Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 202 takich materiałów
    Relacja z 50 rocznicy pobicia rekordu prędkości Fiatem 125p, spotkanie z żyjącymi uczestnikami wydarzenia i fanami modelu z Węgier.
    28 czerwca 2023, 23:22 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Toyota – Toyota Land Cruiser J40 została po raz pierwszy zaprezentowana w 1960 roku. W rzeczywistości pojazd był zmodernizowaną wersją J20. Zaoferowane zostały trzy podwozia o różnych rozstawach osi, krótkie: J40, J41 i J42, średnie: J43, J44 i J46 oraz długie: J45 i J47. Na bazie krótkiego i średniego nadwozia zbudowane zostały wersje z miękkim i twardym dachem, a na długim pickup i kombi. W 1967 roku wersję kombi zastąpił model J55 dzięki czemu produkcję pojazdu rozdzielono na dwa odrębne modele.
Seria J40 oferowana była na świecie do 1984 roku, gdy pojawiła się seria J70. Auto produkowane było do 2001 roku w Brazylii jako Toyota Bandeirante.
Produkcję wersji Bandeirante przeznaczonej na rynek brazylijski rozpoczęto w 1959 roku. W 1973 roku w pojazdach zastosowane zostały wysokoprężne jednostki napędowe konstrukcji Mercedes-Benz. Od 1983 roku montowano w pojeździe prostokątne reflektory, a dwa lata później zmieniona została deska rozdzielcza. W 1994 roku wysokoprężne jednostki Mercedesa zastąpione zostały jednostkami skonstruowanymi przez należącą do Toyoty firmę Daihatsu. Produkcję pojazdu zaprzestano w 2001 roku.

    Toyota Land Cruiser J40 została po raz pierwszy zaprezentowana w 1960 roku. W rzeczywistości pojazd był zmodernizowaną wersją J20. Zaoferowane zostały trzy podwozia o różnych rozstawach osi, krótkie: J40, J41 i J42, średnie: J43, J44 i J46 oraz długie: J45 i J47. Na bazie krótkiego i średniego nadwozia zbudowane zostały wersje z miękkim i twardym dachem, a na długim pickup i kombi. W 1967 roku wersję kombi zastąpił model J55 dzięki czemu produkcję pojazdu rozdzielono na dwa odrębne modele.

    Seria J40 oferowana była na świecie do 1984 roku, gdy pojawiła się seria J70. Auto produkowane było do 2001 roku w Brazylii jako Toyota Bandeirante.

    Produkcję wersji Bandeirante przeznaczonej na rynek brazylijski rozpoczęto w 1959 roku. W 1973 roku w pojazdach zastosowane zostały wysokoprężne jednostki napędowe konstrukcji Mercedes-Benz. Od 1983 roku montowano w pojeździe prostokątne reflektory, a dwa lata później zmieniona została deska rozdzielcza. W 1994 roku wysokoprężne jednostki Mercedesa zastąpione zostały jednostkami skonstruowanymi przez należącą do Toyoty firmę Daihatsu. Produkcję pojazdu zaprzestano w 2001 roku.

    1973 Dodge Challenger NASCAR –
    9 września 2022, 20:47 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Lancia Stratos HF – Samochód produkowany przez włoską firmę Lancia w latach 1972-1974. Włoski projektant nadwozi Bertone musiał wziąć kredyt, żeby zrealizować i pokazać w roku 1970 na salonie samochodowym w Turynie koncepcyjny model swojego Stratosa. Autorem prototypu był wówczas 32-letni Marcello Gandini, znany z późniejszych projektów dla BMW i Lamborghini. W następnym roku ukazał się model Stratos HF, w którym zastosowano 2,4-litrowy silnik Ferrari V6 o mocy 190 KM. Zauważyła ten samochód firma Lancia i gdy w roku 1973 zaistniała potrzeba zbudowania 500 jego egzemplarzy dla uzyskania homologacji rajdowej, wynajęto firmę Bertone do wykonania tego zadania. W tym samym roku samochód Stratos odniósł pierwsze zwycięstwo w Rajdzie Firestone w Hiszpanii, ale prawdziwe sukcesy przyszły w roku następnym, już po zakończeniu produkcji dla celów homologacji, gdy model Stratos odniósł trzy kolejne zwycięstwa w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Samochód zawdzięczał te sukcesy swojej budowie. Miał stalową centralną konstrukcję klatkową z tylną ramą, na której był osadzony silnik i zawieszenie na kolumnach. Z przodu zastosowano wahacze. Stratos osiąga prędkość maksymalną 232 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 6,8 sekund.
    Samochód produkowany przez włoską firmę Lancia w latach 1972-1974. Włoski projektant nadwozi Bertone musiał wziąć kredyt, żeby zrealizować i pokazać w roku 1970 na salonie samochodowym w Turynie koncepcyjny model swojego Stratosa. Autorem prototypu był wówczas 32-letni Marcello Gandini, znany z późniejszych projektów dla BMW i Lamborghini. W następnym roku ukazał się model Stratos HF, w którym zastosowano 2,4-litrowy silnik Ferrari V6 o mocy 190 KM. Zauważyła ten samochód firma Lancia i gdy w roku 1973 zaistniała potrzeba zbudowania 500 jego egzemplarzy dla uzyskania homologacji rajdowej, wynajęto firmę Bertone do wykonania tego zadania. W tym samym roku samochód Stratos odniósł pierwsze zwycięstwo w Rajdzie Firestone w Hiszpanii, ale prawdziwe sukcesy przyszły w roku następnym, już po zakończeniu produkcji dla celów homologacji, gdy model Stratos odniósł trzy kolejne zwycięstwa w Rajdowych Mistrzostwach Świata. Samochód zawdzięczał te sukcesy swojej budowie. Miał stalową centralną konstrukcję klatkową z tylną ramą, na której był osadzony silnik i zawieszenie na kolumnach. Z przodu zastosowano wahacze. Stratos osiąga prędkość maksymalną 232 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 6,8 sekund.
    Volvo P1800 – Samochód sportowy produkowany przez szwedzką markę Volvo w latach 1961-1973. Pracę nad autem rozpoczęto w roku 1957 aby nadrobić zaległości na rynku samochodów sportowych spowodowane nieudanym modelem Volvo P1900, którego sprzedano jedynie 68 sztuk. Opiekunem nowego projektu został Helmer Petterson, który w latach 40. był odpowiedzialny za Volvo PV444. P1800 wykonał jego syn Pelle Petterson. Volvo P1800 wyposażony był w rzędowy czterocylindrowy silnik B18 o pojemności 1,8 l i mocy 100 KM, produkowany przez koncern Volvo i montowany w modelach PV544, 120 oraz 140. W miarę rozwoju produkcji silniki udoskonalano, stosując między innymi silniki B18 oraz B20. Po przeniesieniu produkcji do Goteborga zaczęto usprawniać jednostkę napędową. Najwyższą moc, bo aż 130 KM, osiągał silnik B20E o pojemności 2 l. Najwyższa osiągnięta prędkość to około 190 km/h, a przyspieszenie 0-100 km wynosiło 9,5 s. Łącznie powstało 47492 egzemplarzy Volvo P1800.
    Samochód sportowy produkowany przez szwedzką markę Volvo w latach 1961-1973. Pracę nad autem rozpoczęto w roku 1957 aby nadrobić zaległości na rynku samochodów sportowych spowodowane nieudanym modelem Volvo P1900, którego sprzedano jedynie 68 sztuk. Opiekunem nowego projektu został Helmer Petterson, który w latach 40. był odpowiedzialny za Volvo PV444. P1800 wykonał jego syn Pelle Petterson. Volvo P1800 wyposażony był w rzędowy czterocylindrowy silnik B18 o pojemności 1,8 l i mocy 100 KM, produkowany przez koncern Volvo i montowany w modelach PV544, 120 oraz 140. W miarę rozwoju produkcji silniki udoskonalano, stosując między innymi silniki B18 oraz B20. Po przeniesieniu produkcji do Goteborga zaczęto usprawniać jednostkę napędową. Najwyższą moc, bo aż 130 KM, osiągał silnik B20E o pojemności 2 l. Najwyższa osiągnięta prędkość to około 190 km/h, a przyspieszenie 0-100 km wynosiło 9,5 s. Łącznie powstało 47492 egzemplarzy Volvo P1800.
    Ferrari 365 GTB/4 Daytona – Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Mitsubishi Lancer Evolution X – Sportowy samochód osobowy produkowany przez japońską markę Mitsubishi w latach 1992-2015. Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta, tym nowym samochodem został Lancer Evolution. Pierwszy Lancer Evolution (Evo I) o nadwoziu oznaczonym jako CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla przyszłej wersji rajdowej Lancera, dlatego wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Dziesiąta i ostatnia generacja - Evo X pojawiła się pod koniec 2007 roku. Firma Mitsubishi wprowadziła zmianę nazwy samochodu, z której usunięta została liczba – najnowsza wersja, inaczej niż poprzednie, nie nazywa się Lancer EVO X, a po prostu Lancer EVO, lecz ta zmiana nie dotyczy Japonii i Wielkiej Brytanii, tam pozostawiono X w nazwie. Nowy model cechuje się zwiększoną masą, większym komfortem jazdy i lepszym wyposażeniem do wyboru. Na rynku są dostępne wersje GSR MT, GSR MT, MR SST oraz FQ-400 i FQ-440 (przeznaczona wyłącznie na rynek brytyjski) – posiadające odpowiednio 295, 360, 295 oraz 400 KM. W kwietniu 2014 koncern Mitsubishi zapowiedział koniec produkcji. Przez 22 lata produkcji sprzedano 250,000 egzemplarzy, większość z nich (92,000) sprzedano na rynku japońskim.
    Sportowy samochód osobowy produkowany przez japońską markę Mitsubishi w latach 1992-2015. Pierwsza generacja Mitsubishi Lancera pojawiła się na rynku w 1973 roku, a w Europie w 1974 roku. Firma, zachęcona sukcesami większego brata Lancera – Galanta VR-4 na trasach rajdowych, w roku 1990 zdecydowała się na produkcję zupełnie nowego auta, tym nowym samochodem został Lancer Evolution. Pierwszy Lancer Evolution (Evo I) o nadwoziu oznaczonym jako CD9A pojawił się w 1992 roku. Był to samochód zaprojektowany jako baza dla przyszłej wersji rajdowej Lancera, dlatego wyprodukowano jedynie 5000 egzemplarzy. Dziesiąta i ostatnia generacja - Evo X pojawiła się pod koniec 2007 roku. Firma Mitsubishi wprowadziła zmianę nazwy samochodu, z której usunięta została liczba – najnowsza wersja, inaczej niż poprzednie, nie nazywa się Lancer EVO X, a po prostu Lancer EVO, lecz ta zmiana nie dotyczy Japonii i Wielkiej Brytanii, tam pozostawiono X w nazwie. Nowy model cechuje się zwiększoną masą, większym komfortem jazdy i lepszym wyposażeniem do wyboru. Na rynku są dostępne wersje GSR MT, GSR MT, MR SST oraz FQ-400 i FQ-440 (przeznaczona wyłącznie na rynek brytyjski) – posiadające odpowiednio 295, 360, 295 oraz 400 KM. W kwietniu 2014 koncern Mitsubishi zapowiedział koniec produkcji. Przez 22 lata produkcji sprzedano 250,000 egzemplarzy, większość z nich (92,000) sprzedano na rynku japońskim.