Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 202 takich materiałów
    Ford Capri RS2600 – samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1968–1986. Pierwsza generacja Ford Capri została zaprezentowana po raz pierwszy w 1968 roku. Po tym, jak na rynku Ameryki Północnej koncepcja przystępnego samochodu sportowego pod postacią Forda Mustanga odniosła rynkowy sukces, Ford postanowił wprowadzić do europejskiej oferty podobny model. Prace trwały od 1964 roku w Wielkiej Brytanii i w Niemczech, efektem ich było tylnonapędowe coupe - Capri. Pierwsza generacja samochodu wyróżniała się dynamicznie stylizowaną linią nadwozia, z podłużnym przodem, wyraźnie zaznaczonymi przetłoczeniami maski, a także listwą biegnącą przez panele boczne. Tył został łagodnie zakończony, a tylne błotniki zdobiła imitacja podwójnych wlotów powietrza. W 1970 roku rozpoczął się eksport nieznacznie wizualnie zmodyfikowanego Capri do Ameryki Północnej jako Mercury Capri. W tym samym roku do oferty trafił model Capri RS2600. Był to pierwszy samochód Forda z wtryskiem paliwa. RS2600 posiadał V6 o pojemności 2,6 l, które generuje moc maksymalną 150 KM, co pozwala na przyspieszenie 0-100 km/h w 7,7 sekund.
    Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1968–1986. Pierwsza generacja Ford Capri została zaprezentowana po raz pierwszy w 1968 roku. Po tym, jak na rynku Ameryki Północnej koncepcja przystępnego samochodu sportowego pod postacią Forda Mustanga odniosła rynkowy sukces, Ford postanowił wprowadzić do europejskiej oferty podobny model. Prace trwały od 1964 roku w Wielkiej Brytanii i w Niemczech, efektem ich było tylnonapędowe coupe - Capri. Pierwsza generacja samochodu wyróżniała się dynamicznie stylizowaną linią nadwozia, z podłużnym przodem, wyraźnie zaznaczonymi przetłoczeniami maski, a także listwą biegnącą przez panele boczne. Tył został łagodnie zakończony, a tylne błotniki zdobiła imitacja podwójnych wlotów powietrza. W 1970 roku rozpoczął się eksport nieznacznie wizualnie zmodyfikowanego Capri do Ameryki Północnej jako Mercury Capri. W tym samym roku do oferty trafił model Capri RS2600. Był to pierwszy samochód Forda z wtryskiem paliwa. RS2600 posiadał V6 o pojemności 2,6 l, które generuje moc maksymalną 150 KM, co pozwala na przyspieszenie 0-100 km/h w 7,7 sekund.
    1969 Pontiac GTO Judge – Samochód sportowy typu muscle car klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Pontiac w latach 1964–1974. Druga generacja GTO została zaprezentowana po raz pierwszy w 1968 roku. W modelu z 1969 usunięto uchylane szyby, lekko zmodyfikowano grill oraz tylne światła, przesunięto stacyjkę z deski rozdzielczej na kolumnę kierownicy, kolor tarcz zegarów zmieniono ze stalowoniebieskiego na szary. Dodatkowo kierunkowskazy na tylnych błotnikach zostały zmienione z czerwonych w kształcie "V", przypominającego logo Pontiaca, na wzorowane na szerokim logo GTO. W 1969 roku wprowadzono do sprzedaży nowy wariant samochodu nazwany "The Judge". Według początkowej koncepcji, Judge miał być tańszą alternatywą dla GTO, miał się również stać poważną konkurencją dla zdobywającego rynek Plymoutha Road Runnera. Podczas rozwoju tego planu uznano jednak, że Judge będzie zbudowany z myślą o maksymalnych osiągach i sportowym wyglądzie. Różnice od standardowej wersji obejmują szersze opony, przekładnię Hurst, różne wzory i naklejki na całym nadwoziu oraz spojler na klapie bagażnika. Pontiac utrzymywał, że spojler oprócz funkcji estetycznej pomagał także w prowadzeniu samochodu przy dużych prędkościach, wytwarzał on małą aczkolwiek odczuwalną siłę docisku, przy codziennym użytkowaniu i przepisowej jeździe spełniał on jednak głównie funkcję wizualną. Początkowo Judge oferowany był tylko w jednym kolorze karoserii "Carousel Red," w późniejszych rocznikach dodano jednak możliwość pomalowania karoserii na dowolny kolor występujący w palecie dostępnych dla GTO barw. Do napędu użyto 6,6-litrowego V8 o mocy 366 KM i momencie obrotowym 603 Nm. Judge osiąga prędkość maksymalną 247 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 5,4 s.
    Samochód sportowy typu muscle car klasy wyższej produkowany pod amerykańską marką Pontiac w latach 1964–1974. Druga generacja GTO została zaprezentowana po raz pierwszy w 1968 roku. W modelu z 1969 usunięto uchylane szyby, lekko zmodyfikowano grill oraz tylne światła, przesunięto stacyjkę z deski rozdzielczej na kolumnę kierownicy, kolor tarcz zegarów zmieniono ze stalowoniebieskiego na szary. Dodatkowo kierunkowskazy na tylnych błotnikach zostały zmienione z czerwonych w kształcie "V", przypominającego logo Pontiaca, na wzorowane na szerokim logo GTO. W 1969 roku wprowadzono do sprzedaży nowy wariant samochodu nazwany "The Judge". Według początkowej koncepcji, Judge miał być tańszą alternatywą dla GTO, miał się również stać poważną konkurencją dla zdobywającego rynek Plymoutha Road Runnera. Podczas rozwoju tego planu uznano jednak, że Judge będzie zbudowany z myślą o maksymalnych osiągach i sportowym wyglądzie. Różnice od standardowej wersji obejmują szersze opony, przekładnię Hurst, różne wzory i naklejki na całym nadwoziu oraz spojler na klapie bagażnika. Pontiac utrzymywał, że spojler oprócz funkcji estetycznej pomagał także w prowadzeniu samochodu przy dużych prędkościach, wytwarzał on małą aczkolwiek odczuwalną siłę docisku, przy codziennym użytkowaniu i przepisowej jeździe spełniał on jednak głównie funkcję wizualną. Początkowo Judge oferowany był tylko w jednym kolorze karoserii "Carousel Red," w późniejszych rocznikach dodano jednak możliwość pomalowania karoserii na dowolny kolor występujący w palecie dostępnych dla GTO barw. Do napędu użyto 6,6-litrowego V8 o mocy 366 KM i momencie obrotowym 603 Nm. Judge osiąga prędkość maksymalną 247 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 5,4 s.
    26 kwietnia 2022, 21:04 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Shelby Daytona Coupe – Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez amerykańskę marką Shelby w latach 1964–1965. Daytona została opracowana przez Carrolla Shelby jako lekki samochód sportowy opracowany na płycie podłogowej roadstera Shelby Cobra, otrzymując unikalny, aerodynamiczny wygląd dostosowany do osiągnięcia jak najmniejszych oporów nadwozia. Wyróżniał się nisko osadzoną kabiną pasażerską, podłużną maską oraz szeroko rozstawionymi reflektorami umieszczonymi na błotnikach. Z przodu samochodu użyto hamulców tarczowych a z tyłu bębnowych. Daytonę zasila V8 HEMI o pojemności 4,7 l, które wytwarza moc 380 KM i moment obrotowy 530 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 305 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 4,1 s.
    Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez amerykańskę marką Shelby w latach 1964–1965. Daytona została opracowana przez Carrolla Shelby jako lekki samochód sportowy opracowany na płycie podłogowej roadstera Shelby Cobra, otrzymując unikalny, aerodynamiczny wygląd dostosowany do osiągnięcia jak najmniejszych oporów nadwozia. Wyróżniał się nisko osadzoną kabiną pasażerską, podłużną maską oraz szeroko rozstawionymi reflektorami umieszczonymi na błotnikach. Z przodu samochodu użyto hamulców tarczowych a z tyłu bębnowych. Daytonę zasila V8 HEMI o pojemności 4,7 l, które wytwarza moc 380 KM i moment obrotowy 530 Nm. Samochód osiąga prędkość maksymalną 305 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w 4,1 s.
    26 kwietnia 2022, 20:45 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Dodge – Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.
    Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.
    Honda S600 – Mały dwuosobowy kabriolet oraz coupe produkowany seryjnie w latach 1964-1968 przez japoński koncern Honda. Produkcja S600 rozpoczęła się w marcu 1964 roku. Był to pierwszy samochód Hondy oferowany w dwóch wersjach, jako roadster, wykazującym duże podobieństwo do Hondy S500, oraz jako fastback coupe wprowadzonym w marcu 1965 roku. Honda S600 była pierwszym "masowo oferowanym" przez Hondę samochodem. Pierwsze wersje oferowane były tylko z kierownicami po prawej stronie. Dopiero w późniejszym czasie dostępne były wersje z kierownicą po lewej stronie, przez co zwiększył się eksport tego pojazdu. Model S600 w obydwu wariantach roadster i coupe dostępne były w wersji podstawowej oraz specjalnej o oznaczeniu SM600 zawierającej dodatkowe elementy wyposażenie, takie jak – specjalne kolory nadwozia, ekskluzywne oznaczenia, specjalną antenę w daszku przeciwsłonecznym pasażera, lepsze poduszki w siedzeniach, szyny pod siedzeniem pasażera w celu szybkiego usunięcia fotela, a także ogrzewanie, radio i głośniki, światła cofania oraz zapalniczkę. S600 napędzane jest czterocylindrowym silnikiem DOHC o pojemności 0,6 l o mocy 57 KM, pozwalającym na rozpędzenie samochodu do prędkości 145 km/h. Wersja kabriolet ważyła 715 kg, a model coupe tylko dodatkowe 15 kg więcej. Produkcja Hondy S600 była większym sukcesem, niż jej poprzednika - S500. Honda zbudowała 3912 roadsterów w 1964 roku oraz 7261 roadsterów i 1519 coupe w 1965 roku. Produkcja zakończyła się w 1966 roku, kiedy zaprezentowano model S800 ze sprzedanymi 111 roadsterami i 281 sztukami wersji coupe, dając całość na poziomie 11 284 sztuk w wersji kabriolet i 1800 w wersji coupe w ciągu trzech lat sprzedaży.
    Mały dwuosobowy kabriolet oraz coupe produkowany seryjnie w latach 1964-1968 przez japoński koncern Honda. Produkcja S600 rozpoczęła się w marcu 1964 roku. Był to pierwszy samochód Hondy oferowany w dwóch wersjach, jako roadster, wykazującym duże podobieństwo do Hondy S500, oraz jako fastback coupe wprowadzonym w marcu 1965 roku. Honda S600 była pierwszym "masowo oferowanym" przez Hondę samochodem. Pierwsze wersje oferowane były tylko z kierownicami po prawej stronie. Dopiero w późniejszym czasie dostępne były wersje z kierownicą po lewej stronie, przez co zwiększył się eksport tego pojazdu. Model S600 w obydwu wariantach roadster i coupe dostępne były w wersji podstawowej oraz specjalnej o oznaczeniu SM600 zawierającej dodatkowe elementy wyposażenie, takie jak – specjalne kolory nadwozia, ekskluzywne oznaczenia, specjalną antenę w daszku przeciwsłonecznym pasażera, lepsze poduszki w siedzeniach, szyny pod siedzeniem pasażera w celu szybkiego usunięcia fotela, a także ogrzewanie, radio i głośniki, światła cofania oraz zapalniczkę. S600 napędzane jest czterocylindrowym silnikiem DOHC o pojemności 0,6 l o mocy 57 KM, pozwalającym na rozpędzenie samochodu do prędkości 145 km/h. Wersja kabriolet ważyła 715 kg, a model coupe tylko dodatkowe 15 kg więcej. Produkcja Hondy S600 była większym sukcesem, niż jej poprzednika - S500. Honda zbudowała 3912 roadsterów w 1964 roku oraz 7261 roadsterów i 1519 coupe w 1965 roku. Produkcja zakończyła się w 1966 roku, kiedy zaprezentowano model S800 ze sprzedanymi 111 roadsterami i 281 sztukami wersji coupe, dając całość na poziomie 11 284 sztuk w wersji kabriolet i 1800 w wersji coupe w ciągu trzech lat sprzedaży.
    9 kwietnia 2022, 21:26 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ford GT40 – Supersamochód klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Ford Motor Company Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Już kilka miesięcy później opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Jego nazwa pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Wybudowano go, żeby przełamać hegemonię Ferrari w wyścigach samochodowych. Pierwsze prototypy GT40 były napędzane silnikiem V8 o pojemności 4,3 l, jednak modele produkcyjne miały już pojemność 4,7 l silniki pochodziły z Forda Mustanga i generowały moc 310 KM. Osiągały one prędkość maksymalną 257 km/h i przyspieszały do 100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    Supersamochód klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Ford Motor Company Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Już kilka miesięcy później opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Jego nazwa pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Wybudowano go, żeby przełamać hegemonię Ferrari w wyścigach samochodowych. Pierwsze prototypy GT40 były napędzane silnikiem V8 o pojemności 4,3 l, jednak modele produkcyjne miały już pojemność 4,7 l silniki pochodziły z Forda Mustanga i generowały moc 310 KM. Osiągały one prędkość maksymalną 257 km/h i przyspieszały do 100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    7 kwietnia 2022, 20:42 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Renault 8 Gordini – Produkowany przez francuską markę Renault w latach 1962-1976. Produkcja jak i sprzedaż została zakończona we Francji w roku 1971. Na terenie Bułgarii produkcję zakończono rok wcześniej, w Hiszpanii dopiero w roku 1976. R8 (model R1130) został wypuszczony w lipcu 1962 roku, opierał się na poprzedniku, Renault Dauphine. Samochód wyróżniał się wśród swoich konkurentów zastosowaniem hamulców tarczowych na obydwu osiach, był to pierwszy samochód klasy kompaktowej z takim rozwiązaniem. Model 8 napędzany był również przez całkiem nowy silnik o pojemności 0,9 l, który wytwarzał moc 43 KM. W roku 1964 wypuszczono na rynek mocniejszą wersję, 8 Major (model R1132), napędzana była silnikiem o pojemności 1,1 l generującym moc 50 KM. Również w tym roku zaprezentowano jeszcze mocniejszą wersję, 8 R1134 Gordini. Posiadała ona zmodyfikowany silnik o tej samej pojemności rozwijający moc 90 koni mechanicznych. Zastosowano w nim również pięciobiegową manualną skrzynię biegów o bliskich przełożeniach. Gordini dostępny był tylko w kolorze niebieskim, z dwoma naklejonymi białymi pasami. W roku 1967 8 Gordini (model R1135) został poddany lekkiej modernizacji, z przodu pojawiły się dodatkowe dwie lampy, zastosowano silnik o pojemności zwiększonej do 1,3 l co zwiększyło jego moc do 104 KM. Po tej modernizacji samochód osiągał prędkość maksymalną 174 km/h.
    Produkowany przez francuską markę Renault w latach 1962-1976. Produkcja jak i sprzedaż została zakończona we Francji w roku 1971. Na terenie Bułgarii produkcję zakończono rok wcześniej, w Hiszpanii dopiero w roku 1976. R8 (model R1130) został wypuszczony w lipcu 1962 roku, opierał się na poprzedniku, Renault Dauphine. Samochód wyróżniał się wśród swoich konkurentów zastosowaniem hamulców tarczowych na obydwu osiach, był to pierwszy samochód klasy kompaktowej z takim rozwiązaniem. Model 8 napędzany był również przez całkiem nowy silnik o pojemności 0,9 l, który wytwarzał moc 43 KM. W roku 1964 wypuszczono na rynek mocniejszą wersję, 8 Major (model R1132), napędzana była silnikiem o pojemności 1,1 l generującym moc 50 KM. Również w tym roku zaprezentowano jeszcze mocniejszą wersję, 8 R1134 Gordini. Posiadała ona zmodyfikowany silnik o tej samej pojemności rozwijający moc 90 koni mechanicznych. Zastosowano w nim również pięciobiegową manualną skrzynię biegów o bliskich przełożeniach. Gordini dostępny był tylko w kolorze niebieskim, z dwoma naklejonymi białymi pasami. W roku 1967 8 Gordini (model R1135) został poddany lekkiej modernizacji, z przodu pojawiły się dodatkowe dwie lampy, zastosowano silnik o pojemności zwiększonej do 1,3 l co zwiększyło jego moc do 104 KM. Po tej modernizacji samochód osiągał prędkość maksymalną 174 km/h.
    4 kwietnia 2022, 20:24 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Lamborghini 350 GT – Pierwszy produkcyjny samochód firmy Lamborghini wystawiony w 1964 roku na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie. Zaprezentowany w 1963 model 350 GTV wzbudził spore zainteresowanie widzów podczas turyńskiej wystawy samochodowej. Jednak był to tylko prototyp, który miał spowodować, aby o firmie Lamborghini zaczęli mówić bogaci ludzie znudzeni Ferrari. Pomysł okazał się sukcesem. W pół roku po prezentacji 350 GTV firma Automobili Lamborghini zaprezentowała swój drugi samochód, który w przeciwieństwie do swojego poprzednika był przeznaczony do produkcji seryjnej. Samochód wykorzystuje silnik i znaczną część podwozia od 350 GTV, natomiast nadwozie zaprojektowano od nowa. Lamborghini w owych latach dysponowało marnymi mocami produkcyjnymi, dlatego też zbudowanie nadwozia oraz struktury nośnej zlecono zewnętrznym firmom. 350 GT posiada silnik V12 o pojemności 3,5 l i mocy 270 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 233 km/h i 100 km/h w 6,4 sekundy. Zostało wyprodukowanych 135 egzemplarzy. Na jego bazie powstał bardzo udany, 4-osobowy model 400 GT 2+2, natomiast silnik V12 po nieznacznych przeróbkach napędzał samochody Lamborghini przez następnych kilkanaście lat.
    Pierwszy produkcyjny samochód firmy Lamborghini wystawiony w 1964 roku na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie. Zaprezentowany w 1963 model 350 GTV wzbudził spore zainteresowanie widzów podczas turyńskiej wystawy samochodowej. Jednak był to tylko prototyp, który miał spowodować, aby o firmie Lamborghini zaczęli mówić bogaci ludzie znudzeni Ferrari. Pomysł okazał się sukcesem. W pół roku po prezentacji 350 GTV firma Automobili Lamborghini zaprezentowała swój drugi samochód, który w przeciwieństwie do swojego poprzednika był przeznaczony do produkcji seryjnej. Samochód wykorzystuje silnik i znaczną część podwozia od 350 GTV, natomiast nadwozie zaprojektowano od nowa. Lamborghini w owych latach dysponowało marnymi mocami produkcyjnymi, dlatego też zbudowanie nadwozia oraz struktury nośnej zlecono zewnętrznym firmom. 350 GT posiada silnik V12 o pojemności 3,5 l i mocy 270 KM. Samochód osiąga prędkość maksymalną 233 km/h i 100 km/h w 6,4 sekundy. Zostało wyprodukowanych 135 egzemplarzy. Na jego bazie powstał bardzo udany, 4-osobowy model 400 GT 2+2, natomiast silnik V12 po nieznacznych przeróbkach napędzał samochody Lamborghini przez następnych kilkanaście lat.
    Mazda Cosmo Sport – Prototyp samochodu został zaprezentowany na Salonie Samochodowym w Tokio w 1964 roku. Pełna produkcja rozpoczęła się w maju 1967 i trwała do 1972. Cosmo były budowane ręcznie w w tempie zaledwie około jeden dziennie, łącznie powstało ich 1176 (343 Serii I i 833 Serii II). Seria I/L10A była napędzana silnikiem 0810 o pojemności około 1 litra i mocy 110 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość maksymalną 185 km/h. Seria II/L10B miała mocniejszy silnik 0813 o mocy 130 KM. Początkowo sprowadzono mniej niż 6 egzemplarzy Serii II do Stanów Zjednoczonych.
    Prototyp samochodu został zaprezentowany na Salonie Samochodowym w Tokio w 1964 roku. Pełna produkcja rozpoczęła się w maju 1967 i trwała do 1972. Cosmo były budowane ręcznie w w tempie zaledwie około jeden dziennie, łącznie powstało ich 1176 (343 Serii I i 833 Serii II). Seria I/L10A była napędzana silnikiem 0810 o pojemności około 1 litra i mocy 110 KM, co pozwalało osiągnąć prędkość maksymalną 185 km/h. Seria II/L10B miała mocniejszy silnik 0813 o mocy 130 KM. Początkowo sprowadzono mniej niż 6 egzemplarzy Serii II do Stanów Zjednoczonych.
    Ferrari 250 GTO – Produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1962-1964, uznawany za najdroższy samochód świata. 250 GTO zasłynął w wielu wyścigach m.in. zajmując drugie miejsce w wyścigu Le Mans w 1962 roku. Według różnych źródeł powstało 33 lub 36 egzemplarzy tego samochodu. Auto posiadało silnik V12 o pojemności 3 l, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co na początku lat 60. było imponującą wartością. Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii. Samochód osiągał prędkość maksymalną 265 km/h i przyspieszał do 100 km/h w 6,2 sekundy. W roku 1964 powstały 3 egzemplarze 250 GTO, które różniły się tym, że posiadały trzy zamiast dwóch wlotów po bokach oraz nową maskę, na której trzy duże wloty powietrza zastąpiono jednym. Został wyprodukowany także jeden model bez wlotów na masce. Kolejną zauważalną różnicą jest ułożenie rur wydechowych, które w 1964 roku montowano po bokach samochodu na wysokości drzwi. Różnica pomiędzy modelami z roku 1964, a wcześniejszymi jest zauważalna także w osiągach. 250 GTO z 1964 osiągały prędkość maksymalną 280 km/h, a 100 km/h w 6,1 sekundy.
    Produkowany przez włoską firmę Ferrari w latach 1962-1964, uznawany za najdroższy samochód świata. 250 GTO zasłynął w wielu wyścigach m.in. zajmując drugie miejsce w wyścigu Le Mans w 1962 roku. Według różnych źródeł powstało 33 lub 36 egzemplarzy tego samochodu. Auto posiadało silnik V12 o pojemności 3 l, który uzyskiwał moc ponad 300 KM, co na początku lat 60. było imponującą wartością. Wysokie osiągi samochód zawdzięczał nie tylko silnikowi, lecz także nowatorskiej, jak na tamte czasy, aerodynamicznej karoserii. Samochód osiągał prędkość maksymalną 265 km/h i przyspieszał do 100 km/h w 6,2 sekundy. W roku 1964 powstały 3 egzemplarze 250 GTO, które różniły się tym, że posiadały trzy zamiast dwóch wlotów po bokach oraz nową maskę, na której trzy duże wloty powietrza zastąpiono jednym. Został wyprodukowany także jeden model bez wlotów na masce. Kolejną zauważalną różnicą jest ułożenie rur wydechowych, które w 1964 roku montowano po bokach samochodu na wysokości drzwi. Różnica pomiędzy modelami z roku 1964, a wcześniejszymi jest zauważalna także w osiągach. 250 GTO z 1964 osiągały prędkość maksymalną 280 km/h, a 100 km/h w 6,1 sekundy.