Szukaj
Znalazłem 222 takie materiały
Pierwsze rajdowe sukcesy zaczął odnosić na początku lat 80. XX wieku, zdobywając w 1983 r. tytuły mistrza Europy oraz mistrza Włoch (jadąc samochodem Lancia Rally 037). W 1986 r. po raz pierwszy zwyciężył w eliminacji mistrzostw świata (w Rajdzie Argentyny, samochodem Lancia Delta S4). Do 1993 r. na podium rajdów WRC stanął 40 razy, w tym 17 razy na najwyższym stopniu.
Najlepszymi sezonami w karierze Massimo Biasiona były lata 1988 i 1989, w których zdobył tytuły mistrza świata. W 1987 r. w końcowej klasyfikacji zajął II miejsce (za Juha Kankkunenem), natomiast w latach 1990 - 1993 czterokrotnie z rzędu kończył mistrzostwa świata na IV miejscach.
W 1998 i 1999 r. w samochodzie Iveco dwukrotnie zwyciężył w mistrzostwach świata samochodów ciężarowych (ang. World Truck Championship).
Alén jest jednym z najbardziej utytułowanych kierowców rajdowych w historii i jednym z "Latających Finów". Swoją karierę rajdową zaczynał w 1969 roku za kierownicą Renault 8 Gordini. Od tego czasu jeździł jeszcze w wielu innych samochodach jak Volvo, Fiat, Lancia, Subaru,Toyota i Ford. W historii startów w WRC zwyciężył w 19 rajdach.
Zanim ustworzono Rajdowe Mistrzostwa Świata w 1979, Alén wygrał FIA Cup w 1978 roku jeżdżąc wówczas dla zespołu Fiata.
Po przejściu do zespołu Lancii, Alén nadal odnosił sukcesy. W 1986 roku minimalnie przegrał mistrzostwo świata ze swoim rywalem Juhą Kankkunenem. W sezonie Alén wygrał w Rajdzie San Remo tylko dlatego, że Peugeot Kankkunena został wykluczony z rajdu przez organizatorów z powodu niedozwolonych przeróbek technicznych. Peugeot odwołał się od tej decyzji w FISA, która ostatecznie anulowała wyniki rajdu, a Alén cieszył się z tytułu mistrza świata tylko przez 11 dni.
W 1995 roku Alén ścigał się w Mistrzostwach Samochodów Turystycznych będąc kierowcą Alfa Romeo, a wcześniej startował w DTM. W1996 i 1997 roku startował w Andros Trophy.
Świętując swoje 50 urodziny w 2001 roku, Alén postanowił wystartować w Rajdzie Finlandii i zajął wówczas całkiem niezłą 16. pozycję za kierownicą Forda Focusa WRC.
W swojej karierze startował z różnymi pilotami, najdłużej (1973-1993) z Ilkką Kivimäkim. Oprócz tego pilotowali mu Juhani Toivonen, Atso Aho, Paul White i Ilkka Riipinen.
Jednym z montowanych w modelu 164 silników było legendarne V6 opracowane przez Giuseppe Busso. Niezawodne – przy odpowiednim serwisowaniu zapewniało bezproblemowe przebiegi rzędu 400 tys. km – i piękne, równie dobrze jak pod maską prezentowałoby się na eksponowanym miejscu w salonie, ciesząc oczy rzędem lśniących kolektorów.
Po liftingu z roku 1993 napędzający wcześniejszą wersję QV 200-konny silnik zyskał dodatkowych 12 zaworów i 32 konie. Okazało się jednak, że przedni napęd nie jest w stanie należycie wykorzystać potencjału jednostki. Rozwiązaniem okazał się napęd na wszystkie koła. Jego przygotowanie zlecono austriackiej firmie Steyr-Daimler-Puch, która stworzyła konstrukcję o niespotykanym na tamte czasy poziomie zaawansowania.
Zastosowano przedni dyferencjał konwencjonalny, tylny typu Torsen, natomiast centralnym elementem stałego napędu na cztery koła był układ Viscomatic, czyli kombinacja kół planetarnych i sprzęgła wiskotycznego, sprzężony z układem wspomagania progresywnego. Rozdziałem momentu między przednią a tylną oś sterował system elektroniczny analizujący prędkość, promień skrętu, obroty silnika, stopień otwarcia przepustnicy i dane z ABS-u. Układ był niezwykle skomplikowany.
Wyposażenie seryjne było bogate, zawierało między innymi automatyczną klimatyzację, podgrzewane i elektrycznie sterowane fotele, lusterka oraz szyby, reflektory soczewkowe, a przede wszystkim wspomniane zawieszenie z elektroniczną regulacją twardości.
Lista wyposażenia dodatkowego zawierała lakier metalizowany, elektrycznie otwierany dach i skórzane fotele Recaro Memory. Te ostatnie dzisiaj poszukiwane przez miłośników modelu osiągają astronomiczne ceny rzędu zwykłej przednionapędowej 164 w niezłym stanie