Szukaj
Znalazłem 73 takie materiały
Challenger miał pozwolić koncernowi Chryslera uzyskać wpływy w segmencie rynku opanowanym przez Forda Mustanga oraz modele GM: Chevroleta Camaro i Pontiaca Firebird.
Atutami samochodu miała być opływowa linia nadwozia w odmianie coupe tradycyjnie nazywanej hardtop, oraz elegancja w odmianie z otwartym dachem zwanej convertible. Ponadto Challengera wyposażono w całą gamę silników sześcio- i ośmiocylindrowych o mocach od skromnych 145 KM, aż po siedmiolitrowe „Hemi” - prawdziwe potwory przekraczające 400 KM.
Dodatkowo klientów miało przyciągnąć bogactwo i różnorodność wyposażenia. Samochód sprzedawano w trzech zasadniczych wersjach: podstawowej Basic, szybszej T/A ( nazwę zapożyczono od słynnych amerykańskich wyścigów Trans America ), oraz stojącej na szczycie hierarchii wersji Track and Road ( droga i teren ), czyli T/R.
Te wszystkie wyżej wymienione cechy zaowocowały błyskotliwym startem Challengera na rynku – w roku premiery sprzedano 76 935 egzemplarzy. Od początku wzięciem nie cieszyła się odmiana z otwieranym dachem, której przez dwa lata sprzedano tylko 5741 sztuk i dlatego z końcem 1971 roku została wykreślona z programu produkcyjnego.
Niestety Dodge padł ofiarą przemijającej mody na samochody typu Pony i jego sprzedaż zmniejszała się z roku na rok, osiągając 16 437 sztuk w 1974 roku. Stało się to przyczyną rezygnacji z dalszej produkcji Challengera.
Łącznie w ciągu pięciu lat powstało 179 264 egzemplarzy modelu Challenger.
Zaprojektowany przez Carla Camerona produkowana w Hamtramck w Michigan i Los Angeles w Californii z 4 biegowa manualną skrzynią biegów lub 3 biegowym automatem i silnikami:
3.7 i (145KM)
5.2 i V8 (230KM)
5.6 i V8 (275KM)
5.9 i V8 (245KM)
6.3 i V8 (290KM)
7.2 i V8 (375KM)
7.0 V8 HEMI (425KM)
Fairlane był autem konwencjonalnym, które weszło na rynek we wczesnych latach 60., lecz nowsza generacja z 1966 roku miała smukłe linie i oczywiście była dostępna w wielu wersjach. Na sezon 1968 przygotowano nowy samochód, nazwany Torino, będący tak naprawdę usportowioną wersją Fairlane’a.
Fordy Torino były dużymi samochodami o rozstawie osi równym 2946 mm i masie prawie 1500 kg, dostępnymi początkowo jako coupe, fastback oraz modele ze składanym lub twardym dachem, część z nich z silnikiem V8 o mocy ponad 300 KM.
W latach 1969 i 1970 Ford we współpracy z Carrollem Shelby przygotował prawdziwy „muscle car” o nazwie Torino Cobra. Była to odpowiedź na Plymoutha Road Runnera.
Oferował on do wyboru kilka silników 7 litrowych V8 o mocy 335 lub 375 KM. Nawet w wersji standardowej samochód ten mógł osiągnąć prędkość 160 km/h w około 15s, prędkość maksymalna (217 km/h) była znacznie wyższa niż dopuszczalna w USA. Cobra GT odnosiła sukcesy w wyścigach NASCAR.
Mimo to w 1971 roku krótkotrwała moda na „muscle car” zakończyła się i nie wyprodukowano już ani jednej Cobry. Po za tym rodzina Torino ucierpiała ze względu na zmianę przepisów, zwłaszcza regulujących emisję spalin. Samochody tego typu stały się w późniejszych latach autami poszukiwanymi przez kolekcjonerów.