Szukaj
Znalazłem 7 takich materiałów
16
36
47
34
Jesteście głodni szczegółów technicznych?
Oto one: 42 koła (po 6 na każdej z siedmiu osi), 19 silników (6 z przodu, 13 z tyłu) i oszałamiająca moc 8721 KM. A ponadto: 3 miejsca siedzące, gigantyczny spoiler wyścigowy, mnóstwo wlotów powietrza i co najważniejsze - dwa przeogromne bagażniki pełne pluszaków. Cały czas trwa dyskusja dot. skrzyń biegów - czy powinno się tam znaleźć 14 automatycznych skrzyń 8-biegowych, czy wystarczy 11 ręcznych szóstek.
Wyobraźnia dziecięca nie ma sobie równych!
-BMW Polska
54
Produkcja legendarnego mustanga rozpoczęła się w 1964 roku. Założenie było proste: miał to być atrakcyjny i niedrogi samochód sportowy dla pierwszego powojennego pokolenia amerykańskiej młodzieży. Początkowo zakładano sprzedaż na poziomie 100 tys. egzemplarzy rocznie. Jakże wielkie musiało być zatem zdziwienie twórców mustanga, kiedy dowiedzieli się, że cel został osiągnięty już w 3 miesiące od debiutu... Po roku od wprowadzenia do sprzedaży nabywców znalazło 318 tys. mustangów, co stanowi rekord niepobity do dziś.
Odpowiedzią koncernu General Motors był model camaro, który zadebiutował w 1966 roku. Nie udało mu się pobić rekordu sprzedaży mustanga, za to górował nad nim w kategoriach mocy. W najmocniejszej wersji wielkie, siedmiolitrowe V8 forda generowało 390 KM, co nawet dziś jest wartością budzącą szacunek. Jednak topowe camaro osiągało oszałamiającą jak na tamte czasy moc 425 KM, i to z mniejszej pojemności (6,5 l).
Dzięki znacznej liczbie sprzedanych egzemplarzy podaż mustanga jest dosyć duża i do dziś można znaleźć zadbany egzemplarz. Problemem są jednak ceny - w Niemczech sięgają one nawet 200 tys. euro... Z racji mniejszej popularności camaro rzadziej występuje na rynku wtórnym. Chevy nie był też otaczany takim kultem jak mustang, stąd też jego ceny są znacznie bardziej przystępne. Za zachodnią granicą dobrze utrzymany egzemplarz można kupić już za 20 tys. euro.
Którego wybieracie? Mustang, czy Camaro?
Lubię To-Mustang
Jest Moc-Camaro
131
Pod koniec lat 60. Modele Plymouth Road Runner miały takie samo nadwozie, jak Dodge Charger.
W latach 50. i 60. Chrysler miał silnik V8 „Hemi” mający wysokie osiągi, którego skutecznie używano w wyścigach NASCAR. W roku 1969 Chrysler bardzo uważnie przestudiował przepisy i doszedł do wniosku, że dodanie do mocy silnika „Hemi” aerodynamiki stworzy znakomitą kombinację i należycie wprowadzi do sprzedaży model Dodge Charger Daytona.
Ponieważ sprzedawcy Plymoutha twierdzili, że Dodge cieszy się dużą popularnością, w roku 1970 Chrysler ponownie wypuścił ten samochód, bez wprowadzania zmian, tym razem nazywając go Plymouth Road Runner Superbird. „Jak spostrzegł jeden żartowniś, była to ‘ta sama kiełbasa, ale inaczej usmażona’”.
Tak samo jak Dodge Charger Daytona, model Superbird ukrywał pod oszałamiającą zewnętrzną powłoką zupełnie zwyczajna podwozie. Zazwyczaj samochody w standardowej wersji były oferowane z silnikiem Chrysler V8 o pojemności 7,2 litra, z automatyczną skrzynią biegów i hamulcami bębnowymi na wszystkich kołach.
Klient mógł sobie na życzenie zamówić samochód z droższym silnikiem Hemi o pojemności 7 litrów, z mocą 425 KM, wyposażony w czterobiegową skrzynię biegów i tarczowe hamulce na przednich kołach.
Samochód nawet z automatyczną skrzynia biegów był wyjątkowo szybki.
Ze względu na to, że planowano odnieść zwycięstwo w wyścigach NASCAR, gdzie prędkość maksymalna jest bardzo istotna, model Superbird otrzymał niezwykły kształt, prawie identyczny z tym, jaki w poprzednich latach miał Dodge Charger Daytona. Samochód miał bardzo długi przód, a na tyle zamontowany wysoki spoiler na wysięgnikach.
Związku z tym Superbird był dłuższy od zwykłego Road Runnera o 42 cm, co sprawiało trudności przy parkowaniu i łatwo było o stłuczkę. Mimo to, Chrysler pozostał obojętny na ten fakt, ponieważ auto było wyprodukowane z przeznaczeniem na zwycięzcę wyścigów.
Wersja wyścigowa z silnikiem Hemi rozwijały prędkość ponad 350 km/h co sprawiało, że Superbird był szybszy od rywali. Model Daytona 500, zwycięski samochód z 1970 roku, osiągał przeciętnie 240 km/h i w ciągu roku te samochody wygrały 21 z 38 zawodów międzynarodowych.
Superbird odniósł tak niezwykłe sukcesy, że organizatorzy postanowili zmienić przepisy, aby móc go zablokować. Z tego też powodu samochód ten był zwycięzcą jednego sezonu. Aby sprostać wymaganiom postawionym przez NASCAR, zbudowano 1920 egzemplarzy tego modelu. Dla porównania Dodge Charger Daytona został wyprodukowany w ilości 505 sztuk w latach 1968-1969.
Głównym rywalem samochodu był Ford Torino Talladega.
Charakterystyczną cechą, jaką wyróżnia się ten samochód jest rysunek „Strusia Pędziwiatra” na spoilerze tego wozu. Obecnie cena tego samochodu wynosić może 80 000 – 300 000 $.
24
1
« poprzednia 1 następna »