Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 165 takich materiałów
    1997 TVR Cerbera –
    20 lutego 2024, 19:41 przez pawlo95 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło:

    google

    Gdzie się podziały chlapacze w samochodach?

    Przyszła taka pora roku, kiedy podczas jednej trasy możemy opróżnić cały zbiornik z płynem na spryskiwacz tylko dlatego, że auta jadące przed nami wyrzucają spod kół całe topiące się błoto pośniegowe i różną ilość piachu i drobnych kamyków. Dlaczego producenci przestali zakładać chlapacze?

    Niegdyś chlapacze (czy tam fartuchy, osłony, jak zwał tak zwał) były nieodzownym elementem wyposażenia niemal każdego samochodu, ba każdego pojazdu. Miały je samochody, autobusy, ciężarówki czy nawet rowery. Kawał gumowego elementu zwisał sobie za tylnymi kołami, w ten sposób zbierając wodę i nie chlapiąc na nasz samochód. A dziś? Dziś pozostały one już tylko przy ciężarówkach, a w samochodach osobowych praktycznie ich brak, bo wyglądają kiczowato i nie współgrają z idealnymi liniami i proporcjami auta. Ale to, że te linie będą zwalone błotem i całym innym syfem (żeby nie powiedzieć gó#nem) z drogi, to już jest ok. To, że w czasie dłuższej trasy jesteśmy w stanie wypsikać 3 litry spryskiwaczy też jest ok. Tak samo ok jest pewnie fakt, że kamyki lecące prosto na nasz piękny wymuskany samochód uszkodzą nam lakier lub szybę. W końcu zarobią lakiernicy, serwisy, dostawcy płynu czy myjnie. Poza tym auto wyposażone w chlapacze również z przodu jest czystsze – brud nie leci po caroserii.

    A jak ma się prawo drogowe (Na podstawie art. 66 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137, z późn. zm.) ) do chlapaczy? Ano tak:
    㤠11.
    1. Pojazd samochodowy wyposaża się:

    11) w fartuchy odpowiednio przedłużające tylne błotniki od tyłu albo umieszczone dalej od kół niż błotniki, jeżeli przy masie własnej pojazdu błotnik lub inny znajdujący się w płaszczyźnie symetrii opony za tylnym kołem element nadwozia lub podwozia, osłaniający tylne koło (koła) położony jest wyżej nad jezdnią niż 0,25 odległości tego
    elementu od pionowej płaszczyzny przechodzącej przez oś tylnego koła (kół), a dla
    samochodu osobowego oraz autobusu, samochodu ciężarowego i pojazdu specjalnego o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 t z pojedynczymi kołami na osi tylnej – wyżej niż ta odległość; odległość dolnej krawędzi fartucha od jezdni nie powinna przekraczać tych wielkości; szerokość fartucha nie powinna być mniejsza niż szerokość opony (opon), zaś sztywność fartuchów powinna zapewniać ograniczenie do minimum ochlapywania pojazdów jadących z tyłu; fartuchów nie wymaga się w pojeździe o konstrukcji uniemożliwiającej ich umieszczenie; „

    Z tego prawniczego bełkotu najważniejsza jest ostatnia część, z której korzystają producenci dzisiaj: jeśli konstrukcja na to nie pozwala, wtedy nie trzeba montować fartuchów. A to oznacza, że samochody są homologowane bez chlapaczy czyli diagnosta nie może egzekwować ich obecności. Może czas zaostrzyć homologację?

    Z ciekawości zajrzałem do konfiguratorów kilku popularnych aut i okazuje się, że część z nich oferuje chlapacze (przód + tył). Inni znowu seryjnie montują małe wystające plastiki, które mają zatrzymać podnoszącą się z asfaltu wodę. Niestety, z reguły to nie wystarcza, a za nami jest wielka wodna chmura. Również nie działa specjalnie wymodelowany zderzak…

    Prawda jest taka, że dziś ponad praktyczność stawiamy styl. Przecież kilka lat temu samochody z naszego rynku to jest Duży Fiat (Fiat 125), Polonez i inne miały tak wielkie i tak mocne chlapacze (odpadały), że pewnie przeżyły karoserię tych aut. Owszem, nie były zbyt piękne, ale myślę, że dzisiaj można by ten problem w jakiś lepszy sposób rozwiązać niż po prostu nie montowanie chlapaczy? Macie jakieś pomysły? A może to źle wpływa na aerodynamikę i osiągi aut?
    14 grudnia 2022, 9:14 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    7 grudnia 2022, 11:27 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    BMW Z8 – Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez niemiecki przez niemiecką markę BMW w latach 2000-2003. Prace nad Z8 trwały w latach 1993-1999 dzięki wysiłkom zespołu projektowego kierowanego przez Chrisa Bangle'a w latach 1993-1995. Projekt nadwozia wykonał Henrik Fisker, a wnętrze zaprojektował Scott Lempert. Prototypy Z8 były testowane w latach 1996-1999, a model koncepcyjny o nazwie Z07 zaprezentowano w październiku 1997 roku na Tokyo Motor Show. Wersja produkcyjna BMW Z8 została wprowadzona na rynek europejski w grudniu 1999 roku. Na rynku amerykańskim pojawiła się w styczniu 2000. Na rynku amerykańskim sprzedawana była wersja Alpina Roadster V8. Samochód ten wyposażony był wyłącznie automatyczną skrzynię biegów. Produkowany był od maja 2002 do czerwca 2003. BMW Z8 napędzane jest przez 4,9-litrowe V8, które wytwarza moc 400 KM i moment obrotowy 500 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 250 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4,7 sekundy.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez niemiecki przez niemiecką markę BMW w latach 2000-2003. Prace nad Z8 trwały w latach 1993-1999 dzięki wysiłkom zespołu projektowego kierowanego przez Chrisa Bangle'a w latach 1993-1995. Projekt nadwozia wykonał Henrik Fisker, a wnętrze zaprojektował Scott Lempert. Prototypy Z8 były testowane w latach 1996-1999, a model koncepcyjny o nazwie Z07 zaprezentowano w październiku 1997 roku na Tokyo Motor Show. Wersja produkcyjna BMW Z8 została wprowadzona na rynek europejski w grudniu 1999 roku. Na rynku amerykańskim pojawiła się w styczniu 2000. Na rynku amerykańskim sprzedawana była wersja Alpina Roadster V8. Samochód ten wyposażony był wyłącznie automatyczną skrzynię biegów. Produkowany był od maja 2002 do czerwca 2003. BMW Z8 napędzane jest przez 4,9-litrowe V8, które wytwarza moc 400 KM i moment obrotowy 500 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 250 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4,7 sekundy.
    26 sierpnia 2022, 20:43 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Honda NSX – Samochód sportowy produkowany przez japoński koncern Honda w latach 1990−2005 oraz ponownie od 2016 roku. Honda NSX została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Chicago w 1989 roku jako pierwsze sportowe auto marki z centralnie umieszczonym silnikiem. Prace nad NSX rozpoczęto w 1984 roku, kiedy to po wielu latach dostarczania silników do bolidów Formuły 1 McLaren'a Japończycy postanowili samodzielnie stworzyć sportowy pojazd z homologacją drogową. W samochodzie zastosowanych zostało wiele nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, które do dziś wykorzystywane są przy produkcji drogich samochodów sportowych i limuzyn. Auto było pierwszym na Świecie seryjnie produkowanym pojazdem z nadwoziem w pełni wykonanym z aluminium. Z lekkich stopów wykonane zostało także podwozie pojazdu oraz elementy innowacyjnego niezależnego przedniego i tylnego zawieszenia. Po raz pierwszy zastosowano również opracowany przez Hondę silnik ze zmiennymi fazami rozrządu – VTEC, wykonany w układzie V6 o pojemności 3 l o mocy 275 KM i momencie obrotowym 285 Nm. Od 1997 roku oferowany był mocniejszy i większy, 280-konny silnik o pojemności 3,2 l, będący modyfikacją dotychczasowej jednostki. Z tym silnikiem NSX przyspiesza 0-100 km/h w 5,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 270 km/h. W 2005 roku zaprzestano produkcji samochodu z powodu restrykcyjnych norm emisji spalin i zmian w przepisach dotyczących wyposażenia.
    Samochód sportowy produkowany przez japoński koncern Honda w latach 1990−2005 oraz ponownie od 2016 roku. Honda NSX została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Chicago w 1989 roku jako pierwsze sportowe auto marki z centralnie umieszczonym silnikiem. Prace nad NSX rozpoczęto w 1984 roku, kiedy to po wielu latach dostarczania silników do bolidów Formuły 1 McLaren'a Japończycy postanowili samodzielnie stworzyć sportowy pojazd z homologacją drogową. W samochodzie zastosowanych zostało wiele nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, które do dziś wykorzystywane są przy produkcji drogich samochodów sportowych i limuzyn. Auto było pierwszym na Świecie seryjnie produkowanym pojazdem z nadwoziem w pełni wykonanym z aluminium. Z lekkich stopów wykonane zostało także podwozie pojazdu oraz elementy innowacyjnego niezależnego przedniego i tylnego zawieszenia. Po raz pierwszy zastosowano również opracowany przez Hondę silnik ze zmiennymi fazami rozrządu – VTEC, wykonany w układzie V6 o pojemności 3 l o mocy 275 KM i momencie obrotowym 285 Nm. Od 1997 roku oferowany był mocniejszy i większy, 280-konny silnik o pojemności 3,2 l, będący modyfikacją dotychczasowej jednostki. Z tym silnikiem NSX przyspiesza 0-100 km/h w 5,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 270 km/h. W 2005 roku zaprzestano produkcji samochodu z powodu restrykcyjnych norm emisji spalin i zmian w przepisach dotyczących wyposażenia.
    Ferrari F50 – Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. F50 zostało skonstruowane z okazji 50. lecia istnienia marki. Samochód zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. F50 jest drugim samochodem na świecie, który posiadał dyfuzor. Auto wyposażono w 4,7-litrowy silnik V12 z bolidu F92A z 1992 roku. Silnik ten generuje moc 520 KM i moment obrotowy 470 Nm dzięki czemu F50 przyspiesza do 100 km/h w 3,7 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 325 km/h. Seryjne auto wyposażone jest w automatyczną regulację wysokości nadwozia. Samochód nie posiada poduszek powietrznych, radia, a szyby opuszczane są ręcznie. Łącznie wyprodukowano 349 sztuk Ferrari F50.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. F50 zostało skonstruowane z okazji 50. lecia istnienia marki. Samochód zaprezentowano podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. F50 jest drugim samochodem na świecie, który posiadał dyfuzor. Auto wyposażono w 4,7-litrowy silnik V12 z bolidu F92A z 1992 roku. Silnik ten generuje moc 520 KM i moment obrotowy 470 Nm dzięki czemu F50 przyspiesza do 100 km/h w 3,7 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 325 km/h. Seryjne auto wyposażone jest w automatyczną regulację wysokości nadwozia. Samochód nie posiada poduszek powietrznych, radia, a szyby opuszczane są ręcznie. Łącznie wyprodukowano 349 sztuk Ferrari F50.
    Wraz z zmianami rajdowych przepisów w WRC w 1997 roku z dróg zniknęły takie samochody jak: Lancia Delta HF Integrale czy Ford Escort RS Cosworth. Te samochody były za drogie w produkcji i zostały zastąpione przez klasyczne HOT HATCHE z napędem na przednie koła. Na szczęście jednak pojawiły się kilka HOT HATCHY o rajdowych charakterze i o nich jest dzisiejszy odcinek LCM.
    16 lipca 2022, 19:04 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Mercedes-Benz CLK GTR – Samochód wyścigowy zaliczany do ówczesnej kategorii wyścigowej GT1 wyprodukowany w 1997 roku i hipersamochód, produkowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Mercedes-AMG w latach 1998–1999. Jego twórcami byli konstruktorzy pracujący w dziale AMG, natomiast głównym przeznaczeniem pokonanie triumfującego w wyścigach samochodów GT Mclarena F1 GTR. Wersja stworzona w 1997 roku była przeznaczona do rywalizacji w ówczesnych wyścigach serii FIA GT. Cywilny wariant CLK GTR skonstruowany został przez Mercedes-AMG przy zachowaniu minimalnych różnic wizualnych. Samochód zachował elementy zapożyczone z CLK, a także charakterystyczne, masywne nadkola i unoszone do góry drzwi. Kluczowym komponentem unikalnym dla cywilnego CLK GTR został z kolei tylny spojler zintegrowany z karoserią. Wersje cywilne, prócz standardowego modelu z silnikiem V12 o pojemności 6,1 l, były także wyposażone w silnik zmodernizowany przez brytyjską firmę Ilmor Engineering o pojemności 6,9 l, który generuje moc 620 KM i moment obrotowy 770 Nm, dzięki czemu CLK GTR osiąga prędkość maksymalną 320 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 3,8 sekund.
    Samochód wyścigowy zaliczany do ówczesnej kategorii wyścigowej GT1 wyprodukowany w 1997 roku i hipersamochód, produkowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Mercedes-AMG w latach 1998–1999. Jego twórcami byli konstruktorzy pracujący w dziale AMG, natomiast głównym przeznaczeniem pokonanie triumfującego w wyścigach samochodów GT Mclarena F1 GTR. Wersja stworzona w 1997 roku była przeznaczona do rywalizacji w ówczesnych wyścigach serii FIA GT. Cywilny wariant CLK GTR skonstruowany został przez Mercedes-AMG przy zachowaniu minimalnych różnic wizualnych. Samochód zachował elementy zapożyczone z CLK, a także charakterystyczne, masywne nadkola i unoszone do góry drzwi. Kluczowym komponentem unikalnym dla cywilnego CLK GTR został z kolei tylny spojler zintegrowany z karoserią. Wersje cywilne, prócz standardowego modelu z silnikiem V12 o pojemności 6,1 l, były także wyposażone w silnik zmodernizowany przez brytyjską firmę Ilmor Engineering o pojemności 6,9 l, który generuje moc 620 KM i moment obrotowy 770 Nm, dzięki czemu CLK GTR osiąga prędkość maksymalną 320 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 3,8 sekund.
    Audi S4 B5 – Sportowa odmiana Audi A4 produkowana w latach 1997-2001. Nazwy S4 pierwotnie użyto w 1991 roku jako Audi S4 C4. S4 B5 wprowadzono do sprzedaży w 1997 roku, a produkcję fabryczną rozpoczęto w październiku tego samego roku jako część gamy zmodernizowanych platform B5 Audi A4, chociaż samochód nie był dostępny w Ameryce Północnej do końca 1999 roku. Oprócz wersji sedan od 1998 roku oferowana była wersja kombi - S4 Avant. S4 B5 napędzany jest 2,7-litrowym silnikiem V6 bi-turbo o mocy 265 KM i momencie obrotowym 400 Nm, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 250 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,7 sekund. Produkcja B5 została zakończona we wrześniu 2001 roku, lecz samochód dalej był sprzedawany wraz z następcą - Audi S4 B6 w Ameryce Północnej w 2002 roku.
    Sportowa odmiana Audi A4 produkowana w latach 1997-2001. Nazwy S4 pierwotnie użyto w 1991 roku jako Audi S4 C4. S4 B5 wprowadzono do sprzedaży w 1997 roku, a produkcję fabryczną rozpoczęto w październiku tego samego roku jako część gamy zmodernizowanych platform B5 Audi A4, chociaż samochód nie był dostępny w Ameryce Północnej do końca 1999 roku. Oprócz wersji sedan od 1998 roku oferowana była wersja kombi - S4 Avant. S4 B5 napędzany jest 2,7-litrowym silnikiem V6 bi-turbo o mocy 265 KM i momencie obrotowym 400 Nm, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 250 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,7 sekund. Produkcja B5 została zakończona we wrześniu 2001 roku, lecz samochód dalej był sprzedawany wraz z następcą - Audi S4 B6 w Ameryce Północnej w 2002 roku.
    30 czerwca 2022, 21:57 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj