Szukaj
Znalazłem 172 takie materiały
Porsche 911 miało na początku nazywać się 901, jednakże Peugeot zastrzegł sobie prawo do nadawania trzycyfrowych nazw samochodom z ,0′ w środku.
Porsche 911, jako typ 911 produkowano w latach 1963-1989, jednak kolejne odmiany także nazywano 911, głównie ze względów marketingowych. Nie licząc modelu 912, wszystkie poniższe modele nosiły oznaczenie 911.
Wszystkie silniki serii 911 od 1964 do 1996 roku były chłodzone powietrzem. Dopiero od 1997 roku wprowadzono chłodzenie cieczą.
Projekt o nazwie 901 zakładał stworzenie nowego, nowoczesnego samochodu sportowego, który mógłby zastąpić przestarzały model 356. Po proteście firmy Peugeot, która zarezerwowała trzycyfrowe numery z zerem w środku, nazwę zmieniono na 911. W ten sposób w 1963 roku narodziła się legenda, wyposażona w sześciocylindrowy, chłodzony powietrzem silnik typu bokser o pojemności 2,0 l i mocy 130 KM.
Wkrótce okazało się, że auto jest zbyt narowiste i bardzo trudne do opanowania w szybko pokonywanych zakrętach, w 1966 roku wprowadzono więc wersję o zwiększonym rozstawie osi (o 60 mm). Jednocześnie pojawiło się 911S, w którym podniesiono moc do 160 KM. Rok później do dotychczas dostępnej wersji coupe dołączyła targa. W 1970 roku powiększono pojemność silnika do 2,2 l, a w 1972 do 2,4 l (moce od 130 do 190 KM).
W 1974 roku zastosowano silnik o pojemności 2687 cmm z modelu Carrera RS 2.7. Pojawiły się problemy z chłodzeniem, zwłaszcza w krajach o gorącym klimacie, gdyż powiększono pojemność z 2,4 do 2,7 l, nie zmieniając układu chłodzenia. W 1977 roku pojawiło się 911 SC (Super Carrera), a jego silnik otrzymał pojemność 3,0 l i moc 180 KM. W 1983 Porsche zaprezentowało pierwszy model 911 w wersji kabriolet.
36
Miłość do motoryzacji narodziła się w sercu Enzo już przed jego dziesiątymi urodzinami, gdy ojciec Alferdo zabrał go z bratem Dino na wyścig Coppa Florio. Rok później mały Ferrari pojechał już sam podziwiać kierowców na trasie z Modeny do Ferrary. W efekcie szybko zdecydował, że zostanie kierowca wyścigowym. To marzenie spełniło się tuż po zakończeniu pierwszej wojny światowej,
W 1916 roku w wyniku epidemii grypy zmarli Alfredo i Dino Ferrari, a Enzo tylko cudem uniknął śmierci. Pod koniec wojny powrócił do domu, ale rodzinna firma, która produkowała komponenty dla kolei i naprawiała samochody, znalazła się w opałach. Ostatecznie musiał szukać pracy gdzie indziej. Do Fiata go nie przyjęto i ostatecznie znalazł zatrudnienie w małej firmie CMN, z którą połączył także swoje sportowe zainteresowania. W tym czasie zdobył drugie miejsce w Targa Floro 1920 i wygrał kilka mniejszych wyścigów.
W 1923 roku ożenił się z tancerką Laurą Garell i z jej powodu zrezygnował ze startów i poświęcił się sprawom organizacyjnym. W 1929 roku założył stajnię Scuderia Ferrari, która aż do końca lat trzydziestych startowała na samochodach Alfa Romeo. Ferrari było już znana marką i spopularyzowane było jego logo. Jego pierwowzór Enzo otrzymał od matki asa włoskiego lotnika z pierwszej wojny światowej - Franceska Baracci. Umieścił go na żółtym tle (barwa Modeny), dodał inicjały SF, a więc Scuderia Ferrari. Natomiast typowa czerwień była włoską narodową barwą w wyścigach samochodowych.
W styczniu 1932 roku urodził mu się syn Alfredo, zwany Dino. Enzo posłał go do najlepszych szkół i marzył, by syn, utalentowany konstruktor, w przyszłości przejął stery firmy. W tym czasie Ferrari rozstał się z Alfa Romeo i po przerwie, spowodowanej drugą wojną światową, przez cztery lata przygotowywał się do kolejnego etapu w swoim życiu. W 1948 roku założył własną firmę produkującą samochody. Jej celem była produkcja zwykłych pojazdów, ale Ferrari starał sie tworzyć jak najlepsze auta wyścigowe.
W 1952 roku Enzo Ferrari wraz z Alberto Ascari po raz pierwszy w życiu został mistrzem świata Formuły 1. Od tego momentu kierowcy Ferrari na najwyższym stopniu podium stawali wielokrotnie. Lata pięćdziesiąte to także smutny wątek. W czerwcu 1956 roku na zanik mięśni zmarł Dino. od tego momentu Enzo nie zdejmował ani na chwilę czarnych okularów i na cześć syna nazwał jeden z najładniejszych i najsławniejszych modeli, którym było Ferrari Dino.
Enzo miał jeszcze jednego syna z nieślubnego związku, który urodził się w 1945 roku. Jednak jego związek z Pierem nie był już tak mocny jak z Dino.
Ferrari zwany II Commendatore i znany ze specyficznego sposobu kierowania firmą, od chwili śmierci Dino, jeszcze bardziej poświęcił się pracy. W tym czasie firma z Maranello przestawiła się na produkcję samochodów przeznaczonych do normalnego ruchu drogowego, a nie tylko do wyścigów. Enzo miał do swoich klientów odpowiedni stosunek i zawsze twierdził, że są to ludzie, którym nie zależy na perfekcyjnych własnościach jezdnych auta, ale na jak najdroższym produkcie. To jednak pozwalało mu na finansowanie stajni sportowej. Problemy finansowe pod koniec lat sześćdziesiątych, doprowadziły do jej sprzedaży koncernowi Fiat. Enzo zachował jednak swój wpływ aż do momentu swojej śmierci w 1988 roku.
10