Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 251 takich materiałów
    BMW E31 850CSI – BMW serii 8 - samochód osobowy typu sportowe coupe klasy wyższej produkowany przez niemiecki koncern BMW w latach 1989–1999, nosił kod fabryczny E31. Prace nad samochodem rozpoczęto w 1986 roku. Nadwozie zaprojektował Klaus Kapitz. Samochód w przeciwieństwie do swoich potencjalnych konkurentów postanowiono wyposażyć w silnik V8 lub V12 umieszczony z przodu pojazdu oraz napęd tylnych kół. Wersja 850 CSi pojawiła się w 1992 roku przygotowana przez specjalistów z dywizji M Motorsport. Posiadała 5,6-litrowy silnik V12, który generuje moc 380 KM, dzięki czemu samochód przyspiesza do 100 km/h w 5,9 sekund. Prędkość maksymalna została ustalona na poziomie 250 km/h we wszystkich 12 cylindrowych modelach, jednak wersja CSi jest w stanie bez takiego zabezpieczenia osiągnąć 298 km/h. Wersja 850 CSi różniła się kilkoma szczegółami wystroju zewnętrznego np. podwójne rury wydechowe, inne spojlery. Wersja ta była sprzedawana tylko z 6-biegową skrzynią manualną.
    BMW serii 8 - samochód osobowy typu sportowe coupe klasy wyższej produkowany przez niemiecki koncern BMW w latach 1989–1999, nosił kod fabryczny E31. Prace nad samochodem rozpoczęto w 1986 roku. Nadwozie zaprojektował Klaus Kapitz. Samochód w przeciwieństwie do swoich potencjalnych konkurentów postanowiono wyposażyć w silnik V8 lub V12 umieszczony z przodu pojazdu oraz napęd tylnych kół. Wersja 850 CSi pojawiła się w 1992 roku przygotowana przez specjalistów z dywizji M Motorsport. Posiadała 5,6-litrowy silnik V12, który generuje moc 380 KM, dzięki czemu samochód przyspiesza do 100 km/h w 5,9 sekund. Prędkość maksymalna została ustalona na poziomie 250 km/h we wszystkich 12 cylindrowych modelach, jednak wersja CSi jest w stanie bez takiego zabezpieczenia osiągnąć 298 km/h. Wersja 850 CSi różniła się kilkoma szczegółami wystroju zewnętrznego np. podwójne rury wydechowe, inne spojlery. Wersja ta była sprzedawana tylko z 6-biegową skrzynią manualną.
    15 czerwca 2022, 22:26 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Bentley Mulsanne Speed – Samochód osobowy klasy dużych aut luksusowych produkowany przez brytyjską markę Bentley w latach 2009–2020. Po zakończeniu produkcji modelu Arnage, Bentley opracował od podstaw zupełnie nowego następcę, dla którego przywrócił nazwę Mulsanne stosowaną już wcześniej w latach 1980-1992. Premiera modelu miała miejsce w sierpniu 2009 roku, a sprzedaż ruszyła rok później, latem 2010 roku. We wrześniu 2014 roku Bentley zaprezentował usportowioną wersję o nazwie Mulsanne Speed. Samochód wyróżnia się m.in. specjalnymi, polerowanymi felgami ze stopów lekkich w rozmiarze 21 cali, ciemnymi kratownicami wlotów powietrza i innym wykończeniem wnętrza. Samochód napędzany jest przez silnik V8 o pojemności 6,75 l, który generuje moc 537 KM i moment obrotowy 1100 Nm, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 305 km/h i przyspieszenie do 100 km/h w 4,9 sekund. W połowie stycznia 2020 roku Bentley ogłosił zakończenie produkcji Mulsanne po niespełna 10 latach rynkowej obecności, prezentując z tej okazji specjalny pożegnalny model. Koniec produkcji Mulsanne oznacza również zniknięcie z rynku 6,75-litrowego silnika V8.
    Samochód osobowy klasy dużych aut luksusowych produkowany przez brytyjską markę Bentley w latach 2009–2020. Po zakończeniu produkcji modelu Arnage, Bentley opracował od podstaw zupełnie nowego następcę, dla którego przywrócił nazwę Mulsanne stosowaną już wcześniej w latach 1980-1992. Premiera modelu miała miejsce w sierpniu 2009 roku, a sprzedaż ruszyła rok później, latem 2010 roku. We wrześniu 2014 roku Bentley zaprezentował usportowioną wersję o nazwie Mulsanne Speed. Samochód wyróżnia się m.in. specjalnymi, polerowanymi felgami ze stopów lekkich w rozmiarze 21 cali, ciemnymi kratownicami wlotów powietrza i innym wykończeniem wnętrza. Samochód napędzany jest przez silnik V8 o pojemności 6,75 l, który generuje moc 537 KM i moment obrotowy 1100 Nm, co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 305 km/h i przyspieszenie do 100 km/h w 4,9 sekund. W połowie stycznia 2020 roku Bentley ogłosił zakończenie produkcji Mulsanne po niespełna 10 latach rynkowej obecności, prezentując z tej okazji specjalny pożegnalny model. Koniec produkcji Mulsanne oznacza również zniknięcie z rynku 6,75-litrowego silnika V8.
    Jeep Grand Cherokee Trackhawk – Samochód osobowy typu SUV klasy średniej, a następnie klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Jeep od 1992 roku. Czwarta generacja Grand Cherokee została zaprezentowana po raz pierwszy w 2009 roku. W lutym 2009 roku Jeep przedstawił nową, czwartą generację Grand Cherokee. Samochód otrzymał kod fabryczny WK2 i powstał na zmodernizowanej platformie poprzednika, będąc ostatnim modelem Jeepa opracowanym jeszcze za czasów partnerstwa z Mercedesem. Samochód zyskał bardziej zaokrąglony kształt nadwozia, z wyżej poprowadzoną linią szyb i masywniejszym przodem. Pojawiła się tam atrapa chłodnicy, bardziej prostokątne reflektory, a także chromowana listwa znajdująca się między tylnymi lampami. Również w 2017 roku zadebiutowała najmocniejsza odmiana modelu Grand Cherokee – Trackhawk. Wyposażony został on w silnik Hellcat o pojemności 6,2 l i mocy 707 KM. Silnik został doładowany kompresorem i posiada maksymalny moment obrotowy na poziomie 875 Nm. Do 100 km/h Trackhawk przyspiesza w 3,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 290 km/h. Skrzynią pozostał 8-biegowy automat, który jednak otrzymał dodatkowy tryb. Odpowiednie hamowanie ma zapewnić natomiast układ od Brembo z sześciotłoczkowymi zaciskami z przodu i czterotłoczkowymi z tyłu.
    Samochód osobowy typu SUV klasy średniej, a następnie klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Jeep od 1992 roku. Czwarta generacja Grand Cherokee została zaprezentowana po raz pierwszy w 2009 roku. W lutym 2009 roku Jeep przedstawił nową, czwartą generację Grand Cherokee. Samochód otrzymał kod fabryczny WK2 i powstał na zmodernizowanej platformie poprzednika, będąc ostatnim modelem Jeepa opracowanym jeszcze za czasów partnerstwa z Mercedesem. Samochód zyskał bardziej zaokrąglony kształt nadwozia, z wyżej poprowadzoną linią szyb i masywniejszym przodem. Pojawiła się tam atrapa chłodnicy, bardziej prostokątne reflektory, a także chromowana listwa znajdująca się między tylnymi lampami. Również w 2017 roku zadebiutowała najmocniejsza odmiana modelu Grand Cherokee – Trackhawk. Wyposażony został on w silnik Hellcat o pojemności 6,2 l i mocy 707 KM. Silnik został doładowany kompresorem i posiada maksymalny moment obrotowy na poziomie 875 Nm. Do 100 km/h Trackhawk przyspiesza w 3,7 sekund i osiąga prędkość maksymalną 290 km/h. Skrzynią pozostał 8-biegowy automat, który jednak otrzymał dodatkowy tryb. Odpowiednie hamowanie ma zapewnić natomiast układ od Brembo z sześciotłoczkowymi zaciskami z przodu i czterotłoczkowymi z tyłu.
    Peugeot 405 Mi16 – samochód osobowy klasy średniej produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1987-1996 oraz od 1992 roku na licencji. Peugeot na przełomie lat 70. i 80. reprezentowany był w klasie średniej przez dwa modele samochodów. Mniejszym był Peugeot 305, a większym 505. Pierwszy był czymś pośrednim pomiędzy klasą kompaktową a średnią, a drugi plasował się pomiędzy klasą średnią a średnią-wyższą, reprezentowaną przez model 604. Oba te modele docelowo zastąpił zaprezentowany w 1987 roku Peugeot 405 w wersji sedan. W 1997 roku Peugeot 405 został zastąpiony przez nowego Peugeota 406. Peugeot 405 został zaprojektowany przez biuro projektowe Pininfarina. Dostępny był w wersji przystosowanej do ruchu prawostronnego jak i lewostronnego. Auto oferowane było jako sedan i kombi z napędem na przednie lub cztery koła. W wersji Mi16 dostępny były dwa silniki R4: 1,9 l oraz 2,0 l. Pierwszy z nich wytwarza moc 157 KM i moment obrotowy 177 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 220 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmuje 8,6 sekund. Drugi - dwulitrowy generuje moc 154 KM i moment obrotowy 183 Nm. Z tym silnikiem 405 osiąga prędkość maksymalną 215 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 9,8 sekund.
    Samochód osobowy klasy średniej produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1987-1996 oraz od 1992 roku na licencji. Peugeot na przełomie lat 70. i 80. reprezentowany był w klasie średniej przez dwa modele samochodów. Mniejszym był Peugeot 305, a większym 505. Pierwszy był czymś pośrednim pomiędzy klasą kompaktową a średnią, a drugi plasował się pomiędzy klasą średnią a średnią-wyższą, reprezentowaną przez model 604. Oba te modele docelowo zastąpił zaprezentowany w 1987 roku Peugeot 405 w wersji sedan. W 1997 roku Peugeot 405 został zastąpiony przez nowego Peugeota 406. Peugeot 405 został zaprojektowany przez biuro projektowe Pininfarina. Dostępny był w wersji przystosowanej do ruchu prawostronnego jak i lewostronnego. Auto oferowane było jako sedan i kombi z napędem na przednie lub cztery koła. W wersji Mi16 dostępny były dwa silniki R4: 1,9 l oraz 2,0 l. Pierwszy z nich wytwarza moc 157 KM i moment obrotowy 177 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 220 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h zajmuje 8,6 sekund. Drugi - dwulitrowy generuje moc 154 KM i moment obrotowy 183 Nm. Z tym silnikiem 405 osiąga prędkość maksymalną 215 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 9,8 sekund.
    Mitsubishi Lancer Evolution X – Sportowy samochód osobowy produkowany przez japońską markę Mitsubishi w latach 1992-2015. Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta, tym nowym samochodem został Lancer Evolution. Pierwszy Lancer Evolution (Evo I) o nadwoziu oznaczonym jako CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla przyszłej wersji rajdowej Lancera, dlatego wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Dziesiąta i ostatnia generacja - Evo X pojawiła się pod koniec 2007 roku. Firma Mitsubishi wprowadziła zmianę nazwy samochodu, z której usunięta została liczba – najnowsza wersja, inaczej niż poprzednie, nie nazywa się Lancer EVO X, a po prostu Lancer EVO, lecz ta zmiana nie dotyczy Japonii i Wielkiej Brytanii, tam pozostawiono X w nazwie. Nowy model cechuje się zwiększoną masą, większym komfortem jazdy i lepszym wyposażeniem do wyboru. Na rynku są dostępne wersje GSR MT, GSR MT, MR SST oraz FQ-400 i FQ-440 (przeznaczona wyłącznie na rynek brytyjski) – posiadające odpowiednio 295, 360, 295 oraz 400 KM. W kwietniu 2014 koncern Mitsubishi zapowiedział koniec produkcji. Przez 22 lata produkcji sprzedano 250,000 egzemplarzy, większość z nich (92,000) sprzedano na rynku japońskim.
    Sportowy samochód osobowy produkowany przez japońską markę Mitsubishi w latach 1992-2015. Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta, tym nowym samochodem został Lancer Evolution. Pierwszy Lancer Evolution (Evo I) o nadwoziu oznaczonym jako CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla przyszłej wersji rajdowej Lancera, dlatego wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Dziesiąta i ostatnia generacja - Evo X pojawiła się pod koniec 2007 roku. Firma Mitsubishi wprowadziła zmianę nazwy samochodu, z której usunięta została liczba – najnowsza wersja, inaczej niż poprzednie, nie nazywa się Lancer EVO X, a po prostu Lancer EVO, lecz ta zmiana nie dotyczy Japonii i Wielkiej Brytanii, tam pozostawiono X w nazwie. Nowy model cechuje się zwiększoną masą, większym komfortem jazdy i lepszym wyposażeniem do wyboru. Na rynku są dostępne wersje GSR MT, GSR MT, MR SST oraz FQ-400 i FQ-440 (przeznaczona wyłącznie na rynek brytyjski) – posiadające odpowiednio 295, 360, 295 oraz 400 KM. W kwietniu 2014 koncern Mitsubishi zapowiedział koniec produkcji. Przez 22 lata produkcji sprzedano 250,000 egzemplarzy, większość z nich (92,000) sprzedano na rynku japońskim.
    Hummer H1 – Samochód terenowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Hummer w latach 1992–2006 oraz ponownie przez amerykańską firmę VLF jako HUMVEE C-Series od 2017. HMMWV zwany też Humvee opracowano dla armii Stanów Zjednoczonych w 1979 roku. Seryjna produkcja rozpoczęła się w 1985 roku. Dla potrzeb marketingowych producent auta, firma AM General Corporation stworzyła markę Hummer. Prawa do sprzedaży samochodów tej marki ma koncern General Motors. Sprzedaż luksusowych cywilnych wersji Humvee, znanych już jako Hummer, rozpoczęła się w 1992 roku. Wersja cywilna, oferowana w trzech wersjach nadwozia: Wagon, Hard Top i Soft Top, różni się od wersji wojskowej, przede wszystkim wnętrzem, które jest dostosowane do codziennej eksploatacji. Dodano pasy bezpieczeństwa, zagłówki, oświetlenie z halogenowymi żarówkami. Istnieje możliwość dokupienia wyposażenia dodatkowego takiego jak klimatyzacja, skórzane siedzenia, radio satelitarne, podłokietniki, przegrodę części bagażowej, czy chromowane detale nadwozia. Auto charakteryzuje się stałym napędem na 4 koła, oparciem konstrukcji na stalowej ramie, niezależnym zawieszeniem wszystkich kół, dużą zdolnością do pokonywania przeszkód terenowych. Opcjonalnie montowany jest system elektronicznej regulacji ciśnienia w oponach. Najsilniejszą dostępną wersja jest H1 Alpha, która używa silnika V8 Duramax o pojemności 6,6 l, który wytwarza moc maksymalną 305 KM, , połączonego z pięciobiegową automatyczną skrzynią biegów Allison 1000.
    Samochód terenowy klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Hummer w latach 1992–2006 oraz ponownie przez amerykańską firmę VLF jako HUMVEE C-Series od 2017. HMMWV zwany też Humvee opracowano dla armii Stanów Zjednoczonych w 1979 roku. Seryjna produkcja rozpoczęła się w 1985 roku. Dla potrzeb marketingowych producent auta, firma AM General Corporation stworzyła markę Hummer. Prawa do sprzedaży samochodów tej marki ma koncern General Motors. Sprzedaż luksusowych cywilnych wersji Humvee, znanych już jako Hummer, rozpoczęła się w 1992 roku. Wersja cywilna, oferowana w trzech wersjach nadwozia: Wagon, Hard Top i Soft Top, różni się od wersji wojskowej, przede wszystkim wnętrzem, które jest dostosowane do codziennej eksploatacji. Dodano pasy bezpieczeństwa, zagłówki, oświetlenie z halogenowymi żarówkami. Istnieje możliwość dokupienia wyposażenia dodatkowego takiego jak klimatyzacja, skórzane siedzenia, radio satelitarne, podłokietniki, przegrodę części bagażowej, czy chromowane detale nadwozia. Auto charakteryzuje się stałym napędem na 4 koła, oparciem konstrukcji na stalowej ramie, niezależnym zawieszeniem wszystkich kół, dużą zdolnością do pokonywania przeszkód terenowych. Opcjonalnie montowany jest system elektronicznej regulacji ciśnienia w oponach. Najsilniejszą dostępną wersja jest H1 Alpha, która używa silnika V8 Duramax o pojemności 6,6 l, który wytwarza moc maksymalną 305 KM, , połączonego z pięciobiegową automatyczną skrzynią biegów Allison 1000.
    Bugatti EB110 SS – Hipersamochód produkowany przez włoskie przedsiębiorstwo Bugatti Automobili w latach 1992–1995. W 1987 roku włoski przedsiębiorca Romano Artioli, założył w Campogalliano przedsiębiorstwo Bugatti Automobili SpA, mające na celu przywrócenie do życia tej świetnej niegdyś marki. Efektem prac był zaprezentowany w stodziesiatą rocznicę urodzin założyciela przedsiębiorstwa, supersportowy model Bugatti EB110 w roku 1991. Bugatti, obchodzące 110-rocznicę urodzin swojego założyciela Ettore Bugatti, zaprezentowało EB110, napędzane 3,5-litrowym V12 z 4 turbosprężarkami japońskiego przedsiębiorstwa IHI o mocy 560 KM. Najmocniejszą wersją EB110 jest SS (Super Sport). Powstało zaledwie 31 egzemplarzy w tej wersji. Moc w tym modelu została zwiększona o 50 KM i wynosiła 611 KM. Wzmocniono zawieszenie i hamulce wraz ze wzrostem mocy polepszył się moment obrotowy i osiągi. We wnętrzu znajduje się więcej aluminium i prawdziwego wykończenia z kevlaru na tunelu środkowym i innych elementach obsługi wnętrza. Najbardziej widocznym elementem różniącym obydwa modele GT i SS jest widoczne na nadwoziu wyfrezowane 5 otworów na lepsze chłodzenie silnika. EB110 SS osiąga prędkość maksymalną 350 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 3,26 s.
    Hipersamochód produkowany przez włoskie przedsiębiorstwo Bugatti Automobili w latach 1992–1995. W 1987 roku włoski przedsiębiorca Romano Artioli, założył w Campogalliano przedsiębiorstwo Bugatti Automobili SpA, mające na celu przywrócenie do życia tej świetnej niegdyś marki. Efektem prac był zaprezentowany w stodziesiatą rocznicę urodzin założyciela przedsiębiorstwa, supersportowy model Bugatti EB110 w roku 1991. Bugatti, obchodzące 110-rocznicę urodzin swojego założyciela Ettore Bugatti, zaprezentowało EB110, napędzane 3,5-litrowym V12 z 4 turbosprężarkami japońskiego przedsiębiorstwa IHI o mocy 560 KM. Najmocniejszą wersją EB110 jest SS (Super Sport). Powstało zaledwie 31 egzemplarzy w tej wersji. Moc w tym modelu została zwiększona o 50 KM i wynosiła 611 KM. Wzmocniono zawieszenie i hamulce wraz ze wzrostem mocy polepszył się moment obrotowy i osiągi. We wnętrzu znajduje się więcej aluminium i prawdziwego wykończenia z kevlaru na tunelu środkowym i innych elementach obsługi wnętrza. Najbardziej widocznym elementem różniącym obydwa modele GT i SS jest widoczne na nadwoziu wyfrezowane 5 otworów na lepsze chłodzenie silnika. EB110 SS osiąga prędkość maksymalną 350 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 3,26 s.
    McLaren F1 LM – Hipersamochód produkowany przez brytyjską markę McLaren w latach 1993-1998, dostępny jako 2-drzwiowe coupe. W 1988 roku konstruktor Gordon Murray i projektant Peter Stevens przedstawili pierwsze szkice sportowego coupe Ronowi Dennisowi, szefowi McLarena. Samochód miał być ulicznym ucieleśnieniem sukcesu firmy w Formule 1. Pierwszy prototyp gotowy był w połowie 1991 roku. 28 maja 1992 w Monako miała miejsce pierwsza prezentacja a w 1994 pojazd trafił do pierwszych, cywilnych odbiorców. Wersja F1 LM została wyprodukowana w hołdzie wygranego w 1995 roku wyścigu Le Mans, bazuje na modelu McLaren F1 GTR. To najdroższa wersja drogowego McLarena. Wyprodukowano ją tylko w 5 egzemplarzach, jest pozbawiona wygłuszeń i klimatyzacji. Do napędu F1 LM użyto 6,1-litrowego V12 o mocy 680 KM i momencie obrotowym 705 Nm. Osiąga prędkość maksymalną 362 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 2,8 s.
    Hipersamochód produkowany przez brytyjską markę McLaren w latach 1993-1998, dostępny jako 2-drzwiowe coupe. W 1988 roku konstruktor Gordon Murray i projektant Peter Stevens przedstawili pierwsze szkice sportowego coupe Ronowi Dennisowi, szefowi McLarena. Samochód miał być ulicznym ucieleśnieniem sukcesu firmy w Formule 1. Pierwszy prototyp gotowy był w połowie 1991 roku. 28 maja 1992 w Monako miała miejsce pierwsza prezentacja a w 1994 pojazd trafił do pierwszych, cywilnych odbiorców. Wersja F1 LM została wyprodukowana w hołdzie wygranego w 1995 roku wyścigu Le Mans, bazuje na modelu McLaren F1 GTR. To najdroższa wersja drogowego McLarena. Wyprodukowano ją tylko w 5 egzemplarzach, jest pozbawiona wygłuszeń i klimatyzacji. Do napędu F1 LM użyto 6,1-litrowego V12 o mocy 680 KM i momencie obrotowym 705 Nm. Osiąga prędkość maksymalną 362 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 2,8 s.
    Ford Sierra Cosworth RS500 – Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w Belgii w latach 1986–1992. Samochód został skonstruowany przez Ford Motorsport z myślą o dominacji rajdów Grupy A w Europie. Początkowo model dostępny był jako 3-drzwiowy liftback, od 1988 już jako 4-drzwiowy sedan. Początki projektu sięgają wiosny 1983 roku. Wtedy to niedawno mianowany nowy szef europejskiego oddziału Ford Motorsport, Stuart Turner, uznał, że Ford przestał być konkurencyjny na polu pojazdów sportowych. W celu uzyskania poparcia dla swojego pomysłu, Turner nawiązał kontakt z wiceprezesem Public Relations Forda, Walterem Hayesem, który odpowiadał wcześniej za rozwój Forda GT40, który zwyciężył w 24h Le Mans 1966, oraz silnika Cosworth DFV. Hayes uznał projekt za obiecujący i zapewnił swoje poparcie. W 1987 roku 500 egzemplarzy zostało zmodyfikowanych poprzez montaż między innymi większej turbosprężarki co zaowocowało wzrostem mocy, seria otrzymała nazwę Ford Sierra Cosworth RS500, sprzedawana była wyłącznie na rynku brytyjskim z kierownicą po prawej stronie. Do napędu RS500 użyto dwulitrowego silnika R4 o mocy maksymalnej 277 KM i momencie obrotowym 277 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 248 km/h i przyspiesza do 60 mph w 6,1 s.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w Belgii w latach 1986–1992. Samochód został skonstruowany przez Ford Motorsport z myślą o dominacji rajdów Grupy A w Europie. Początkowo model dostępny był jako 3-drzwiowy liftback, od 1988 już jako 4-drzwiowy sedan. Początki projektu sięgają wiosny 1983 roku. Wtedy to niedawno mianowany nowy szef europejskiego oddziału Ford Motorsport, Stuart Turner, uznał, że Ford przestał być konkurencyjny na polu pojazdów sportowych. W celu uzyskania poparcia dla swojego pomysłu, Turner nawiązał kontakt z wiceprezesem Public Relations Forda, Walterem Hayesem, który odpowiadał wcześniej za rozwój Forda GT40, który zwyciężył w 24h Le Mans 1966, oraz silnika Cosworth DFV. Hayes uznał projekt za obiecujący i zapewnił swoje poparcie. W 1987 roku 500 egzemplarzy zostało zmodyfikowanych poprzez montaż między innymi większej turbosprężarki co zaowocowało wzrostem mocy, seria otrzymała nazwę Ford Sierra Cosworth RS500, sprzedawana była wyłącznie na rynku brytyjskim z kierownicą po prawej stronie. Do napędu RS500 użyto dwulitrowego silnika R4 o mocy maksymalnej 277 KM i momencie obrotowym 277 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 248 km/h i przyspiesza do 60 mph w 6,1 s.
    26 kwietnia 2022, 19:59 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Honda RVF750R RC45 – Honda RVF750R RC45 był w pełni prześwitującym motocyklem wyścigowym stworzonym do celów homologacji na Mistrzostwa Świata Superbike przez Honda Racing Corporation . RVF750R był następcą VFR750R RC30 (nie mylić ze sportowo-turystycznym VFR750F ). Podobnie jak jego poprzednik, RVF750R posiadał chłodzony cieczą 4-suwowy silnik V4 DOHC z krzywkami napędzanymi zębatkami i jednostronnym wahaczem , ale w przeciwieństwie do RC30 wykorzystywał elektroniczny wtrysk paliwa , w konfiguracji bardzo podobnej do produkcji NR750 z 1992 roku. Amerykański silnik miał pojemność 749,2 cm3 i został oceniony na 101 moc ; wersja europejska została oceniona na 118 koni mechanicznych. Prosta modyfikacja okablowania w skrzynce PGM-FI zwiększyła moc w amerykańskim silniku do 118 KM. Był produkowany od 1994 do 1995 roku i sprzedawany w ograniczonej liczbie (Stany Zjednoczone otrzymały model tylko w pierwszym roku), a następnie VTR1000R SP-1 RC51 w 2000 roku. W przeciwieństwie do VFR750R RC30 i VFR750F , z których pierwotnie pochodził silnik napęd zębaty krzywek został przeniesiony ze środka silnika pomiędzy cylindry na jedną stronę, co pozwoliło na nieco węższy silnik.
    Honda RVF750R RC45 był w pełni prześwitującym motocyklem wyścigowym stworzonym do celów homologacji na Mistrzostwa Świata Superbike przez Honda Racing Corporation . RVF750R był następcą VFR750R RC30 (nie mylić ze sportowo-turystycznym VFR750F ). Podobnie jak jego poprzednik, RVF750R posiadał chłodzony cieczą 4-suwowy silnik V4 DOHC z krzywkami napędzanymi zębatkami i jednostronnym wahaczem , ale w przeciwieństwie do RC30 wykorzystywał elektroniczny wtrysk paliwa , w konfiguracji bardzo podobnej do produkcji NR750 z 1992 roku. Amerykański silnik miał pojemność 749,2 cm3 i został oceniony na 101 moc ; wersja europejska została oceniona na 118 koni mechanicznych. Prosta modyfikacja okablowania w skrzynce PGM-FI zwiększyła moc w amerykańskim silniku do 118 KM. Był produkowany od 1994 do 1995 roku i sprzedawany w ograniczonej liczbie (Stany Zjednoczone otrzymały model tylko w pierwszym roku), a następnie VTR1000R SP-1 RC51 w 2000 roku. W przeciwieństwie do VFR750R RC30 i VFR750F , z których pierwotnie pochodził silnik napęd zębaty krzywek został przeniesiony ze środka silnika pomiędzy cylindry na jedną stronę, co pozwoliło na nieco węższy silnik.