Szukaj
Znalazłem 235 takich materiałów
Silnik: V12 (80°) - 3,5 L
Moc: 710 KM przy 13.600 obr./min
Waga: 152Kg
Blok silnika z magnezu i głowica silnika z lekkiego stopu.
Skrzynia manualna 6-cio biegowa.
Silnik opracowany i zbudowany przez Lamborghini Engineering, założona w 1987 z woli Lee Lacocca, dyrektora Chryslera i Lamborghini. Ostatni silnik F1, w związku z coraz bliższej współpracy z McLarenem, będzie testowany w sposób zadowalający przez Ayrtona Senna na Silverstone. Jednak brytyjski zespół wybierze silniki innej marki ponieważ były dostarczane za darmo. W wyniku tego Chrysler zdecydouje zamkinęcie działalności Lamborghini w F1 i pod koniec 1993 firma została sprzedana indonezyjskiej Megatech. W sumie zostały rozegrane 80 GP z silnikami Lamborghini, używane w zespołach Larrousse, Lotus, Ligier i Minardi.
Trzeba korzystać dopóki nie ma turbodziury!
59
442 posiada silnik V8 7,5l o mocy 375KM.
62
25
A ciekawe czy ktoś wie co to za potwór.
Tak to jest poczciwa 30-stka a dokładnie Ursus C-335M. Taki M-pakiet ze strony Ursusa ^^ A więc:
Producent: ZPC Ursus
Okres produkcji: 1987–1993
Skrzynia biegów: 6+2(6 do przodu, 2 do tyłu)
Moc: 30,5KM
Prędkość maksymalna: 25km/h
Weteran Polskiego rolnictwa, podstawowe wyposażenie każdego polskiego gospodarstwa.
118
![Mitsubishi Galant E33A AMG – Mało kto wie, że AMG zajmowało się też japońskimi samochodami. Jeden z dwóch takich aut to właśnie Mitsubishi Galant.
Szósta generacja Galanta (wybrana w 1987 r. samochodem roku w Japonii) była produkowana w latach 1987-1993. Wersja AMG trafiła na rynek w październiku 1989 roku, produkowana była na bazie przednionapędowego modelu GTi-16V, z wolnossącym, znanym i cenionym silnikiem 4G63 o pojemności 2.0L oraz mocy 140 KM (w późniejszych latach 6-gen.: 145-160 KM), wyposażonym w 5-biegową skrzynię manualną lub 4-biegowy automat.
Powstały dwa typy wersji AMG - Type I oraz Type II, oprócz ceny (Type II była tańsza) różniły się detalami z zewnątrz i wewnątrz.
AMG wprowadziło oczywiście trochę zmian w silniku (np. ostre wałki rozrządu, nowe tłoki podnoszące poziom kompresji, zmodyfikowany układ dolotowy i wydechowy, przestrojony komputer) dzięki którym moc wzrosła do 170 KM @ 6750 rpm, a moment obrotowy do 191 Nm @ 5000 rpm. Samochód o masie 1220-1250 kg (w zależności od typu wersji [I-II] oraz skrzyni biegów), do setki przyspieszał w około 8 sekund. Modyfikacjom uległo też zawieszenie i skrzynia biegów. Zmiany objęły również wnętrze.
Od 1989 r. wyprodukowanych i sprzedanych zostało około 1400 sztuk (Type I + Type II). Ostatnie 10 sztuk sprzedano w marcu 1992 roku.](/uimages/services/motokiller/i18n/pl_PL/201406/1402566743_by_niebieska_asteroida.jpg?1402605612)
Szósta generacja Galanta (wybrana w 1987 r. samochodem roku w Japonii) była produkowana w latach 1987-1993. Wersja AMG trafiła na rynek w październiku 1989 roku, produkowana była na bazie przednionapędowego modelu GTi-16V, z wolnossącym, znanym i cenionym silnikiem 4G63 o pojemności 2.0L oraz mocy 140 KM (w późniejszych latach 6-gen.: 145-160 KM), wyposażonym w 5-biegową skrzynię manualną lub 4-biegowy automat.
Powstały dwa typy wersji AMG - Type I oraz Type II, oprócz ceny (Type II była tańsza) różniły się detalami z zewnątrz i wewnątrz.
AMG wprowadziło oczywiście trochę zmian w silniku (np. ostre wałki rozrządu, nowe tłoki podnoszące poziom kompresji, zmodyfikowany układ dolotowy i wydechowy, przestrojony komputer) dzięki którym moc wzrosła do 170 KM @ 6750 rpm, a moment obrotowy do 191 Nm @ 5000 rpm. Samochód o masie 1220-1250 kg (w zależności od typu wersji [I-II] oraz skrzyni biegów), do setki przyspieszał w około 8 sekund. Modyfikacjom uległo też zawieszenie i skrzynia biegów. Zmiany objęły również wnętrze.
Od 1989 r. wyprodukowanych i sprzedanych zostało około 1400 sztuk (Type I + Type II). Ostatnie 10 sztuk sprzedano w marcu 1992 roku.
72
Audi quattro zadebiutowało 3 marca w 1980 roku w Genewie. Nad autem pracowano od lutego 1977. Wtedy to Ferdynand Piech, Jorg Bensinger, Hans Nedvidek i kilku projektantów z Audi zaczęło pracować nad rewolucyjnym sportowym wozem. Idea napędu na 4 koła zrodziła się podczas zimowych testów Audi 200 oraz Volkswagena Iltisa. Okazało się wówczas, że powolna terenówka radzi sobie lepiej w zimowych warunkach niż sportowa limuzyna ze 170 konnym silnikiem. Grupa inżynierów postanowiła zaadaptować napęd na 4 koła do auta osobowego. Powstał wówczas pierwszy prototyp opierający się na Audi 80 B1, wyposażony w układ napędu na 4 koła z Volkswagena Iltisa i silnik z Audi 200. Kolejny prototyp opierał się już na przygotowywanym do produkcji Audi 80 Typ 81 (B2). Po przeprowadzeniu testów i przekonaniu zarządu projekt dostał zielone światło i zlecono opracowanie nadwozia opierającego się na Audi 80. Pierwszym kierowcą testowym był Hannu Mikkola. Po krótkim teście skomentował możliwości wozu: „Właśnie doświadczyłem powiewu przyszłości. Ten samochód zrewolucjonizuje rajdy na zawsze”. Pierwszy prototyp określany był skrótem „A1” to: „Allrad 1” (czyli po prostu: „z napędem na wszystkie koła”). To samo oznaczenie nosiła potem pierwsza ewolucja rajdowa tego auta.
Auto zaprezentowane w Genewie technicznie opierało się na wielu elementach Audi 80 Typ 81, na jego bazie powstało również Audi Coupé typ 85. Audi quattro nosiło wewnętrzne oznaczenie Typ 85, auto zewnętrznie wyróżniało się poszerzeniami nadkoli, szerokimi zderzakami, itp. Pod maską pracował silnik pięciocylindrowy z turbodoładowaniem, początkowo o pojemności 2.1l i mocy 200 KM. Był on rozwinięciem silnika znanego z Audi 200 5T Typ 43. Posiadał 10 zaworów i mechaniczny wtrysk paliwa. Audi quattro z tym silnikiem rozpędzało się do 100km/h w 7.1s i osiągało prędkość maksymalną 222km/h. Auto było wyposażone w stały napęd na 4 koła z blokowanym centralnym i tylnym mechanizmem różnicowym. Pierwsza poważna modernizacja auta miała miejsce wraz z odświeżeniem gamy Audi 80 Typ81 pod koniec 1982 roku. Wówczas podwójne kwadratowe reflektory zastąpiono reflektorami zespolonymi i wprowadzono elektroniczne wskaźniki. Wcześniej zmieniono również układ sterowania blokadami napędów. W roku 1984 auto przeszło poważniejszą modernizację. Ponownie zmieniono atrapę chłodnicy i przednie reflektory, z tyłu zastosowano czarne lampy firmy Frankani, wprowadzono całkowicie nowe wnętrze oraz elektroniczne wskaźniki z systemem AutoCheck z syntezą mowy. Pod maskę trafił nowy pięciocylindrowy, turbodoładowany silnik o pojemności 2.2 o tej samej mocy. Poprawiła się elastyczność auta, teraz przyspieszenie do 100km/h zajmowało 6.7s. W roku 1987 wraz z wprowadzeniem nowej generacji napędu quattro do wszystkich pozostały modeli Audi również Audi quattro wyposażono w układ napędowy z centralnym mechanizmem różnicowym typu Torsen i uruchamianą za pomocą przycisku blokadą tylnego mostu. Ostatnia poważna modernizacja auta miała miejsce w 1989, pod maskę trafił wówczas zmodyfikowany silnik 2.2 wyposażony w 20-zaworową głowicę, dysponujący mocą 220 KM. Audi quattro 20V rozpędzało się do 100km/h w 6.3s i osiągało prędkość maksymalną 230km/h. W tej formie auto było produkowane do 1991 roku, a jego oficjalnym następcą zostało Audi Coupé S2 Typ 8B.
W sumie wyprodukowano ponad 11 tys. sztuk Audi quattro, najrzadsze są modele z silnikiem 20V, których powstało poniżej 1000.
Audi Sport Quattro
Jest to skrócona wersja Audi quattro. Zbudowana na potrzeby homologacji rajdowej grupy B. Została zaprezentowana na targach motoryzacyjnych IAA we Frankfurcie w roku 1983. Dzięki krótszemu rozstawowi osi auto miało być bardziej zwrotne. Dla potrzeb homologacyjnych wyprodukowano 220 sztuk. Samochód był dostępny w sprzedaży od grudnia 1984 roku, za horrendalną wówczas cenę 195 000 DEM, którą podniesiono od 1 stycznia 1985 do 203.850 DEM (w tym samym czasie Porsche 911 turbo sprzedawano za ok. 100 000 DEM). W tamtym czasie był to najdroższy model seryjnie produkowanego niemieckiego auta. Mimo ceny, Sport Quattro znalazło 170 prywatnych nabywców. Poza krótszym rozstawem osi, auto wyróżniało się szerszymi nadkolami, zmodyfikowanym przodem i maską, przebudowaną tablicą rozdzielczą i znacznymi modyfikacjami technicznymi. Pomimo krótkiego rozstawu osi, auto było 4 osobowe. Pod maską pracował pięciocylindrowy silnik 2.1 z turbosprężarką i 20-zaworową głowicą osiągający moc 306 KM. Przyspieszenie od 0 do 100km/h zajmowało 4,9 s, a prędkość maksymalna tego auta wynosiła 250km/h. Kolejna wersja - rajdowa - posiadała moc 331 kW/450 KM; a przyspieszenie od 0 do 100km/h wynosiło 3,5 s. W ramach 220 wyprodukowanych egzemplarzy powstało również 20 sztuk Audi Sport quattro S1 o mocy 390 kW/530 KM i przyspieszeniu 2,6 s do 100 km/h. Do startu w znanym wyścigu górskim w USA - Pikes Peak International Hill Climb w 1987 roku - powstała wersja specjalna Audi Sport quattro S1 Pikes Peak z silnym ospojlerowaniem i skrzydłem dociskowym z tyłu, z silnikiem o mocy 440 kW/598 KM, której przyspieszenie wynosiło mniej niż 2,5 s do 100km/h.
Wersja seryjna samochodu dostępna była tylko w kilku kolorach nadwozia: białym, czerwonym, zielonym, niebieskim, czarnym. Obecnie ceny rynkowe tego auta wynoszą ponad 100 tys. euro.
Twórcom quattro od początku przyświecała myśl o rajdowym wykorzystaniu samochodu. Krótko po rozpoczęciu produkcji seryjnej odmiany, w styczniu 1981 pierwsza rajdowa wersja quattro wystartowała w austriackim Janner Rally od razu wygrywając w debiucie. W tym samym roku quattro zadebiutowało również w mistrzostwach świata, wygrywając z przewagą prawie sześciu minut pierwszy odcinek specjalny. Do takiej przewagi w większości przyczynił się napęd na cztery koła. Warto dodać, że to dzięki quattro w rajdach zaczęto stosować ów napęd. W 1984r. Hannu Mikkola wygrał rajd Portugalii za sterami quattro A2 sponsorowanego przez HB. Można powiedzieć, że te dwa modele były swego rodzaju wstępem do rajdowej Grupy B.
119
Produkcja Hondy CRX II (Cyber CR-X) rozpoczęła się we wrześniu 1987 roku. Podobnie jak w przypadku poprzedniej wersji, inżynierowie Hondy bazowali na podzespołach (gł. mechanicznych) z Hondy Civic, tym razem czwartej generacji. Produkcja CRX-ów drugiej generacji została zakończona w 1992 roku.
Nowa wersja CRX-a oferowała nieco przestronniejsze wnętrze z wieloma udogodnieniami m.in. regulacją położenia koła kierownicy, nawiewem świeżego powietrza na twarz kierowcy przy jednoczesnej możliwości ustawienia ogrzewania na pozostałe części ciała oraz elektrycznie sterowane szyby i lusterka (opcja).
Po 1991 roku samochód przeszedł facelifting. Dwukomorowe lampy przednie zostały zastąpione jednokomorowymi, zmieniono przedni oraz tylny zderzak, dodano obwódkę tylnych lamp, zwężono listwy boczne i poszerzono kierunkowskazy, pod którymi pojawiły się wloty powietrza. Wnętrze otrzymało nową, bardziej owalną deskę rozdzielczą, zmieniono zapalniczkę oraz tapicerkę foteli przednich.
Co ciekawe wersja VTEC (EE8) występowała tylko w wersji po liftingu, do tego wizualnie różniła się lotką tylną, zderzakiem przednim z kierunkowskazami zachodzącymi na boki, szerszymi reflektorami i maską, która zamiast charakterystycznego garba otrzymała wybrzuszenie w środkowej części wymuszone rozmiarem silnika B16A1.
Silniki
SOHC (D14A1: 91 KM),
DOHC 16V:
D16Z5: 126 KM,
D16A8: 127 KM,
D16A9: 132 KM,
DOHC VTEC 16V (B16A1: 150 KM)
79
60
36
54