Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

    • Szukaj


     

    Znalazłem 5 takich materiałów

    Peugeot 205 GTI

    Peugeot 205 GTI – Samochód osobowy produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1983-1998. 205 był wielokrotnie nagradzany i uważany za przełomowy model Peugeota, który zapoczątkował jego sukcesy finansowe. W pierwszych 205 używano silnika typu X "Douvrin" ze starszego modelu Peugeota 104. Później użyto nowszych silników benzynowych serii TU, XU oraz diesla XUD. Pierwsze wersje GTI pojawiły się w roku 1984 i początkowo były napędzane czterocylindrowy silnikiem o pojemności 1,6 l i mocy 115 km. Silnik 1,9 GTI został wprowadzony na rynek w 1986 roku i miał moc 130 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 203 km/h, a 100 km/h w 7,8 sekundy. Model 205 GTI został wycofany z produkcji w 1994 roku, kiedy to Peugeot rozpoczął produkcję nowych modeli - 106 i 306.
    Samochód osobowy produkowany przez francuską markę Peugeot w latach 1983-1998. 205 był wielokrotnie nagradzany i uważany za przełomowy model Peugeota, który zapoczątkował jego sukcesy finansowe. W pierwszych 205 używano silnika typu X "Douvrin" ze starszego modelu Peugeota 104. Później użyto nowszych silników benzynowych serii TU, XU oraz diesla XUD. Pierwsze wersje GTI pojawiły się w roku 1984 i początkowo były napędzane czterocylindrowy silnikiem o pojemności 1,6 l i mocy 115 km. Silnik 1,9 GTI został wprowadzony na rynek w 1986 roku i miał moc 130 KM, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 203 km/h, a 100 km/h w 7,8 sekundy. Model 205 GTI został wycofany z produkcji w 1994 roku, kiedy to Peugeot rozpoczął produkcję nowych modeli - 106 i 306.
    28 marca 2022, 20:56 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    5
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    5

    Daewoo LeMans (1986 – 1994)

    Południowokoreańska wersja Opla Kadetta E.
    20 grudnia 2019, 15:40 przez kjkibi (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło: https://www.youtube.com/channel/UCZ…
    Głosów
    2
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    2

    Prawie 30 lat różnicy.

    Prawie 30 lat różnicy. – A mimo wszystko dalej wybieram E32.
    A mimo wszystko dalej wybieram E32.
    27 marca 2016, 23:37 przez Kerixon (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Źródło: http://classicauto.pl/2016/01/bmw-7…
    Głosów
    35
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    35

    Polonez Analog

    Polonez Analog – Równolegle z pracami nad dostawczą wersją Poloneza trwały prace nad jego wersją z napędem na obie osie. W latach 1986-1989 zaprojektowano, wykonano i przebadano prototyp Poloneza Pick-up z napędem na 4 koła. Samochód został zaprezentowany w maju 1988 roku. Różnice względem prototypowego pick-upa, poza układami przeniesienia napędu i zawieszenia, obejmowały wzmocnioną podłogę oraz zmienioną konstrukcje podłużnic ramy. Koło zapasowe przeniesiono pod skrzynię ładunkową (ze względu na to że samochód był wyższy), zamontowano też dodatkowe stopnie ułatwiające wchodzenie[1]. Tylne zawieszenie wyposażone zostało w dodatkowy stabilizator, w przednim piasty i zwrotnice zostały przystosowane do przenoszenia napędu. Wszystkie wały napędowe pochodziły z seryjnego Poloneza, zaś przedni most był modernizacją tylnego. Półosie napędowe pochodziły z terenowej Łady Nivy. W roku 1994 zbudowano pierwszy prototyp – "Analog 1"[2]. Był to Polonez ze stałym napędem na przednią oś. Przednie zawieszenie zostało wzięte z Łady Samary, aczkolwiek zostało zmodyfikowane. Skrzynia biegów i przekładnia główna zostały zapożyczone z Suzuki. Tylne zawieszenie było oparte na sztywnym moście na wahaczach wzdłużnych, wleczonych i sprężynach śrubowych, natomiast w zawieszeniu przednim zastosowano MacPhersona. Po dobrych wynikach badań, które umożliwiały dalsze pracę nad projektem, zbudowano kolejny prototyp – "Analog 2". Polonez ten miał już nowe zawieszenie. "Analog 3" miał być połączeniem dwóch poprzednich prototypów, jednak posiadać już miał napęd na cztery koła, zrezygnowano jednak z budowy tego przedprototypu i wykonano prototyp o nazwie "Analog 4". Nadwozie zaprojektował Cezary Nawrot. Zawieszenie było takie same jak te w poprzednich modelach. W Analogu nie było międzyosiowego mechanizmu różnicowego, napęd przenosiła mechaniczna pięciobiegowa skrzynia biegów z dodatkowym przełożeniem do jazdy terenowej i wbudowanym mechanizmem różnicowym. Na Międzynarodowych Targach Poznańskich 30 kwietnia 1994 roku, zaprezentowano model "Analog 4". W sumie wyprodukowano 7 sztuk. Jeden z egzemplarzy posiadał silnik 1.9 diesla o mocy 90 KM, pozostałe sześć samochodów miało jednostki 1.6. Między samochodami nieznaczne były też różnice w wyglądzie, tylne światła pochodziły z Trucka, Tarpana, czy od Polskiego Fiata 125p kombi lub pick-up. Różniły się też tylne boczne drzwi, niektóre posiadały takie same jak w osobowych Caro lub też zakończone kątem prostym. Badania nad terenowym Polonezem wstrzymano, gdy nowym właścicielem FSO zostało południowokoreańskie Daewoo.
    Równolegle z pracami nad dostawczą wersją Poloneza trwały prace nad jego wersją z napędem na obie osie. W latach 1986-1989 zaprojektowano, wykonano i przebadano prototyp Poloneza Pick-up z napędem na 4 koła. Samochód został zaprezentowany w maju 1988 roku. Różnice względem prototypowego pick-upa, poza układami przeniesienia napędu i zawieszenia, obejmowały wzmocnioną podłogę oraz zmienioną konstrukcje podłużnic ramy. Koło zapasowe przeniesiono pod skrzynię ładunkową (ze względu na to że samochód był wyższy), zamontowano też dodatkowe stopnie ułatwiające wchodzenie[1]. Tylne zawieszenie wyposażone zostało w dodatkowy stabilizator, w przednim piasty i zwrotnice zostały przystosowane do przenoszenia napędu. Wszystkie wały napędowe pochodziły z seryjnego Poloneza, zaś przedni most był modernizacją tylnego. Półosie napędowe pochodziły z terenowej Łady Nivy.


    W roku 1994 zbudowano pierwszy prototyp – "Analog 1"[2]. Był to Polonez ze stałym napędem na przednią oś. Przednie zawieszenie zostało wzięte z Łady Samary, aczkolwiek zostało zmodyfikowane. Skrzynia biegów i przekładnia główna zostały zapożyczone z Suzuki. Tylne zawieszenie było oparte na sztywnym moście na wahaczach wzdłużnych, wleczonych i sprężynach śrubowych, natomiast w zawieszeniu przednim zastosowano MacPhersona.
    Po dobrych wynikach badań, które umożliwiały dalsze pracę nad projektem, zbudowano kolejny prototyp – "Analog 2". Polonez ten miał już nowe zawieszenie. "Analog 3" miał być połączeniem dwóch poprzednich prototypów, jednak posiadać już miał napęd na cztery koła, zrezygnowano jednak z budowy tego przedprototypu i wykonano prototyp o nazwie "Analog 4". Nadwozie zaprojektował Cezary Nawrot. Zawieszenie było takie same jak te w poprzednich modelach. W Analogu nie było międzyosiowego mechanizmu różnicowego, napęd przenosiła mechaniczna pięciobiegowa skrzynia biegów z dodatkowym przełożeniem do jazdy terenowej i wbudowanym mechanizmem różnicowym.
    Na Międzynarodowych Targach Poznańskich 30 kwietnia 1994 roku, zaprezentowano model "Analog 4". W sumie wyprodukowano 7 sztuk. Jeden z egzemplarzy posiadał silnik 1.9 diesla o mocy 90 KM, pozostałe sześć samochodów miało jednostki 1.6. Między samochodami nieznaczne były też różnice w wyglądzie, tylne światła pochodziły z Trucka, Tarpana, czy od Polskiego Fiata 125p kombi lub pick-up. Różniły się też tylne boczne drzwi, niektóre posiadały takie same jak w osobowych Caro lub też zakończone kątem prostym. Badania nad terenowym Polonezem wstrzymano, gdy nowym właścicielem FSO zostało południowokoreańskie Daewoo.
    15 maja 2012, 16:30 przez MatiG96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (2)
    Głosów
    108
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    108

    Mercedes W124

    Mercedes W124 – Mercedes klasy średniej wyższej wyposażany był w wiele jednostek napędowych benzynowych jak i diesli (200D R4 8V, 250D(T) R5 10V, 300D(T) R6 12V, E250D R5 20V, E300D R6 24V, 200E R4 8V, 200E/E200 R4 16V, E220 R4 16V, 230E R4 8V, 260E R6 12V, 280E/E280 R6 24V, 300E R6 12V, 300E-24 R6 24V, 320E/E320 R6 24V, E36 AMG R6 24V, 400E/E420 V8 32V, 500E/E500 V8 32V, E60 AMG V8 32V). Auto posiadało również ogromną gamę nadwozi począwszy od sedana kończąc na kabriolecie. W sierpniu 1993 roku dostał zaszczytną nazwę Klasy E, wtedy oznaczenia zmieniły się np. z 200E na E200, przy czym litera E nie oznaczała już elektronicznie sterowanego wtrysku paliwa, a przynależność do klasy E. Auto przeszło w tym czasie drobny facelifting (przednie reflektory i maska, zderzaki, tylne lampy i klapa bagażnika) oraz lakierowane zderzaki, jako samochód niemal najwyższej klasy oferował dość bogate wyposażenie szczególnie pod koniec produkcji, prawie wszystkie modele były wyposażone w klimatyzację (rzadziej klimatronic), przynajmniej jedną poduszkę powietrzną, ABS, i wiele innych dodatków do dziś nieobecnych w ofercie niektórych firm samochodowych, jak np. elektryczne podajniki pasów bezpieczeństwa w wersjach coupé i cabrio czy hamulec postojowy zaciągany nogą dla większej wygody. Oferowana wersja cabrio zaprezentowana w 1991 roku bazowała na nadwoziu coupé i miała pomniejszony rozstaw osi. W latach 1989-1994 produkowano wydłużoną wersję „long” o przedłużonym rozstawie osi. Samochód posiadał trzy pary drzwi, mieścił 7/8 osób. Wyposażony był w jednostki benzynowe o poj. 2,6 i 2,8 litra bądź diesla 2,5 l (10V i 20V). Podobnie jak poprzednicy tego modelu z rodziny W115 i W123, wykorzystywany był chętnie przez taksówkarzy i firmy zajmujące się transportem osób, cieszył się dużym powodzeniem w krajach arabskich. Ponadto w latach 1986-1995 produkowano modele specjalne o standardowym i powiększonym rozstawie osi, przeznaczone pod dalszą zabudowę (np. pod karetki pogotowia, karawany itd.). Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). Za dopłatą dostarczana była również automatyczna blokada mechanizmu różnicowego tylnej osi (ASD) oraz w późniejszych rocznikach system kontroli trakcji (ASR). Model W124 był także jednym z najmniej zawodnych aut jakie powstawały w tamtym okresie, oprócz tego był także jednym z najbardziej komfortowych. Skomplikowane tylne zawieszenie (wielowahaczowe - opracowano je w 1983 roku dla modelu W201, było ono jednak tak dobre że zaadoptowano je do większego modelu W124, a potem do modelu W210) nastawione było raczej miękko, co skutecznie tłumiło wszelkie niedostatki nawierzchni, jednak nie zapewniało sportowych właściwości jezdnych. Model 500E stworzony w 1990 roku, w kooperacji z Porsche, był próbą stworzenia konkurencji dla BMW M5 E34 i również skutecznie spełnił pokładane w nim nadzieje, oferując lepszy komfort jazdy i bardziej dostojnie poruszając się po autostradach. W 1995 roku produkcja czterodrzwiowej limuzyny została przerwana i zastąpił go model W210 klasy E (okularnik), który nie miał już tak dobrej opinii, jak jego poprzednik, głównie ze względu na jakość blachy (korozja). Modele W124 kombi i coupé były produkowane rok dłużej tzn. do 1996, a cabrio do 1997. W124 krytykowany był za ubogie wyposażenie seryjne na początku produkcji oraz za pojedynczą wycieraczkę szyby przedniej, która rzekomo nie była dosyć efektywna.Paleta siników w Mercedesie W124 była bardzo bogata, od silników diesla aż do benzynowych silników V8, w których największy ma pojemność 6,0 l i osiąga moc 381 KM i 580 Nm w wersji AMG i 408 KM, 600 Nm w wersji Brabusa. Istnieją także 3 egzemplarze W124 z silnikiem V12 firmy VATH o ogromnej pojemności 7,2 l i mocy 510 KM. Mocniejszy od niego jest tylko egzemplarz przerobiony przez niemieckiego Brabusa. Model E V12 7.3l o mocy 530 KM. Jest najmocniejszym W124 w historii. Żaden z jego ówczesnych rywali nie posiadał w ofercie tak potężnego silnika, i praktycznie te modele nie miały konkurencji pod względem osiągów. Jednak te egzotyczne modele produkowano w bardzo niewielkich ilościach, przez co ciężko je nazwać seryjnymi.
    Mercedes klasy średniej wyższej wyposażany był w wiele jednostek napędowych benzynowych jak i diesli (200D R4 8V, 250D(T) R5 10V, 300D(T) R6 12V, E250D R5 20V, E300D R6 24V, 200E R4 8V, 200E/E200 R4 16V, E220 R4 16V, 230E R4 8V, 260E R6 12V, 280E/E280 R6 24V, 300E R6 12V, 300E-24 R6 24V, 320E/E320 R6 24V, E36 AMG R6 24V, 400E/E420 V8 32V, 500E/E500 V8 32V, E60 AMG V8 32V). Auto posiadało również ogromną gamę nadwozi począwszy od sedana kończąc na kabriolecie. W sierpniu 1993 roku dostał zaszczytną nazwę Klasy E, wtedy oznaczenia zmieniły się np. z 200E na E200, przy czym litera E nie oznaczała już elektronicznie sterowanego wtrysku paliwa, a przynależność do klasy E. Auto przeszło w tym czasie drobny facelifting (przednie reflektory i maska, zderzaki, tylne lampy i klapa bagażnika) oraz lakierowane zderzaki, jako samochód niemal najwyższej klasy oferował dość bogate wyposażenie szczególnie pod koniec produkcji, prawie wszystkie modele były wyposażone w klimatyzację (rzadziej klimatronic), przynajmniej jedną poduszkę powietrzną, ABS, i wiele innych dodatków do dziś nieobecnych w ofercie niektórych firm samochodowych, jak np. elektryczne podajniki pasów bezpieczeństwa w wersjach coupé i cabrio czy hamulec postojowy zaciągany nogą dla większej wygody. Oferowana wersja cabrio zaprezentowana w 1991 roku bazowała na nadwoziu coupé i miała pomniejszony rozstaw osi. W latach 1989-1994 produkowano wydłużoną wersję „long” o przedłużonym rozstawie osi. Samochód posiadał trzy pary drzwi, mieścił 7/8 osób. Wyposażony był w jednostki benzynowe o poj. 2,6 i 2,8 litra bądź diesla 2,5 l (10V i 20V). Podobnie jak poprzednicy tego modelu z rodziny W115 i W123, wykorzystywany był chętnie przez taksówkarzy i firmy zajmujące się transportem osób, cieszył się dużym powodzeniem w krajach arabskich. Ponadto w latach 1986-1995 produkowano modele specjalne o standardowym i powiększonym rozstawie osi, przeznaczone pod dalszą zabudowę (np. pod karetki pogotowia, karawany itd.).
    Opcjonalnie do modelu W124 można było zamówić napęd na 4 koła (4Matic od 1987). Za dopłatą dostarczana była również automatyczna blokada mechanizmu różnicowego tylnej osi (ASD) oraz w późniejszych rocznikach system kontroli trakcji (ASR). Model W124 był także jednym z najmniej zawodnych aut jakie powstawały w tamtym okresie, oprócz tego był także jednym z najbardziej komfortowych. Skomplikowane tylne zawieszenie (wielowahaczowe - opracowano je w 1983 roku dla modelu W201, było ono jednak tak dobre że zaadoptowano je do większego modelu W124, a potem do modelu W210) nastawione było raczej miękko, co skutecznie tłumiło wszelkie niedostatki nawierzchni, jednak nie zapewniało sportowych właściwości jezdnych. Model 500E stworzony w 1990 roku, w kooperacji z Porsche, był próbą stworzenia konkurencji dla BMW M5 E34 i również skutecznie spełnił pokładane w nim nadzieje, oferując lepszy komfort jazdy i bardziej dostojnie poruszając się po autostradach. W 1995 roku produkcja czterodrzwiowej limuzyny została przerwana i zastąpił go model W210 klasy E (okularnik), który nie miał już tak dobrej opinii, jak jego poprzednik, głównie ze względu na jakość blachy (korozja). Modele W124 kombi i coupé były produkowane rok dłużej tzn. do 1996, a cabrio do 1997. W124 krytykowany był za ubogie wyposażenie seryjne na początku produkcji oraz za pojedynczą wycieraczkę szyby przedniej, która rzekomo nie była dosyć efektywna.Paleta siników w Mercedesie W124 była bardzo bogata, od silników diesla aż do benzynowych silników V8, w których największy ma pojemność 6,0 l i osiąga moc 381 KM i 580 Nm w wersji AMG i 408 KM, 600 Nm w wersji Brabusa. Istnieją także 3 egzemplarze W124 z silnikiem V12 firmy VATH o ogromnej pojemności 7,2 l i mocy 510 KM. Mocniejszy od niego jest tylko egzemplarz przerobiony przez niemieckiego Brabusa. Model E V12 7.3l o mocy 530 KM. Jest najmocniejszym W124 w historii. Żaden z jego ówczesnych rywali nie posiadał w ofercie tak potężnego silnika, i praktycznie te modele nie miały konkurencji pod względem osiągów. Jednak te egzotyczne modele produkowano w bardzo niewielkich ilościach, przez co ciężko je nazwać seryjnymi.
    22 marca 2012, 22:44 przez Liextreme (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    35
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    35

    1