Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 100 takich materiałów
    Toyota Supra 500+ znowu jest czerwona! Zleciała okleina, a wleciało skrzydło i przedni splitter. Obie rzeczy są z carbonu i obie zrobiliśmy sami. Drugich takich nie ma na całym świecie. Samo zaprojektowanie i wykonanie splittera zajęło – uwaga – 250 roboczogodzin! Czemu to taki czasochłonny proces? Bo postawiliśmy na najwyższą jakość, wyjątkowy rodzaj carbonu, a przede wszystkim odwzorowaliśmy w 100 proc. fabryczne, oryginalne mocowania. Dzięki temu wszystko pasuje idealnie i jest plug & play. Każdy da radę zamontować to sam, przy użyciu najprostszych narzędzi.

    PS: Jeżeli chcielibyście zamówić takie skrzydło lub splitter do swojej Supry, napiszcie do Łukasza na Instagramie: @lukaszbak_ca​roseria

    Lista dotychczasowych modyfikacji:
    1. Down pipe: TurboWorks
    2. GPF Bypass: Milltek
    3. Usunięcie błędów ze sterownika i pierwsze strojenie: Synek Tune
    4. Dolot i filtr powietrza: Eventuri by PG Performance
    5. Felgi: Japan Racing Wheels SL01 (19x10,5 tył i 19x9,5 przód)
    6. Opony: Vredestein Wintrack Pro (zima) oraz Vorti R+ (lato) w rozmiarze 275/35 R19 oraz 305/30 R19
    7. Pierwsza modyfikacja sterownika silnika: Synek Tune
    8. Zawieszenie: KW V3 (obniżone o 2 cm względem serii)
    9. Chłodnica intercoolera: Forge Motorsport
    10. Oklejenie auta: Małachowski Projekt oraz Wrapster
    11. Modyfikacje turbosprężarki: Perun Turbo
    12. Finalne strojenie silnika: Maciek Stelmaszuk, Strojenia.pl
    13. Strojenie zawieszenia: Bartek Czwartosz, racing.pl
    14. Hamulce: WRK Brakes
    15. Układ wydechowy: Kamil Kopeć, ArcHouse
    16. Pakiet aero: Caroseria Carbon

    Osiągi:
    Moc: 570 KM (seria: 340 KM)
    Moment obrotowy: 700 Nm (seria: 500 Nm)
    0-100: 4 sek. (seria: 4,3 sek.)
    0-200: ca. 11,8 sek. (seria: 16,7 sek.)
    100-200: 7,8 sek. (seria: 12,8 sek.)
    30 listopada 2022, 14:03 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Zmagania na dystansie ćwierć mili lekkim Golfem z mocnym dieslem i przednim napędzie - co z tego wyszło? dowiesz się z materiału
    11 września 2022, 14:34 przez ~KukiRTC | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło:

    RTC

    Alpine A110S – Dwumiejscowy samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod francuską marką Alpine od 2017 roku. A110 to pierwszy seryjnie produkowany samochód sportowy marki Alpine od czasu zawieszenia jej działalności w 1995 roku. Premierę A110 w marcu 2017 roku poprzedziła prezentacja studyjnego modelu Alpine Vision, który bezpośrednio oddawał kształty seryjnego modelu. Alpine A110 o bezpośredni hołd dla modelu o tej samej nazwie z 1963 roku, co obrazuje przede wszystkim stylistyką. W 2019 roku rozpoczęła się produkcja wersji A110S. Wersja ta jest najszybszą z trzech dostępnych w seryjnej produkcji. W porównaniu do poprzednich wersji A110S posiada mocniejszy turbodoładowany silnik 4-cylindrowy o pojemności 1,8 l, który generuje moc 292 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 275 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 4,2 sekundy.
    Dwumiejscowy samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod francuską marką Alpine od 2017 roku. A110 to pierwszy seryjnie produkowany samochód sportowy marki Alpine od czasu zawieszenia jej działalności w 1995 roku. Premierę A110 w marcu 2017 roku poprzedziła prezentacja studyjnego modelu Alpine Vision, który bezpośrednio oddawał kształty seryjnego modelu. Alpine A110 o bezpośredni hołd dla modelu o tej samej nazwie z 1963 roku, co obrazuje przede wszystkim stylistyką. W 2019 roku rozpoczęła się produkcja wersji A110S. Wersja ta jest najszybszą z trzech dostępnych w seryjnej produkcji. W porównaniu do poprzednich wersji A110S posiada mocniejszy turbodoładowany silnik 4-cylindrowy o pojemności 1,8 l, który generuje moc 292 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 275 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 4,2 sekundy.
    25 sierpnia 2022, 20:28 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Honda NSX – Samochód sportowy produkowany przez japoński koncern Honda w latach 1990−2005 oraz ponownie od 2016 roku. Honda NSX została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Chicago w 1989 roku jako pierwsze sportowe auto marki z centralnie umieszczonym silnikiem. Prace nad NSX rozpoczęto w 1984 roku, kiedy to po wielu latach dostarczania silników do bolidów Formuły 1 McLaren'a Japończycy postanowili samodzielnie stworzyć sportowy pojazd z homologacją drogową. W samochodzie zastosowanych zostało wiele nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, które do dziś wykorzystywane są przy produkcji drogich samochodów sportowych i limuzyn. Auto było pierwszym na Świecie seryjnie produkowanym pojazdem z nadwoziem w pełni wykonanym z aluminium. Z lekkich stopów wykonane zostało także podwozie pojazdu oraz elementy innowacyjnego niezależnego przedniego i tylnego zawieszenia. Po raz pierwszy zastosowano również opracowany przez Hondę silnik ze zmiennymi fazami rozrządu – VTEC, wykonany w układzie V6 o pojemności 3 l o mocy 275 KM i momencie obrotowym 285 Nm. Od 1997 roku oferowany był mocniejszy i większy, 280-konny silnik o pojemności 3,2 l, będący modyfikacją dotychczasowej jednostki. Z tym silnikiem NSX przyspiesza 0-100 km/h w 5,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 270 km/h. W 2005 roku zaprzestano produkcji samochodu z powodu restrykcyjnych norm emisji spalin i zmian w przepisach dotyczących wyposażenia.
    Samochód sportowy produkowany przez japoński koncern Honda w latach 1990−2005 oraz ponownie od 2016 roku. Honda NSX została po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowana podczas targów motoryzacyjnych w Chicago w 1989 roku jako pierwsze sportowe auto marki z centralnie umieszczonym silnikiem. Prace nad NSX rozpoczęto w 1984 roku, kiedy to po wielu latach dostarczania silników do bolidów Formuły 1 McLaren'a Japończycy postanowili samodzielnie stworzyć sportowy pojazd z homologacją drogową. W samochodzie zastosowanych zostało wiele nowoczesnych rozwiązań konstrukcyjnych, które do dziś wykorzystywane są przy produkcji drogich samochodów sportowych i limuzyn. Auto było pierwszym na Świecie seryjnie produkowanym pojazdem z nadwoziem w pełni wykonanym z aluminium. Z lekkich stopów wykonane zostało także podwozie pojazdu oraz elementy innowacyjnego niezależnego przedniego i tylnego zawieszenia. Po raz pierwszy zastosowano również opracowany przez Hondę silnik ze zmiennymi fazami rozrządu – VTEC, wykonany w układzie V6 o pojemności 3 l o mocy 275 KM i momencie obrotowym 285 Nm. Od 1997 roku oferowany był mocniejszy i większy, 280-konny silnik o pojemności 3,2 l, będący modyfikacją dotychczasowej jednostki. Z tym silnikiem NSX przyspiesza 0-100 km/h w 5,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 270 km/h. W 2005 roku zaprzestano produkcji samochodu z powodu restrykcyjnych norm emisji spalin i zmian w przepisach dotyczących wyposażenia.
    2003 Chevrolet Corvette Z06 – Piąta generacja Chevroleta Corvette została zaprezentowana po raz pierwszy w 1996 roku. Konstruując piątą generację Corvette, Chevrolet zdecydował się ponownie wykorzystać platformę Y-body stosowaną już w poprzedniku. Pod kątem stylistycznym samochód przeszedł ewolucyjny zakres zmian, zyskując bardziej zaokrągloną sylwetkę nadwozia, obłe nadkola i ponownie zaokrąglone tylne lampy. Konstrukcja z nadwoziem z tworzyw sztucznych, oparta na hydroformowanej ramie skrzynkowej jest znacznie lżejsza od poprzednich a układ transaxle, polegający na umieszczeniu skrzyni biegów na tylnej osi, pomiędzy kołami, powoduje korzystniejsze rozłożenie mas pomiędzy osie. W 2001 roku pojawił się następca wersji ZR1, model Z06. Do napędu Z06 został wykorzystany silnik V8 LS6 o mocy 385 KM a w rok później 405 KM i momencie obrotowym 542 Nm. Z06 osiąga prędkość maksymalną 275 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4 sekundy. W ciągu 8 lat produkcji powstało 247,715 egzemplarzy Corvette C5.
    Piąta generacja Chevroleta Corvette została zaprezentowana po raz pierwszy w 1996 roku. Konstruując piątą generację Corvette, Chevrolet zdecydował się ponownie wykorzystać platformę Y-body stosowaną już w poprzedniku. Pod kątem stylistycznym samochód przeszedł ewolucyjny zakres zmian, zyskując bardziej zaokrągloną sylwetkę nadwozia, obłe nadkola i ponownie zaokrąglone tylne lampy. Konstrukcja z nadwoziem z tworzyw sztucznych, oparta na hydroformowanej ramie skrzynkowej jest znacznie lżejsza od poprzednich a układ transaxle, polegający na umieszczeniu skrzyni biegów na tylnej osi, pomiędzy kołami, powoduje korzystniejsze rozłożenie mas pomiędzy osie. W 2001 roku pojawił się następca wersji ZR1, model Z06. Do napędu Z06 został wykorzystany silnik V8 LS6 o mocy 385 KM a w rok później 405 KM i momencie obrotowym 542 Nm. Z06 osiąga prędkość maksymalną 275 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 4 sekundy. W ciągu 8 lat produkcji powstało 247,715 egzemplarzy Corvette C5.
    Mercedes-Benz 300 SL Gullwing – Pierwszą generację Mercedesa SL zaprezentowano po raz pierwszy w lutym 1954 roku podczas salonu motoryzacyjnego International Motor Sports Show w Nowym Jorku. Samochód otrzymał kod fabryczny W198 dla wersji coupe i W121 dla odmiany roadster. Samochód był lepiej znany pod nazwą 300 SL Gullwing. Pierwowzorem 300 SL był wprowadzony dwa lata wcześniej sportowy Mercedes 300 S, z którego przejęto nowoczesny silnik wyposażony we wtrysk paliwa oraz przestrzenną ramę o skomplikowanej konstrukcji, którą spawano z rurek o niewielkiej średnicy. Mimo nie najlepszej sytuacji finansowej, w 1954 roku Mercedes postanowił wprowadzić do produkcji seryjną wersję tego samochodu. 300 SL początkowo był uznawany za auto sportowe. Brał udział w wyścigach na torze w Le Mans, Norymberdze i Carrera Panamericana Mexico. Samochód wyposażony jest w podnoszone do góry drzwi oraz płaską karoserię z podkreślonymi wcięciami. Drzwi o niezwykłej w latach 50. konstrukcji, otwierające się do góry razem z fragmentami dachu, kształtem przypominające nieco skrzydło, zapewniły mu po angielsku potoczną nazwę Gullwing, która przylgnęła historycznie do tego modelu. Powodem zastosowania takiego rozwiązania nie były wcale względy natury estetycznej. Aby zapewnić odpowiednią sztywność nadwozia, samochód miał bardzo wysokie progi i zastosowanie klasycznie otwieranych drzwi przestało wchodzić w rachubę – konstruktorzy zdecydowali się zatem na drzwi otwierane do góry. Gullwing napędzany jest przez sześciocylindrowy silnik M186 o pojemności 3 l. Silnik generuje moc 220 KM i moment obrotowy 275 Nm dzięki czemu samochód przyspiesza do 100 km/h w 8,8 sekund i osiąga prędkość maksymalną 260 km/h. Wyprodukowano łącznie 3258 egzemplarzy.
    Pierwszą generację Mercedesa SL zaprezentowano po raz pierwszy w lutym 1954 roku podczas salonu motoryzacyjnego International Motor Sports Show w Nowym Jorku. Samochód otrzymał kod fabryczny W198 dla wersji coupe i W121 dla odmiany roadster. Samochód był lepiej znany pod nazwą 300 SL Gullwing. Pierwowzorem 300 SL był wprowadzony dwa lata wcześniej sportowy Mercedes 300 S, z którego przejęto nowoczesny silnik wyposażony we wtrysk paliwa oraz przestrzenną ramę o skomplikowanej konstrukcji, którą spawano z rurek o niewielkiej średnicy. Mimo nie najlepszej sytuacji finansowej, w 1954 roku Mercedes postanowił wprowadzić do produkcji seryjną wersję tego samochodu. 300 SL początkowo był uznawany za auto sportowe. Brał udział w wyścigach na torze w Le Mans, Norymberdze i Carrera Panamericana Mexico. Samochód wyposażony jest w podnoszone do góry drzwi oraz płaską karoserię z podkreślonymi wcięciami. Drzwi o niezwykłej w latach 50. konstrukcji, otwierające się do góry razem z fragmentami dachu, kształtem przypominające nieco skrzydło, zapewniły mu po angielsku potoczną nazwę Gullwing, która przylgnęła historycznie do tego modelu. Powodem zastosowania takiego rozwiązania nie były wcale względy natury estetycznej. Aby zapewnić odpowiednią sztywność nadwozia, samochód miał bardzo wysokie progi i zastosowanie klasycznie otwieranych drzwi przestało wchodzić w rachubę – konstruktorzy zdecydowali się zatem na drzwi otwierane do góry. Gullwing napędzany jest przez sześciocylindrowy silnik M186 o pojemności 3 l. Silnik generuje moc 220 KM i moment obrotowy 275 Nm dzięki czemu samochód przyspiesza do 100 km/h w 8,8 sekund i osiąga prędkość maksymalną 260 km/h. Wyprodukowano łącznie 3258 egzemplarzy.
    Ferrari 365 GTB/4 Daytona – Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Nissan Silvia S15 – Sportowe coupe produkowane w latach 1964-1968, a później w latach 1974-2002 przez japońską firmę Nissan, oparte na platformie Nissan S. W 1999 roku w Japonii na sprzedaż trafiła nowa wersja Silvii - S15, samochód zawiera agresywną stylistykę wewnątrz i na zewnątrz, aktualizując poprzedni styl Silvii  zgodnie z nowoczesnymi trendami w projektowaniu samochodów. Wymiary nadwozia zostały zmniejszone w stosunku do poprzedniej generacji tak, aby odpowiadało klasie kompaktów rządu japońskiego, co miało wpływ na sprzedaż poprzedniego modelu. Silvia S15 wyposażona jest w dwulitrowy silnik SR20DET I4, który dzięki modernizacji turbosprężarki z łożyskami kulkowymi, a także ulepszonemu systemu zarządzania silnikiem wytwarza moc 247 KM i moment obrotowy 275 Nm. Bez turbo moc wynosi 165 KM. W sierpniu 2002 roku Nissan zaprzestał produkcji platformy S, a ostatnim samochodem zbudowanym na tej płycie była Silvia S15. Produkcja Silvii zakończyła się w 2002 roku w wyniku starań Nissana o zmniejszenie liczby dostępnych platform.
    Sportowe coupe produkowane w latach 1964-1968, a później w latach 1974-2002 przez japońską firmę Nissan, oparte na platformie Nissan S. W 1999 roku w Japonii na sprzedaż trafiła nowa wersja Silvii - S15, samochód zawiera agresywną stylistykę wewnątrz i na zewnątrz, aktualizując poprzedni styl Silvii zgodnie z nowoczesnymi trendami w projektowaniu samochodów. Wymiary nadwozia zostały zmniejszone w stosunku do poprzedniej generacji tak, aby odpowiadało klasie kompaktów rządu japońskiego, co miało wpływ na sprzedaż poprzedniego modelu. Silvia S15 wyposażona jest w dwulitrowy silnik SR20DET I4, który dzięki modernizacji turbosprężarki z łożyskami kulkowymi, a także ulepszonemu systemu zarządzania silnikiem wytwarza moc 247 KM i moment obrotowy 275 Nm. Bez turbo moc wynosi 165 KM. W sierpniu 2002 roku Nissan zaprzestał produkcji platformy S, a ostatnim samochodem zbudowanym na tej płycie była Silvia S15. Produkcja Silvii zakończyła się w 2002 roku w wyniku starań Nissana o zmniejszenie liczby dostępnych platform.
    Saab 9-3 Aero – Samochód osobowy produkowany pod szwedzką marką Saab w latach 1998–2011 oraz ponownie przez szwedzkie przedsiębiorstwo NEVS w latach 2013–2014. Druga generacja Saaba 9-3 została zaprezentowana po raz pierwszy w 2002 roku. Zupełnie nowe wcielenie modelu otrzymało tym razem kod fabryczny YS3F. Konstrukcja pojazdu została opracowana na bazie płyty podłogowej amerykańskiego koncernu General Motors -Epsilon I na której powstały m.in. Opel Vectra C, Fiat Croma oraz Cadillac BLS. Pojazd otrzymał klasyczną sylwetkę nadwozia, której charakterystycznym dla marki Saab elementem był trójdzielny wlot powietrza. Podobnie jak inne modele marki stacyjkę umieszczono pomiędzy przednimi fotelami. Od 2 grudnia 2013 roku do maja 2014 roku po wykupieniu Saaba przez nowego inwestora - NEVS prowadzono ponowną produkcję modelu 9-3. W ofercie znajdował się wyłącznie model 9-3 Aero z nadwoziem sedan. Konfiguracja ta bazowała na zmodyfikowanej wersji Griffin z ostatnich lat produkcji przez GM. Saab sprzedawany przez NEVS od produkowanego do 2011 roku modelu różnił się m.in. logo z którego zniknęła charakterystyczna głowa gryfa, lecz pozostał napis SAAB. Te auta oferowano wyłącznie z turbodoładowanym silnikiem benzynowym produkcji GM o pojemności 2 l i mocy 220 KM, który w wersji ze skrzynią manualną prędkość 100 km/h osiągał w 6,9 s i maksymalnie rozpędzał pojazd do 240 km/h. W pojeździe w porównaniu do ostatniego rocznika produkcji GM zmieniono m.in. fotele i zagłówki. Samochód sprzedawany był wyłącznie na rynku szwedzkim, a zamówienia składać można było pośrednictwem internetu. W 2014 roku przygotowano mocniejszą wersję Hirsch Edition, o mocy zwiększonej do 275 KM. W czerwcu 2016 roku firma NEVS ogłosiła, iż rezygnuje z wykorzystywania marki Saab, w związku z wygaśnięciem praw do jej używania.
    Samochód osobowy produkowany pod szwedzką marką Saab w latach 1998–2011 oraz ponownie przez szwedzkie przedsiębiorstwo NEVS w latach 2013–2014. Druga generacja Saaba 9-3 została zaprezentowana po raz pierwszy w 2002 roku. Zupełnie nowe wcielenie modelu otrzymało tym razem kod fabryczny YS3F. Konstrukcja pojazdu została opracowana na bazie płyty podłogowej amerykańskiego koncernu General Motors -Epsilon I na której powstały m.in. Opel Vectra C, Fiat Croma oraz Cadillac BLS. Pojazd otrzymał klasyczną sylwetkę nadwozia, której charakterystycznym dla marki Saab elementem był trójdzielny wlot powietrza. Podobnie jak inne modele marki stacyjkę umieszczono pomiędzy przednimi fotelami. Od 2 grudnia 2013 roku do maja 2014 roku po wykupieniu Saaba przez nowego inwestora - NEVS prowadzono ponowną produkcję modelu 9-3. W ofercie znajdował się wyłącznie model 9-3 Aero z nadwoziem sedan. Konfiguracja ta bazowała na zmodyfikowanej wersji Griffin z ostatnich lat produkcji przez GM. Saab sprzedawany przez NEVS od produkowanego do 2011 roku modelu różnił się m.in. logo z którego zniknęła charakterystyczna głowa gryfa, lecz pozostał napis SAAB. Te auta oferowano wyłącznie z turbodoładowanym silnikiem benzynowym produkcji GM o pojemności 2 l i mocy 220 KM, który w wersji ze skrzynią manualną prędkość 100 km/h osiągał w 6,9 s i maksymalnie rozpędzał pojazd do 240 km/h. W pojeździe w porównaniu do ostatniego rocznika produkcji GM zmieniono m.in. fotele i zagłówki. Samochód sprzedawany był wyłącznie na rynku szwedzkim, a zamówienia składać można było pośrednictwem internetu. W 2014 roku przygotowano mocniejszą wersję Hirsch Edition, o mocy zwiększonej do 275 KM. W czerwcu 2016 roku firma NEVS ogłosiła, iż rezygnuje z wykorzystywania marki Saab, w związku z wygaśnięciem praw do jej używania.
    5 kwietnia 2022, 21:53 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj