Szukaj
Znalazłem 111 takich materiałów
Najlepsze jest to, że osiąga około 100km/h na prostej mierzone GPS′em
15
54
Od roku 1958 produkowana była wersja użytkowa modelu, pick-up. Powstały także odmiany specjalne Warszawy: radiowóz, ambulans/sanitarka, furgon, pocztylion oraz drezyna. W oparciu o podzespoły dedykowane dla Warszawy skonstruowano także samochody dostawcze: Żuka, Nysę oraz Tarpana. Ostatnia Warszawa zjechała z taśmy produkcyjnej 30 marca 1973 roku. Przyczyniło się do tego faktu wprowadzenie w 1967 następcy dla przestarzałego samochodu z FSO, Polskiego Fiata 125p. Przez cały okres produkcji powstało ogółem 254 471 egzemplarzy modelu, z czego 72 834 trafiło na eksport.
19
37
Stosowane silniki i wersje (na rok ′89): czterocylindrowe, chłodzone cieczą, wałek(i) w głowicy, umieszczone poprzecznie z przodu.
1300 CL: 1272 cm³; 40 kW (55 KM) przy 5200 obr./min; 97 Nm przy 3000 obr./min; st. spr. 9,5:1; 2 zawory na cylinder; Vmax = 149 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 17,2; spalanie l/100 km; (4 biegi): 7,5,
1600 CL, GL: 1595 cm³; 51 kW (70 KM) przy 5200 obr./min; 118 Nm przy 2700 obr./min; st. spr. 9:1; 2 zawory na cylinder; wtrysk lub gaźnik; Vmax = 160 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 14,2; spalanie l/100 km; (5 biegów): 7,8,
1800 CL, GL, GT: 1781 cm³, 66 kW (90 KM) przy 5250 obr./min; 142 Nm przy 3000 obr./min; st. spr. 9:1; 2 zawory na cylinder; wtrysk; Vmax = 173 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 11,8; spalanie l/100 km; (5 biegów): 8,0,
1800 GT: 1781 cm³, 79 kW (107 KM) przy 5400 obr./min; 157 Nm przy 3800 obr./min; st. spr. 10:1; 2 zawory na cylinder; wtrysk; Vmax = 184 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 10,6; spalanie l/100 km; (5 biegów): 8,4,
1800 GT 16V: 1781 cm³, 95 kW (129 KM) przy 5800 obr./min; 168 Nm przy 4250 obr./min; st. spr. 10:1; 2 wałki, 4 zawory na cylinder; wtrysk; Vmax = 196 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 9,3; spalanie l/100 km; (5 biegów): 8,7,
2000 GLi 16v: 1984 cm³, 100 kW (136 KM) przy 5800 obr./min; 180 Nm przy 4400 obr./min; st. spr. 10,8:1; 4 zawory na cylinder, 2 wałki; wtrysk; kod silnika 9a stosowany również w Corrado i Passat (spełniający normy ekologiczne np. dla Kalifornii),
1800 syncro CL, GT: 1781 cm³, 72 kW (98 KM) przy 5400 obr./min; 143 Nm przy 3000 obr./min; st. spr. 9,1:1; 2 zawory na cylinder; wtrysk; Vmax = 178 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 11,4; spalanie l/100 km; (5 biegów): 8,9, napęd na cztery koła,
1600 Diesel CL, GL: 1588 cm³, 40 kW (54 KM) przy 4800 obr./min; 100 Nm przy 2300 obr./min st. spr. 23:1; 2 zawory na cylinder; Vmax = 149 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 17,1; spalanie l/100 km; (4 biegi): 6,0,
1600 Turbo-Diesel CL, GL, GTD: 1588 cm³, 51 kW (70 KM) przy 4500 obr./min; 133 Nm przy 2500 obr./min; st. spr. 23:1; 2 zawory na cylinder; Vmax = 167 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 13,7; spalanie l/100 km; (5 biegów): 5,5,
1600 Turbo-Diesel Katalizator CL, GL: 1588 cm³, 44 kW (60 KM) przy 4500 obr./min; 110 Nm przy 2400 obr./min; st. spr. 23:1; 2 zawory na cylinder; Vmax = 149 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 17,1; spalanie l/100 km; (5 biegów): 6,0,
1600 Turbo-Diesel CL, GL, GTD: 1588 cm³, 59 kW (80 KM) przy 4500 obr./min; 152 Nm przy 2300 obr./min; st. spr. 23:1; 2 zawory na cylinder; Vmax = 167 km/h; przyspieszenie 0-100 km/h 13,7; spalanie l/100 km; (5 biegów): 5,7.
72
![VW Passat KONKURS – Historia Passata B3 [35i]
Passat o oznaczeniu modelowym B3 i wewnętrznym 35i został zaprezentowany na salonie motoryzacyjnym w Genewie w marcu 1987 roku, jako model produkcyjny na rok 1988. Do produkcji od razu zostały wdrożone obie wersje nadwozia – sedan i kombi (Variant), które zjeżdżały z taśm produkcyjnych w fabrykach Volkswagena w Wolfsburgu oraz Emden.
Silniki oferowane w Passacie B3
W odróżnieniu od poprzedniej wersji B2, Volkswagen wprowadził w modelu B3 silniki usytuowane poprzecznie. Nowy passat na swoje czasy był sztandarową limuzyną Volkswagena, w przeciągu 6 lat produkcyjnych zarówno silniki jak i wyposażenie passata odpowiednio ewaluowały. W pierwszej kolejności passat otrzymał silnik gaźnikowy 1.6 o mocy 75 KM (EZ, ABN), silnik z wtryskiem jednopunktowym 1.8 o mocy 90 KM (RP) oraz z wielopunktowym 1.8 o mocy 112 KM (PB). Wkrótce pojawiła się wersja z 16 zaworowym silnikiem 1.8 o mocy 136 KM (KR).
Fani silników wysokoprężnych również znaleźli w 1988 roku coś dla siebie. Passat był też oferowany z niezniszczalnym silnikiem diesla 1.6 wyposażonym w turbosprężarkę i osiągającym moc 80 KM (RA, SB). W następnych latach pojawiły się silniki diesla o pojemności 1.9 bez turbosprężarki legitymujący się zawrotną mocą 68 KM (1Y).
Dla fanów mocnych wrażeń Volkswagen przewidział passata z silnikiem 1.8 (PG) wyposażonego w kompresor G60 (Roots) oferowanego z napędem na cztery koła, realizowanym za pomocą sprzęgła lepkościowego. Volkswagen nazwał ten typ napędu „Syncro”. Silnik z kompresorem legitymował się mocą wynoszącą 160 KM.
Lata dziewięćdziesiąte zaowocowały wprowadzeniem nowych silników do produkcji, były to wersje 1.8 o mocy 75KM (AAM) oraz 1.8 o mocy 107KM (PF), zastąpiły one wysłużone już jednostki oferowane na początku produkcji. Pierwszym dwu litrowym silnikiem w passacie był silnik 2.0 o mocy 115 KM (2E), który zastąpił silnik 1.8 112 KM (PB), zaś odmianę 16 zaworową silnika 1.8 (KR) zastąpiono również 2.0 o tej samej mocy znamionowej wynoszącej 136 KM (9A). Zmiany dotknęły również najsłabszą benzynową jednostkę oferowaną w passacie, passata można było zakupić z silnikiem 1.6 o mocy 72 KM (RF, 1F).
Najpopularniejszy silnik 1.8 z wtryskiem jednopunktowym (RP) także doczekał się modernizacji i do końca produkcji modelu B3, a później z powodzeniem w modelu B4 silnik 1.8 o oznaczeniu ABS napędzał niejednego passata. Pojawiła się również odmiana silnika wysokoprężnego z turbosprężarką o pojemności 1.9 i mocy 75 KM (AAZ).
Pod koniec 1990 roku, fani wysilonego kompresorem silnika 1.8 (PG) zostali wystawieni na próbę, gdyż Volkswagen upchnął pod maskę i wprowadził do seryjnej produkcji silnik 6 cylindrowy. Nie był to jednak zwykły silnik 6cio cylindrowy. Charakteryzował się pojemnością 2.8, a cylindry umieszczone były pod kątem 15 stopni, nie był to zatem silnik rzędowy ani silnik widlasty, stąd Volkswagen nadał mu nazwę VR6, jako połączenie oznaczeń tych dwóch typów silnika.
Na specjalne życzenie sekcja sportowa Volkswagena pod nazwą Volkswagen Motorsport przygotowała specjalną wersję silnika 1.8 G60 wyposażoną w 16 zaworów (PG posiadał 8 zaworów), która osiągała moc 210KM, silnik ten jest silnikiem unikatowym. Passat był oferowany z 5cio biegową przekładnią, a w modelach z benzynowym silnikiem 75 konnym była montowana skrzynia 4ro biegowa. W modelach 2.0 i 2.8 występowała również 4ro biegowa skrzynia automatyczna
Wersje wyposażenia
Zmiany w passacie nie objęły tylko i wyłącznie silników. Poza różnymi wersjami wyposażeniowymi, które to charakteryzowały się właściwymi dla siebie cechami, Volkswagen wprowadził w miarę upływu lat parę modyfikacji stosowanych rozwiązań, jak również wzbogacił listę wyposażenia dodatkowego. W niektórych przypadkach możliwe do wykupienia opcje przerastały epokę, w której passat był produkowany.
Z wyposażenia, które było oferowane w passacie B3 należy wymienić wspomaganie kierownicy, centralny zamek, klimatyzację (manualną oraz automatyczną Climatronic, niektóre modele zamawiane były z nawiewem typu Thermotronic), elektrycznie regulowane i podgrzewane lusterka zewnętrzne, elektrycznie otwierane szyby z przodu i z tyłu (Volkswagen zastąpił pierwotne sterowanie w panelu kierowcy, sterowaniem elektrycznymi szybami przyciskami umieszczonymi w rączkach drzwi przednich w późniejszych latach produkcji), szyberdach, podgrzewane fotele, regulowane oparcia kanapy tylnej, oraz regulowane siedzisko kanapy tylnej, regulowane fotele przednie i kierownica, materiałowe, welurowe i skórzane tapicerki, układ ABS, a w końcowym roku produkcji również poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera.
Nowością na rynku było wprowadzenie opcjonalnego pneumatycznego (automatycznie regulowanego) tylnego zawieszenia dostępnego dla nadwozia kombi. Pełna lista wyposażenia standardowego i opcjonalnego zawarta jest w rozdziale dotyczącym wyposażenia oraz w wątku na forum, w którym wymienione są rzadko spotykane opcje wyposażeniowe.
Passat oferowany był w podstawowych wersjach wyposażeniowych CL, GL oraz GT, dodatkowo Volkswagen wprowadził standardową wersję wyposażeniową dostępną w passatach z silnikiem VR6. Produkowane były również edycje specjalne passata, w 1992 roku Volkswagen zaproponował edycję Arriva, GT Edition One (nazywaną także Wolfsburg Edition) oraz Special. W marcu ostatniego roku produkcji modelu B3 – 1993 Volkswagen zaproponował edycję specjalną Trend. Także pod koniec produkcji passatem B3 zainteresowała się niemiecka firma tuningowa ABT, która wprowadziła na rynek specjalną ofertę zmieniającą stylistykę passata. więcej na stronie http://www.vw-passat.pl/portal/passat-b3-b4](/uimages/services/motokiller/i18n/pl_PL/201204/1334589612_by_NeVWille.jpg?1334644654)
Passat o oznaczeniu modelowym B3 i wewnętrznym 35i został zaprezentowany na salonie motoryzacyjnym w Genewie w marcu 1987 roku, jako model produkcyjny na rok 1988. Do produkcji od razu zostały wdrożone obie wersje nadwozia – sedan i kombi (Variant), które zjeżdżały z taśm produkcyjnych w fabrykach Volkswagena w Wolfsburgu oraz Emden.
Silniki oferowane w Passacie B3
W odróżnieniu od poprzedniej wersji B2, Volkswagen wprowadził w modelu B3 silniki usytuowane poprzecznie. Nowy passat na swoje czasy był sztandarową limuzyną Volkswagena, w przeciągu 6 lat produkcyjnych zarówno silniki jak i wyposażenie passata odpowiednio ewaluowały. W pierwszej kolejności passat otrzymał silnik gaźnikowy 1.6 o mocy 75 KM (EZ, ABN), silnik z wtryskiem jednopunktowym 1.8 o mocy 90 KM (RP) oraz z wielopunktowym 1.8 o mocy 112 KM (PB). Wkrótce pojawiła się wersja z 16 zaworowym silnikiem 1.8 o mocy 136 KM (KR).
Fani silników wysokoprężnych również znaleźli w 1988 roku coś dla siebie. Passat był też oferowany z niezniszczalnym silnikiem diesla 1.6 wyposażonym w turbosprężarkę i osiągającym moc 80 KM (RA, SB). W następnych latach pojawiły się silniki diesla o pojemności 1.9 bez turbosprężarki legitymujący się zawrotną mocą 68 KM (1Y).
Dla fanów mocnych wrażeń Volkswagen przewidział passata z silnikiem 1.8 (PG) wyposażonego w kompresor G60 (Roots) oferowanego z napędem na cztery koła, realizowanym za pomocą sprzęgła lepkościowego. Volkswagen nazwał ten typ napędu „Syncro”. Silnik z kompresorem legitymował się mocą wynoszącą 160 KM.
Lata dziewięćdziesiąte zaowocowały wprowadzeniem nowych silników do produkcji, były to wersje 1.8 o mocy 75KM (AAM) oraz 1.8 o mocy 107KM (PF), zastąpiły one wysłużone już jednostki oferowane na początku produkcji. Pierwszym dwu litrowym silnikiem w passacie był silnik 2.0 o mocy 115 KM (2E), który zastąpił silnik 1.8 112 KM (PB), zaś odmianę 16 zaworową silnika 1.8 (KR) zastąpiono również 2.0 o tej samej mocy znamionowej wynoszącej 136 KM (9A). Zmiany dotknęły również najsłabszą benzynową jednostkę oferowaną w passacie, passata można było zakupić z silnikiem 1.6 o mocy 72 KM (RF, 1F).
Najpopularniejszy silnik 1.8 z wtryskiem jednopunktowym (RP) także doczekał się modernizacji i do końca produkcji modelu B3, a później z powodzeniem w modelu B4 silnik 1.8 o oznaczeniu ABS napędzał niejednego passata. Pojawiła się również odmiana silnika wysokoprężnego z turbosprężarką o pojemności 1.9 i mocy 75 KM (AAZ).
Pod koniec 1990 roku, fani wysilonego kompresorem silnika 1.8 (PG) zostali wystawieni na próbę, gdyż Volkswagen upchnął pod maskę i wprowadził do seryjnej produkcji silnik 6 cylindrowy. Nie był to jednak zwykły silnik 6cio cylindrowy. Charakteryzował się pojemnością 2.8, a cylindry umieszczone były pod kątem 15 stopni, nie był to zatem silnik rzędowy ani silnik widlasty, stąd Volkswagen nadał mu nazwę VR6, jako połączenie oznaczeń tych dwóch typów silnika.
Na specjalne życzenie sekcja sportowa Volkswagena pod nazwą Volkswagen Motorsport przygotowała specjalną wersję silnika 1.8 G60 wyposażoną w 16 zaworów (PG posiadał 8 zaworów), która osiągała moc 210KM, silnik ten jest silnikiem unikatowym. Passat był oferowany z 5cio biegową przekładnią, a w modelach z benzynowym silnikiem 75 konnym była montowana skrzynia 4ro biegowa. W modelach 2.0 i 2.8 występowała również 4ro biegowa skrzynia automatyczna
Wersje wyposażenia
Zmiany w passacie nie objęły tylko i wyłącznie silników. Poza różnymi wersjami wyposażeniowymi, które to charakteryzowały się właściwymi dla siebie cechami, Volkswagen wprowadził w miarę upływu lat parę modyfikacji stosowanych rozwiązań, jak również wzbogacił listę wyposażenia dodatkowego. W niektórych przypadkach możliwe do wykupienia opcje przerastały epokę, w której passat był produkowany.
Z wyposażenia, które było oferowane w passacie B3 należy wymienić wspomaganie kierownicy, centralny zamek, klimatyzację (manualną oraz automatyczną Climatronic, niektóre modele zamawiane były z nawiewem typu Thermotronic), elektrycznie regulowane i podgrzewane lusterka zewnętrzne, elektrycznie otwierane szyby z przodu i z tyłu (Volkswagen zastąpił pierwotne sterowanie w panelu kierowcy, sterowaniem elektrycznymi szybami przyciskami umieszczonymi w rączkach drzwi przednich w późniejszych latach produkcji), szyberdach, podgrzewane fotele, regulowane oparcia kanapy tylnej, oraz regulowane siedzisko kanapy tylnej, regulowane fotele przednie i kierownica, materiałowe, welurowe i skórzane tapicerki, układ ABS, a w końcowym roku produkcji również poduszki powietrzne dla kierowcy i pasażera.
Nowością na rynku było wprowadzenie opcjonalnego pneumatycznego (automatycznie regulowanego) tylnego zawieszenia dostępnego dla nadwozia kombi. Pełna lista wyposażenia standardowego i opcjonalnego zawarta jest w rozdziale dotyczącym wyposażenia oraz w wątku na forum, w którym wymienione są rzadko spotykane opcje wyposażeniowe.
Passat oferowany był w podstawowych wersjach wyposażeniowych CL, GL oraz GT, dodatkowo Volkswagen wprowadził standardową wersję wyposażeniową dostępną w passatach z silnikiem VR6. Produkowane były również edycje specjalne passata, w 1992 roku Volkswagen zaproponował edycję Arriva, GT Edition One (nazywaną także Wolfsburg Edition) oraz Special. W marcu ostatniego roku produkcji modelu B3 – 1993 Volkswagen zaproponował edycję specjalną Trend. Także pod koniec produkcji passatem B3 zainteresowała się niemiecka firma tuningowa ABT, która wprowadziła na rynek specjalną ofertę zmieniającą stylistykę passata. więcej na stronie http://www.vw-passat.pl/portal/passat-b3-b4
31
96
Od roku 1958 produkowana była wersja użytkowa modelu, pick-up. Powstały także odmiany specjalne Warszawy: radiowóz, ambulans/sanitarka, furgon, pocztylion oraz drezyna. W oparciu o podzespoły dedykowane dla Warszawy skonstruowano także samochody dostawcze: Żuka, Nysę oraz Tarpana. Ostatnia Warszawa zjechała z taśmy produkcyjnej 30 marca 1973 roku. Przyczyniło się do tego faktu wprowadzenie w 1967 następcy dla przestarzałego samochodu z FSO, Polskiego Fiata 125p. Przez cały okres produkcji powstało ogółem 254 471 egzemplarzy modelu, z czego 72 834 trafiło na eksport.
Zachęcam do poczytania obszernego materiału o Warszawach od M20 do 224. Znajdziesz go klikając tutaj
13
![Przekrój auta - Mercedes 190D – Mercedes-Benz 190, potocznie "Baby-Benz" – model samochodu produkcji firmy Daimler-Benz, w nomenklaturze fabrycznej oznaczony jako W201, produkowany w latach 1982-1993.
Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy[1].
Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C
Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem.
Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.](/uimages/services/motokiller/i18n/pl_PL/201202/1330242099_by_DaN0.jpg?1330563056)
Był to pierwszy Mercedes-Benz klasy średniej po długiej przerwie, kiedy to firma produkowała jedynie większe modele wyższych klas. W201 pojawił się na rynku 8 grudnia 1982, produkcję zakończono w lutym 1993 w Sindelfingen, a we wrześniu 1993 w Bremie. Wyprodukowano 1 879 629 egzemplarzy[1].
Auto napędzane było silnikami diesla o pojemności od 2,0 do 2,5 litra (72-126 KM w tym Turbo) oraz silnikami benzynowymi o pojemności od 1,8 do 2,6 litra (90-160 KM). Powstały także sportowe odmiany 190E, takie jak: 2.3-16v (185 KM), 2.5-16v (195 KM) i 2.5-16v Evo II (235 KM). Model ten został zastąpiony w 1993 r. przez klasę C
Odmiennie niż w przypadku innych modeli, w których oznaczenie cyfrowe modelu oznaczało pojemność skokową silnika, tutaj "190" oznacza jedynie typoszereg. Według ogólnie przyjętych w firmie Daimler-Benz zasad np. model dwulitrowy z silnikiem wysokoprężnym powinien zwać się Mercedes-Benz 200D, to oznaczenie nosił jednak Mercedes W123/W124 z takim silnikiem.
Mercedesy 190 oprócz rodzimych tunerów były także modyfikowane przez pochodzącą z Wielkiej Brytanii firmę Cosworth. Zmodyfikowane silniki bazowały na popularnym mercedesowskim motorze 2.3 E. Cosworth′y wytwarzane były w dwóch wersjach silnikowych: 2.3 16v (185 KM) i 2,5 16v (195 KM). Auto odznaczało się również delikatnym tuningiem optycznym. Mercedes-Benz 190 Cosworth jest bardzo rzadko spotykany, zwłaszcza na polskich drogach. Najwięcej egzemplarzy tego modelu jeździ po Wielkiej Brytanii.
51
Pierwsze plany stworzenia samochodu rajdowego na bazie Kadetta pojawiły się w grudniu 1983 roku, gdy Manta 400 była jeszcze zdolna do zwycięstw. Odnosiła sukcesy w mistrzostwach Francji czy Wielkiej Brytnii, gdzie prowadzona przez dobrych kierowców walczyła o mistrzowskie tytuły. Jednakże w mistrzostwach świata, gdzie panowały Audi quattro i Lancia 037, Opel przestał się zupełnie liczyć. Nad pracami czuwali szef rozwoju sportowego Karl-Heinz Goldstein oraz Rauno Aaltonen, mistrz Europy z 1965 roku. Zdecydowali się oni stworzyć bezkompromisowy samochód rajdowy, który powinien prowadzić się tak łatwo jak cywilny pojazd.
Pierwszym efektem tego działania było umieszczenie jednostki napędowej z przodu, w przeciwieństwie do Peugeota 205 T16 czy Lancii 037. "Jeździłem samochodami z centralnie umieszczonym silnikiem przez wiele lat. Jednak nie zawsze zachowywały się tak jak chciałem," mówił Aaltonen. "Na rajdowych trasach takie samochody są bardzo wymagające dla kierowcy. Gdy musisz jechać na drodze w stale zmieniających się warunkach, jeśli nie masz dobrego nacisku na przód, możesz łatwo ją opuścić." Altonen uważał, że dużo łatwiejsze w prowadzeniu są samochody z silnikiem umieszczonym z przodu, co eliminowało ich podsterowną charakterystykę. Z tego względu Rallye Kadett miał silnik umieszczony z przodu, choć sama jednostka została przesunięta dość daleko do tyłu, aby obie osie były obciążone na tyle równo, na ile było to możliwe. Rozdział masy był bliski ideału - wynosił 51:49.
Już na początku prac nad samochodem zdano sobie sprawę, że nie ma co ruszać z projektem nie uwzględniając w nim napędu na cztery koła. Czasy na odcinkach najłatwiej można było poprawić zwiększoną mocą, a tą trzeba było przenieść na drogę, dlatego też dodatkowa oś napędowa była najlepszym wyjściem. Jednakże Goldstein nie chciał zastosować konwencjonalnego napędu na cztery koła: "Jeśli na wszystkie koła przenoszona jest pełna moc, stajemy przed taką samą sytuacją, jak przy centralnie umieszczonym silniku." Z pomocą przyszedł brytyjski inżynier Mike Endean, który pracował wcześniej jako specjalista ds. przeniesienia napędu w zakładach Hewland. Stworzył on projekt napędu o nazwie "X-Trac", który cechował się zmiennym rozdziałem mocy pomiędzy przednią i tylną osią. Na prostych odcinkach obie osie były napędzane w stosunku 50:50, a na zakrętach napęd przenosił się płynnie na tylną oś, do maksymalnej wartości 72:28. Całość odbywała się automatycznie, kierowca nie miał na to wpływu. Nie tylko przekaz mocy był automatyczny. Elektronika czuwała m.in. nad ciśnieniem doładowania turbosprężarki. Auto miało być bardzo przyjazne dla kierowcy.
Planowano użycie zupełnie nowego silnika, bazującego na dwulitrowej wtryskowej jednostce używanej w Kadecie GSi. Rozważano także możliwość użycia 2.4 litrowego silnika znanego z Manty i Ascony, gdyż FISA ogłosiła wstępne plany wprowadzenia grupy S, w której to silniki turbo straciły by swoją przewagę. W 1985 roku było za wcześnie, by decydować się na jedną z tych jednostek. - oczekiwano na decyzję FISA. Pomimo niepewnej sytuacji polityczno-sportowej, Goldstein wraz ze swoim zespołem przystąpił do prac nad projektem Rallye 4x4.
Wnętrzem zajmował się dział projektowy pod dowództwem Hideo Kodamy, który pracował zgodnie z wytycznymi Aaltonena. Samochód miał być przede wszystkim przyjazny kierowcy: "Przyrządy nie mogą przeszkadzać, kierowca musi mieć widok na drogę i maskę, nawet jeśli będzie siedział w głębokim fotelu." Dziś może to brzmi śmiesznie, jednak w tamtych czasach większość producentów skupiała się przede wszystkim na mocy, a nie na wygodzie czy widoczności zza kierownicy.
Nad nadwoziem czuwał ekspert aerodynamiki Hans Joachim Emmelmann. GSi było wtedy jednym z najbardziej aerodynamicznych samochodów w swojej klasie, w Rallye 4x4 skupiono się na dostarczeniu silnikowi dużej ilości powietrza. Zwrócono uwagę także na ochronę przed kurzem i dodano spoilery, które pomagały w utrzymaniu pojazdu na drodze.
Pierwszy prototyp Kadetta Rallye 4x4 powstał wiosną 1985 roku. Do budowy wielu części użyto bardzo lekkiego i wytrzymałego materiału - kewlaru. W celu dalszego odchudzenia samochodu, szyby (poza przednią) wykonano z plastiku. Gotowy samochód ważył 960 kg. Z powodu wspomnianych wyżej problemów z wyborem jednostki napędowej, skorzystano z silnika o pojemności 1.8 litra i mocy około 400 KM pochodzącego z Forda Escorta Zakspeed. Wiosną tego samego roku Rauno Aaltonen przetestował go w centrum testowym Opla w Dudenhofen. "Samochód jest dużo szybszy, niż oczekiwałem i zdecydowanie przyjazny kierowcy," mówił po pierwszej jeździe. Także fabryczny kierowca Opla Erwin Weber zrobił kilka rund samochodem: "Samochód jest niesamowity," - to jedyne słowa, które pozostały po tak wielu latach. Stało się jasne, że Kadett Rallye 4x4 jest na najlepszej drodze do walki o kolejny tytuł mistrza świata dla Russelsheim.
Sezon 1985 i 1986 poświęcono na testy. Zbudowano kolejne samochody, które wyposażono w przebudowane dwulitrowe jednostki pochodzące z GSi - wyposażono je w dwa wałki rozrządu i potężną turbinę. Jednostka miała moc około 500 KM, a w krytycznych momentach (dzięki trybowi "Overboost") można było z niej wyciągnąć nawet 1000 KM. Samochody sprawdzano w każdych możliwych warunkach - na asfalcie, szutrze i śniegu i przygotowywano się do debiutu na rajdowych trasach.
Niestety Opel Kadett Rallye 4x4 grupy B nie pojawił się na rajdowych trasach. Po wielu wypadkach FIA zadecydowała, że samochody grupy B zostaną zdelegalizowane wraz z końcem sezonu 1986, jednocześnie wycofując się z pomysłu wprowadzenia grupy S. Opel zarzucił projekt, a dwa spośród zbudowanych samochodów zostały wyposażone w wolnossące silniki z Manty (o mocy 250 KM), dociążone 200 kilogramami części i wystartowały w Rajdzie Dakar, niestety bez sukcesów. Potem nastały czasy grupy A i Rallye 4x4 odszedł w niepamięć.
Szkoda tylko, że tak obiecujący projekt nigdy nie rozwinął skrzydeł.
Opis skopiowany ze strony: http://grupab.vdclan.com
39