Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1971–1985. Alpine A310 był następcą modelu A110. Zaprezentowano go na salonie samochodowym w Genewie w 1971 roku. Konstrukcja auta była analogiczna do poprzednika – stalowa centralna rama rurowa i nadwozie wykonane z włókna szklanego. A310 wprowadził jednak zupełnie nowy, nowoczesny styl nadwozia z ostrymi krawędziami, który został zachowany w późniejszych modelach Alpine. Na początku do napędu użyto gaźnikowego, czterocylindrowego rzędowego silnika Gordini o mocy 125 KM i pojemności 1,6 l, umieszczonego z tyłu. Prędkość maksymalna wynosiła 215 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h trwało 8,7 sekund. Napęd ten okazał się jednak niewystarczający i w 1976 roku model produkcyjny zastąpił A310 V6, w którym zamontowano widlasty sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,7 l, który generował moc 150 KM i moment obrotowy 203 Nm. Był on, tradycyjnie dla marki, montowany z tyłu pojazdu i współpracował z manualną skrzynią biegów o pięciu przełożeniach. Z nowym silnikiem prędkość maksymalna wzrosła do 225 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h trwało 7,6 sekund. W 1977 roku zmodernizowano nadwozie w tylnej części - zamiast małej pionowej szyby osłoniętej ustawionymi schodkowo żaluzjami, zastosowano klapę z dużą pochyloną szybą, dodano też spojler na klapie. Produkcję zakończono w 1984 roku, wyprodukowano 2340 egzemplarzy A310 oraz 9276 egzemplarzy A310 V6.
Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany przez francuską markę Alpine w latach 1963–1974. Projektantem nadwozia jest Marcel Hubert, zostało ono wykonane z włókna węglowego. Samochód miał charakterystyczne proporcje - był niski, miał szerokie błotniki i małą kabinę. Cechą charakterystyczną była nisko poprowadzona maska, pozbawiona atrapy chłodnicy – chłodzenie silnika zapewniały wycięte przed tylnymi kołami otwory wentylacyjne. Mocno pochylona maska Alpine skrywała niewielki bagażnik, silnik auta umieszczono z tyłu. W A110 zachowano układ napędowy pierwowzoru, z umieszczonym z tyłu silnikiem napędzającym tylne koła. Zamiast słabej, oryginalnej skrzyni biegów o trzech przełożeniach zastosowano nową, mocniejszą przekładnią pięciobiegową. Było to niezbędne ze względu na znacznie lepsze parametry stosowanych w A110 silników. Dostępne były czterocylindrowe silniki o pojemności od 0,9 l do 1,6 l. Na skutek licznych modyfikacji były one znacznie mocniejsze od silnika stosowanego w Renault 8. Najmocniejszy silnik - o pojemności 1,6 l generował moc maksymalną 138 KM i moment obrotowy 146 Nm. Pozwalało to na osiągnięcie prędkości maksymalnej 210 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 6,3 sekundy. Alpine A110 brało udział w Rajdowych Mistrzostwach Świata. W 1973 roku samochód wygrał mistrzostwa w klasyfikacji konstruktorów wygrywając 6 rajdów m.in. w Monte Carlo i w Portugalii.
Koncepcyjny samochód wyścigowy stworzony przez Renault dla upamiętnienia 50. rocznicy Alpine A110 z 1962 roku. Zadebiutował na Grand Prix Monako, gdzie dyrektor operacyjny Renault Carlos Tavares ścigał się A110-50 przez cztery okrążenia toru. Alpine A110-50 ma nadwozie z włókna węglowego, środkowy układ silnika i rurową ramę. Jest zbudowany na tej samej platformie i dzieli swoją mechanikę z samochodem wyścigowym Sport Megane Trophy. Napędzany jest wolnossącą odmianą 3,5-litrowego silnika V6 Megane Trophy opartego na silniku Nissan VQ. Silnik ten wytwarza moc 395 KM.
Samochód produkowany pod francuską marką Alpine od 2017 roku. A110 to pierwszy seryjnie produkowany samochód sportowy marki Alpine od czasu zawieszenia jej działalności w 1995 roku. Alpine A110 to bezpośredni hołd dla modelu o takiej samej nazwie z 1963 roku, co obrazuje przede wszystkim stylistyką. A110 posiada czterocylindrowy silnik TCE o pojemności 1,8 l i mocy 252 KM. Maksymalna prędkość pojazdu została ograniczona elektronicznie do 250 km/h.