Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 181 takich materiałów
    Ford Capri MK3 – Capri Mk III została nazwana wewnętrznie jako "Project Carla", i chociaż niewiele więcej niż znaczące uaktualnienie Capri II jest określane jako Mk III. Pierwsze samochody były dostępne w marcu 1978 roku, ale nie udało się powstrzymać spadku wyników w sprzedaży. Koncepcja silnie zmodyfikowanego Capri II była pokazywana w 1976 roku Genewie: Capri II było z przodu bardzo podobne do Escorta RS2000 (cztery reflektory oraz czarny grill), oraz tylny spojler. Mk III dostało ulepszoną aerodynamiką, prowadząc do poprawy osiągów i ekonomiki względem Mk II, a poczwórne reflektory stały się znakiem towarowym.

Dostępne modele mk3:
Capri L (1.3, 1.6)    
Capri LS (1.6)  
Capri GL (1.6, 2.0)  
Capri S (1.6, 2.0, 2.3, 3.0)    
Capri Laser (1.6, 2.0)    
Capri Ghia (2.0, 3.0)  
Capri 2.8 Injection (2.8)    
Capri 2.8 Injection Special (2.8)    
Capri 280 (2.8)

Ponadto modele specjalne:    
Capri Cabaret I i II (1.6, 2.0)    
Capri Calypso I i II (1.6)    
Capri Cameo (1.3, 1.6)    
Capri GT4 (1.6, 2.0)    
Capri Tempo (1.3, 1.6)
1980 - wprowadzenie do oferty 'topowego' modelu 2.8i - 160 KM, 0–100 km/h 7,8 s
1981 - Ford Capri Turbo - 2.8 turbo - 188 KM
1981 - Zakspeed Capri - wersja przeznaczona do wyścigów torowych
1982 - Tickford Capri - angielska luksusowa wersja, silnik 2.8i turbo 200 KM, 0–100 km/h 6,0 s; całość składana w zakładach Tickford'a
1984 - koniec produkcji w Niemczech
1986 - pożegnalna, limitowana seria 280 "Brookland" dostępna jedynie w kolorze brookland green,
1987 - zakończenie produkcji trzeciej generacji
    Capri Mk III została nazwana wewnętrznie jako "Project Carla", i chociaż niewiele więcej niż znaczące uaktualnienie Capri II jest określane jako Mk III. Pierwsze samochody były dostępne w marcu 1978 roku, ale nie udało się powstrzymać spadku wyników w sprzedaży. Koncepcja silnie zmodyfikowanego Capri II była pokazywana w 1976 roku Genewie: Capri II było z przodu bardzo podobne do Escorta RS2000 (cztery reflektory oraz czarny grill), oraz tylny spojler. Mk III dostało ulepszoną aerodynamiką, prowadząc do poprawy osiągów i ekonomiki względem Mk II, a poczwórne reflektory stały się znakiem towarowym.

    Dostępne modele mk3:
    Capri L (1.3, 1.6)
    Capri LS (1.6)
    Capri GL (1.6, 2.0)
    Capri S (1.6, 2.0, 2.3, 3.0)
    Capri Laser (1.6, 2.0)
    Capri Ghia (2.0, 3.0)
    Capri 2.8 Injection (2.8)
    Capri 2.8 Injection Special (2.8)
    Capri 280 (2.8)

    Ponadto modele specjalne:
    Capri Cabaret I i II (1.6, 2.0)
    Capri Calypso I i II (1.6)
    Capri Cameo (1.3, 1.6)
    Capri GT4 (1.6, 2.0)
    Capri Tempo (1.3, 1.6)
    1980 - wprowadzenie do oferty 'topowego' modelu 2.8i - 160 KM, 0–100 km/h 7,8 s
    1981 - Ford Capri Turbo - 2.8 turbo - 188 KM
    1981 - Zakspeed Capri - wersja przeznaczona do wyścigów torowych
    1982 - Tickford Capri - angielska luksusowa wersja, silnik 2.8i turbo 200 KM, 0–100 km/h 6,0 s; całość składana w zakładach Tickford'a
    1984 - koniec produkcji w Niemczech
    1986 - pożegnalna, limitowana seria 280 "Brookland" dostępna jedynie w kolorze brookland green,
    1987 - zakończenie produkcji trzeciej generacji
    18 kwietnia 2014, 7:00 przez KubsonBDG (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Mistrzowie WRC- 1980 Walter Röhrl – Walter Röhrl (ur. 7 marca 1947 w Regensburgu) – niemiecki kierowca rajdowy i wyścigowy, dwukrotny rajdowy mistrz świata.
Po raz pierwszy w rajdzie samochodowym wystartował w 1968 r. W 1973 r. zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata (Rajd Monte Carlo), w 1974 r. zdobył tytuł mistrza Europy (jadąc Oplem Asconą A), a 1975 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w eliminacji mistrzostw świata, zwyciężając w Rajdzie Acropolis.
Największe sukcesy w karierze odniósł na przełomie lat 70. i 80. Dwukrotnie (1980 - we Fiacie 131 Abarth i 1982 - w Oplu Asconie 400) zdobył tytuły rajdowego mistrza świata, poza tym w 1983 r. był drugi, a latach 1978 i 1985 - trzeci. Do innych jego sukcesów należało zwycięstwo w Rajdzie Afryki (1982, w Oplu Asconie 400), jak również czterokrotne I miejsca w Rajdzie Monte Carlo (1980, 1982, 1983, 1984). Łącznie w latach 1973 - 1987 na podium wyścigów z cyklu eliminacji mistrzostw świata stawał 31 razy, w tym 14 razy na najwyższym stopniu (ostatnie zwycięstwo w 1985 r. w Rajdzie Sanremo). W pierwszym rajdowym zwycięstwie jego pilotem był Jochen Berger, a we wszystkich pozostałych - Christian Geistdörfer, natomiast odnosił je samochodami Opel Ascona (1975), Fiat 131 Abarth (1978-1980), Opel Ascona 400 (1982), Lancia Rally 037 (1983), Audi Quattro A2 (1984) oraz Audi Sport Quattro E2 (1985).
Od zakończenia kariery zawodniczej pracuje jako kierowca testowy samochodów Porsche
    Walter Röhrl (ur. 7 marca 1947 w Regensburgu) – niemiecki kierowca rajdowy i wyścigowy, dwukrotny rajdowy mistrz świata.
    Po raz pierwszy w rajdzie samochodowym wystartował w 1968 r. W 1973 r. zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata (Rajd Monte Carlo), w 1974 r. zdobył tytuł mistrza Europy (jadąc Oplem Asconą A), a 1975 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w eliminacji mistrzostw świata, zwyciężając w Rajdzie Acropolis.
    Największe sukcesy w karierze odniósł na przełomie lat 70. i 80. Dwukrotnie (1980 - we Fiacie 131 Abarth i 1982 - w Oplu Asconie 400) zdobył tytuły rajdowego mistrza świata, poza tym w 1983 r. był drugi, a latach 1978 i 1985 - trzeci. Do innych jego sukcesów należało zwycięstwo w Rajdzie Afryki (1982, w Oplu Asconie 400), jak również czterokrotne I miejsca w Rajdzie Monte Carlo (1980, 1982, 1983, 1984). Łącznie w latach 1973 - 1987 na podium wyścigów z cyklu eliminacji mistrzostw świata stawał 31 razy, w tym 14 razy na najwyższym stopniu (ostatnie zwycięstwo w 1985 r. w Rajdzie Sanremo). W pierwszym rajdowym zwycięstwie jego pilotem był Jochen Berger, a we wszystkich pozostałych - Christian Geistdörfer, natomiast odnosił je samochodami Opel Ascona (1975), Fiat 131 Abarth (1978-1980), Opel Ascona 400 (1982), Lancia Rally 037 (1983), Audi Quattro A2 (1984) oraz Audi Sport Quattro E2 (1985).
    Od zakończenia kariery zawodniczej pracuje jako kierowca testowy samochodów Porsche
    16 kwietnia 2014, 22:23 przez mibar4 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Mistrzowie WRC - 1978 Markku Alén – Markku Alén (ur. 15 lutego 1951 w Helsinkach) – fiński kierowca rajdowy. Przez wiele lat był rekordzistą pod względem wygranych odcinków specjalnych w historii Rajdowych Mistrzostw Świata, jednak podczas Rajdu Katalonii 2011 jego rekord pobił Sébastien Loeb.
Alén jest jednym z najbardziej utytułowanych kierowców rajdowych w historii i jednym z "Latających Finów". Swoją karierę rajdową zaczynał w 1969 roku za kierownicą Renault 8 Gordini. Od tego czasu jeździł jeszcze w wielu innych samochodach jak Volvo, Fiat, Lancia, Subaru,Toyota i Ford. W historii startów w WRC zwyciężył w 19 rajdach.
Zanim ustworzono Rajdowe Mistrzostwa Świata w 1979, Alén wygrał FIA Cup w 1978 roku jeżdżąc wówczas dla zespołu Fiata.
Po przejściu do zespołu Lancii, Alén nadal odnosił sukcesy. W 1986 roku minimalnie przegrał mistrzostwo świata ze swoim rywalem Juhą Kankkunenem. W sezonie Alén wygrał w Rajdzie San Remo tylko dlatego, że Peugeot Kankkunena został wykluczony z rajdu przez organizatorów z powodu niedozwolonych przeróbek technicznych. Peugeot odwołał się od tej decyzji w FISA, która ostatecznie anulowała wyniki rajdu, a Alén cieszył się z tytułu mistrza świata tylko przez 11 dni.
W 1995 roku Alén ścigał się w Mistrzostwach Samochodów Turystycznych będąc kierowcą Alfa Romeo, a wcześniej startował w DTM. W1996 i 1997 roku startował w Andros Trophy.
Świętując swoje 50 urodziny w 2001 roku, Alén postanowił wystartować w Rajdzie Finlandii i zajął wówczas całkiem niezłą 16. pozycję za kierownicą Forda Focusa WRC.
W swojej karierze startował z różnymi pilotami, najdłużej (1973-1993) z Ilkką Kivimäkim. Oprócz tego pilotowali mu Juhani Toivonen, Atso Aho, Paul White i Ilkka Riipinen.
    Markku Alén (ur. 15 lutego 1951 w Helsinkach) – fiński kierowca rajdowy. Przez wiele lat był rekordzistą pod względem wygranych odcinków specjalnych w historii Rajdowych Mistrzostw Świata, jednak podczas Rajdu Katalonii 2011 jego rekord pobił Sébastien Loeb.
    Alén jest jednym z najbardziej utytułowanych kierowców rajdowych w historii i jednym z "Latających Finów". Swoją karierę rajdową zaczynał w 1969 roku za kierownicą Renault 8 Gordini. Od tego czasu jeździł jeszcze w wielu innych samochodach jak Volvo, Fiat, Lancia, Subaru,Toyota i Ford. W historii startów w WRC zwyciężył w 19 rajdach.
    Zanim ustworzono Rajdowe Mistrzostwa Świata w 1979, Alén wygrał FIA Cup w 1978 roku jeżdżąc wówczas dla zespołu Fiata.
    Po przejściu do zespołu Lancii, Alén nadal odnosił sukcesy. W 1986 roku minimalnie przegrał mistrzostwo świata ze swoim rywalem Juhą Kankkunenem. W sezonie Alén wygrał w Rajdzie San Remo tylko dlatego, że Peugeot Kankkunena został wykluczony z rajdu przez organizatorów z powodu niedozwolonych przeróbek technicznych. Peugeot odwołał się od tej decyzji w FISA, która ostatecznie anulowała wyniki rajdu, a Alén cieszył się z tytułu mistrza świata tylko przez 11 dni.
    W 1995 roku Alén ścigał się w Mistrzostwach Samochodów Turystycznych będąc kierowcą Alfa Romeo, a wcześniej startował w DTM. W1996 i 1997 roku startował w Andros Trophy.
    Świętując swoje 50 urodziny w 2001 roku, Alén postanowił wystartować w Rajdzie Finlandii i zajął wówczas całkiem niezłą 16. pozycję za kierownicą Forda Focusa WRC.
    W swojej karierze startował z różnymi pilotami, najdłużej (1973-1993) z Ilkką Kivimäkim. Oprócz tego pilotowali mu Juhani Toivonen, Atso Aho, Paul White i Ilkka Riipinen.
    16 kwietnia 2014, 22:13 przez mibar4 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Toyota Corolla Levin E20 – Zdaniem niektórych, Toyota tworzy(ła) nudne samochody. Nic bardziej mylnego, to jest tylko farmazon, który niestety lansowany jest przez zatwardziałych osobników. Oprócz opinii z onetów itp., jest też inny świat. Pośród całej pasji do sportowych Toyot (Supra, Celica, MR2, AE86 itp.), tylnonapędowych driftowozów (Chaser, Mark II, AE86 itp.) czy luksusowych sedanów z silnikami V8 (Celsior, Crown), są również te na pozór zwykłe modele, takie jak np. klasyczna Corolla, które potrafią przyciągać i ciekawić. Nie zagłębiając się w szczegóły, Corolla E20 (druga generacja) produkowana była od 1970 do 1978 roku, posiada napęd na tył, dostępna jest jako kombi, sedan oraz coupe. Spośród nich, jest jedna wersja, która nosi miano kultowej - obok AE86 to jedna z najbardziej znanych, klasycznych Corolli. Mowa tutaj o TE27, czyli coupe z silnikiem 2T-G DOHC 1.6L 115 KM, przy masie samochodu 855 kg. Ten samochód ma wiele twarzy, jak na sportową wersję przystało, w latach 70 używany był na całym świecie w rajdach oraz typowych wyścigach, natomiast dzisiaj jest bazą dla wielu ciekawych projektów. Pięknie odrestaurowane modele, cieszą oko na zlotach klasyków od Japonii, po Malezję, Amerykę a kończąc na Niemczech. Agresywnie zmodyfikowane wersje, z poszerzonymi nadkolami i wysokoobrotowymi silnikami, nadal atakują tory wyścigowe, przypominają lata 70 i pojedynki na Fuji Speedway czy Tsukuba. Niektórzy idą krok dalej i pakują pod maskę silniki V8 z Lexusa, natomiast w Australii czasami wrzucają silnik Wankla i startują takim samochodem w dragach. 
W Japonii i Ameryce nadal można dostać części do modyfikacji silnika 2T-G oraz reszty najważniejszych elementów. Nawet po niemal 45 latach, to usportowione, lekkie i nieskomplikowane w budowie coupe, nadal daje ludziom wiele frajdy.
    Zdaniem niektórych, Toyota tworzy(ła) nudne samochody. Nic bardziej mylnego, to jest tylko farmazon, który niestety lansowany jest przez zatwardziałych osobników. Oprócz opinii z onetów itp., jest też inny świat. Pośród całej pasji do sportowych Toyot (Supra, Celica, MR2, AE86 itp.), tylnonapędowych driftowozów (Chaser, Mark II, AE86 itp.) czy luksusowych sedanów z silnikami V8 (Celsior, Crown), są również te na pozór zwykłe modele, takie jak np. klasyczna Corolla, które potrafią przyciągać i ciekawić. Nie zagłębiając się w szczegóły, Corolla E20 (druga generacja) produkowana była od 1970 do 1978 roku, posiada napęd na tył, dostępna jest jako kombi, sedan oraz coupe. Spośród nich, jest jedna wersja, która nosi miano kultowej - obok AE86 to jedna z najbardziej znanych, klasycznych Corolli. Mowa tutaj o TE27, czyli coupe z silnikiem 2T-G DOHC 1.6L 115 KM, przy masie samochodu 855 kg. Ten samochód ma wiele twarzy, jak na sportową wersję przystało, w latach 70 używany był na całym świecie w rajdach oraz typowych wyścigach, natomiast dzisiaj jest bazą dla wielu ciekawych projektów. Pięknie odrestaurowane modele, cieszą oko na zlotach klasyków od Japonii, po Malezję, Amerykę a kończąc na Niemczech. Agresywnie zmodyfikowane wersje, z poszerzonymi nadkolami i wysokoobrotowymi silnikami, nadal atakują tory wyścigowe, przypominają lata 70 i pojedynki na Fuji Speedway czy Tsukuba. Niektórzy idą krok dalej i pakują pod maskę silniki V8 z Lexusa, natomiast w Australii czasami wrzucają silnik Wankla i startują takim samochodem w dragach.
    W Japonii i Ameryce nadal można dostać części do modyfikacji silnika 2T-G oraz reszty najważniejszych elementów. Nawet po niemal 45 latach, to usportowione, lekkie i nieskomplikowane w budowie coupe, nadal daje ludziom wiele frajdy.
    Ford Mustang Cobra II 1978 –
    2 kwietnia 2014, 11:02 przez PiereLuigi (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Pontiac Firebird Trans Am 1978 –
    28 marca 2014, 11:26 przez mrozu111 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (1)
    Stare dobre czasy – Rok 2003.Pomarańczowy to mój z 1978.Silnik 600.Przerobiony prze ze mnie na pełny lifting.Oprócz tego centralny zamek i elektryczne szyby mojego pomysłu.Elektroniczny zapłon,przetoczone koło zamachowe itp..Po środku mój tata i jego składak i na końcu mój kuzyn.Pozostałe maluszki to 650.Mojego niestety w końcu ruda dopadła.Zal ze musiałem go zezłomować.Takie czasy.Teraz bym go nie oddał.Pozostałe zmieniły właścicieli.
    Rok 2003.Pomarańczowy to mój z 1978.Silnik 600.Przerobiony prze ze mnie na pełny lifting.Oprócz tego centralny zamek i elektryczne szyby mojego pomysłu.Elektroniczny zapłon,przetoczone koło zamachowe itp..Po środku mój tata i jego składak i na końcu mój kuzyn.Pozostałe maluszki to 650.Mojego niestety w końcu ruda dopadła.Zal ze musiałem go zezłomować.Takie czasy.Teraz bym go nie oddał.Pozostałe zmieniły właścicieli.
    19 marca 2014, 22:48 przez Fiatomaniak (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło:

    Własne

    Mercedes C 111 - 1969 – Samochód jest rzadkim przykładem, kiedy Mercedes pozwalał sobie na odrobinę szaleństwa. Auto miało centralnie umieszczony silnik Wankla, wyposażony w tłok obrotowy i niesamowicie opływową karoserię zbudowaną z włókna węglowego. Oczywiście był to sportowy Mercedes, więc we wnętrzu była skórzana tapicerka, klimatyzacja oraz "skrzydlate" drzwi. Druga generacja auta z 1970 roku miała dalej silnik Wankla o mocy 350KM, który rozpędzał tę maszynę aż do ponad 280km/h. W trzeciej odsłonie C111 otrzymał 5-cylindrowy silnik diesla o mocy 230KM. Pozwolił on na pobicie rekordu prędkości na włoskim torze Nardo w 1978 roku. Samochód został rozpędzony wtedy do zawrotnych 320km/h.
    Samochód jest rzadkim przykładem, kiedy Mercedes pozwalał sobie na odrobinę szaleństwa. Auto miało centralnie umieszczony silnik Wankla, wyposażony w tłok obrotowy i niesamowicie opływową karoserię zbudowaną z włókna węglowego. Oczywiście był to sportowy Mercedes, więc we wnętrzu była skórzana tapicerka, klimatyzacja oraz "skrzydlate" drzwi. Druga generacja auta z 1970 roku miała dalej silnik Wankla o mocy 350KM, który rozpędzał tę maszynę aż do ponad 280km/h. W trzeciej odsłonie C111 otrzymał 5-cylindrowy silnik diesla o mocy 230KM. Pozwolił on na pobicie rekordu prędkości na włoskim torze Nardo w 1978 roku. Samochód został rozpędzony wtedy do zawrotnych 320km/h.
    Czasopismo Motor – Rok 1978 "To były okładki"
    Rok 1978 "To były okładki"
    24 lutego 2014, 12:33 przez 15SLE87MR (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Mój Ford Escort Mk2 1.3 z 1978 r. –
    23 lutego 2014, 11:57 przez Klejdzu (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (4)