Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany w latach 1989−1993 przez włoską markę Alfa Romeo. SZ określany również jako ES-30 został zaprojektowany przez włoską firmę Zagato. Nazwa wersji coupe, SZ, pochodzi od Sprint Zagato, a roadstera - RZ, od Roadster Zagato. Do napędu SZ został użyty silnik V6 o pojemności 2,6 l, który generuje moc maksymalną 210 KM i moment obrotowy 245 Nm. Zamontowano w nim również poprzecznie ułożoną skrzynię biegów, w której z myślą o sportowej jeździe skrócono przełożenia. SZ osiąga prędkość maksymalną 245 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 7 sekund. Wyprodukowano jedynie 1036 egzemplarzy SZ oraz 278 egzemplarzy RZ. Model SZ dostępny był jedynie w kolorze czerwonym z szarym dachem oraz jasnobrązową skórzaną tapicerką, z wyjątkiem jednego egzemplarza z nadwoziem w kolorze czarnym dla Andrea Zagato. Z kolei model RZ dostępny był w trzech zestawach kolorystycznych: czerwony z czarną skórą w środku, żółty z czarną skórą oraz czarny z czerwoną skórą.
Failrady Z to seria samochodów sportowych produkowanych przez japońskie przedsiębiorstwo Nissan w latach 1969-2020. Ostatnim modelem z pierwszej serii Z był 280Z, którego produkcja rozpoczęła się w 1975 roku. 280Z posiadał 2,8-litrowy silnik L28E, który generował moc 149 KM i moment obrotowy 221 Nm. 280ZX był pierwszym z dwóch modeli tej generacji. Samochód przeszedł całkowity facelifting, z 280Z został tylko silnik L28E. Samochód miał z przodu kolumny McPherson, a z tyłu wahacz wleczony. Główną konkurencją dla 280ZX było Porsche 924 z lepszym wyposażeniem, jednak w latach 70 w USA panował kryzys paliwowy, a 280ZX był oszczędniejszy, szybszy i tańszy niż konkurencja. Nadwozie było bardziej aerodynamiczne niż nadwozia poprzedników, miał też niżej umieszczony środek ciężkości. Dzięki niezawodności, dobrym osiągom, przyczepności i ekonomice, Datsun znajdywał coraz więcej nabywców. W 1981 roku została stworzona wersja 280ZX Turbo, która dostępna była tylko na rynku japońskim. Wersja to wyposażona była w dwulitrowy silnik turbo o mocy 145 KM i momencie obrotowym 210 Nm.
Samochód osobowy produkowany przez japońską markę Mazda w latach 2003-2012. Samochód został po raz pierwszy zaprezentowany na North American International Auto Show w 2001 roku jako następca Mazdy RX-7. W 2009 roku samochód przeszedł face lifting mylnie kojarzony z drugą generacja modelu. W aucie zmieniono m.in. przedni zderzak, przednie reflektory oraz tylne reflektory wykonane w technologii LED i kierownicę oraz zegary, a także system audio marki Bose. RX-8 podobnie jak RX-7 wyposażony był w silnik z tłokiem obrotowym, zwany potocznie silnikiem Wankla. Silnik jest umiejscowiony z przodu i przekazuje napęd na koła tylne. Jednostka o oznaczeniu 13B-MSP RENESIS trafiła jako serce Mazdy RX-8. Jest to silnik o pojemności 2 × 0,65 l o katalogowej pojemności 1,3 l. Zastosowany system MSP pozwalał na uzyskanie większej mocy z tego samego silnika. Standardowy Renesis z czterema portami generuje moc 192 KM, a jednostka o wysokiej mocy wykorzystywała sześć portów i przy tej samej pojemności produkowała moc 231 KM. Dla rynku amerykańskiego standardowy Renesis osiągał 197KM, a wersja "High Power" – 238 KM. Maksymalny moment obrotowy wynosi 210 Nm. RX-8 osiąga prędkość maksymalną 235 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 6,4 sekundy. W ciągu dziewięciu lat produkcji powstało 192,094 egzemplarzy RX-8.
Specjalna odmiana modelu Renault 5 przystosowana zarówno do rajdów jak i do użytku drogowego. Do napędu 5 Turbo używany jest umieszczony centralnie turbodoładowany silnik R4 o pojemności 1,4 l, który wytwarza moc 162 KM i moment obrotowy 221 Nm, dzięki czemu samochód przyspiesza 0-100 km/h w 6,6 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 209 km/h. Pierwsza wersja Renault 5 Turbo spełniała wymagania Grupy 4. Druga wersja, Turbo 2, została wyprodukowana przy użyciu części pochodzących z oryginalnego Renault 5, cięższych od tych z pierwszej wersji 5 Turbo. Wszystkie odmiany rajdowe Turbo 5 były budowane na bazie Turbo 1. Renault zwiększał moc silnika samochodu do 180 KM, 210 KM i 350 KM w Maxi 5 Turbo. W 2004 amerykańskie czasopismo motoryzacyjne Sports Car International przyznało Renault 5 Turbo numer 9 na liście "Dziesięciu Najlepszych Sportowych Samochodów Świata lat '80". Wyprodukowano tylko 3167 egzemplarzy Renault 5 Turbo.
Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1963–1974. Projektantem nadwozia jest Marcel Hubert, zostało ono wykonane z włókna węglowego. Samochód miał charakterystyczne proporcje - był niski, miał szerokie błotniki i małą kabinę. Cechą charakterystyczną była nisko poprowadzona maska, pozbawiona atrapy chłodnicy – chłodzenie silnika zapewniały wycięte przed tylnymi kołami otwory wentylacyjne. Mocno pochylona maska Alpine skrywała niewielki bagażnik, silnik auta umieszczono z tyłu. W A110 zachowano układ napędowy pierwowzoru, z umieszczonym z tyłu silnikiem napędzającym tylne koła. Zamiast słabej, oryginalnej skrzyni biegów o trzech przełożeniach zastosowano nową, mocniejszą przekładnią pięciobiegową. Było to niezbędne ze względu na znacznie lepsze parametry stosowanych w A110 silników. Dostępne były czterocylindrowe silniki o pojemności od 0,9 l do 1,6 l. Na skutek licznych modyfikacji były one znacznie mocniejsze od silnika stosowanego w Renault 8. Najmocniejszy silnik - o pojemności 1,6 l generował moc maksymalną 138 KM i moment obrotowy 146 Nm. Pozwalało to na osiągnięcie prędkości maksymalnej 210 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 6,3 sekundy. Alpine A110 brało udział w Rajdowych Mistrzostwach Świata. W 1973 roku samochód wygrał mistrzostwa w klasyfikacji konstruktorów wygrywając 6 rajdów m.in. w Monte Carlo i w Portugalii.
Samochód osobowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Alfa Romeo w latach 2005–2011, po raz pierwszy oficjalnie zaprezentowany na Geneva Motor Show w 2005 roku. Samochód zaprojektował włoski projektant i stylista motoryzacyjny Giorgetto Giugiaro we współpracy z Centro Stile Alfa Romeo. Charakterystycznym elementem pojazdu są zadziorne przednie reflektory wyposażone w trzy, osobno umieszczone soczewki na każdą ze stron, a także duża, trójkątna atrapa chłodnicy. Rok później do produkcji wprowadzona została wersja kombi pojazdu oznaczona 159 Sportwagon. W 2008 roku gama jednostek napędowych wzbogacona została o silnik 1,8 MPI konstrukcji General Motors, a we wnętrzu pojazdu zastosowano nowe pokrętła panelu klimatyzacji oraz inny wyświetlacz multimedialny. Silnik 2,4 JTDm po zmianach uzyskał dodatkowe 10 KM i nowa moc wynosiła 210 KM. W 2009 roku wprowadzono kolejne nowe silniki m.in. najmocniejszy silnik benzynowy V6 o pojemności 3,2 l, który wytwarzał moc maksymalną 260 KM i moment obrotowy 322 Nm. Pozwala to na osiągnięcie prędkości maksymalnej 250 km/h i przyspieszenia 0-100 km/h w 7,1 s.
Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez niemiecką firmę Porsche w latach 1975-1988. W latach 70. firma Volkswagen zapragnęła wejść na rynek samochodów sportowych nowym modelem, którego zaprojektowanie zleciła firmie Porsche. Prace nad nowym projektem, noszącym kodową nazwę EA 425, rozpoczęły się w roku 1972. Światowy kryzys paliwowy spowodował jednak nieoczekiwaną zmianę planów i koncern VW zrezygnował z jego produkcji. Porsche dysponując gotowym samochodem, przejęło projekt i zajęło się wytwarzaniem swojego auta. Postanowiono więc powrócić do koncepcji modelu Porsche 356, który był skomponowany ze standardowych części, produkowanych na dużą skalę, dla zachowania niższej ceny. Zerwano wówczas z odwieczną zasadą, że Porsche musi mieć silnik z tyłu, w dodatku chłodzony powietrzem. Przy projektowaniu 924 brano pod uwagę wiele koncepcji zastosowania napędu. Dla zachowania idealnego prowadzenia pojazdu, zrezygnowano z silnika za tylną osią. Przeszkodą było także czerpanie części z regałów magazynowych Volkswagena. Za nowoczesne rozwiązanie zaczęto wtedy uważać chłodzenie cieczą, silnik z przodu i przedni napęd. Nie skuszono się jednak na panujące wówczas trendy.Inżynierowie Porsche wiedzieli, że takie rozwiązanie nie może mieć miejsca w sportowym aucie. Korzystając z doświadczenia przy produkcji modelu Porsche 914, zrezygnowano również z centralnie ułożonego silnika, który był bardzo niewygodny w obsłudze i drastycznie ograniczał miejsce w kabinie. Ostatecznie przyjęto silnik z przodu, skrzynię biegów z tyłu. Taki układ, zwany transaxle, dawał wyśmienite rezultaty. Na efekty nie trzeba było długo czekać. 924 okazała się hitem rynkowym. Na tańsze Porsche, w porównaniu do innych produktów firmy, mogło pozwolić sobie znacznie więcej nabywców niż dotychczas. Do napędu użyto czterocylindrowego silnika o pojemności 2 l. Ten sam dwulitrowy silnik, choć oczywiście zmodyfikowany, znaleźć można także w Porsche 924 Carrera. Wyprodukowane w bardzo niewielkich seriach przeznaczone były do startów w wyścigach. 924 Carrera powstało w trzech wersjach: Carrera GT, Carrera GTS i Carrera GTR. W wersji Carrera GT silnik po modyfikacjach wytwarza moc maksymalną 210 KM i moment obrotowy 280 Nm, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 241 km/h i przyspieszenia 0-100 km/h w 6.9 s.
Specjalna odmiana modelu samochodu osobowego Renault 5 przystosowana zarówno do rajdów jak i do użytku drogowego, produkowana w latach 1980-1984. 5 Turbo napędzane jest turbodoładowany umieszczony centralnie silnikiem R4 o pojemności 1,4 l. Samochód został oparty na zmodyfikowanym podwoziu Renault 5. W podstawowej odmianie silnik osiąga 160 KM i pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 209 km/h i przyspieszenia 0-100 km/h w 6,6 sekundy. Pierwsza wersja Renault 5 Turbo spełniała wymagania Grupy 4. Druga wersja, Turbo 2, została wyprodukowana przy użyciu części pochodzących z oryginalnego Renault 5, cięższych od tych z pierwszej wersji 5 Turbo. Wszystkie odmiany rajdowe Turbo 5 były budowane na bazie Turbo 1. Renault zwiększał moc silnika samochodu do 180 KM, 210 KM i 350 KM w Maxi 5 Turbo. Wyprodukowano tylko 3167 egzemplarzy modelu.
Samochód osobowy klasy kompaktowej produkowany przez włoską markę Lancia w latach 1979-1999. Delta została po raz pierwszy zaprezentowana w 1979 roku podczas targów motoryzacyjnych we Frankfurcie. Pojazd został zaprojektowany przez studio stylistyczne Italdesign, które nadzorował Giorgetto Giugiaro. 1,3 i 1,5 l pochodzącymi z Fiata Ritmo. Ww 1987 roku zaprezentowano ulepszoną wersją modelu z napędem na cztery koła - Delta Integrale. Auto otrzymało ten sam silnik co wersja 4x4, ale wzmocniony do 185 KM. W 1991 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione w której dokonano szeregu zmian mechanicznych oraz rozszerzono wyposażenie pojazdu. Do listy standardowego wyposażenia pojazdu dodano system ABS, a silnik zyskał katalizator dzięki któremu podniesiono moc pojazdu do 210 KM. W 1993 roku zaprezentowano wersję Integrale Evoluzione II. W stosunku do wersji Evoluzione z 1991 roku auto otrzymało wielopunktowy wtrysk paliwa firmy Magneti Marelli, nową sprężarkę Garrett oraz trójfunkcyjny katalizator. Moc pojazdu wzrosła do 215 KM.