Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation

    • Szukaj


     

    Znalazłem 9 takich materiałów

    Ferrari 365 GTB/4 Daytona

    Ferrari 365 GTB/4 Daytona – Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    15 maja 2022, 18:44 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    2
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    2

    Audi 100 Coupe S

    Audi 100 Coupe S – Samochód klasy wyższej produkowany przez Audi w latach 1968–1994. Pierwsza generacja Audi 100 ukazała się po raz pierwszy 26 listopada 1968 roku. Projektantem samochodu jest Ludwik Kraus. Audi 100 stało się przebojem dzięki wysokiej jakości użytych materiałów, dobrym właściwościom jezdnym oraz przestronnemu wnętrzu. Pierwsza generacja produkowana była jako 4-drzwiowy sedan oraz 2-drzwiowe coupe. W 1972 roku został wprowadzony czterocylindrowy silnik o pojemności 1,9 l, który generuje moc maksymalną 115 KM i moment obrotowy 159 Nm. Silnik używany był tylko w wersji Coupe S i dzięki niemu samochód osiągał prędkość maksymalną 185 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwało równe 10 sekund. We wrześniu 1973 roku samochód otrzymał lifting z nieco mniejszą kratką w kształcie kwadratu, odpowiednio bardziej kątowymi przednimi błotnikami i zmienionymi wzorami soczewek tylnych świateł. Zawieszenie tylnej belki skrętnej zostało zastąpione sprężynami śrubowymi.
    Samochód klasy wyższej produkowany przez Audi w latach 1968–1994. Pierwsza generacja Audi 100 ukazała się po raz pierwszy 26 listopada 1968 roku. Projektantem samochodu jest Ludwik Kraus. Audi 100 stało się przebojem dzięki wysokiej jakości użytych materiałów, dobrym właściwościom jezdnym oraz przestronnemu wnętrzu. Pierwsza generacja produkowana była jako 4-drzwiowy sedan oraz 2-drzwiowe coupe. W 1972 roku został wprowadzony czterocylindrowy silnik o pojemności 1,9 l, który generuje moc maksymalną 115 KM i moment obrotowy 159 Nm. Silnik używany był tylko w wersji Coupe S i dzięki niemu samochód osiągał prędkość maksymalną 185 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwało równe 10 sekund. We wrześniu 1973 roku samochód otrzymał lifting z nieco mniejszą kratką w kształcie kwadratu, odpowiednio bardziej kątowymi przednimi błotnikami i zmienionymi wzorami soczewek tylnych świateł. Zawieszenie tylnej belki skrętnej zostało zastąpione sprężynami śrubowymi.
    30 kwietnia 2022, 22:38 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    8
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    8

    Lamborghini Miura Roadster

    Lamborghini Miura Roadster – Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.
    19 kwietnia 2022, 23:05 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    3
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    3

    1970 Chevrolet El Camino SS

    1970 Chevrolet El Camino SS – Trzecia generacja El Camino zostało wprowadzona w roku 1968, a produkcja trwała do roku 1973. Model z rocznika 1970 cechował się bardziej ostrymi liniami nadwozia i mniejszą liczbą obłości. El Camino trzeciej generacji miały silniki sięgające od 3,8 l L6 do 7,4 l V8. Te z mocniejszymi silnikami były zaliczane do muscle carów.
    Trzecia generacja El Camino zostało wprowadzona w roku 1968, a produkcja trwała do roku 1973. Model z rocznika 1970 cechował się bardziej ostrymi liniami nadwozia i mniejszą liczbą obłości. El Camino trzeciej generacji miały silniki sięgające od 3,8 l L6 do 7,4 l V8. Te z mocniejszymi silnikami były zaliczane do muscle carów.
    25 marca 2022, 19:47 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    3
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    3

    Opel GT (1968 - 1973)

    27 kwietnia 2019, 18:11 przez kjkibi (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    4
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    4

    Ferrari 365 GTB/4 (1968-1973)

    Ferrari 365 GTB/4 (1968-1973) – Silnik: V12, 4390 cm3. Moc: 352 KM przy 7500 obr./min. Prędkość maksymalna: 280 km/h. Produkcja: 1284 egzemplarzy. Pierwotnie miała to być "Daytona", zadecydował o tym podobno sam Enzo, chcąc upamiętnić potrójne zwycięstwo swoich samochodów na tym amerykańskim torze. Jednak nazwa przedwcześnie przedostała się do prasy i dlatego w ostatniej chwili została odrzucona. Pozostano więc przy tradycyjnej metodzie oznaczania nowych modeli ilorazem pojemności silnika i liczby cylindrów (365). GTB to skrót od Gran Turismo Berlinetta, 4 natomiast określa liczbę wałków rozrządu w silniku.
    Silnik: V12, 4390 cm3.
    Moc: 352 KM przy 7500 obr./min.
    Prędkość maksymalna: 280 km/h.
    Produkcja: 1284 egzemplarzy.

    Pierwotnie miała to być "Daytona", zadecydował o tym podobno sam Enzo, chcąc upamiętnić potrójne zwycięstwo swoich samochodów na tym amerykańskim torze. Jednak nazwa przedwcześnie przedostała się do prasy i dlatego w ostatniej chwili została odrzucona. Pozostano więc przy tradycyjnej metodzie oznaczania nowych modeli ilorazem pojemności silnika i liczby cylindrów (365). GTB to skrót od Gran Turismo Berlinetta, 4 natomiast określa liczbę wałków rozrządu w silniku.
    21 sierpnia 2017, 18:14 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    3
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    3

    Tadeusz Marek

    Tadeusz Marek – (ur. 1908 - zm. 1982) - polski inżynier, konstruktor silników samochodowych. Po II wojnie wyemigrował do Anglii gdzie zaczął pracę dla firmy Austin a w 1954 dla Aston Martina, gdzie zaprojektował dwa silniki. Pierwszy z nich, 6-cylindrowy, rzędowy, o pojemności 3,7 litra i mocy 240 KM, stosowany w wyścigowym modelu DBR2 oraz w cywilnych modelach: DB4, DB5, DB6 i DBS; był w produkcji aż do roku 1973. Drugim silnikiem Tadeusza Marka było V8 o pojemności 5,3 litra, który został zaprojektowany w 1968 i napędzał model V8 Vantage. Silnik V8 pozostawał w produkcji aż do roku 2000, czyli przez 32 lata. Tak więc samochody Bonda napędzały silniki skonstruowane przez polaka, warto o tym wiedzieć.
    (ur. 1908 - zm. 1982) - polski inżynier, konstruktor silników samochodowych.
    Po II wojnie wyemigrował do Anglii gdzie zaczął pracę dla firmy Austin a w 1954 dla Aston Martina, gdzie zaprojektował dwa silniki. Pierwszy z nich, 6-cylindrowy, rzędowy, o pojemności 3,7 litra i mocy 240 KM, stosowany w wyścigowym modelu DBR2 oraz w cywilnych modelach: DB4, DB5, DB6 i DBS; był w produkcji aż do roku 1973. Drugim silnikiem Tadeusza Marka było V8 o pojemności 5,3 litra, który został zaprojektowany w 1968 i napędzał model V8 Vantage.
    Silnik V8 pozostawał w produkcji aż do roku 2000, czyli przez 32 lata.
    Tak więc samochody Bonda napędzały silniki skonstruowane przez polaka, warto o tym wiedzieć.
    23 lutego 2015, 0:58 przez Derve (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    250
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    250

    Maserati Indy 4900

    Maserati Indy 4900 – Turyn, 1968. Na targach samochodowych Vignale zaprezentował prototyp 2 drzwiowego coupè, który ma zastąpić Maserati Sebring. Na nowy model wybrano imię "Indy", żeby upamiętnić zwycięztwa ośiągnięte na Indianapolis 500 w latach 1939-1940. Produkcje zaczęto rok później. Na początku Indy był oferowany z silnikiem V8 o pojemności 4.2l. W 1970 dołączył V8 4.7l, w 1971 V8 4.9 z Ghibli, rozwijający moc 320 KM. Egzemplasz na zdjęciach prawdopodobnie pochodzi z lat 1973-1975.
    Turyn, 1968. Na targach samochodowych Vignale zaprezentował prototyp 2 drzwiowego coupè, który ma zastąpić Maserati Sebring. Na nowy model wybrano imię "Indy", żeby upamiętnić zwycięztwa ośiągnięte na Indianapolis 500 w latach 1939-1940. Produkcje zaczęto rok później. Na początku Indy był oferowany z silnikiem V8 o pojemności 4.2l. W 1970 dołączył V8 4.7l, w 1971 V8 4.9 z Ghibli, rozwijający moc 320 KM.
    Egzemplasz na zdjęciach prawdopodobnie pochodzi z lat 1973-1975.
    13 grudnia 2014, 16:31 przez Italianiec (PW) | Do ulubionych | Skomentuj (1)
    Źródło:

    zdjęcia i tekst własne

    Głosów
    29
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    29

    Mistrzowie WRC- 1980 Walter Röhrl

    Mistrzowie WRC- 1980 Walter Röhrl – Walter Röhrl (ur. 7 marca 1947 w Regensburgu) – niemiecki kierowca rajdowy i wyścigowy, dwukrotny rajdowy mistrz świata. Po raz pierwszy w rajdzie samochodowym wystartował w 1968 r. W 1973 r. zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata (Rajd Monte Carlo), w 1974 r. zdobył tytuł mistrza Europy (jadąc Oplem Asconą A), a 1975 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w eliminacji mistrzostw świata, zwyciężając w Rajdzie Acropolis. Największe sukcesy w karierze odniósł na przełomie lat 70. i 80. Dwukrotnie (1980 - we Fiacie 131 Abarth i 1982 - w Oplu Asconie 400) zdobył tytuły rajdowego mistrza świata, poza tym w 1983 r. był drugi, a latach 1978 i 1985 - trzeci. Do innych jego sukcesów należało zwycięstwo w Rajdzie Afryki (1982, w Oplu Asconie 400), jak również czterokrotne I miejsca w Rajdzie Monte Carlo (1980, 1982, 1983, 1984). Łącznie w latach 1973 - 1987 na podium wyścigów z cyklu eliminacji mistrzostw świata stawał 31 razy, w tym 14 razy na najwyższym stopniu (ostatnie zwycięstwo w 1985 r. w Rajdzie Sanremo). W pierwszym rajdowym zwycięstwie jego pilotem był Jochen Berger, a we wszystkich pozostałych - Christian Geistdörfer, natomiast odnosił je samochodami Opel Ascona (1975), Fiat 131 Abarth (1978-1980), Opel Ascona 400 (1982), Lancia Rally 037 (1983), Audi Quattro A2 (1984) oraz Audi Sport Quattro E2 (1985). Od zakończenia kariery zawodniczej pracuje jako kierowca testowy samochodów Porsche
    Walter Röhrl (ur. 7 marca 1947 w Regensburgu) – niemiecki kierowca rajdowy i wyścigowy, dwukrotny rajdowy mistrz świata.
    Po raz pierwszy w rajdzie samochodowym wystartował w 1968 r. W 1973 r. zadebiutował w rajdowych mistrzostwach świata (Rajd Monte Carlo), w 1974 r. zdobył tytuł mistrza Europy (jadąc Oplem Asconą A), a 1975 r. odniósł pierwsze zwycięstwo w eliminacji mistrzostw świata, zwyciężając w Rajdzie Acropolis.
    Największe sukcesy w karierze odniósł na przełomie lat 70. i 80. Dwukrotnie (1980 - we Fiacie 131 Abarth i 1982 - w Oplu Asconie 400) zdobył tytuły rajdowego mistrza świata, poza tym w 1983 r. był drugi, a latach 1978 i 1985 - trzeci. Do innych jego sukcesów należało zwycięstwo w Rajdzie Afryki (1982, w Oplu Asconie 400), jak również czterokrotne I miejsca w Rajdzie Monte Carlo (1980, 1982, 1983, 1984). Łącznie w latach 1973 - 1987 na podium wyścigów z cyklu eliminacji mistrzostw świata stawał 31 razy, w tym 14 razy na najwyższym stopniu (ostatnie zwycięstwo w 1985 r. w Rajdzie Sanremo). W pierwszym rajdowym zwycięstwie jego pilotem był Jochen Berger, a we wszystkich pozostałych - Christian Geistdörfer, natomiast odnosił je samochodami Opel Ascona (1975), Fiat 131 Abarth (1978-1980), Opel Ascona 400 (1982), Lancia Rally 037 (1983), Audi Quattro A2 (1984) oraz Audi Sport Quattro E2 (1985).
    Od zakończenia kariery zawodniczej pracuje jako kierowca testowy samochodów Porsche
    16 kwietnia 2014, 22:23 przez mibar4 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Głosów
    27
    (w tym negatywnych:
    0
    )
    jest moc
    27

    1