Szukaj
Znalazłem 229 takich materiałów
Toyota Supra mkIV, to sportowy samochód osobowy zaliczany do segmentu G. To czwarta generacja tego modelu, którego produkcję przedprodukcyjną rozpoczęto w 1992 roku. Seryjny montaż rozpoczęto następnego roku. Stylistyka w porównaniu do poprzednika była całkowicie zmieniona. Kształty stały się bardziej opływowe, zaokrąglone, zrezygnowano także z chowanych reflektorów. Supra mkIV występowała początkowo jako 2-drzwiowe Coupe. W 1994 roku przedstawiono wersję nadwoziową typu targa. Na rynku japońskim pod maską montowano silnik R6 3,0 l 2JZ-GE o mocy 223 KM oraz wersję turbodoładowaną 2JZ-GTE o mocy 280 KM. Odmiana eksportowa oferowała jeszcze mocniejszy silnik o mocy 324 KM. W czwartej generacji montowano 6-biegową skrzynię manualną V16x, 5-biegową skrzynię W58 oraz 4-biegowy automat A340E. Eksport zakończono w 1998 roku, a produkcję w rodzimej Japonii kilka lat później, w 2002 roku. Toyota nie przedstawiła następcy.
Lata produkcji 1992 - 2002
Nadwozia coupe
Silniki 3.0 i 24V (224KM)
3.0 i 24V T-turbo (330KM)
3.0 i 24V Turbo (280KM)
Skrzynie biegów manualna
automatyczna
Rozstaw osi (mm) 2550
Długość (mm) 4515
Szerokość (mm) 1811
Wysokość (mm) 1265-1275.
39
Płyta podłogowa modelu BMW E38 stała się bazą dla pojazdów BMW serii 7 w latach 1994-2001. Celem konstruktorów firmy BMW było stworzenie następcy modelu BMW E32 produkowanego do 1994 roku. W roku 2001 została zastąpiona nową konstrukcja oznaczoną E65/E66. Wyprodukowano 340.242 egzemplarze E38
Nowe E38 cechują się wysokociśnieniowymi spryskiwaczami lamp głównych pojazdu, automatyczną regulacją poziomu oświetlenia lamp ksenonowych HID, nową obudową silnika, 14-głośnikowym systemem dźwięku (Stereo lub HiFi) i czterema subwooferami wraz z 6-płytową zmieniarką, nawigacją pokładową z wyświetlaczem formatu 4:3 lub 16:9 oraz czułymi na deszcz wycieraczkami szyb (dostępnymi jako opcja dodatkowa).
Opcje dodatkowe uwzględniały (między innymi):
automatyczny system kontroli klimatyzacji dwustrefowej z osobnym panelem kontroli dla kierowcy i pasażera;
system zapamiętywania maksymalnie trzech ustawień fotela kierowcy;
regulację wysokości i napięcia pasów bezpieczeństwa;
system sprawdzania ciśnienia opon;
podgrzewana szyba czołowa;
lodówka;
kuloodporne szyby;
pakiety opancerzenia;
boczne rolety tylnych szyb;
urządzenia video: TV, kamerę cofania, dodatkowy monitor dla pasażerów tylnej kanapy;
Standardem w BMW E38 były dwie przednie poduszki powietrzne oraz opcjonalnie poduszki boczne przy fotelach przednich oraz System Ochrony Głowy – Head Protection System (HPS). Wnętrze samochodu pokryte zostało skórą a obramowania wykonano z drewna orzecha włoskiego. System Active Comfort Seat (ACS) dbał o bezpieczeństwo i wygodę osób na przednich fotelach i został wprowadzony w 1998 roku.
BMW E38 produkowano z przeznaczeniem na rynek europejski, amerykański oraz południowoafrykański. Od stycznia 1995 zaczęto seryjnie wyposażać w immobilizer (EWS), w kwietniu tego samego roku zmodyfikowano spryskiwacze szyb (zamiast trzech - dwa), natomiast we wrześniu zmodyfikowano przednie fotele zmieniając przyciski regulacji i regulację lędźwiową oraz wprowadzono nową automatyczną skrzynię biegów Steptronic do modelu 750i(L). W marcu 1996 nową automatyczną skrzynię biegów Steptronic otrzymały pozostałe wersje silnikowe, zaczęto również wyposażać seryjnie w system kontroli trakcji (ASC+T), we wrześniu auta otrzymały blokadę automatycznej skrzyni biegów i kluczyka (Shift lock/Interlock) oraz boczne poduszki w przednich drzwiach. Rok później, we wrześniu 1997 również w tylnych drzwiach. Największe zmiany BMW E38 przeszło we wrześniu 1998, auto przeszło facelifting zewnętrzny (zmienione reflektory), otrzymało całkowicie nową instalację elektryczną, auta z silnikami V8 i V12 zaczęto seryjnie wyposażać w alternator chłodzony cieczą oraz w system stabilizacji toru jazdy (DSC). Pół roku później, w marcu 1999 zmodyfikowano kolumnę kierowniczą. Ostatnia zmiana nastąpiła we wrześniu 2000 - 5,25 calowy monitor pokładowy zastąpiono większym 6,5 calowym monitorem o proporcjach 16:9.
31
17
![Mercedes-Benz W140 – Kończąc produkcję w 1998 roku Klasa S została pożegnana na łamach "Frankfurter Allgemeinen Zeitung" nekrologiem Wolfganga Petersa „Koniec dobrego patriarchy – sentymentalne pożegnanie”, gdzie autor między innym pisał: „[…] Auta klasy S były zawsze lepsze niż ich reputacja. To olbrzymy, które nauczono tańczyć na paluszkach. Tęsknimy za nimi. […]”.
Uważam, że to jest rewelacyjne podsumowanie, dla tak idealnego projektu.](/uimages/services/motokiller/i18n/pl_PL/201405/1399044108_by_addi.jpg?1399044109)
Uważam, że to jest rewelacyjne podsumowanie, dla tak idealnego projektu.
63
Pierwsze rajdowe sukcesy zaczął odnosić na początku lat 80. XX wieku, zdobywając w 1983 r. tytuły mistrza Europy oraz mistrza Włoch (jadąc samochodem Lancia Rally 037). W 1986 r. po raz pierwszy zwyciężył w eliminacji mistrzostw świata (w Rajdzie Argentyny, samochodem Lancia Delta S4). Do 1993 r. na podium rajdów WRC stanął 40 razy, w tym 17 razy na najwyższym stopniu.
Najlepszymi sezonami w karierze Massimo Biasiona były lata 1988 i 1989, w których zdobył tytuły mistrza świata. W 1987 r. w końcowej klasyfikacji zajął II miejsce (za Juha Kankkunenem), natomiast w latach 1990 - 1993 czterokrotnie z rzędu kończył mistrzostwa świata na IV miejscach.
W 1998 i 1999 r. w samochodzie Iveco dwukrotnie zwyciężył w mistrzostwach świata samochodów ciężarowych (ang. World Truck Championship).
10
137
116
Moc: 220 KM (162 kW) przy 5750 obr/min
Maks. Moment: 310 N•m przy 2500 obr/min
0-100 km/h: 6,5s
V-max: 250 kmh/h
9
Przód i profil auta stylistycznie nawiązywał do włoskich, sportowych aut tamtego okresu - grill i chowane światła od razu przywodzą na myśl Ferrari F355 oraz De Tomaso Guarę. Masywny tył nie wywoływał już żadnych skojarzeń - oryginalnie stylizowany zwraca uwagę przede wszystkim czterema końcówkami układu wydechowego oraz potężnym wylotem powietrza pociętym w kratkę. W wersji gotowej do produkcji cały przód znacznie przemodelowano, odkrywając reflektory, zmieniając kształt grilla i zderzaka a także dodając niewielkie spoilery po bokach. Z tyłu pas świateł zawijający się aż do nadkoli zastąpiono rzędem czterech okrągłych lamp a dwie rury wydechowe z każdej strony zamieniono w jedną o znacznie większej średnicy.
Do napędu Aerosy użyto silnik prosto z amerykańskiego Forda Mustanga. Jednostka V8 umieszczona centralnie napędzała poprzez 5-stopniową, ręczną przekładnię tylną oś. Silnik rozwijał moc 309 koni mechanicznych, choć niektóre źródła mówią też o 330, oraz maksymalny moment obrotowy 407 niutonometrów. Auto ważące tylko 1,3 tony miało osiągać setkę już po 4,9 sekundach, ale rozpędzać się do mało imponujących w tej klasie 261 km/h (F355, z którym miało konkurować osiągało wyniki 4,7 sekundy oraz 295 km/h).
Produkcja auta miała ruszyć w 1998 roku w fabryce Lamborghini. Samochód miał brać udział w wyścigach serii GT na całym globie i conajmniej próbować stanowić poważną konkurencję dla McLarenów F1 GTR oraz Porsche 911 GT1. W przypadku gdyby na torze miało pojawić się także wyścigowe Diablo Aerosa miałaby ustępować mu miejsca i nie startować w tym samym wyścigu. W początku 1998 roku zebrano pierwsze zamówienia a dwuosobowe coupe wyceniono na około 65 tysięcy dolarów. Wkrótce termin rozpoczęcia produkcji przesunięto na rok 1999, na którego początku według pierwotnych założeń samochody miały trafić już do klientów. Według nowego planu auto miało być produkowane w Anglii a następnie importowane przez Gigliato Design do Japonii.
Nie wszystko jednak poszło zgodnie z planem i Aerosa pozostała jedynie prototypem, stworzonym prawdopodobnie tylko w jednym egzemplarzu. Słuch o Gigliato Design także wkrótce zaginął...
6
16