Szukaj
Znalazłem 204 takich materiałów
samochód rajdowy startujący w Grupie B Rajdowych Mistrzostw Świata w sezonach 1985 i 1986. Zastąpił on model 037 Monte Carlo. W samochodzie zastosowano napęd AWD i centralnie umieszczony silnik. Jednostka R4 o pojemności 1759 cm³ wyposażona została zarówna w doładowanie mechaniczne jak i turbodoładowanie.
Śilnik: Jest to rzędowa, czterocylindrowa, 16-zaworowa jednostka z dwustopniowym doładowaniem. Deltę wyposażono jednocześnie w kompresor (sprężarkę mechaniczną) oraz turbosprężarkę, a także 2 spore intercoolery. Takie rozwiązanie zapewnia płynny przyrost mocy i niweluje problem turbo-dziury. Lancia Delta S4 Stradale rozwijała około 250 koni, to zdecydowanie za mało, aby wygrać z Audi i Peugeotem. Według oficjalnych informacji przekazanych przez Lancię silnik Delty S4 Rally rozwijał 480 koni, jednak wielu uważa, że jest to wartość zaniżona, a w rzeczywistości moc dochodziła do 600 koni! Moment obrotowy wynosił niemal 500 niutonometrów.
Samochód ważył niecałą tonę, co w połączeniu z niesamowitą mocą i napędem na 4 koła daje nieprawdopodobne efekty. Wystarczy powiedzieć, że setkę osiąga w 2,5 sekundy (według niektórych danych nawet w mniej!). Delta S4 wykonała okrążenie na jednym z torów wyścigowym w Portugalii z czasem, który zapewniłby jej 6 miejsce w kwalifikacjach do wyścigu F1.
Pomysł budowy zwinnego roadstera pojawił się w głowie Boba Halla, dziennikarza gazety Motor Trend. Ten ekspert od aut japońskich spotkał się w 1976 roku z Kenichi Yamamoto i Gai Arai, szefami Research and Development Mazdy. Na spotkaniu panowie rozmawiali o nowym modelu samochodu który powinien pojawić się w sprzedaży. Bob Hall zwrócił uwagę na niszę rynkową, która była do zagospodarowania i przekonał szefostwo koncernu do skonstruowania niewielkiego dwumiejscowego auta sportowego.
Były to czasy kiedy producenci całkowicie porzucili koncepcję 2-miejscowych roadsterów. MX-5 konkurować mogła tylko z jednym autem tego typu – Alfą Romeo Spider.
Pierwszy prototyp o oznaczeniu P729 skontrowano w 1986 roku, ale prace nad projektem trwały jeszcze kolejne trzy lata. Dopiero w 1989 roku została ukończona ostateczna wersja samochodu. Nazwa jaką nadano nowemu modelowi pochodzi od Mazda Experiment projekt numer 5.
Dostępne modele mk3:
Capri L (1.3, 1.6)
Capri LS (1.6)
Capri GL (1.6, 2.0)
Capri S (1.6, 2.0, 2.3, 3.0)
Capri Laser (1.6, 2.0)
Capri Ghia (2.0, 3.0)
Capri 2.8 Injection (2.8)
Capri 2.8 Injection Special (2.8)
Capri 280 (2.8)
Ponadto modele specjalne:
Capri Cabaret I i II (1.6, 2.0)
Capri Calypso I i II (1.6)
Capri Cameo (1.3, 1.6)
Capri GT4 (1.6, 2.0)
Capri Tempo (1.3, 1.6)
1980 - wprowadzenie do oferty 'topowego' modelu 2.8i - 160 KM, 0–100 km/h 7,8 s
1981 - Ford Capri Turbo - 2.8 turbo - 188 KM
1981 - Zakspeed Capri - wersja przeznaczona do wyścigów torowych
1982 - Tickford Capri - angielska luksusowa wersja, silnik 2.8i turbo 200 KM, 0–100 km/h 6,0 s; całość składana w zakładach Tickford'a
1984 - koniec produkcji w Niemczech
1986 - pożegnalna, limitowana seria 280 "Brookland" dostępna jedynie w kolorze brookland green,
1987 - zakończenie produkcji trzeciej generacji
Pierwsze rajdowe sukcesy zaczął odnosić na początku lat 80. XX wieku, zdobywając w 1983 r. tytuły mistrza Europy oraz mistrza Włoch (jadąc samochodem Lancia Rally 037). W 1986 r. po raz pierwszy zwyciężył w eliminacji mistrzostw świata (w Rajdzie Argentyny, samochodem Lancia Delta S4). Do 1993 r. na podium rajdów WRC stanął 40 razy, w tym 17 razy na najwyższym stopniu.
Najlepszymi sezonami w karierze Massimo Biasiona były lata 1988 i 1989, w których zdobył tytuły mistrza świata. W 1987 r. w końcowej klasyfikacji zajął II miejsce (za Juha Kankkunenem), natomiast w latach 1990 - 1993 czterokrotnie z rzędu kończył mistrzostwa świata na IV miejscach.
W 1998 i 1999 r. w samochodzie Iveco dwukrotnie zwyciężył w mistrzostwach świata samochodów ciężarowych (ang. World Truck Championship).
Starty w rajdach samochodowych rozpoczął w 1962 r. W latach 1968 - 1970 trzykrotnie zwyciężył w Rajdach Szwecji, jadąc samochodemPorsche 911 T. Również w tym rajdzie odniósł w 1975 r. swoje pierwsze zwycięstwo w eliminacjach rajdowych mistrzostw świata (jadącLancią Stratos HF). Do 1990 r. na podium rajdów WRC stanął łącznie 35 razy, w tym 16 razy na najwyższym podium. Ostatnie rajdowe zwycięstwo odniósł w 1992 roku, triumfując w jednej z niższych klas Rajdu Safari.
Największy sukces w rajdowej karierze odniósł w roku 1979, zdobywając tytuł mistrza świata (w sezonie tym jeździł Fordem Escortem RS1800 i Mercedesem 450). W następnym roku w końcowej klasyfikacji zajął miejsce III, a w 1986 – IV.