Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 455 takich materiałów
    Mitsubishi 3000GT VR-4 – Mitsubishi GTO to grand tourer produkowany przez japoński koncern Mitsubishi w latach 1990-2001. Samochód bardziej znany jest pod nazwą wersji eksportowej - 3000GT. Samochód ten z niewielkimi zmianami w latach 1991–1996 sprzedawany był także na terenie Ameryki Północnej poprzez salony Chryslera jako Dodge Stealth. Nazwa GTO pochodzi od innego samochodu Mitsubishi, Galanta GTO, produkowanego w latach 1969-1976. Mitsubishi 3000GT zostało opracowane z myślą o rywalizacji z takimi samochodami jak Mazda RX-7, Nissan 300ZX, Nissan Skyline GT-R oraz Toyota Supra. W pierwszej generacji GTO Mitsubishi zastosowało wiele innowacyjnych technologii które miały polepszyć właściwości techniczne pojazdu, wśród nich znalazły się: napęd AWD, zmodyfikowany układ kierowniczy, system aktywnej aerodynamiki nadwozia w skład którego wchodziły samoregulujące się przednie i tylne spoilery, regulowany układ wydechowy i elektronicznie kontrolowany system zawieszenia. W wersji VR-4 samochód napędzany był przez silnik V6 twin-turbo o mocy maksymalnej 300 KM i momencie obrotowym 415 Nm.
    Mitsubishi GTO to grand tourer produkowany przez japoński koncern Mitsubishi w latach 1990-2001. Samochód bardziej znany jest pod nazwą wersji eksportowej - 3000GT. Samochód ten z niewielkimi zmianami w latach 1991–1996 sprzedawany był także na terenie Ameryki Północnej poprzez salony Chryslera jako Dodge Stealth. Nazwa GTO pochodzi od innego samochodu Mitsubishi, Galanta GTO, produkowanego w latach 1969-1976. Mitsubishi 3000GT zostało opracowane z myślą o rywalizacji z takimi samochodami jak Mazda RX-7, Nissan 300ZX, Nissan Skyline GT-R oraz Toyota Supra. W pierwszej generacji GTO Mitsubishi zastosowało wiele innowacyjnych technologii które miały polepszyć właściwości techniczne pojazdu, wśród nich znalazły się: napęd AWD, zmodyfikowany układ kierowniczy, system aktywnej aerodynamiki nadwozia w skład którego wchodziły samoregulujące się przednie i tylne spoilery, regulowany układ wydechowy i elektronicznie kontrolowany system zawieszenia. W wersji VR-4 samochód napędzany był przez silnik V6 twin-turbo o mocy maksymalnej 300 KM i momencie obrotowym 415 Nm.
    Chevrolet Corvette C3 Stingray – Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Chevrolet od 1953 roku. Za powstanie Chevroleta Corvette odpowiada Harley Earl. Oglądając żołnierzy wracających do domu po II wojnie światowej w Jaguarach czy Alfach Romeo zrodził się pomysł stworzenia Corvetty. Nazwę modelu wymyślił Myron Scott, zainspirowała go nazwa z małych statków fregatowych, które potrafiły szczególnie szybko manewrować. Trzecia generacja Corvette została zaprezentowana po raz pierwszy w 1967 roku i produkowana była w latach 1967-1982. W pierwszym roku produkcji wariant coupe nie był w jakikolwiek sposób oznaczony, lecz już w 1969 powrócono do nazwy człon Stingray. Podstawę stylistyczną stanowił prototyp Mako Shark II. Podstawę napędu stanowił silnik 327 V8 o mocy 350 KM. W 1970 roku w życie weszła ustawa o czystym powietrzu, narzucająca producentom ograniczenia emisji substancji szkodliwych, co zmusiło Chevroleta do przeprojektowania gamy jednostek napędowych także w Corvette. Następnie kryzys paliwowy spowodował obniżanie mocy w stosowanych silnikach, która spadła do 180 KM w silnikach L48 V8 w latach 1976–1979. Ponownie ze względów bezpieczeństwa w 1975 roku zakończono produkcję roadstera. Corvette trzeciej generacji w ciągu swojej obecności rynkowej przeszedł liczne zmiany wyglądu zewnętrznego. Pierwsze pojawiły się już w 1968 roku, przynosząc inny wygląd tylnej części nadwozia, która stała się wypukła. Duże zmiany w wyglądzie pojawiły się w 1974 roku, przynosząc zmodyfikowany kształt chowanych reflektorów i zderzaka, a także zmodyfikowaną tylną część nadwozia. W 1978 roku nastąpił pierwszy poważny facelifting. Zamiast pionowej tylnej szyby osłoniętej po bokach słupkami, pojawiła się duża panoramiczna. Ponownie pojazd zyskał też zmiany w stylistyce nadwozia. Ostatnie zmiany w wyglądzie samochodu Chevrolet przeprowadził w 1980 roku.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Chevrolet od 1953 roku. Za powstanie Chevroleta Corvette odpowiada Harley Earl. Oglądając żołnierzy wracających do domu po II wojnie światowej w Jaguarach czy Alfach Romeo zrodził się pomysł stworzenia Corvetty. Nazwę modelu wymyślił Myron Scott, zainspirowała go nazwa z małych statków fregatowych, które potrafiły szczególnie szybko manewrować. Trzecia generacja Corvette została zaprezentowana po raz pierwszy w 1967 roku i produkowana była w latach 1967-1982. W pierwszym roku produkcji wariant coupe nie był w jakikolwiek sposób oznaczony, lecz już w 1969 powrócono do nazwy człon Stingray. Podstawę stylistyczną stanowił prototyp Mako Shark II. Podstawę napędu stanowił silnik 327 V8 o mocy 350 KM. W 1970 roku w życie weszła ustawa o czystym powietrzu, narzucająca producentom ograniczenia emisji substancji szkodliwych, co zmusiło Chevroleta do przeprojektowania gamy jednostek napędowych także w Corvette. Następnie kryzys paliwowy spowodował obniżanie mocy w stosowanych silnikach, która spadła do 180 KM w silnikach L48 V8 w latach 1976–1979. Ponownie ze względów bezpieczeństwa w 1975 roku zakończono produkcję roadstera. Corvette trzeciej generacji w ciągu swojej obecności rynkowej przeszedł liczne zmiany wyglądu zewnętrznego. Pierwsze pojawiły się już w 1968 roku, przynosząc inny wygląd tylnej części nadwozia, która stała się wypukła. Duże zmiany w wyglądzie pojawiły się w 1974 roku, przynosząc zmodyfikowany kształt chowanych reflektorów i zderzaka, a także zmodyfikowaną tylną część nadwozia. W 1978 roku nastąpił pierwszy poważny facelifting. Zamiast pionowej tylnej szyby osłoniętej po bokach słupkami, pojawiła się duża panoramiczna. Ponownie pojazd zyskał też zmiany w stylistyce nadwozia. Ostatnie zmiany w wyglądzie samochodu Chevrolet przeprowadził w 1980 roku.
    20 sierpnia 2022, 12:49 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ford GT40 – Supersamochód klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Forda Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT autorstwa Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Samochód ten startował w Le Mans w 1963 roku, ale nie ukończył zawodów z powodu awarii. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym samochodem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Po kilku miesiącach opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Nazwa GT40 pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Pierwsze prototypy samochodu wyposażono w 4,3-litrowe V8, jednak pojemność w modelach produkcyjnych zwiększono do 4,7 l. Silniki GT40 pochodziły z Forda Mustanga. Silniki te generują moc 310 KM i moment obrotowy 446 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 257 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Forda Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT autorstwa Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Samochód ten startował w Le Mans w 1963 roku, ale nie ukończył zawodów z powodu awarii. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym samochodem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Po kilku miesiącach opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Nazwa GT40 pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Pierwsze prototypy samochodu wyposażono w 4,3-litrowe V8, jednak pojemność w modelach produkcyjnych zwiększono do 4,7 l. Silniki GT40 pochodziły z Forda Mustanga. Silniki te generują moc 310 KM i moment obrotowy 446 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 257 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    20 lipca 2022, 20:37 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Datsun 240Z – Samochód produkowany przez japońską markę Nissan w latach 1969-1978. Na rynku japońskim sprzedawany był jako Nissan Fairlady Z. Pierwszy model nowej serii Datsun 240Z został zaprezentowany w październiku 1969 roku w hotelu w Nowym Jorku jako następca modelu Sports. W pracy nad samochodem pracowali styliści pod kierownictwem Yoshihiko Matsuo oraz grupa inżynierów pod wodzą Tiichi Hary. Do napędu samochodu został użyty 2,4-litrowy silnik I-6 o mocy 151 KM i 198 Nm momentu obrotowego, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 201 km/h i przyspieszenia 0-100 km/h w 9,5 sekund. W ciągu 4 lat produkcji Datsuna 240Z sprzedano w ilości 156,076 egzemplarzy. W 2004 roku Datsun 240Z został umieszczony na drugim miejscu na liście topowych samochodów sportowych lat 70. przez magazyn Sports Car International.
    Samochód produkowany przez japońską markę Nissan w latach 1969-1978. Na rynku japońskim sprzedawany był jako Nissan Fairlady Z. Pierwszy model nowej serii Datsun 240Z został zaprezentowany w październiku 1969 roku w hotelu w Nowym Jorku jako następca modelu Sports. W pracy nad samochodem pracowali styliści pod kierownictwem Yoshihiko Matsuo oraz grupa inżynierów pod wodzą Tiichi Hary. Do napędu samochodu został użyty 2,4-litrowy silnik I-6 o mocy 151 KM i 198 Nm momentu obrotowego, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 201 km/h i przyspieszenia 0-100 km/h w 9,5 sekund. W ciągu 4 lat produkcji Datsuna 240Z sprzedano w ilości 156,076 egzemplarzy. W 2004 roku Datsun 240Z został umieszczony na drugim miejscu na liście topowych samochodów sportowych lat 70. przez magazyn Sports Car International.
    1969 Dodge Super Bee – Muscle car klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Dodge w latach 1968-1971. Pierwszą generację zaprezentowano po raz pierwszy w 1968 rokum, została oparta na płycie podłogowej B-body koncernu Chryslera. Samochód opracowano jako pokrewną konstrukcję względem modelu Coronet, z kolei sam Super Bee charakteryzował się muksularnymi nadkolami, podwójnymi reflektorami i dwukolorowym malowaniem nadwozia. W 1969 do oferty wprowadzono 7,2-litrowy silnik V8 Six-Pack. Silnik ten wytwarza moc 390 KM i moment obrotowy 664 Nm. Kod tej opcji to A12, który zmienił 5 cyfrę VIN na M. Te specjalne Super Bee są znane jako samochody z kodem M A12. Pakiet A12 wyposażył również samochody w oś Dana 60, wytrzymałą automatyczną skrzynię biegów lub 4-biegową manualną skrzynię biegów oraz czarną maskę z wlotem powietrza. Inne elementy pakietu A12 obejmowały wytrzymałe wewnętrzne części silnika, czarne stalowe koła z oponami G70x15 oraz wytrzymałe 11-calowe hamulce bębnowe. W sumie wyprodukowano 1907 egzemplarzy z pakietem A12.
    Muscle car klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Dodge w latach 1968-1971. Pierwszą generację zaprezentowano po raz pierwszy w 1968 rokum, została oparta na płycie podłogowej B-body koncernu Chryslera. Samochód opracowano jako pokrewną konstrukcję względem modelu Coronet, z kolei sam Super Bee charakteryzował się muksularnymi nadkolami, podwójnymi reflektorami i dwukolorowym malowaniem nadwozia. W 1969 do oferty wprowadzono 7,2-litrowy silnik V8 Six-Pack. Silnik ten wytwarza moc 390 KM i moment obrotowy 664 Nm. Kod tej opcji to A12, który zmienił 5 cyfrę VIN na M. Te specjalne Super Bee są znane jako samochody z kodem M A12. Pakiet A12 wyposażył również samochody w oś Dana 60, wytrzymałą automatyczną skrzynię biegów lub 4-biegową manualną skrzynię biegów oraz czarną maskę z wlotem powietrza. Inne elementy pakietu A12 obejmowały wytrzymałe wewnętrzne części silnika, czarne stalowe koła z oponami G70x15 oraz wytrzymałe 11-calowe hamulce bębnowe. W sumie wyprodukowano 1907 egzemplarzy z pakietem A12.
    Aston Martin V8 Vantage – DBS to samochód sportowy klasy wyższej produkowany przez brytyjską markę Aston Martin w latach 1967–1972 oraz 1969–1989 jako Aston Martin V8. Dostępny jako 2-drzwiowe coupe oraz w wersji V8 Volante jako 2-drzwiowy kabriolet. W 1977 roku przedstawiono sportową odmianę Vantage. Dostępna była jako 2-drzwiowe coupe lub 2-drzwiowy kabriolet napędzany 5,3-litrowym V8 generującym moc maksymalną 395,5 KM. Moc przenoszona jest na tylne koła poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Został zastąpiony przez model Virage/V8 Vantage. Łącznie wyprodukowano 4021 egzemplarzy modelu V8 w tym 534 egzemplarze V8 Vantage.
    DBS to samochód sportowy klasy wyższej produkowany przez brytyjską markę Aston Martin w latach 1967–1972 oraz 1969–1989 jako Aston Martin V8. Dostępny jako 2-drzwiowe coupe oraz w wersji V8 Volante jako 2-drzwiowy kabriolet. W 1977 roku przedstawiono sportową odmianę Vantage. Dostępna była jako 2-drzwiowe coupe lub 2-drzwiowy kabriolet napędzany 5,3-litrowym V8 generującym moc maksymalną 395,5 KM. Moc przenoszona jest na tylne koła poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów. Został zastąpiony przez model Virage/V8 Vantage. Łącznie wyprodukowano 4021 egzemplarzy modelu V8 w tym 534 egzemplarze V8 Vantage.