Szukaj
Znalazłem 199 takich materiałów
Od roku 1958 produkowana była wersja użytkowa modelu, pick-up. Powstały także odmiany specjalne Warszawy: radiowóz, ambulans/sanitarka, furgon, pocztylion oraz drezyna. W oparciu o podzespoły dedykowane dla Warszawy skonstruowano także samochody dostawcze: Żuka, Nysę oraz Tarpana. Ostatnia Warszawa zjechała z taśmy produkcyjnej 30 marca 1973 roku. Przyczyniło się do tego faktu wprowadzenie w 1967 następcy dla przestarzałego samochodu z FSO, Polskiego Fiata 125p. Przez cały okres produkcji powstało ogółem 254 471 egzemplarzy modelu, z czego 72 834 trafiło na eksport.
Występował jako 2-drzwiowy fastback, 3-drzwiowy hatchback, 5-drzwiowy hatchback i 3-drzwiowe kombi. Napędzany był czterocylindrowymi silnikami benzynowymi o pojemności 903 cm³ (47, 45 KM), 1049 cm³ (50 - 70 KM), 1301 cm³ (75 KM) i dieslem o poj. 1301 cm³ (45 KM). Napęd przekazywany był na koła przednie. Fiat 127 zastąpił model 850. Pierwsza generacja produkowana była w latach 1971 - 1977.
W 1977 roku model przeszedł modyfikacje i zmienił nieznacznie wygląd. Zmieniono linię tylnego bocznego okna, zastosowano plastikowe zderzaki, zmieniono pas przedni, maskę silnika i tylne lampy. W 1981 roku model przeszedł kolejne zmiany (pas przedni i tylny) i w tej postaci dotrwał do końca produkcji. Oficjalnie został zastąpiony przez Fiata Uno w 1983 roku. Fiat 127 produkowany był też w Hiszpanii jako Seat 127/Seat Fura i w Brazylii jako Fiat 147 (1976-1986) oraz montowany w Polsce jako Polski Fiat 127p.
Licencja na model 127 (z nadwoziem Autobianchi) została kupiona przez jugosłowiańskie zakłady Zastava, produkujące go do 2008 roku jako Yugo Koral.
Fairlane był autem konwencjonalnym, które weszło na rynek we wczesnych latach 60., lecz nowsza generacja z 1966 roku miała smukłe linie i oczywiście była dostępna w wielu wersjach. Na sezon 1968 przygotowano nowy samochód, nazwany Torino, będący tak naprawdę usportowioną wersją Fairlane’a.
Fordy Torino były dużymi samochodami o rozstawie osi równym 2946 mm i masie prawie 1500 kg, dostępnymi początkowo jako coupe, fastback oraz modele ze składanym lub twardym dachem, część z nich z silnikiem V8 o mocy ponad 300 KM.
W latach 1969 i 1970 Ford we współpracy z Carrollem Shelby przygotował prawdziwy „muscle car” o nazwie Torino Cobra. Była to odpowiedź na Plymoutha Road Runnera.
Oferował on do wyboru kilka silników 7 litrowych V8 o mocy 335 lub 375 KM. Nawet w wersji standardowej samochód ten mógł osiągnąć prędkość 160 km/h w około 15s, prędkość maksymalna (217 km/h) była znacznie wyższa niż dopuszczalna w USA. Cobra GT odnosiła sukcesy w wyścigach NASCAR.
Mimo to w 1971 roku krótkotrwała moda na „muscle car” zakończyła się i nie wyprodukowano już ani jednej Cobry. Po za tym rodzina Torino ucierpiała ze względu na zmianę przepisów, zwłaszcza regulujących emisję spalin. Samochody tego typu stały się w późniejszych latach autami poszukiwanymi przez kolekcjonerów.
Od roku 1958 produkowana była wersja użytkowa modelu, pick-up. Powstały także odmiany specjalne Warszawy: radiowóz, ambulans/sanitarka, furgon, pocztylion oraz drezyna. W oparciu o podzespoły dedykowane dla Warszawy skonstruowano także samochody dostawcze: Żuka, Nysę oraz Tarpana. Ostatnia Warszawa zjechała z taśmy produkcyjnej 30 marca 1973 roku. Przyczyniło się do tego faktu wprowadzenie w 1967 następcy dla przestarzałego samochodu z FSO, Polskiego Fiata 125p. Przez cały okres produkcji powstało ogółem 254 471 egzemplarzy modelu, z czego 72 834 trafiło na eksport.
Zachęcam do poczytania obszernego materiału o Warszawach od M20 do 224. Znajdziesz go klikając tutaj