Szukaj
Znalazłem 183 takie materiały
3
W sezonach 1991-2006 regularnie startował w Formule 1, na tory której powrócił w 2010. Statystycznie jest najlepszym kierowcą w historii F1, ma najwięcej zwycięstw, pole position, najszybszych okrążeń w trakcie wyścigu, jest także rekordzistą siedmiu zdobytych mistrzowskich tytułów. Jego pseudonimy to "Czerwony baron" i "Rainmaster". Schumacher urodził się w Hürth (blisko Kolonii). Ściganie w kartach rozpoczął w wieku czterech lat w zbudowanym w domu przez jego ojca, Rolfa, go-karcie. Swoją pierwszą licencję zdobył w wieku dwunastu lat, od tego momentu rozpoczęła się jego kariera. W latach od 1984 do 1987 wygrał niemiecką i europejską serię kartów. W 1988 wystartował w Formule Ford, przez następne dwa lata ścigał się w niemieckiej Formule 3, zdobył tytuł w 1990. Wystąpił także w Formule 3000 w Japonii. Jeszcze przed rozpoczęciem kariery w Formule 1 ścigał się kilkakrotnie w europejskiej serii "touring car", m.in. dla zespołu Sauber. Taką rozbieżność w seriach wyścigowych umożliwił mu program rozwoju młodych kierowców Mercedes. Z założenia kierowca miał być jak najbardziej wszechstronny. Umiejętności zdobyte w ten sposób niejednokrotnie dały mu przewagę nad innymi kierowcami w Formule 1. Jego debiut w Formule 1 przypada na sezon 1991, zastąpił on Bertranda Gachota, który został aresztowany. Jego pierwszy wyścig dla drużyny Jordan podczas Grand Prix Belgii zaskoczył wszystkich, podczas kwalifikacji zajął bardzo wysokie 7 miejsce. Najwyższe jakie udało się zająć bolidowi tego zespołu. Niestety już na starcie wyścigu, w wyniku awarii technicznej, zakończył się debiut młodego niemieckiego kierowcy, jednakże jego występ zrobił tak duże wrażenie, że już w następnym wyścigu wystąpił jako kierowca zdecydowanie mocniejszej drużyny Benetton-Ford. W następnym sezonie wygrał po raz pierwszy (GP Belgii) i ukończył sezon na trzecim miejscu. Po następnym udanym sezonie 1993, Schumacher zdobył dwa tytuły w bardzo kontrowersyjnym sezonie 1994 i 1995 dla drużyny Benetton. W 1996 r., Michael podpisał kontrakt z zespołem Scuderia Ferrari. Był to bardzo ryzykowny ruch, ponieważ Ferrari nie zdobyło tytułu mistrzowskiego od 1979 roku. Przeszedł do Ferrari motywowany wynagrodzeniem zaoferowanym mu przez team. Zespół Jeana Todta przy współpracy z Schumacherem bardzo się zgrał i wzmocnił. Jean Todt potwierdził zasługi Niemca w zjednoczeniu zespołu. Schumacher ściągnął do Ferrari Ross Brawna, obecnie szefa teamu Mercedes GP. Po dwóch latach od przejścia do Ferrari, niemiecki kierowca był bliski zdobycia tytułu. Losy mistrzostwa rozstrzygnęły się dopiero na torze Jerez na jednym z zakrętów. W wyniku incydentu (Niemiec wjechał w Villeneuve′a) Michael został zdyskwalifikowany z klasyfikacji generalnej sezonu 1997. Ferrari i Schumacher mieli nadzieję odegrać się w 1998 roku, ale ich plany zostały pokrzyżowane przez ekipę McLarena która zastosowała rewolucyjny system hamulców. W kolejnym sezonie Ferrari zdobyło tytuł mistrzowski konstruktorów w 1999. Szanse Michaela na zdobycie tytułu mistrza świata kierowców zostały zaprzepaszczone wypadkiem podczas Grand Prix Wielkiej Brytanii na torze Silverstone. Złamał nogę i nie wystąpił w sześciu następnych wyścigach, w których Schumachera zastępował Fin Mika Salo. W sezonie 2000 zdobył trzeci tytuł mistrza świata (pierwszy tytuł dla Ferrari od 1979, kiedy tryumfował Jody Scheckter). Jednym z najbardziej dominujących sezonów był rok 2002 w którym zwyciężył w 11 z 17 wyścigów, a razem z Rubensem Barrichello wygrali w 15 z 17 wyścigów dla Ferrari. W tym też roku Schumacher został pierwszym kierowcą w historii, który wszystkie wyścigi w sezonie kończył na podium. W sezonie 2003 poważnym konkurentem Schumachera był kierowca McLarena Kimi Räikkönen, który przegrał z Michaelem o dwa punkty w klasyfikacji generalnej. Sezon 2004 ponownie został zdominowany przez Schumachera, wygrał on 13 z 18 wyścigów. Ukończył też sezon z rekordową liczbą 148 zdobytych punktów. Po zakończeniu sezonu 2004, FIA wprowadziła nowe przepisy dotyczące pit-stop, wniesiono zakaz zmieniania opon podczas wyścigu. To była kontrowersyjna zmiana przepisów, niektórzy znawcy F1 twierdzili, że główną przyczyną była chęć zakończenia dominacji Ferrari/Bridgestone.
Sezon 2005 był jednym z najtrudniejszych w karierze Niemca: wygrał tylko jeden wyścig (kontrowersyjne GP Stanów Zjednoczonych), wywalczył jedno pole position i trzy najszybsze okrążenia wyścigu. W mistrzostwach zajął trzecią pozycję, a tytuł powędrował w ręce Fernando Alonso z zespołu Renault jeżdżących na oponach Michelin. Z braku możliwości zmiany opon podczas wyścigów, drużyny używające bardzo kiepskich opon Bridgestone były deklasowane przez bolidy drużyn na oponach Michelin. Reguła zakazu zmian opon była krótkotrwała i została zniesiona w sezonie 2006. W tym też powrócił do walki o tytuł mistrza świata. Pomimo nieudanego początku sezonu Michael Schumacher odrobił straty do Alonso. Po awarii silnika Hiszpana w Grand Prix Włoch, Schumachera dzieliły od Alonso zaledwie dwa punkty. W Grand Prix Chin Niemiec dojechał do mety przed Fernando, wyrównując z nim punkty. Podczas Grand Prix Japonii awaria silnika spowodowała że Fernando Alonso odrobił 10 punktów poprzednio straconych w Grand Prix Włoch. Po Grand Prix Włoch 2006 ogłosił zakończenie kariery. Jego ostatnim wyścigiem było Grand Prix Brazylii na torze Interlagos. Podczas wyprzedzania Giancarla Fisichelli na dziesiątym okrążeniu doszło do kolizji tylnego koła Ferrari i przedniego spojlera samochodu Renault, w wyniku której pękła opona w bolidzie Schumachera. Został zmuszony do zjazdu do boksu i spadł na siedemnastą pozycję. Po tej kolizji był najszybszy na torze - ustanawiał najszybsze okrążenia w wyścigu (drugie najszybsze okrążenie w wyścigu, należące do Massy było o 0,7 sekundy wolniejsze). Ostatecznie zajął czwarte miejsce ze stratą 10 sekund do drugiego Alonso. Wyścig wygrał drugi kierowca Ferrari - Felipe Massa. Michaela Schumachera w Ferrari zastąpił Fin Kimi Räikkönen. 23 grudnia na specjalnie zwołanej konferencji prasowej team Mercedes GP oficjalnie potwierdził podpisanie z Schumacherem kontraktu na występy w Formule 1 w sezonie 2010. Wielu krytyków uwzięło się na Schumachera, że powinien dać sobie spokój z F1, ale jak stwierdził niemiec "Robię tylko to, co kocham" i kontrakt przedłużono na sezon 2011. Za równo 2h Schumacher ruszy do wyścigu o GP Belgii- tu, gdzie debiutował 20 lat temu...
7
Na początku 1977 roku, 5 marca, Tom Pryce zginął w jednym z najbardziej drastycznych wypadków w historii F1. Na dwudziestym pierwszym okrążeniu wyścigu o Grand Prix RPA rozgrywanego na torze Kyalami, Renzo Zorzi zjechał na lewą stronę toru na głównej prostej. Włoch miał problemy z układem paliwowym. Paliwo było pompowane bezpośrednio na rozgrzany silnik co spowodowało niewielki pożar. Zorzi nie wysiadł od razu ze swojego bolidu, ponieważ miał problemy z odłączeniem rurki tlenowej doprowadzonej do jego kasku. Zaistniała sytuacja sprawiła, że do gaszenia pożaru pobiegło dwóch porządkowych znajdujących się po przeciwnej stronie toru. Pierwszym z nich był 25-letni blacharz o imieniu William (Bill). Drugi to 19-letni Frederik Jansen van Vuuren, który niósł ze sobą 18-kilogramową gaśnicę. George Witt, szef zespołu porządkowych wyjaśnił, że zasady ustalone podczas tego wyścigu były takie, że w przypadku pożaru dwóch porządkowych musi zająć się gaszeniem pożaru, a dwóch kolejnych zabezpieczeniem w przypadku, gdyby gaśnice dwóch pierwszych nie wystarczyły do ugaszenia pożaru. Witt ponadto podkreślił, że Bill i van Vuuren przebiegli przez tor bez wcześniejszego pozwolenia. Pierwszemu z nich udało się przebiec, drugiemu niestety nie. Kiedy dwaj mężczyźni wybiegli na tor, z zakrętu przed prostą startową wyłoniły się cztery pojazdy. Jechali nimi Hans-Joachim Stuck, Tom Pryce, Jacques Laffite i Gunnar Nilsson. Pryce jechał dokładnie za Stuckiem. Stuck zdołał ominąć van Vuurena i Billa o milimetry. Stuck mówił później: „Kiedy dojechaliśmy na szczyt, nagle zauważyłem tego porządkowego przebiegającego przez tor po mojej prawej stronie, niósł ze sobą gaśnicę. Wykorzystałem szansę i nie wiem, jak udało mi się tego uniknąć (zderzenia – przyp. autora). Nie było czasu do namysłu, zareagowałem czysto instynktownie”. Z pozycji za Stuckiem Pryce nie mógł dostrzec van Vuurena i nie był w stanie zareagować tak szybko, jak Stuck. Uderzył w nastoletniego porządkowego z prędkością około 270 km/h. van Vuuren został wyrzucony w powietrze i wylądował kilka metrów przed bolidem Zorziego. Jego ciało zostało całkowicie przecięte na pół przez bolid Pryce′a. Gaśnica, którą niósł van Vuuren uderzyła w kask Toma, a następnie we wlot powietrza nad głową kierowcy. Siła uderzenia była tak duża, że gaśnica przeleciała nad główną trybuną! Wylądowała na parkingu znajdującym się za nią, gdzie spadła na jeden z zaparkowanych samochodów. Gaśnica kompletnie zniszczyła kask Toma, a jego twarz była częściowo pocięta. Śmierć nastąpiła natychmiast. Bolid Toma kontynuował jednak swoją jazdę z martwym kierowcą wzdłuż prostej startowej. Na zakręcie Crowthorne zderzył się ze starającym go wyprzedzić bolidem Jacques′a Laffite. Oba auta zakończyły swoją jazdę na barierkach za wspomnianym zakrętem. Obrażenia van Vuurena były tak rozległe, że identyfikacja jego ciała była możliwa dopiero gdy George Witt zwołał wszystkich porządkowych i stwierdził, że brakuje van Vuurena. Śmierć Toma, a szczególnie jej dziwaczne oblicze, spotkała się z ogromnym żalem ze strony wszystkich, którzy znali go przez całą jego karierę. Jego ciało pochowano w kościele w Otford. Tym samym kościele, w którym brał ślub ze swoją żoną Fenellą.
21