Szukaj
Znalazłem 106 takich materiałów
Brak pojazdu 4x4 dawał się odczuwać nie tylko w czechosłowackim sektorze rolniczym czy leśnym, ale również w energetyce, geodezji czy też w miejscach, gdzie utwardzone drogi były dopiero pieśnią przyszłości. Prace przygotowawcze nabrały tempa u schyłku 1960 roku, gdy do listy potencjalnie zainteresowanych praktycznym wykorzystaniem pojazdu dołączyło Ministerstwo Obrony. W pierwszych tygodniach roku 1961 określono wymagane parametry przyszłej konstrukcji: maksymalną prostotę i niezawodność, ładowność ok. 900 kg, wytrzymałość w warunkach terenowych i, co najważniejsze, możliwie duży zakres unifikacji części i podzespołów z seryjnie wytwarzanym modelem Š1202 i właśnie opracowywanym Š1203.
Projekt nabierał kształtów w mateczniku marki – zakładach AZNP Mladá Boleslav, jednak na miejsce przyszłej produkcji wytypowano zakład zewnętrzny – znaną miłośnikom motocykli – fabrykę ČZ Strakonice. Trzy prototypy Š998 ukończono w rekordowym tempie, w marcu 1962 roku. Dwa z nich przekazano do Strakonic, w celu opracowania linii technologicznej, trzeci poddano wyczerpującym, 200-dniowym testom na łącznym dystansie 30 tysięcy kilometrów. Kolejne próby przeprowadziło wojsko na jednym z poligonów, konfrontując egzemplarz przedprodukcyjny z wykorzystywanym powszechnie GAZ-em 69. W międzyczasie, kod prototypu uzupełniono roboczym oznaczeniem Agromobil.
Z dość niejednoznacznych przyczyn, ta obiecująca konstrukcja pozostała ostatecznie w fazie prototypu. Nagłe wstrzymanie projektu nastąpiło w trakcie istotnie zaawansowanych prac przygotowujących produkcję seryjną i zarazem w trakcie rozmów handlowych (m.in. z NRD i Polską). Ostatecznie zbudowano trzy prototypy. Co prawda niektóre źródła wspominają o dwóch kolejnych oraz o serii przedprodukcyjnej, planowanej na 20 egzemplarzy, która z pewnością nie została ukończona.
Na zdjęciu trzecia generacja napędzana przez 4 silniki:
-4.9 L
-5.7 L
-6.6 L
-7.5 L
Oczywiście wszystkie w układzie V8. Napęd przekazywany na na tył za pomocą automatycznej (jakżeby inaczej?), trzystopniowej strzyżni biegów.
Występował tylko jako 2-drzwiowe coupe. To chyba na tyle. Dziękuję za uwagę!
Połączenie klasycznej włoskiej stylistyki z silnikiem V12 o pojemności 3 l i mocy 300 KM dało rewelacyjne rezultaty. Nic więc dziwnego w tym, że samochód jest niezwykle poszukiwany przez kolekcjonerów, za co gotowi są słono płacić. Oprócz 33 podstawowych modeli, powstały też trzy z większym, 4-litrowym silnikiem oraz trzy ze zmodyfikowanym nadwoziem. Te są jeszcze cenniejsze."
Najdroższy samochód w historii. Na ostatniej aukcji, na której został wystawiony został sprzedany za 53 miliony dolarów (ponad 160 mln zł).
Zapraszam do obejrzenia filmu, można bardzo dokładnie zobaczyć za co ktoś zapłacił taki majątek. Piękny dźwięk, wygląd, wykonanie. To te prawdziwe Ferrari, kiedy jeszcze w tych autach w podstawowym wyposażeniu nie było nawet radia. Super podróż w czasie.
Polecam obejrzeć cały film. Jest długi, ale bardzo ciekawie się ogląda.
Starty w rajdach samochodowych rozpoczął w 1962 r. W latach 1968 - 1970 trzykrotnie zwyciężył w Rajdach Szwecji, jadąc samochodemPorsche 911 T. Również w tym rajdzie odniósł w 1975 r. swoje pierwsze zwycięstwo w eliminacjach rajdowych mistrzostw świata (jadącLancią Stratos HF). Do 1990 r. na podium rajdów WRC stanął łącznie 35 razy, w tym 16 razy na najwyższym podium. Ostatnie rajdowe zwycięstwo odniósł w 1992 roku, triumfując w jednej z niższych klas Rajdu Safari.
Największy sukces w rajdowej karierze odniósł w roku 1979, zdobywając tytuł mistrza świata (w sezonie tym jeździł Fordem Escortem RS1800 i Mercedesem 450). W następnym roku w końcowej klasyfikacji zajął miejsce III, a w 1986 – IV.