Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 204 takich materiałów
    Ferrari 365 GTB/4 Daytona – Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Ferrari Daytona, oficjalnie nazwany Ferrari 365 GTB/4 to dwumiejscowy grand tourer produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1968-1973, oraz w latach 1971-1973 w wersji GTS/4. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na Paris Auto Salon w 1968 roku jako zastępcę modelu 275 GTB/4. Samochód zaprojektował projektant Pininfariny Leonardo Fioravanti, który wcześniej pracował nad stylizacją Ferrari Dino. Wczesne Daytony były wyposażone w stałe reflektory za osłoną ze szkła akrylowego. Nowe amerykańskie przepisy bezpieczeństwa zakazujące używania reflektorów za osłonami zaowocowały wysuwanymi podwójnymi reflektorami w 1971 roku. W przeciwieństwie do ówczesnego Lamborghini Miura z centralnie umieszczonym silnikiem silnik Daytony umieszczono z przodu, a samochód posiadał napęd na tył. Silnik Daytony to 4,4-litrowe V12 wytwarzające moc maksymalną 352 KM i moment obrotowy 431 Nm, co pozwalało na osiągnięcie prędkości maksymalnej 280 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Łącznie powstało 1284 egzemplarzy 365 GTB/4 oraz 122 egzemplarze 365 GTS/4.
    Lamborghini 400 GT – Sportowe 4-osobowe coupe produkowane przez włoską firmę Lamborghini w latach 1966-1967 jako następca 350 GT. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy w marcu 1966 roku w Genewie. W 1966 Lamborghini zaprezentowało Miurę P400, która posiadała doskonały silnik o pojemności 3,9 l, więc Lamborghini zastosowało ciekawy chwyt marketingowy. Silnik i skrzynię biegów z Miury zamontowano w 350 GT, tworząc w ten sposób 400 GT, które zostało zaprezentowane wraz z Miurą. Rama, nadwozie i wnętrze pochodzą prosto od 350 GT. 20 egzemplarzy 400 GT sprzedano ze stalowym nadwoziem, a ostatnie 3 sztuki posiadały całkowicie aluminiowe nadwozia Superleggera. Oferowały znacznie lepsze możliwości, jednak były niemal dwukrotnie droższe od stalowego 400 GT. Silnik pochodzący z Lamborghini Miury to V12 o pojemności 3,9 l wytwarzające moc 324 KM i moment obrotowy 355 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 249 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 6,6 sekund.
    Sportowe 4-osobowe coupe produkowane przez włoską firmę Lamborghini w latach 1966-1967 jako następca 350 GT. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy w marcu 1966 roku w Genewie. W 1966 Lamborghini zaprezentowało Miurę P400, która posiadała doskonały silnik o pojemności 3,9 l, więc Lamborghini zastosowało ciekawy chwyt marketingowy. Silnik i skrzynię biegów z Miury zamontowano w 350 GT, tworząc w ten sposób 400 GT, które zostało zaprezentowane wraz z Miurą. Rama, nadwozie i wnętrze pochodzą prosto od 350 GT. 20 egzemplarzy 400 GT sprzedano ze stalowym nadwoziem, a ostatnie 3 sztuki posiadały całkowicie aluminiowe nadwozia Superleggera. Oferowały znacznie lepsze możliwości, jednak były niemal dwukrotnie droższe od stalowego 400 GT. Silnik pochodzący z Lamborghini Miury to V12 o pojemności 3,9 l wytwarzające moc 324 KM i moment obrotowy 355 Nm. Prędkość maksymalna wynosi 249 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 6,6 sekund.
    Lamborghini Miura Roadster – Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana  podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.