Samochód sportowy typu pony car klasy średniej produkowany przez amerykańską marką Dodge w latach 1969–1983 i ponownie od 2008 roku. Challenger został zaprezentowany po raz pierwszy w 1969 roku. Został zaprojektowany jako rywal dla Forda Mustanga i Chevroleta Camaro. Chrysler miał w swojej ofercie jeszcze jeden pojazd oparty na płycie podłogowej E-body, był to nieco mniejszy Plymouth Barracuda. Zarówno Challenger jak i Barracuda dostępne były w wielu opcjach wyposażenia, gama jednostek napędowych zawierała prawie wszystkie silniki Chryslera z tamtego okresu. Za stylistykę nadwozia odpowiadał Carl Cameron, zaprojektował on także wcześniej pierwszą generację Dodge Chargera. Przedni grill w Challengerze zaczerpnięty został właśnie z prototypu Chargera z 1966 roku. Wersją nastawioną na sportowe osiągi była R/T (Road/Track). Z podstawowym silnikiem V8 Magnum 383 osiągała ona moc maksymalną 340 KM oraz 304 KM dla egzemplarzy z 1971 roku. Opcjonalnie dostępne były większe jednostki: V8 Magnum 440 7,2 l o mocy 380 KM, V8 440 Six-Pack o mocy 395 KM oraz V8 426 Hemi 7 l o mocy 431 KM. Rocznik 1970 R/T mógł zostać zamówiony w jeszcze bardziej luksusowej odmianie SE - skórzane obicia foteli, winylowy dach, mniejsza tylna szyba oraz centralna konsola. Powstało około 30,000, w tym 4630 w wersji R/T.
W tych czasach amerykańskie sedany były tak ogromne, że nikomu nie potrzebne były SUVy i minivany. Przeciętna amerykańska rodzina miała wówczas dwa i pół dzieciaka oraz psa, i wszyscy oni mogli zmieścić się w 1970 roku do takiego wozu, jak Dodge Monaco. Pod maską odnajdziemy tu jedyną opcję w tym roczniku– 300-konne V8 o pojemności 383 cali sześciennych, wystarczające by w razie potrzeby pójść pełnym bokiem, niczym w rasowym wozie typu muscle car.
W roku 1969 cała gama modeli opartych na płycie podłogowej Chrysler B-body została przeprojektowana. Chrysler przy projektowaniu nadwozia wykorzystał nowy nurt stylistyczny coke bottle. Wnętrze pojazdu zostało zmienione. Podstawowym źródłem napędu był silnik V8 318 o mocy maksymalnej 233 KM (172 kW) i momencie obrotowym 461 Nm. Jednostka V8 6.3 (383) dostępna była w wersji z gaźnikiem 2-gardzielowym (moc 294 KM, moment obrotowy 529 Nm oraz 4-gardzielowym (moc 335 KM, moment 576 Nm). Osiągi wersji 426 HEMI i 440 pozostały niezmienione. Rozstaw osi wynosił 2972 mm, długość nadwozia zaś 5283 mm. Od połowy roku 1968 dostępny był silnik R6 3.7 (225) o mocy 147 KM (108 kW) i momencie obrotowym 292 Nm. W roku 1968 zaprezentowano także wersję Charger 500 - cechowała się ulepszoną aerodynamiką nadwozia, dostępna była tylko z silnikami V8 440 i 426 HEMI.