Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 236 takich materiałów
    BMW M5 - poznaj wymiary i osiągi auta – Fotografia: wirestock/Freepik	

	Są takie samochody, obok których absolutnie nie przechodzi się obojętnie. Jednym z nich jest BMW M5, a więc auto marzeń dla kierowców w każdym wieku. Jest ono dostępne w trzech podstawowych wersjach: M5, M5 Competition oraz M550i xDrive Limuzyna. Co warto o nich wiedzieć i dlaczego warto stać się posiadaczem takiego samochodu?
BMW M5 - podstawowe dane techniczne
Wypadałoby rozpocząć od poznania podstawowych danych technicznych samochodu BMW M5, w każdej z omawianych wyżej wersji. Oto kluczowe informacje dla osób, które zastanawiają się nad tego typu inwestycją: 
- M5 Competition - aktywny mechanizm różnicowy M, 8-stopniowa skrzynia M Steptronic z Drivelogic, 625 KM, 750 Nm, osiągnięcie 100 km/h w 3,3 sekundy, 8-cylindowy silnik benzynowy M TwinPower Turbo,
- M5 - aktywny mechanizm różnicowy M xDrive, 8-stopniowa skrzynia M Steptronic z Drivelogic, 600 KM, 750 Nm, osiągnięcie 100 km/h w 3,4 sekundy, 8-cylindrowy silnik benzynowy M TwinPower Turbo,
- M550i xDrive Limuzyna - BMW xDrive, 530 KM, 750 NM, osiągnięcie 100 km/h w 3,8 sekundy, 8-stopniowa skrzynia Steptronic, silnik benzynowy M TwinPower Turbo.
To najważniejsze informacje, które po prostu trzeba znać, jeśli ktoś marzy o tym, aby w niedalekiej przyszłości znaleźć się za kierownicą BMW M5. Każdy jest w stanie wybrać dla siebie idealną propozycję, zależnie od swoich indywidualnych preferencji oraz potrzeb.
BMW M5 - jak prezentuje się stylistyka?
Najwyższa pora, aby zabrać się za stylistykę BMW M5, a jest o czym opowiadać. Auto jest niezwykle komfortowe w prowadzeniu (nawet na dłuższych trasach), a jednocześnie gwarantuje kierowcom wysoki poziom elegancji. To wyjątkowy, wygodny, porywający i zwinny samochód dla kierowców, którzy dobrze wiedzą, jakich aut poszukują na współczesnym rynku. Co zasługuje w nim na szczególne wyróżnienie? Przede wszystkim:
- swobodne dobranie tapicerki (skóra Merino o zaawansowanym zakresie) i listew (z aluminium ze strukturą karbonu - ciemne lub perłowy chrom),
- atrapa chłodnicy M - wraz z jednoczęściowym obramowaniem i trójwymiarowymi podwójnymi listwami,
- skrzela M - świadczące o dynamice i perfekcji auta,
- światła laserowe,
- lusterka zewnętrzne M (odpowiadające za sportowy charakter samochodu) i spojler tylny M (zwiększenie przyczepności),
- podwójne końcówki rur wydechowych i tylny pas M w czarnym kolorze.
Biorąc pod lupę wnętrze BMW M5 nie można zapominać m.in. o fotelach wielofunkcyjnych M, kierownicy skórzanej M, czerwonym przycisku Start/Stop, dźwigni biegów M, zestawie wskaźników M czy też nietuzinkowych listwach progowych.
BMW M5 - kilka słów na temat wymiarów
Jeśli chodzi o kluczowe wymiary BMW M5, trzeba mieć pełną świadomość tego, że M5 Sedan charakteryzuje się następującymi wymiarami: 498.3 cm długości, 190.3 cm szerokości (212.6 cm z lusterkami) oraz 147.3 cm wysokości. Z kolei M550i xDrive Sedan ma 497.2 cm długości, 186.8 cm szerokości (212.6 cm z lusterkami) oraz 146.7 cm wysokości. Masa własna w pierwszym przypadku wynosi wynosi 1970 kilogramów, natomiast w drugim 1990 kilogramów. Ostateczna decyzja za każdym razem należy do kierowcy.
BMW M5 - co jeszcze może przekonać potencjalnych inwestorów?
BMW M5 to wyjątkowe, komfortowe w prowadzeniu oraz eleganckie auto dla odważnych i pewnych siebie kierowców z zamiłowaniem do sportowego charakteru samochodu. W przypadku jakichkolwiek problemów zawsze można odwiedzić autoryzowany serwis BMW Kraków, w którym kierowcy mogą liczyć na fachową pomoc, likwidację szkód i wysokiej jakości naprawy. Serwis BMW Kraków zatrudnia w swoich szeregach jedynie wykwalifikowanych i doświadczonych fachowców.
Ogromną ciekawostką są też funkcje rozrywkowe i biznesowe zawarte w BMW M5, a konkretniej: BMW Live Cockpit Professional (dotykowy monitor pokładowy), pakiet Connected Professional (łatwa integracja smartfona i różne opcje łączności) czy też system nagłośnienia Surround.

    Fotografia: wirestock/Freepik

    Są takie samochody, obok których absolutnie nie przechodzi się obojętnie. Jednym z nich jest BMW M5, a więc auto marzeń dla kierowców w każdym wieku. Jest ono dostępne w trzech podstawowych wersjach: M5, M5 Competition oraz M550i xDrive Limuzyna. Co warto o nich wiedzieć i dlaczego warto stać się posiadaczem takiego samochodu?

    BMW M5 - podstawowe dane techniczne

    Wypadałoby rozpocząć od poznania podstawowych danych technicznych samochodu BMW M5, w każdej z omawianych wyżej wersji. Oto kluczowe informacje dla osób, które zastanawiają się nad tego typu inwestycją: 

    - M5 Competition - aktywny mechanizm różnicowy M, 8-stopniowa skrzynia M Steptronic z Drivelogic, 625 KM, 750 Nm, osiągnięcie 100 km/h w 3,3 sekundy, 8-cylindowy silnik benzynowy M TwinPower Turbo,

    - M5 - aktywny mechanizm różnicowy M xDrive, 8-stopniowa skrzynia M Steptronic z Drivelogic, 600 KM, 750 Nm, osiągnięcie 100 km/h w 3,4 sekundy, 8-cylindrowy silnik benzynowy M TwinPower Turbo,

    - M550i xDrive Limuzyna - BMW xDrive, 530 KM, 750 NM, osiągnięcie 100 km/h w 3,8 sekundy, 8-stopniowa skrzynia Steptronic, silnik benzynowy M TwinPower Turbo.

    To najważniejsze informacje, które po prostu trzeba znać, jeśli ktoś marzy o tym, aby w niedalekiej przyszłości znaleźć się za kierownicą BMW M5. Każdy jest w stanie wybrać dla siebie idealną propozycję, zależnie od swoich indywidualnych preferencji oraz potrzeb.

    BMW M5 - jak prezentuje się stylistyka?

    Najwyższa pora, aby zabrać się za stylistykę BMW M5, a jest o czym opowiadać. Auto jest niezwykle komfortowe w prowadzeniu (nawet na dłuższych trasach), a jednocześnie gwarantuje kierowcom wysoki poziom elegancji. To wyjątkowy, wygodny, porywający i zwinny samochód dla kierowców, którzy dobrze wiedzą, jakich aut poszukują na współczesnym rynku. Co zasługuje w nim na szczególne wyróżnienie? Przede wszystkim:

    - swobodne dobranie tapicerki (skóra Merino o zaawansowanym zakresie) i listew (z aluminium ze strukturą karbonu - ciemne lub perłowy chrom),

    - atrapa chłodnicy M - wraz z jednoczęściowym obramowaniem i trójwymiarowymi podwójnymi listwami,

    - skrzela M - świadczące o dynamice i perfekcji auta,

    - światła laserowe,

    - lusterka zewnętrzne M (odpowiadające za sportowy charakter samochodu) i spojler tylny M (zwiększenie przyczepności),

    - podwójne końcówki rur wydechowych i tylny pas M w czarnym kolorze.

    Biorąc pod lupę wnętrze BMW M5 nie można zapominać m.in. o fotelach wielofunkcyjnych M, kierownicy skórzanej M, czerwonym przycisku Start/Stop, dźwigni biegów M, zestawie wskaźników M czy też nietuzinkowych listwach progowych.

    BMW M5 - kilka słów na temat wymiarów

    Jeśli chodzi o kluczowe wymiary BMW M5, trzeba mieć pełną świadomość tego, że M5 Sedan charakteryzuje się następującymi wymiarami: 498.3 cm długości, 190.3 cm szerokości (212.6 cm z lusterkami) oraz 147.3 cm wysokości. Z kolei M550i xDrive Sedan ma 497.2 cm długości, 186.8 cm szerokości (212.6 cm z lusterkami) oraz 146.7 cm wysokości. Masa własna w pierwszym przypadku wynosi wynosi 1970 kilogramów, natomiast w drugim 1990 kilogramów. Ostateczna decyzja za każdym razem należy do kierowcy.

    BMW M5 - co jeszcze może przekonać potencjalnych inwestorów?

    BMW M5 to wyjątkowe, komfortowe w prowadzeniu oraz eleganckie auto dla odważnych i pewnych siebie kierowców z zamiłowaniem do sportowego charakteru samochodu. W przypadku jakichkolwiek problemów zawsze można odwiedzić autoryzowany serwis BMW Kraków, w którym kierowcy mogą liczyć na fachową pomoc, likwidację szkód i wysokiej jakości naprawy. Serwis BMW Kraków zatrudnia w swoich szeregach jedynie wykwalifikowanych i doświadczonych fachowców.

    Ogromną ciekawostką są też funkcje rozrywkowe i biznesowe zawarte w BMW M5, a konkretniej: BMW Live Cockpit Professional (dotykowy monitor pokładowy), pakiet Connected Professional (łatwa integracja smartfona i różne opcje łączności) czy też system nagłośnienia Surround.

    18 maja 2023, 0:06 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych
    Lamborghini Aventador LP750-4 SV – Supersamochód klasy wyższej produkowany przez włoską markę Lamborghini od 2011 roku. Aventador został zaprezentowany publicznie 28 lutego 2011 roku na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie, pięć miesięcy po pierwszej prezentacji w Sant’Agata Bolognese. Samochód stworzono jako następcę dla produkowanego przez dziesięć lat modelu Murcielago i zarazem nowy sztandarowy samochód Lamborghini na rok 2011. Podobnie jak w przypadku wcześniejszych modeli Lamborghini, nazwa nawiązuje do rytualnych walk byków – korridy. Samochód dzieli nazwę z wielokrotnie zwyciężającym hiszpańskim bykiem. W marcu 2015 roku podczas salonu motoryzacyjnego w Genewie została zaprezentowana wersja LP750-4 SV. Od wersji LP700-4 różni się mocą silnika, która wynosi 750 KM. Poprzez zastosowanie włókien węglowych udało się zredukować masę o 50 kg do 1575 kg. Zmianie uległa również stylistyka nadwozia - zmieniony został przedni splitter, zmodyfikowano dyfuzor, zamontowano spoiler, węglowo-ceramiczne hamulce oraz lżejsze felgi. Wszystkie zmiany skróciły czas przyspieszenia 0–100 km/h z 2,9 sekundy w wersji LP700-4 do 2,8 sekundy. Prędkość maksymalna wciąż utrzymana jest na poziomie 350 km/h, lecz siła docisku wzrosła o 180%.
    Supersamochód klasy wyższej produkowany przez włoską markę Lamborghini od 2011 roku. Aventador został zaprezentowany publicznie 28 lutego 2011 roku na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Genewie, pięć miesięcy po pierwszej prezentacji w Sant’Agata Bolognese. Samochód stworzono jako następcę dla produkowanego przez dziesięć lat modelu Murcielago i zarazem nowy sztandarowy samochód Lamborghini na rok 2011. Podobnie jak w przypadku wcześniejszych modeli Lamborghini, nazwa nawiązuje do rytualnych walk byków – korridy. Samochód dzieli nazwę z wielokrotnie zwyciężającym hiszpańskim bykiem. W marcu 2015 roku podczas salonu motoryzacyjnego w Genewie została zaprezentowana wersja LP750-4 SV. Od wersji LP700-4 różni się mocą silnika, która wynosi 750 KM. Poprzez zastosowanie włókien węglowych udało się zredukować masę o 50 kg do 1575 kg. Zmianie uległa również stylistyka nadwozia - zmieniony został przedni splitter, zmodyfikowano dyfuzor, zamontowano spoiler, węglowo-ceramiczne hamulce oraz lżejsze felgi. Wszystkie zmiany skróciły czas przyspieszenia 0–100 km/h z 2,9 sekundy w wersji LP700-4 do 2,8 sekundy. Prędkość maksymalna wciąż utrzymana jest na poziomie 350 km/h, lecz siła docisku wzrosła o 180%.
    Saleen S7 Twin-Turbo – Hipersamochód produkowany przez amerykańską markę Saleen w latach 2000-2009. Przedstawiony w 2000 roku Saleen S7 był pierwszą oryginalną konstrukcją producenta, który dotychczas zajmował się głównie modyfikowaniem różnych modeli Forda, na czele z Mustangiem. Samochód powstał jako odpowiedź Saleena na europejskie konstrukcje supersamochodów takich marek, jak Bugatti, Ferrari, Lamborghini czy Koenigsegg. Pojazd otrzymał unikalny wygląd autorstwa Steve'a Saleena, charakteryzując się opływową sylwetką z szerokim nadwozie, podłużną tylną częścią nadwozia i licznymi wlotami powietrza. W 2006 roku został zaprezentowany zmodyfikowany wariant S7 Twin-Turbo, wyposażając jednostkę napędową w dwie turbosprężarki, celem zwiększenia jego mocy i momentu obrotowego. Wraz z tym zdecydowano się na modyfikacje w aerodynamice, układach przeniesienia napędu, hamulcowym i wydechowym - wszystko to zostało przekonstruowane, ażeby 750 KM mocy mogło zostać przeniesione z jak najmniejszymi stratami. Wraz z pojawieniem się modelu Twin-Turbo, z oferty zniknął podstawowy model S7. S7 Twin-Turbo przyspiesza do 100 km/h w 2,9 sekund i osiąga prędkość maksymalną 374 km/h.
    Hipersamochód produkowany przez amerykańską markę Saleen w latach 2000-2009. Przedstawiony w 2000 roku Saleen S7 był pierwszą oryginalną konstrukcją producenta, który dotychczas zajmował się głównie modyfikowaniem różnych modeli Forda, na czele z Mustangiem. Samochód powstał jako odpowiedź Saleena na europejskie konstrukcje supersamochodów takich marek, jak Bugatti, Ferrari, Lamborghini czy Koenigsegg. Pojazd otrzymał unikalny wygląd autorstwa Steve'a Saleena, charakteryzując się opływową sylwetką z szerokim nadwozie, podłużną tylną częścią nadwozia i licznymi wlotami powietrza. W 2006 roku został zaprezentowany zmodyfikowany wariant S7 Twin-Turbo, wyposażając jednostkę napędową w dwie turbosprężarki, celem zwiększenia jego mocy i momentu obrotowego. Wraz z tym zdecydowano się na modyfikacje w aerodynamice, układach przeniesienia napędu, hamulcowym i wydechowym - wszystko to zostało przekonstruowane, ażeby 750 KM mocy mogło zostać przeniesione z jak najmniejszymi stratami. Wraz z pojawieniem się modelu Twin-Turbo, z oferty zniknął podstawowy model S7. S7 Twin-Turbo przyspiesza do 100 km/h w 2,9 sekund i osiąga prędkość maksymalną 374 km/h.
    Pagani Zonda R – Supersamochód skonstruowany i produkowany w latach 2009-2011 przez włoską markę Pagani Automobili S.p.A. Zonda R została zaprezentowana na targach motoryzacyjnych w Genewie w 2007 roku. Do napędu użyto jednostki V12 o pojemności 6 l, która pochodzi z Mercedesa CLK-GTR. Silnik ten generuje moc 750 KM i moment obrotowy 710 Nm, dzięki czemu prędkość maksymalna wynosi 370 km/h, zaś przyspieszenie 0-100 km/h trwa 2,7 sekundy. Według niepotwierdzonych informacji możliwe jest osiągnięcie prędkości nawet 400 km/h. Jest to najszybsza wersja modelu Zonda. Pojazd nie jest dopuszczony do ruchu drogowego ani na brytyjskie tory ponieważ nie spełnia wymogów głośności. Zondę R testowano na niemieckim torze Nurburgring, gdzie miała najlepszy czas, ze wszystkich testowanych tam pojazdów, czyli 6:47.5 min. Powstało tylko 15 egzemplarzy Zondy R.
    Supersamochód skonstruowany i produkowany w latach 2009-2011 przez włoską markę Pagani Automobili S.p.A. Zonda R została zaprezentowana na targach motoryzacyjnych w Genewie w 2007 roku. Do napędu użyto jednostki V12 o pojemności 6 l, która pochodzi z Mercedesa CLK-GTR. Silnik ten generuje moc 750 KM i moment obrotowy 710 Nm, dzięki czemu prędkość maksymalna wynosi 370 km/h, zaś przyspieszenie 0-100 km/h trwa 2,7 sekundy. Według niepotwierdzonych informacji możliwe jest osiągnięcie prędkości nawet 400 km/h. Jest to najszybsza wersja modelu Zonda. Pojazd nie jest dopuszczony do ruchu drogowego ani na brytyjskie tory ponieważ nie spełnia wymogów głośności. Zondę R testowano na niemieckim torze Nurburgring, gdzie miała najlepszy czas, ze wszystkich testowanych tam pojazdów, czyli 6:47.5 min. Powstało tylko 15 egzemplarzy Zondy R.
    22 czerwca 2022, 19:43 przez Folley96 (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ferrari F50 GT – F50 to supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. Samochód został skonstruowany z okazji 50. lecia istnienia marki zaprezentowany podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. Samochód posiadał 4,7-litrowe V12 generujące moc 520 KM i 470 Nm momentu obrotowego. Prędkość maksymalna wynosi 325 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 3,7 sekund. F50 GT to wyścigowa wersja modelu przeznaczona do walki w najsilniejszej wówczas klasy samochodów drogowych GT1. Samochód wyposażono w mocniejszy silnik o mocy 750 KM. Prędkość maksymalna F50 GT wynosi ponad 370 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h trwa 2,9 sekund. Samochód został także odchudzony i zmodyfikowany do walki z bolidami takimi jak Mercedes CLK-GTR, McLaren F1 GTR czy Porsche 911 GT1. Powstały tylko 3 egzemplarze F50 GT.
    F50 to supersamochód klasy średniej produkowany przez włoską markę Ferrari w latach 1995–1997. Samochód został skonstruowany z okazji 50. lecia istnienia marki zaprezentowany podczas Międzynarodowego Salonu Samochodowego w Genewie w 1995 roku. Samochód przenieść miał na drogi publiczne możliwie dużo rzeczy z F1. Samochód posiadał 4,7-litrowe V12 generujące moc 520 KM i 470 Nm momentu obrotowego. Prędkość maksymalna wynosi 325 km/h, a przyspieszenie 0-100 km/h zajmuje 3,7 sekund. F50 GT to wyścigowa wersja modelu przeznaczona do walki w najsilniejszej wówczas klasy samochodów drogowych GT1. Samochód wyposażono w mocniejszy silnik o mocy 750 KM. Prędkość maksymalna F50 GT wynosi ponad 370 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h trwa 2,9 sekund. Samochód został także odchudzony i zmodyfikowany do walki z bolidami takimi jak Mercedes CLK-GTR, McLaren F1 GTR czy Porsche 911 GT1. Powstały tylko 3 egzemplarze F50 GT.
    Audi – W roku 1979 Międzynarodowa Federacja Samochodowa (FISA, dziś FIA) dopuściła do serii Samochodowych Rajdowych Mistrzostw Świata pojazdy z napędem na cztery koła. W nowe warunki natychmiast wstrzeliło się Audi ze swoim modelem Quattro, który już w debiucie w portugalskim Rajdzie Algarve startując jeszcze poza klasyfikacją zwyciężył z przewagą aż 27 minut! Wyczyn ten skutecznie zamknął usta wszystkim niedowiarkom twierdzącym, że auta z napędem na cztery koła będą za ciężkie i za mało zwrotne na zakrętach. W roku 1981 Quattro oficjalnie pojawiło się na rajdowych szlakach dając między innymi pierwsze w historii zwycięstwo załodze kobiecej. W roku 1982 Audi wywalczyło tytuł mistrza świata konstruktorów. W tym samym sezonie FISA podjęła decyzję o stworzeniu grupy B, w której niemal niczym nie ograniczeni producenci mogli wystawiać pojazdy, których możliwości porównać można by jedynie do bolidów Formuły 1.

Na sezon 1983 przygotowano już ponad 360-konne Quattro, które pozwoliło na zdobycie tytułu mistrza świata kierowców (Hannu Mikkola), ale w kategorii konstruktorów uległo lżejszej o 150 kilogramów tylnonapędowej Lancii Rally 037. Rajdowa wersja Quattro była jednak tylko preludium przed prawdziwą rakietą, będącą wynikiem wyścigu zbrojeń grupy B - Sport Quattro.

W stosunku do modelu bazowego zmniejszono aż o 32 centymetry rozstaw osi, ale dzięki wydłużonemu przodowi Sport Quattro było krótsze od produkowanego od 1980 roku Quattro już tylko o 24 centymetry. Pod maską wylądował turbodowałowany, 5-cylindrowy silnik o 20 zaworach mogący przy pojemności 2,1 litrów pochwalić się mocą około 450 koni mechanicznych. Wraz ze skróceniem auta pozbyto się ręcznego hamulca. Pojazd otrzymał za to szersze ogumienie, szersze nadkola, przednią szybę z Audi 80 zapewniającą lepszą widoczność oraz przede wszystkim nadwozie wykonane z włókien węglowych i kevlaru z potężnym ospoilerowaniem. W roku 1984 rajdy należały do Audi - zdobyto mistrzostwo świata kierowców (Stig Blomqvist) i konstruktorów. Stał za tym nie tylko silnik i umiejętności kierowców, ale także rewolucyjny napęd i niemal idealny rozkład masy uzyskany dzięki przeniesieniu układów chłodzenia na tył samochodu podczas gdy silnik dociążał przód.

Historia napędu quattro (po włosku "cztery") zaczęła się od niejakiego Volkswagena Iltisa, który z udziałem Audi stworzono na potrzeby wojska i produkowano od 1967 roku. Dziesięć lat później napęd terenowego szperacza zaaplikowano do Audi 80 a kolejne testy i udoskonalenia zakończyły się prezentacją w 1980 roku coupe Audi Quattro, pierwszego cywilnego, seryjnego samochodu z napędem na cztery koła (nie licząc Jensena FF z 1966 roku, przy okazji którego trudno mówić o produkcji seryjnej). Szybko okazało się, że samochód znakomicie sprawdza się w warunkach rajdowych. Napęd na cztery koła zapewniał mu niezwykłą przyczepność na każdej nawierzchni a w połączeniu z potężnym silnikiem znakomite przyspieszenia i zachowanie na prostej oraz możliwość pokonywania zakrętów w mgnieniu oka. Szczególnie z tym ostatnim borykały się pierwsze samochody z napędem na cztery koła - fakt iż każde z nich kręciło się z taką samą prędkością skutkował niezwykle dużym promieniem skrętu (w przypadku napędu na jedną oś obie osie pokonują na zakręcie drogę o innym promieniu dzięki temu, że mogą swobodnie obracać się z różną prędkością). Tego problemu nie miał już Iltis (a tym bardziej Quattro) - w wojskowej terenówce zastosowano mechanizm różnicowy (dyferencjał), na który składa się specjalny układ odpowiednio ukształtowanych i współpracujących ze sobą kół zębatych, pozwalających na różnicowanie prędkości obrotowej kół na każdej osi. Gdy Audi dopracowało ten system do zastosowań cywilnych konkurencja nie miała wiele do powiedzenia. W Sport Quattro znalazły się aż trzy mechanizmy różnicowe - przedni, tylny oraz łączący je centralny.

Sezon 1985 zdominował Peugeot 205 T16, który nie dopuścił Audi ani do tytułu mistrza wśród konstruktorów ani wśród kierowców. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, aby iść jeszcze dalej (regulamin grypy B stwarzał możliwość wypuszczania pojazdów coraz lżejszych i mocniejszych) - jeszcze w tym samym roku pokazano Sport Quattro S1. Silnik w tej ewolucji modelu rozwijał już moc przeszło 600 koni mechanicznych! Jednostka ta współpracowała z 6-stopniowym automatem, który wyparł przekładnię ręczną z powodu o wiele bardziej płynnej dystrybucji momentu obrotowego, co owocowało o wiele lepszymi przyspieszeniami. Trudności w zapanowaniu nad tym potworem oraz duża awaryjność sprawiły jednak, że w sezonie 1986 auto nie pokazało wiele. Z sezonem 1987 zamknięto zbyt niebezpieczną grupę B, ale nie zakończyło to kariery S1. Niemiecka bestia z Walterem Röhrlem za kierownicą i odpowiednim pakietem aerodynamicznym stawiła się na "wyścigu do chmur", amerykańskim Pikes Peak International Hill Climb rozgrywającym się na szczycie Pikes Peak w Kolorado na odcinku prawie 20 kilometrów zaczynającym się na wysokości 2862 metrów i kończącym się na pułapie 4300 metrów. Audi oficjalnie podaje, że samochód przygotowany do tych zawodów rozwijał około 600 KM, nieoficjalne dane mówią jednak nawet o 750 KM! Finał mógł być tylko jeden - zwycięstwo z rekordowym czasem przejazdu.

Produkcja Sport Quattro trwała od końca 1983 roku do roku 1985 zgodnie z regulaminem grupy B, który zakładał wypuszczenie co najmniej 200 egzemplarzy szosowych. Do klientów na całym świecie trafiły 164 auta ze wszystkich 214 wyprodukowanych, wśród których znalazło się także 14 rajdówek a także auta przeznaczone do testów, oddane w ręce pracowników firmy i pozostawione na części zamienne. Do dnia dzisiejszego przetrwały 132 egzemplarze, których największą ilość spotkać można w Niemczech i Szwacjarii. W Polsce znajduje się jeden, cywilny egzemplarz.

W roku 1987 Audi pracowało nad zmienionym aerodynamicznie prototypem napędzanym centralnie umieszczonym silnikiem o mocy około 1000 koni mechanicznych. Pojazd był ponoć nie możliwy do opanowania a jego historia zakończyła się w fabrycznym muzeum w Ingolstadt, gdzie stanowi część eksponatów.

Grupa B poza Sport Quattro zrodziła także inne zabójcze (niestety nie tylko w przenośni, ale i dosłownie - na trasach rajdów śmierć ponieśli członkowie startujących załóg oraz kibice) machiny, wśród których poza wspomnianą Lancią i Peugeotem nie można zapomnieć także o Fordzie RS200, Lancii Delcie S4, MG Metro 6R4 oraz Citroenie BX 4TC.
    W roku 1979 Międzynarodowa Federacja Samochodowa (FISA, dziś FIA) dopuściła do serii Samochodowych Rajdowych Mistrzostw Świata pojazdy z napędem na cztery koła. W nowe warunki natychmiast wstrzeliło się Audi ze swoim modelem Quattro, który już w debiucie w portugalskim Rajdzie Algarve startując jeszcze poza klasyfikacją zwyciężył z przewagą aż 27 minut! Wyczyn ten skutecznie zamknął usta wszystkim niedowiarkom twierdzącym, że auta z napędem na cztery koła będą za ciężkie i za mało zwrotne na zakrętach. W roku 1981 Quattro oficjalnie pojawiło się na rajdowych szlakach dając między innymi pierwsze w historii zwycięstwo załodze kobiecej. W roku 1982 Audi wywalczyło tytuł mistrza świata konstruktorów. W tym samym sezonie FISA podjęła decyzję o stworzeniu grupy B, w której niemal niczym nie ograniczeni producenci mogli wystawiać pojazdy, których możliwości porównać można by jedynie do bolidów Formuły 1.

    Na sezon 1983 przygotowano już ponad 360-konne Quattro, które pozwoliło na zdobycie tytułu mistrza świata kierowców (Hannu Mikkola), ale w kategorii konstruktorów uległo lżejszej o 150 kilogramów tylnonapędowej Lancii Rally 037. Rajdowa wersja Quattro była jednak tylko preludium przed prawdziwą rakietą, będącą wynikiem wyścigu zbrojeń grupy B - Sport Quattro.

    W stosunku do modelu bazowego zmniejszono aż o 32 centymetry rozstaw osi, ale dzięki wydłużonemu przodowi Sport Quattro było krótsze od produkowanego od 1980 roku Quattro już tylko o 24 centymetry. Pod maską wylądował turbodowałowany, 5-cylindrowy silnik o 20 zaworach mogący przy pojemności 2,1 litrów pochwalić się mocą około 450 koni mechanicznych. Wraz ze skróceniem auta pozbyto się ręcznego hamulca. Pojazd otrzymał za to szersze ogumienie, szersze nadkola, przednią szybę z Audi 80 zapewniającą lepszą widoczność oraz przede wszystkim nadwozie wykonane z włókien węglowych i kevlaru z potężnym ospoilerowaniem. W roku 1984 rajdy należały do Audi - zdobyto mistrzostwo świata kierowców (Stig Blomqvist) i konstruktorów. Stał za tym nie tylko silnik i umiejętności kierowców, ale także rewolucyjny napęd i niemal idealny rozkład masy uzyskany dzięki przeniesieniu układów chłodzenia na tył samochodu podczas gdy silnik dociążał przód.

    Historia napędu quattro (po włosku "cztery") zaczęła się od niejakiego Volkswagena Iltisa, który z udziałem Audi stworzono na potrzeby wojska i produkowano od 1967 roku. Dziesięć lat później napęd terenowego szperacza zaaplikowano do Audi 80 a kolejne testy i udoskonalenia zakończyły się prezentacją w 1980 roku coupe Audi Quattro, pierwszego cywilnego, seryjnego samochodu z napędem na cztery koła (nie licząc Jensena FF z 1966 roku, przy okazji którego trudno mówić o produkcji seryjnej). Szybko okazało się, że samochód znakomicie sprawdza się w warunkach rajdowych. Napęd na cztery koła zapewniał mu niezwykłą przyczepność na każdej nawierzchni a w połączeniu z potężnym silnikiem znakomite przyspieszenia i zachowanie na prostej oraz możliwość pokonywania zakrętów w mgnieniu oka. Szczególnie z tym ostatnim borykały się pierwsze samochody z napędem na cztery koła - fakt iż każde z nich kręciło się z taką samą prędkością skutkował niezwykle dużym promieniem skrętu (w przypadku napędu na jedną oś obie osie pokonują na zakręcie drogę o innym promieniu dzięki temu, że mogą swobodnie obracać się z różną prędkością). Tego problemu nie miał już Iltis (a tym bardziej Quattro) - w wojskowej terenówce zastosowano mechanizm różnicowy (dyferencjał), na który składa się specjalny układ odpowiednio ukształtowanych i współpracujących ze sobą kół zębatych, pozwalających na różnicowanie prędkości obrotowej kół na każdej osi. Gdy Audi dopracowało ten system do zastosowań cywilnych konkurencja nie miała wiele do powiedzenia. W Sport Quattro znalazły się aż trzy mechanizmy różnicowe - przedni, tylny oraz łączący je centralny.

    Sezon 1985 zdominował Peugeot 205 T16, który nie dopuścił Audi ani do tytułu mistrza wśród konstruktorów ani wśród kierowców. Nic jednak nie stało na przeszkodzie, aby iść jeszcze dalej (regulamin grypy B stwarzał możliwość wypuszczania pojazdów coraz lżejszych i mocniejszych) - jeszcze w tym samym roku pokazano Sport Quattro S1. Silnik w tej ewolucji modelu rozwijał już moc przeszło 600 koni mechanicznych! Jednostka ta współpracowała z 6-stopniowym automatem, który wyparł przekładnię ręczną z powodu o wiele bardziej płynnej dystrybucji momentu obrotowego, co owocowało o wiele lepszymi przyspieszeniami. Trudności w zapanowaniu nad tym potworem oraz duża awaryjność sprawiły jednak, że w sezonie 1986 auto nie pokazało wiele. Z sezonem 1987 zamknięto zbyt niebezpieczną grupę B, ale nie zakończyło to kariery S1. Niemiecka bestia z Walterem Röhrlem za kierownicą i odpowiednim pakietem aerodynamicznym stawiła się na "wyścigu do chmur", amerykańskim Pikes Peak International Hill Climb rozgrywającym się na szczycie Pikes Peak w Kolorado na odcinku prawie 20 kilometrów zaczynającym się na wysokości 2862 metrów i kończącym się na pułapie 4300 metrów. Audi oficjalnie podaje, że samochód przygotowany do tych zawodów rozwijał około 600 KM, nieoficjalne dane mówią jednak nawet o 750 KM! Finał mógł być tylko jeden - zwycięstwo z rekordowym czasem przejazdu.

    Produkcja Sport Quattro trwała od końca 1983 roku do roku 1985 zgodnie z regulaminem grupy B, który zakładał wypuszczenie co najmniej 200 egzemplarzy szosowych. Do klientów na całym świecie trafiły 164 auta ze wszystkich 214 wyprodukowanych, wśród których znalazło się także 14 rajdówek a także auta przeznaczone do testów, oddane w ręce pracowników firmy i pozostawione na części zamienne. Do dnia dzisiejszego przetrwały 132 egzemplarze, których największą ilość spotkać można w Niemczech i Szwacjarii. W Polsce znajduje się jeden, cywilny egzemplarz.

    W roku 1987 Audi pracowało nad zmienionym aerodynamicznie prototypem napędzanym centralnie umieszczonym silnikiem o mocy około 1000 koni mechanicznych. Pojazd był ponoć nie możliwy do opanowania a jego historia zakończyła się w fabrycznym muzeum w Ingolstadt, gdzie stanowi część eksponatów.

    Grupa B poza Sport Quattro zrodziła także inne zabójcze (niestety nie tylko w przenośni, ale i dosłownie - na trasach rajdów śmierć ponieśli członkowie startujących załóg oraz kibice) machiny, wśród których poza wspomnianą Lancią i Peugeotem nie można zapomnieć także o Fordzie RS200, Lancii Delcie S4, MG Metro 6R4 oraz Citroenie BX 4TC.
    Lamborghini Veneno – Hipersamochód produkowany przez włoskie Lamborghini w latach 2013–2014, został zaprezentowany po raz pierwszy podczas Międzynarodowej Wystawy Samochodowej w Genewie w marcu 2013 roku, celebrując podczas premiery 50-lecie istnienia marki. Veneno to pierwszy hipersamochód w historii firmy o tak wyczynowym charakterze, wyróżniając się także awangardową stylizacją z licznymi przetłoczeniami i wlotami powietrza, a także motywem litery Y w reflektorach, jak i lampach tylnych. Konstrukcyjnie jako techniczną bazę dla Veneno było Lamborghini Aventador, z kolei jego karoseria została wykonana została w całości z włókna węglowego dla uzyskania jak najniższej masy całkowitej. Samochód w momencie debiutu był najmocniejszym  historii Lamborghini, konkurując z debiutującymi wówczas podobnymi samochodami Ferrari czy McLarena. Do napędu użyto 6,5-litrowego V12 o mocy maksymalnej 750 KM, przez co samochód osiąga prędkość maksymalną 355 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 2,5 sekundy.
    Hipersamochód produkowany przez włoskie Lamborghini w latach 2013–2014, został zaprezentowany po raz pierwszy podczas Międzynarodowej Wystawy Samochodowej w Genewie w marcu 2013 roku, celebrując podczas premiery 50-lecie istnienia marki. Veneno to pierwszy hipersamochód w historii firmy o tak wyczynowym charakterze, wyróżniając się także awangardową stylizacją z licznymi przetłoczeniami i wlotami powietrza, a także motywem litery Y w reflektorach, jak i lampach tylnych. Konstrukcyjnie jako techniczną bazę dla Veneno było Lamborghini Aventador, z kolei jego karoseria została wykonana została w całości z włókna węglowego dla uzyskania jak najniższej masy całkowitej. Samochód w momencie debiutu był najmocniejszym historii Lamborghini, konkurując z debiutującymi wówczas podobnymi samochodami Ferrari czy McLarena. Do napędu użyto 6,5-litrowego V12 o mocy maksymalnej 750 KM, przez co samochód osiąga prędkość maksymalną 355 km/h i przyspiesza do 100 km/h w 2,5 sekundy.
    Aston Martin One-77 – Supersamochód klasy średniej produkowany pod brytyjską marką Aston Martin w latach 2009–2012. One-77 techniczną premierę miał w marcu 2009 roku na salonie w Genewie. Z kolei karoserię tego samochodu ujawniono w kwietniu 2009 roku na włoskiej wystawie Concorso d'Eleganza Villa d'Este. Silnik użyty w samochodzie to dobrze znane V12 z innych modeli Astona, lecz we współpracy z firmą Cosworth silnik ten został specjalnie dla tego modelu wzmocniony. V12 o pojemności 7,3 l wytwarza moc maksymalną 760 KM i moment obrotowy 750 Nm. Samochód przyspiesza do 100 km/h w 3,5 sekundy oraz osiąga prędkość maksymalną 355,5 km/h. Zostało wyprodukowanych 77 egzemplarzy, jeden egzemplarz kosztuje 1,700,000 funtów brytyjskich. Był to najdroższy samochód marki przed rozpoczęciem produkcji Astona Martina Valkyrie w 2019 roku.
    Supersamochód klasy średniej produkowany pod brytyjską marką Aston Martin w latach 2009–2012. One-77 techniczną premierę miał w marcu 2009 roku na salonie w Genewie. Z kolei karoserię tego samochodu ujawniono w kwietniu 2009 roku na włoskiej wystawie Concorso d'Eleganza Villa d'Este. Silnik użyty w samochodzie to dobrze znane V12 z innych modeli Astona, lecz we współpracy z firmą Cosworth silnik ten został specjalnie dla tego modelu wzmocniony. V12 o pojemności 7,3 l wytwarza moc maksymalną 760 KM i moment obrotowy 750 Nm. Samochód przyspiesza do 100 km/h w 3,5 sekundy oraz osiąga prędkość maksymalną 355,5 km/h. Zostało wyprodukowanych 77 egzemplarzy, jeden egzemplarz kosztuje 1,700,000 funtów brytyjskich. Był to najdroższy samochód marki przed rozpoczęciem produkcji Astona Martina Valkyrie w 2019 roku.
    Porsche 911 GT2 RS COUPE 991 II 3.8 – Porsche 911 GWersja była produkowana od 2017 do 2019 roku. PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 to klasa luksusowe samochodów osobowych.

Moc maksymalna wynosi 515 kW, a licząc w koniach mechanicznych moc wersji PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 wynosi 700 KM, co sprawia, że prędkość maksymalna wynosi 340 km/h. Silnik PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 jest typu boxer posiadający 6 cylidrów o pojemności 3800 cm3. Na każdy cylinder w silniku PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 przypadają 4 zawory.

Cały układ napędowy PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 osiąga moment obrotowy 750 Nm. PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 posiada napęd tylny a typ paliwa na jaki jeździ PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 to benzyna.

Średnie spalanie PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 wynosi około 11.8 l na 100km. Warto nadmienić, że PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 posiada 2 drzwi, 2 siedzenia. Wymiary samochodu: 4549 mm długości, 1880 mm szerokości, 1297 mm wysokości.

T2 RS COUPE 991 II 3.8 700KM
    Porsche 911 GWersja była produkowana od 2017 do 2019 roku. PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 to klasa luksusowe samochodów osobowych.

    Moc maksymalna wynosi 515 kW, a licząc w koniach mechanicznych moc wersji PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 wynosi 700 KM, co sprawia, że prędkość maksymalna wynosi 340 km/h. Silnik PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 jest typu boxer posiadający 6 cylidrów o pojemności 3800 cm3. Na każdy cylinder w silniku PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 przypadają 4 zawory.

    Cały układ napędowy PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 osiąga moment obrotowy 750 Nm. PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 posiada napęd tylny a typ paliwa na jaki jeździ PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 to benzyna.

    Średnie spalanie PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 wynosi około 11.8 l na 100km. Warto nadmienić, że PORSCHE 911 GT2 RS Coupe 991 II 3.8 posiada 2 drzwi, 2 siedzenia. Wymiary samochodu: 4549 mm długości, 1880 mm szerokości, 1297 mm wysokości.

    T2 RS COUPE 991 II 3.8 700KM