrzeby wojska i produkowano od 1967 roku. Dziesięć lat później napęd terenowego szperacza zaaplikowano do Audi 80 a kolejne testy i udoskonalenia zakończyły się prezentacją w 1980 roku coupe Audi Quattro, pierwszego cywilnego, seryjnego samochodu z napędem na cztery koła (nie licząc Jensena FF z 1966 roku, przy okazji którego trudno mówić o produkcji seryjnej). Szybko okazało się, że samochód znakomicie sprawdza się w warunkach rajdowych. Napęd na cztery koła zapewniał mu niezwykłą przyczepność na każdej nawierzchni a w połączeniu z potężnym silnikiem znakomite przyspieszenia i zachowanie na prostej oraz możliwość pokonywania zakrętów w mgnieniu oka. Szczególnie z tym ostatnim borykały się pierwsze samochody z napędem na cztery koła - fakt iż każde z nich kręciło się z taką samą prędkością skutkował niezwykle dużym promieniem skrętu (w przypadku napędu na jedną oś obie osie pokonują na zakręcie drogę o innym promieniu dzięki temu, że mogą swobodnie obracać się z różną prędkością). Tego problemu nie miał już Iltis (a tym bardziej Quattro) - w wojskowej terenówce zastosowano mechanizm różnicowy (dyferencjał), na który składa się specjalny układ odpowiednio ukształtowanych i współpracujących ze sobą kół zębatych, pozwalających na różnicowanie prędkości obrotowej kół na każdej osi. Gdy Audi dopracowało ten system do zastosowań cywilnych konkurencja nie miała wiele do powiedzenia. W Sport Quattro znalazły się aż trzy mechanizmy różnicowe - przedni, tylny oraz łączący je centralny.

Sezon 1985 zdominował Peugeot 205 T16, który nie dopuścił Audi ani do tytułu mistrza wśród konstruktorów ani wśród kierowców. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, aby iść jeszcze dalej (regulamin grypy B stwarzał możliwość wypuszczania pojazdów coraz lżejszych i mocniejszych) - jeszcze w tym samym roku pokazano Sport Quattro S1. Silnik w tej ewolucji modelu rozwijał już moc przeszło 600 koni mechanicznych! Jednostka ta współpracowała z 6-stopniowym automatem, który wyparł przekładnię ręczną z powodu o wiele bardziej płynnej dystrybucji momentu obrotowego, co owocowało o wiele lepszymi przyspieszeniami. Trudności w zapanowaniu nad tym potworem oraz duża awaryjność sprawiły jednak, że w sezonie 1986 auto nie pokazało wiele. Z sezonem 1987 zamknięto zbyt niebezpieczną grupę B, ale nie zakończyło to kariery S1. Niemiecka bestia z Walterem Röhrlem za kierownicą i odpowiednim pakietem aerodynamicznym stawiła się na "wyścigu do chmur", amerykańskim Pikes Peak International Hill Climb rozgrywającym się na szczycie Pikes Peak w Kolorado na odcinku prawie 20 kilometrów zaczynającym się na wysokości 2862 metrów i kończącym się na pułapie 4300 metrów. Audi oficjalnie podaje, że samochód przygotowany do tych zawodów rozwijał około 600 KM, nieoficjalne dane mówią jednak nawet o 750 KM! Finał mógł być tylko jeden - zwycięstwo z rekordowym czasem przejazdu.

Produkcja Sport Quattro trwała od końca 1983 roku do roku 1985 zgodnie z regulaminem grupy B, który zakładał wypuszczenie co najmniej 200 egzemplarzy szosowych. Do klientów na całym świecie trafiły 164 auta ze wszystkich 214 wyprodukowanych, wśród których znalazło się także 14 rajdówek a także auta przeznaczone do testów, oddane w ręce pracowników firmy i pozostawione na części zamienne. Do dnia dzisiejszego przetrwały 132 egzemplarze, których największą ilość spotkać można w Niemczech i Szwacjarii. W Polsce znajduje się jeden, cywilny egzemplarz.

W roku 1987 Audi pracowało nad zmienionym aerodynamicznie prototypem napędzanym centralnie umieszczonym silnikiem o mocy około 1000 koni mechanicznych. Pojazd był ponoć nie możliwy do opanowania a jego historia zakończyła się w fabrycznym muzeum w Ingolstadt, gdzie stanowi część eksponatów.

Grupa B poza Sport Quattro zrodziła także inne zabójcze (niestety nie tylko w przenośni, ale i dosłownie - na trasach rajdów śmierć ponieśli członkowie startujących załóg oraz kibice) machiny, wśród których poza wspomnianą Lancią i Peugeotem nie można zapomnieć także o Fordzie RS200, Lancii Delcie S4, MG Metro 6R4 oraz Citroenie BX 4TC.
    W roku 1979 Międzynarodowa Federacja Samochodowa (FISA, dziś FIA) dopuściła do serii Samochodowych Rajdowych Mistrzostw Świata pojazdy z napędem na cztery koła. W nowe warunki natychmiast wstrzeliło się Audi ze swoim modelem Quattro, który już w debiucie w portugalskim Rajdzie Algarve startując jeszcze poza klasyfikacją zwyciężył z przewagą aż 27 minut! Wyczyn ten skutecznie zamknął usta wszystkim niedowiarkom twierdzącym, że auta z napędem na cztery koła będą za ciężkie i za mało zwrotne na zakrętach. W roku 1981 Quattro oficjalnie pojawiło się na rajdowych szlakach dając między innymi pierwsze w historii zwycięstwo załodze kobiecej. W roku 1982 Audi wywalczyło tytuł mistrza świata konstruktorów. W tym samym sezonie FISA podjęła decyzję o stworzeniu grupy B, w której niemal niczym nie ograniczeni producenci mogli wystawiać pojazdy, których możliwości porównać można by jedynie do bolidów Formuły 1.

    Na sezon 1983 przygotowano już ponad 360-konne Quattro, które pozwoliło na zdobycie tytułu mistrza świata kierowców (Hannu Mikkola), ale w kategorii konstruktorów uległo lżejszej o 150 kilogramów tylnonapędowej Lancii Rally 037. Rajdowa wersja Quattro była jednak tylko preludium przed prawdziwą rakietą, będącą wynikiem wyścigu zbrojeń grupy B - Sport Quattro.

    W stosunku do modelu bazowego zmniejszono aż o 32 centymetry rozstaw osi, ale dzięki wydłużonemu przodowi Sport Quattro było krótsze od produkowanego od 1980 roku Quattro już tylko o 24 centymetry. Pod maską wylądował turbodowałowany, 5-cylindrowy silnik o 20 zaworach mogący przy pojemności 2,1 litrów pochwalić się mocą około 450 koni mechanicznych. Wraz ze skróceniem auta pozbyto się ręcznego hamulca. Pojazd otrzymał za to szersze ogumienie, szersze nadkola, przednią szybę z Audi 80 zapewniającą lepszą widoczność oraz przede wszystkim nadwozie wykonane z włókien węglowych i kevlaru z potężnym ospoilerowaniem. W roku 1984 rajdy należały do Audi - zdobyto mistrzostwo świata kierowców (Stig Blomqvist) i konstruktorów. Stał za tym nie tylko silnik i umiejętności kierowców, ale także rewolucyjny napęd i niemal idealny rozkład masy uzyskany dzięki przeniesieniu układów chłodzenia na tył samochodu podczas gdy silnik dociążał przód.

    Historia napędu quattro (po włosku "cztery") zaczęła się od niejakiego Volkswagena Iltisa, który z udziałem Audi stworzono na potrzeby wojska i produkowano od 1967 roku. Dziesięć lat później napęd terenowego szperacza zaaplikowano do Audi 80 a kolejne testy i udoskonalenia zakończyły się prezentacją w 1980 roku coupe Audi Quattro, pierwszego cywilnego, seryjnego samochodu z napędem na cztery koła (nie licząc Jensena FF z 1966 roku, przy okazji którego trudno mówić o produkcji seryjnej). Szybko okazało się, że samochód znakomicie sprawdza się w warunkach rajdowych. Napęd na cztery koła zapewniał mu niezwykłą przyczepność na każdej nawierzchni a w połączeniu z potężnym silnikiem znakomite przyspieszenia i zachowanie na prostej oraz możliwość pokonywania zakrętów w mgnieniu oka. Szczególnie z tym ostatnim borykały się pierwsze samochody z napędem na cztery koła - fakt iż każde z nich kręciło się z taką samą prędkością skutkował niezwykle dużym promieniem skrętu (w przypadku napędu na jedną oś obie osie pokonują na zakręcie drogę o innym promieniu dzięki temu, że mogą swobodnie obracać się z różną prędkością). Tego problemu nie miał już Iltis (a tym bardziej Quattro) - w wojskowej terenówce zastosowano mechanizm różnicowy (dyferencjał), na który składa się specjalny układ odpowiednio ukształtowanych i współpracujących ze sobą kół zębatych, pozwalających na różnicowanie prędkości obrotowej kół na każdej osi. Gdy Audi dopracowało ten system do zastosowań cywilnych konkurencja nie miała wiele do powiedzenia. W Sport Quattro znalazły się aż trzy mechanizmy różnicowe - przedni, tylny oraz łączący je centralny.

    Sezon 1985 zdominował Peugeot 205 T16, który nie dopuścił Audi ani do tytułu mistrza wśród konstruktorów ani wśród kierowców. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, aby iść jeszcze dalej (regulamin grypy B stwarzał możliwość wypuszczania pojazdów coraz lżejszych i mocniejszych) - jeszcze w tym samym roku pokazano Sport Quattro S1. Silnik w tej ewolucji modelu rozwijał już moc przeszło 600 koni mechanicznych! Jednostka ta współpracowała z 6-stopniowym automatem, który wyparł przekładnię ręczną z powodu o wiele bardziej płynnej dystrybucji momentu obrotowego, co owocowało o wiele lepszymi przyspieszeniami. Trudności w zapanowaniu nad tym potworem oraz duża awaryjność sprawiły jednak, że w sezonie 1986 auto nie pokazało wiele. Z sezonem 1987 zamknięto zbyt niebezpieczną grupę B, ale nie zakończyło to kariery S1. Niemiecka bestia z Walterem Röhrlem za kierownicą i odpowiednim pakietem aerodynamicznym stawiła się na "wyścigu do chmur", amerykańskim Pikes Peak International Hill Climb rozgrywającym się na szczycie Pikes Peak w Kolorado na odcinku prawie 20 kilometrów zaczynającym się na wysokości 2862 metrów i kończącym się na pułapie 4300 metrów. Audi oficjalnie podaje, że samochód przygotowany do tych zawodów rozwijał około 600 KM, nieoficjalne dane mówią jednak nawet o 750 KM! Finał mógł być tylko jeden - zwycięstwo z rekordowym czasem przejazdu.

    Produkcja Sport Quattro trwała od końca 1983 roku do roku 1985 zgodnie z regulaminem grupy B, który zakładał wypuszczenie co najmniej 200 egzemplarzy szosowych. Do klientów na całym świecie trafiły 164 auta ze wszystkich 214 wyprodukowanych, wśród których znalazło się także 14 rajdówek a także auta przeznaczone do testów, oddane w ręce pracowników firmy i pozostawione na części zamienne. Do dnia dzisiejszego przetrwały 132 egzemplarze, których największą ilość spotkać można w Niemczech i Szwacjarii. W Polsce znajduje się jeden, cywilny egzemplarz.

    W roku 1987 Audi pracowało nad zmienionym aerodynamicznie prototypem napędzanym centralnie umieszczonym silnikiem o mocy około 1000 koni mechanicznych. Pojazd był ponoć nie możliwy do opanowania a jego historia zakończyła się w fabrycznym muzeum w Ingolstadt, gdzie stanowi część eksponatów.

    Grupa B poza Sport Quattro zrodziła także inne zabójcze (niestety nie tylko w przenośni, ale i dosłownie - na trasach rajdów śmierć ponieśli członkowie startujących załóg oraz kibice) machiny, wśród których poza wspomnianą Lancią i Peugeotem nie można zapomnieć także o Fordzie RS200, Lancii Delcie S4, MG Metro 6R4 oraz Citroenie BX 4TC.
    Mazda – RX-7 FD był logicznym rozwinięciem serii RX-7 FC. W żmudnej poprawie nadal występował on z turbodoładowaniem – kod silnika oznaczony 13B-REW. RX-7 stał się mocniejszy i w stosunku do poprzednika moc wzrosła o 39 KM. Nowy model FD legitymował się 176 kW (239 KM) przy 6500 obrotach na minutę i maksymalnym momentem obrotowym rzędu 294 Nm jakie osiągał przy 5000 obr./min. W ostatniej generacji RX-7 zastosowano wydajniejsze duże tarcze hamulcowe i fotele kubełkowe.
    RX-7 FD był logicznym rozwinięciem serii RX-7 FC. W żmudnej poprawie nadal występował on z turbodoładowaniem – kod silnika oznaczony 13B-REW. RX-7 stał się mocniejszy i w stosunku do poprzednika moc wzrosła o 39 KM. Nowy model FD legitymował się 176 kW (239 KM) przy 6500 obrotach na minutę i maksymalnym momentem obrotowym rzędu 294 Nm jakie osiągał przy 5000 obr./min. W ostatniej generacji RX-7 zastosowano wydajniejsze duże tarcze hamulcowe i fotele kubełkowe.
    Dawid Lamik stał się legendą w momencie kiedy "pojechał" legendę i pobił 12 letni rekord Polski, który dzierżył Witold Karałow.
    Opel Corsa A z mocą ponad 1100 HP który w 9 sekund rozpędza się do 260 km/h na odcinku 400 metrów jest w pierwszej trójce najszybszych Opli Corsa w Europie.
    8 maja 2022, 12:15 przez ~KukiRTC | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło:

    RedTurboChannel

    Stał na środku drogi i nie przepuszczał mnie, jechał do przodu, do tyłu, po krawężnikach itp.
    Zrobiło się tak groźnie, że włączyłem telefon ... Pan był prawdopodobnie pod wpływem środków odurzających. Dlatego nie wychodziłem z samochodu. Ciągle rwał tzw. kapcia do przodu i do tyłu, aż doprowadził do kolizji i uciekł. Na miejsce przyjechała Policja, ale od 21 kwietnia nie ma od nich odzewu. Wg. strony UFG brak ubezpieczenia OC dla auta.
    8 maja 2022, 4:30 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Mercedes-Benz C63 AMG Black Series – Klasa C to samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką markę Mercedes-Benz od 1993 roku. W 2021 roku rozpoczęła się produkcja piątej i najnowszej generacji modelu. Trzecią generację Klasy C przedstawiono po raz pierwszy w 2007 roku. Produkowano ją pod kodem fabrycznym W204 dla sedana, S204 dla kombi oraz C204 dla coupe. Stylistyka i wygląd zdecydowanie odróżniają pojazd od poprzednika. Karoseria została powiększona, przez co Mercedes stał się bardziej masywny. Wersja C63 AMG posiada 6,2-litrowe V8 o mocy 457 KM i momencie obrotowym 600 Nm, była najmocniejszą odmianą Klasy C. W 2011 roku zaprezentowano najbardziej bezkompromisową edycję, Black Series. Posiadała ona ten sam silnik, lecz wzmocniony do mocy 517 KM i momentu obrotowego 620 Nm. Black Series charakteryzował się również spoilerem z tyłu, powiększonym przednim zderzakiem, oraz inną maską, był oferowany tylko w coupe. Powstało 800 egzemplarzy w wersji Black Series.
    Klasa C to samochód osobowy klasy średniej produkowany przez niemiecką markę Mercedes-Benz od 1993 roku. W 2021 roku rozpoczęła się produkcja piątej i najnowszej generacji modelu. Trzecią generację Klasy C przedstawiono po raz pierwszy w 2007 roku. Produkowano ją pod kodem fabrycznym W204 dla sedana, S204 dla kombi oraz C204 dla coupe. Stylistyka i wygląd zdecydowanie odróżniają pojazd od poprzednika. Karoseria została powiększona, przez co Mercedes stał się bardziej masywny. Wersja C63 AMG posiada 6,2-litrowe V8 o mocy 457 KM i momencie obrotowym 600 Nm, była najmocniejszą odmianą Klasy C. W 2011 roku zaprezentowano najbardziej bezkompromisową edycję, Black Series. Posiadała ona ten sam silnik, lecz wzmocniony do mocy 517 KM i momentu obrotowego 620 Nm. Black Series charakteryzował się również spoilerem z tyłu, powiększonym przednim zderzakiem, oraz inną maską, był oferowany tylko w coupe. Powstało 800 egzemplarzy w wersji Black Series.
    Peugeot 106 Rallye – Samochód osobowy klasy aut najmniejszych produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1991–2003. Peugeot 106 wszedł na rynek 12 września 1991 roku jako najmniejszy model tejże marki i nowocześniejsza alternatywa dla Peugeota 205. Dzięki nowoczesnej stylistyce, komforcie jazdy i osiągach model 106 szybko stał się popularny. Dostępnymi wersjami wyposażeniowymi były podstawowa XN, następnie XR, najbogatsza XT i usportowione XS oraz XSi. Dodatkowo, w 1994 roku wprowadzono na rynek wersję Rallye. Na początku 1996 roku Peugeot 106 przeszedł modernizację, wszystkie silniki otrzymały wtrysk paliwa i zwiększono liczbę wersji wyposażenia. Sportową wersję XSi zastąpiła S16 (w niektórych krajach oznaczana jako GTI lub Rallye 16V). Początkowo wersja Rallye napędzana była 1,3-litrowym silnikiem o mocy 101 KM i momencie obrotowym 108 Nm, lecz w latach 1997-1998 oferowana była wersja Rallye drugiej generacji z silnikiem o pojemności zwiększonej do 1,6 l, mocy 103 KM i momencie obrotowym 132 Nm. Po dwunastu latach produkcji, ostatni Peugeot 106 opuścił fabrykę w lipcu 2003 roku natomiast zastępca czyli 107 wszedł na rynek na początku 2005 roku.
    Samochód osobowy klasy aut najmniejszych produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1991–2003. Peugeot 106 wszedł na rynek 12 września 1991 roku jako najmniejszy model tejże marki i nowocześniejsza alternatywa dla Peugeota 205. Dzięki nowoczesnej stylistyce, komforcie jazdy i osiągach model 106 szybko stał się popularny. Dostępnymi wersjami wyposażeniowymi były podstawowa XN, następnie XR, najbogatsza XT i usportowione XS oraz XSi. Dodatkowo, w 1994 roku wprowadzono na rynek wersję Rallye. Na początku 1996 roku Peugeot 106 przeszedł modernizację, wszystkie silniki otrzymały wtrysk paliwa i zwiększono liczbę wersji wyposażenia. Sportową wersję XSi zastąpiła S16 (w niektórych krajach oznaczana jako GTI lub Rallye 16V). Początkowo wersja Rallye napędzana była 1,3-litrowym silnikiem o mocy 101 KM i momencie obrotowym 108 Nm, lecz w latach 1997-1998 oferowana była wersja Rallye drugiej generacji z silnikiem o pojemności zwiększonej do 1,6 l, mocy 103 KM i momencie obrotowym 132 Nm. Po dwunastu latach produkcji, ostatni Peugeot 106 opuścił fabrykę w lipcu 2003 roku natomiast zastępca czyli 107 wszedł na rynek na początku 2005 roku.
    29 kwietnia 2022, 23:30 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Skrzyżowanie ul. Stanisława Mierzwy z aleją Solidarności.
    Rowerzysta najpierw uderza kołem w zderzak, później uderza pięścią w szybę od strony kierowcy, jak widać nie miałem z tym gościem wcześniej żadnej styczności, podejrzewam gdyby ktoś inny stał to też by się rzucał.
    28 kwietnia 2022, 23:56 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Dodge – Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.
    Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.