Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

    • Szukaj


     

    Znalazłem 139 takich materiałów

    Simson Schwalbe czy Simson s51?? (KONKURS)

    Simson Schwalbe czy Simson s51?? (KONKURS) – ja jestem za niebieskim Simsonem Schwalbe (gdyż należy do mnie) jest to klasyk z 1982 roku!! stan idealny a silnik chodzi jak marzenie!!! czerwony s51 kolegi z klasy!!
    Ja jestem za niebieskim Simsonem Schwalbe (gdyż należy do mnie)
    jest to klasyk z 1982 roku!!
    stan idealny a silnik chodzi jak marzenie!!!
    czerwony s51 kolegi z klasy!!
    16 kwietnia 2012, 17:35 przez lenardzik6 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (2)
    Głosów
    23
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    23

    Honda Accord (Acura TSX) VII gen. KONKURS

    Honda Accord (Acura TSX) VII gen. KONKURS – Honda Accord – samochód produkowany przez japońską firmę Honda od roku 1976, początkowo jako samochód kompaktowy o nadwoziu typu hatchback, który później ewoluował w pojazd segmentu D. Honda Accord była sprzedawana na większej części rynków motoryzacyjnych świata. Samochód osiągnął sukces, szczególnie na rynku północnoamerykańskim, gdzie był pierwszym samochodem montowanym przez japońską firmę (produkcję w USA rozpoczęto w 1982 roku). Był to jednocześnie najlepiej sprzedający się japoński samochód na terenie Stanów Zjednoczonych przez niemal 15 lat (1982-97). Przez cały okres produkcji, Honda oferowała wiele wersji nadwoziowych oraz różnych wariantów modelu Accord, często samochody produkowane pod tą samą nazwą (Accord) lecz na różne rynki znacznie się między sobą różniły. Accord VII gen. została zaprezentowana w listopadzie 2002 roku. W listopadzie 2005 przeprowadzono modernizację. Wersja europejska, produkowana w Japonii, występowała w dwóch wersjach nadwoziowych: sedan oraz kombi, zwane Tourer. Od początku produkcji dostępna z dwoma silnikami benzynowymi, a od 2003 roku także z silnikiem diesla.
    Honda Accord – samochód produkowany przez japońską firmę Honda od roku 1976, początkowo jako samochód kompaktowy o nadwoziu typu hatchback, który później ewoluował w pojazd segmentu D. Honda Accord była sprzedawana na większej części rynków motoryzacyjnych świata. Samochód osiągnął sukces, szczególnie na rynku północnoamerykańskim, gdzie był pierwszym samochodem montowanym przez japońską firmę (produkcję w USA rozpoczęto w 1982 roku). Był to jednocześnie najlepiej sprzedający się japoński samochód na terenie Stanów Zjednoczonych przez niemal 15 lat (1982-97). Przez cały okres produkcji, Honda oferowała wiele wersji nadwoziowych oraz różnych wariantów modelu Accord, często samochody produkowane pod tą samą nazwą (Accord) lecz na różne rynki znacznie się między sobą różniły.

    Accord VII gen. została zaprezentowana w listopadzie 2002 roku. W listopadzie 2005 przeprowadzono modernizację. Wersja europejska, produkowana w Japonii, występowała w dwóch wersjach nadwoziowych: sedan oraz kombi, zwane Tourer. Od początku produkcji dostępna z dwoma silnikami benzynowymi, a od 2003 roku także z silnikiem diesla.
    10 kwietnia 2012, 21:53 przez Maycin (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    12
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    12

    FIat Ritmo (KONKURS)

    Po raz pierwszy pokazany został na turyńskim salonie samochodowym w roku 1978. Nazwa Ritmo miała symbolizować dynamikę ówczesnej epoki i została wybrana z ponad 400 różnych propozycji, a oznaczenie cyfrowe samochodu na końcu nazwy wiąże się z mocą stosowanego silnika.

    Cechy charakterystyczne nadwozia to ostry, klinowo opadający przód i wykonane z tworzywa sztucznego zderzaki przedni i tylny. Współczynnik oporu powietrza wynosi Cx=0,44. Samochód budowany był w 3- i 5-drzwiowej wersji oraz jako kabriolet z tylnymi drzwiami otwieranymi do góry i utrzymywanymi za pomocą podpory teleskopowej, a siedzenie tylne jest składane w celu powiększenia powierzchni bagażowej. Wlew paliwa umieszczony jest za tylną osią z lewej strony pojazdu, a zbiornik pod podłogą bagażnika po liftingu w 1982 r. powędrował pod tylne fotele, mieści 51 litrów paliwa, co pozwala na przejechanie około 600 km. Zawieszenie tylne jak i całe podwozie zostało przejęte z samochodu Fiat 128.
    3 kwietnia 2012, 22:18 przez woju11 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    17
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    17

    Volkswagen Brasilia 1600

    Volkswagen Brasilia 1600 – Volkswagen Brasilia to kompaktowy samochód wykonany w Brazylii między 1973 a 1982 rokiem. Brasilia (nazwa pochodzi od stolicy Brazylii) wygląda jak mniejsza wersja Variant 412 Volkswagen, ale w rzeczywistości w oparciu o Volkswagena Garbusa. Został on opracowany przez Volkswagena do Brasil (Volkswagen z Brazylii), która miała w chwili wyjątkową i nieco egzotyczna linię samochodów, który zrodził takie rarytasy jak SP2.Brasilia został wyposażony w chłodzony powietrzem silnik Volkswagena z garbusa.
    Volkswagen Brasilia to kompaktowy samochód wykonany w Brazylii między 1973 a 1982 rokiem.
    Brasilia (nazwa pochodzi od stolicy Brazylii) wygląda jak mniejsza wersja Variant 412 Volkswagen, ale w rzeczywistości w oparciu o Volkswagena Garbusa. Został on opracowany przez Volkswagena do Brasil (Volkswagen z Brazylii), która miała w chwili wyjątkową i nieco egzotyczna linię samochodów, który zrodził takie rarytasy jak SP2.Brasilia został wyposażony w chłodzony powietrzem silnik Volkswagena z garbusa.
    2 marca 2012, 18:54 przez Lalus00 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    15
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    15

    Przekrój auta - Mercedes 190D

    Przekrój auta - Mercedes 190D – Mercedes-Benz 190, potocznie "Baby-Benz" – model samochodu produkcji firmy Daimler-Benz, w nomenklaturze fabrycznej oznaczony jako W201, produkowany w latach 1982-1993. Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy[1]. Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem. Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.
    Mercedes-Benz 190, potocznie "Baby-Benz" – model samochodu produkcji firmy Daimler-Benz, w nomenklaturze fabrycznej oznaczony jako W201, produkowany w latach 1982-1993.

    Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy[1].
    Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C
    Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem.
    Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.
    26 lutego 2012, 8:41 przez DaN0 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    51
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    51

    Audi Quattro Grupa B

    Audi Quattro Grupa B – Audi Quattro zadebiutowało 3 marca w 1980 roku w Genewie. Nad autem pracowano od lutego 1977. Wtedy to Ferdynand Piech, Jorg Bensinger, Hans Nedvidek i kilku projektantów z Audi zaczęło pracować nad rewolucyjnym sportowym wozem. Idea napędu na 4 koła zrodziła się podczas zimowych testów Audi 200 oraz Volkswagena Iltisa. Okazało się wówczas, że powolna terenówka radzi sobie lepiej w zimowych warunkach niż sportowa limuzyna ze 170 konnym silnikiem. Grupa inżynierów postanowiła zaadaptować napęd na 4 koła do auta osobowego. Powstał wówczas pierwszy prototyp opierający się na Audi 80 B1, wyposażony w układ napędu na 4 koła z Volkswagena Iltisa i silnik z Audi 200. Kolejny prototyp opierał się już na przygotowywanym do produkcji Audi 80 Typ 81 (B2). Po przeprowadzeniu testów i przekonaniu zarządu projekt dostał zielone światło i zlecono opracowanie nadwozia opierającego się na Audi 80. Pierwszym kierowcą testowym był Hannu Mikkola. Po krótkim teście skomentował możliwości wozu: „Właśnie doświadczyłem powiewu przyszłości. Ten samochód zrewolucjonizuje rajdy na zawsze”. Pierwszy prototyp określany był skrótem „A1” to: „Allrad 1” (czyli po prostu: „z napędem na wszystkie koła”). To samo oznaczenie nosiła potem pierwsza ewolucja rajdowa tego auta. Auto zaprezentowane w Genewie technicznie opierało się na wielu elementach Audi 80 Typ 81, na jego bazie powstało również Audi Coupé typ 85. Audi Quattro nosiło wewnętrzne oznaczenie Typ 85, auto zewnętrznie wyróżniało się poszerzeniami nadkoli, szerokimi zderzakami, itp. Pod maską pracował silnik pięciocylindrowy z turbodoładowaniem, początkowo o pojemności 2.1l i mocy 200 KM. Był on rozwinięciem silnika znanego z Audi 200 5T Typ 43. Posiadał 10 zaworów i mechaniczny wtrysk paliwa. Audi Quattro z tym silnikiem rozpędzało się do 100km/h w 7.1s i osiągało prędkość maksymalną 222km/h. Auto było wyposażone w stały napęd na 4 koła z blokowanym centralnym i tylnym mechanizmem różnicowym. Pierwsza poważna modernizacja auta miała miejsce wraz z odświeżeniem gamy Audi 80 Typ81 pod koniec 1982 roku. Wówczas podwójne kwadratowe reflektory zastąpiono reflektorami zespolonymi i wprowadzono elektroniczne wskaźniki. Wcześniej zmieniono również układ sterowania blokadami napędów. W roku 1984 auto przeszło poważniejszą modernizację. Ponownie zmieniono atrapę chłodnicy i przednie reflektory, z tyłu zastosowano czarne lampy firmy Frankani, wprowadzono całkowicie nowe wnętrze oraz elektroniczne wskaźniki z systemem AutoCheck z syntezą mowy. Pod maskę trafił nowy pięciocylindrowy, turbodoładowany silnik o pojemności 2.2 o tej samej mocy. Poprawiła się elastyczność auta, teraz przyspieszenie do 100km/h zajmowało 6.7s. W roku 1987 wraz z wprowadzeniem nowej generacji napędu quattro do wszystkich pozostały modeli Audi również Audi Quattro wyposażono w układ napędowy z centralnym mechanizmem różnicowym typu Torsen i uruchamianą za pomocą przycisku blokadą tylnego mostu. Ostatnia poważna modernizacja auta miała miejsce w 1989, pod maskę trafił wówczas zmodyfikowany silnik 2.2 wyposażony w 20-zaworową głowicę, dysponujący mocą 220 KM. Audi Quattro 20V rozpędzało się do 100km/h w 6.3s i osiągało prędkość maksymalną 230km/h. W tej formie auto było produkowane do 1991 roku, a jego oficjalnym następcą zostało Audi Coupé S2 Typ 8B. Audi Sport Quattro Jest to skrócona wersja Audi Quattro. Została zaprezentowana w roku 1983 na potrzeby homologacji rajdowej grupy B. Dzięki krótszemu rozstawowi osi auto miało być bardziej zwrotne. Dla potrzeb homologacyjnych wyprodukowano ponad 200 sztuk. Poza krótszym rozstawem osi, auto wyróżniało się jeszcze szerszymi nadkolami, zmodyfikowanym przodem i maską, przebudowaną tablicą rozdzielczą. Pomimo krótkiego rozstawu osi auto było 4 osobowe. Pod maską pracował pięciocylindrowy silnik 2.1 z turbosprężarką i 20-zaworową głowicą osiągający moc 306 KM. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało 4,9s, a prędkość maksymalna tego auta wynosiła 250km/h. Dostępny był tylko w kilku kolorach nadwozia: białym, czerwonym, zielonym, niebieskim, czarnym. Obecnie ceny rynkowe tego auta wynoszą ponad 100 tys. euro. Rajdy samochodowe Twórcom quattro od początku przyświecała myśl o rajdowym wykorzystaniu samochodu. Krótko po rozpoczęciu produkcji seryjnej odmiany, w styczniu 1981 pierwsza rajdowa wersja quattro wystartowała w austriackim Janner Rally od razu wygrywając w debiucie. W tym samym roku quattro zadebiutowało również w mistrzostwach świata, wygrywając z przewagą prawie sześciu minut pierwszy odcinek specjalny. Do takiej przewagi w większości przyczynił się napęd na cztery koła. Warto dodać, że to dzięki quattro w rajdach zaczęto stosować ów napęd. W 1984r. Hannu Mikkola wygrał rajd Portugalii za sterami Quattro A2 sponsorowanego przez HB. Można powiedzieć, że te dwa modele były swego rodzaju wstępem do rajdowej Grupy B.
    Audi Quattro zadebiutowało 3 marca w 1980 roku w Genewie. Nad autem pracowano od lutego 1977. Wtedy to Ferdynand Piech, Jorg Bensinger, Hans Nedvidek i kilku projektantów z Audi zaczęło pracować nad rewolucyjnym sportowym wozem. Idea napędu na 4 koła zrodziła się podczas zimowych testów Audi 200 oraz Volkswagena Iltisa. Okazało się wówczas, że powolna terenówka radzi sobie lepiej w zimowych warunkach niż sportowa limuzyna ze 170 konnym silnikiem. Grupa inżynierów postanowiła zaadaptować napęd na 4 koła do auta osobowego. Powstał wówczas pierwszy prototyp opierający się na Audi 80 B1, wyposażony w układ napędu na 4 koła z Volkswagena Iltisa i silnik z Audi 200. Kolejny prototyp opierał się już na przygotowywanym do produkcji Audi 80 Typ 81 (B2). Po przeprowadzeniu testów i przekonaniu zarządu projekt dostał zielone światło i zlecono opracowanie nadwozia opierającego się na Audi 80. Pierwszym kierowcą testowym był Hannu Mikkola. Po krótkim teście skomentował możliwości wozu: „Właśnie doświadczyłem powiewu przyszłości. Ten samochód zrewolucjonizuje rajdy na zawsze”. Pierwszy prototyp określany był skrótem „A1” to: „Allrad 1” (czyli po prostu: „z napędem na wszystkie koła”). To samo oznaczenie nosiła potem pierwsza ewolucja rajdowa tego auta.
    Auto zaprezentowane w Genewie technicznie opierało się na wielu elementach Audi 80 Typ 81, na jego bazie powstało również Audi Coupé typ 85. Audi Quattro nosiło wewnętrzne oznaczenie Typ 85, auto zewnętrznie wyróżniało się poszerzeniami nadkoli, szerokimi zderzakami, itp. Pod maską pracował silnik pięciocylindrowy z turbodoładowaniem, początkowo o pojemności 2.1l i mocy 200 KM. Był on rozwinięciem silnika znanego z Audi 200 5T Typ 43. Posiadał 10 zaworów i mechaniczny wtrysk paliwa. Audi Quattro z tym silnikiem rozpędzało się do 100km/h w 7.1s i osiągało prędkość maksymalną 222km/h. Auto było wyposażone w stały napęd na 4 koła z blokowanym centralnym i tylnym mechanizmem różnicowym. Pierwsza poważna modernizacja auta miała miejsce wraz z odświeżeniem gamy Audi 80 Typ81 pod koniec 1982 roku. Wówczas podwójne kwadratowe reflektory zastąpiono reflektorami zespolonymi i wprowadzono elektroniczne wskaźniki. Wcześniej zmieniono również układ sterowania blokadami napędów. W roku 1984 auto przeszło poważniejszą modernizację. Ponownie zmieniono atrapę chłodnicy i przednie reflektory, z tyłu zastosowano czarne lampy firmy Frankani, wprowadzono całkowicie nowe wnętrze oraz elektroniczne wskaźniki z systemem AutoCheck z syntezą mowy. Pod maskę trafił nowy pięciocylindrowy, turbodoładowany silnik o pojemności 2.2 o tej samej mocy. Poprawiła się elastyczność auta, teraz przyspieszenie do 100km/h zajmowało 6.7s. W roku 1987 wraz z wprowadzeniem nowej generacji napędu quattro do wszystkich pozostały modeli Audi również Audi Quattro wyposażono w układ napędowy z centralnym mechanizmem różnicowym typu Torsen i uruchamianą za pomocą przycisku blokadą tylnego mostu. Ostatnia poważna modernizacja auta miała miejsce w 1989, pod maskę trafił wówczas zmodyfikowany silnik 2.2 wyposażony w 20-zaworową głowicę, dysponujący mocą 220 KM. Audi Quattro 20V rozpędzało się do 100km/h w 6.3s i osiągało prędkość maksymalną 230km/h. W tej formie auto było produkowane do 1991 roku, a jego oficjalnym następcą zostało Audi Coupé S2 Typ 8B.


    Audi Sport Quattro

    Jest to skrócona wersja Audi Quattro. Została zaprezentowana w roku 1983 na potrzeby homologacji rajdowej grupy B. Dzięki krótszemu rozstawowi osi auto miało być bardziej zwrotne. Dla potrzeb homologacyjnych wyprodukowano ponad 200 sztuk. Poza krótszym rozstawem osi, auto wyróżniało się jeszcze szerszymi nadkolami, zmodyfikowanym przodem i maską, przebudowaną tablicą rozdzielczą. Pomimo krótkiego rozstawu osi auto było 4 osobowe. Pod maską pracował pięciocylindrowy silnik 2.1 z turbosprężarką i 20-zaworową głowicą osiągający moc 306 KM. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało 4,9s, a prędkość maksymalna tego auta wynosiła 250km/h. Dostępny był tylko w kilku kolorach nadwozia: białym, czerwonym, zielonym, niebieskim, czarnym. Obecnie ceny rynkowe tego auta wynoszą ponad 100 tys. euro.

    Rajdy samochodowe

    Twórcom quattro od początku przyświecała myśl o rajdowym wykorzystaniu samochodu. Krótko po rozpoczęciu produkcji seryjnej odmiany, w styczniu 1981 pierwsza rajdowa wersja quattro wystartowała w austriackim Janner Rally od razu wygrywając w debiucie. W tym samym roku quattro zadebiutowało również w mistrzostwach świata, wygrywając z przewagą prawie sześciu minut pierwszy odcinek specjalny. Do takiej przewagi w większości przyczynił się napęd na cztery koła. Warto dodać, że to dzięki quattro w rajdach zaczęto stosować ów napęd. W 1984r. Hannu Mikkola wygrał rajd Portugalii za sterami Quattro A2 sponsorowanego przez HB. Można powiedzieć, że te dwa modele były swego rodzaju wstępem do rajdowej Grupy B.
    27 lutego 2012, 10:30 przez hakaze (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (4)
    Głosów
    43
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    43

    Baby Benz

    Baby Benz – Mercedes-Benz W201 Zwany też Baby Benz - z racji, ze w owych czasach był to najmniejszy produkowany MB. Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy. Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem. Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.
    Mercedes-Benz W201 Zwany też Baby Benz - z racji, ze w owych czasach był to najmniejszy produkowany MB. Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy.
    Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C
    Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem.
    Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.
    31 stycznia 2012, 12:19 przez JadeNisko (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    16
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    16

    Stefan Bellof

    Historia jakich wiele, najpierw bez sukcesów startować w F1, po czym w innych seriach wyścigowych być asem. Jednym z nich był Stefan Bellof. Niemiec urodził się 20 listopada 1957 w Gießen. Stefan Bellof zaczął jeździć w zawodach kartingowych w wieku 16 lat. W 1980 wygrał niemieckie mistrzostwa. W następnym sezonie wygrał w Formule Ford. Talent Niemca został dostrzeżony, jako że jeszcze tego roku ścigał się w niemieckiej Formule 3 i Formule V. W 1982 dał mu szansę niemiecki Team Maurer-BMW z Formuły 2. Bellof wygrał dwa wyścigi (Silverstone, Hockenheim) i skończył mistrzostwa na czwartej pozycji. Zespół fabryczny Porsche zaoferował Bellofowi miejsce na rok 1983. Niemiec szybko zdeklasował swoich bardziej doświadczonych kolegów z zespołu. Największym osiągnięciem sezonu było ustanowienie rekordu północnej pętli na torze Nurburgring. Na nieco skróconym torze (z powodu prac budowlanych) Bellof osiągnął podczas treningu czas 6:11,13, co czyni go jedynym w historii człowiekiem, który przejechał okrążenie starego toru z prędkością przeciętną większą niż 200 km/h. Przed sezonem 1984 wiele zespołów Formuły 1 zwróciło uwagę na Niemca. Mimo pozytywnych testów z ekipą McLarena (któremu Porsche dostarczało silniki turbo), nie było tam dla niego wolnego miejsca. Z kolei powiązania z Porsche uniemożliwiły przejście do Brabhama i ATS-u, gdyż dostawcą silników dla nich było BMW. Ostatecznie Niemiec podpisał krótkoterminowy kontrakt z Tyrrellem, który jako jedyny nadal korzystał ze słabszych silników wolnossących. Ciśnienie i moc silników turbo mogły być podwyższane na czas kwalifikacji, więc Bellof często startował z końca stawki. W pierwszym wyścigu w Grand Prix Brazylii wyruszył z 23. pola startowego, jednak na pierwszym okrążeniu wyprzedził siedmiu konkurentów. Wkrótce wyprzedził też jadącego na 13. miejscu Ayrtona Sennę. Niestety Bellof musiał się wycofać ze względu na awarię. Po dobrym występie w Monako pojawiły się pogłoski, że Ferrari jest zainteresowane zatrudnieniem Niemca. Miejsce dla niego miało się znaleźć dopiero jednak na sezon 1986. Obok startów w Formule 1 Bellof jeździł wciąż samochodami grupy C. Razem z zespołem fabrycznym Porsche zdobył w 1984 mistrzostwa świata i Niemiec w tej klasie wyścigowej. W rzekomo przejściowym sezonie 1985 Bellof nadal jeździł dla słabego Tyrrella, jednak rozstał się z Porsche i jeździł prywatnym Porsche grupy C dla Waltera Bruna. Jednym z wyścigów aut sportowych było 1000 km Spa. Bellof starał wyprzedzić jadącego przed nim Jackiego Ickxa na słynnym zakręcie Eau Rouge (czyt. O Rusz). Wyprzedzanie na tym zakręcie jest praktycznie niemożliwe i do tego bardzo niebezpieczne. Ickx nie zorientował się, że Niemiec chce przeprowadzić aż tak brawurowy atak, co doprowadziło do kolizji. Bellof wpadł na bandę z pełną prędkością pod dużym kątem, podczas gdy Ickx zdołał częściowo wyhamować i odnióśł jedynie lekkie obrażenia. Stefan Bellof zmarł na skutek odniesionych w wypadku obrażeń prawdopodobnie jeszcze na miejscu wypadku, chociaż oficjalny komunikat mówi o szpitalu. Oprócz Bellofa za kierownicą Porsche 956 zginął inny niemiecki kierowca Manfred Winkelhock (jego syn Marcus wystąpił w kilku GP F1). Zmusiło to konstruktorów Porsche do zaprojektowania bezpieczniejszego modelu Porsche 962.
    1 września 2011, 12:36 przez Lamborghini (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    4
    (w tym negatywnych:
    1
    )
    jest moc
    3

    Piquet Salazar Niemcy 1982

    Na torze Hockenheim w 1982 roku doszło do zabawnego incydentu. Po udanym manewrze wyprzedzenia Nelson Piquet pierwszy wjechał w szykanę, lecz Salazar nie odpuszczał. Francuz uderzył w auto reprezentanta Brabhama i obaj rozbili się na barierze z opon. Brazylijczykowi puściły nerwy i uderzył Salazara. Całą sytuację niemieccy komentatorzy określili jako zabawną (na filmie komentatorzy posługują się j. angielskim)
    26 sierpnia 2011, 15:24 przez Lamborghini (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (1)
    Głosów
    11
    (w tym negatywnych:
    2
    )
    jest moc
    9