Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 272 takie materiały
    Lamborghini Miura Roadster – Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana  podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany przez włoską markę Lamborghini, w latach 1966–1973. Po raz pierwszy zaprezentowany podczas Geneva Motor Show w marcu 1966. Wersja Roadster została zaprezentowana podczas Brussels Motor Show w 1968 roku. W przeciwieństwie do modelu 350 GTS, Miura Roadster nie była tylko samochodem bazowym z odciętym dachem. Przeprojektowano tył, zastosowano nowe lampy, wydech. W założeniach Miura Roadster miała osiągać 280 km/h i przy okazji nie urwać głowy kierowcy. Zmieniono kąt nachylenia przedniej szyby oraz zmniejszono jej wysokość o 3 cm. Wewnątrz przeniesiono przyciski z podsufitki na deskę rozdzielczą. Silnik i układ jezdny zapożyczono z Miury P400. Samochód wzbudził spore zainteresowanie wśród potencjalnych klientów. Jednak firma Lamborghini nie podjęła się rozpoczęcia produkcji seryjnej. Jedyny egzemplarz Miury Roadster został sprzedany korporacji ILZRO zajmującej się produkcją stopów metali dla przemysłu motoryzacyjnego. Firma wykorzystała auto w celach reklamowych. Auto zmodernizowano. Większość standardowych elementów zastąpiono odpowiednikami z cynku. Samochód pomalowano na ciemnozielony kolor, co w połączeniu z czarnym podkładem dało ciekawy efekt. Wnętrze obszyto skórą w kolorze wielbłąda. Nadzorował to wszystko John Foster - jeden z projektantów Forda. Pojazd otrzymał nazwę ZN-75, jest to nazwa katalogowa stopu cynku. Miura ZN-75 reklamowała firmę ILZRO do 1981 roku, kiedy to przekazano ją bostońskiemu Muzeum Transportu, jednak nie pozostała tam na zawsze. Po odrestaurowaniu wielokrotnie zmieniała właścicieli. Obecnie jest w rękach francuskiego kolekcjonera z Nowego Jorku.
    Dodge – Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.
    Usportowiony model wyższej klasy średniej (segment E) produkowany w latach 1966-1978, 1983-1987 oraz ponownie od 2005 roku. Historia auta sięga 1964 i 1965 roku, gdy Charger debiutował najpierw jako prototypowy roadster na bazie modelu Polara, a potem jako wersja coupe modelu Dart GT. Najważniejsze w historii Chargera są lata 60. i 70., gdy stał się jednym z najsłynniejszych przedstawicieli „muscle cars”. Wskrzeszony w kolejnej dekadzie był już tylko subkompaktowym hatchbackiem. Obecnie produkowany Charger (4-drzwiowa limuzyna) nawiązuje do legendarnego stylu „muscle cars”.
    Volvo P1800 – Samochód sportowy produkowany przez szwedzką firmę Volvo. Pracę nad autem rozpoczęto w roku 1957 aby nadrobić zaległości na rynku samochodów sportowych spowodowane nieudanym modelem Volvo P1900, którego sprzedano jedynie 68 sztuk. Opiekunem nowego projektu został Helmer Petterson, który w latach 40. był odpowiedzialny za Volvo PV444. Auto wykonał jego syn Pelle Petterson. P1800 wyposażony jest w rzędowy czterocylindrowy silnik B18 o pojemności 1,8 l i mocy 100 KM, produkowany przez koncern Volvo i montowany w modelach Volvo PV544, Volvo 120 oraz Volvo 140. W miarę rozwoju produkcji silniki udoskonalano, stosując między innymi silniki B18 oraz B20. Po przeniesieniu produkcji do Göteborga zaczęto usprawniać jednostkę napędową. Najwyższą moc, bo aż 130 KM, osiągał silnik B20E o pojemności 2 l. Najwyższa osiągnięta przez samochód prędkość to 190 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h wynosiło 9,5 s. Irv Gordon do 2013 roku przejechał swoim zakupionym w 1966 roku Volvo P1800S ponad 3 miliony mili czyli 4,8 mln km. Jest to oficjalny rekord świata w odległości, przejechanej jednym samochodem przez tego samego kierowcę w celach niekomercyjnych wpisany w 2014 roku do księgi rekordów Guinnessa. Gordon zmarł w 2018 roku, przejeżdżając swoim Volvo 3,2 mln mil (5,15 mln km) w ciągu 52 lat.
    Samochód sportowy produkowany przez szwedzką firmę Volvo. Pracę nad autem rozpoczęto w roku 1957 aby nadrobić zaległości na rynku samochodów sportowych spowodowane nieudanym modelem Volvo P1900, którego sprzedano jedynie 68 sztuk. Opiekunem nowego projektu został Helmer Petterson, który w latach 40. był odpowiedzialny za Volvo PV444. Auto wykonał jego syn Pelle Petterson. P1800 wyposażony jest w rzędowy czterocylindrowy silnik B18 o pojemności 1,8 l i mocy 100 KM, produkowany przez koncern Volvo i montowany w modelach Volvo PV544, Volvo 120 oraz Volvo 140. W miarę rozwoju produkcji silniki udoskonalano, stosując między innymi silniki B18 oraz B20. Po przeniesieniu produkcji do Göteborga zaczęto usprawniać jednostkę napędową. Najwyższą moc, bo aż 130 KM, osiągał silnik B20E o pojemności 2 l. Najwyższa osiągnięta przez samochód prędkość to 190 km/h, a przyspieszenie do 100 km/h wynosiło 9,5 s. Irv Gordon do 2013 roku przejechał swoim zakupionym w 1966 roku Volvo P1800S ponad 3 miliony mili czyli 4,8 mln km. Jest to oficjalny rekord świata w odległości, przejechanej jednym samochodem przez tego samego kierowcę w celach niekomercyjnych wpisany w 2014 roku do księgi rekordów Guinnessa. Gordon zmarł w 2018 roku, przejeżdżając swoim Volvo 3,2 mln mil (5,15 mln km) w ciągu 52 lat.
    17 kwietnia 2022, 21:10 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Pininfarina Battista – Elektryczny hipersamochód produkowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Automobili Pininfarina od 2020 roku. Podczas salonu samochodowego Geneva Motor Show w marcu 2019 roku nowo powstałe przed rokiem przedsiębiorstwo Automobili Pininfarina przedstawiło swój pierwszy pojazd w postaci supersamochodu o w pełni elektrycznym napędzie. Nazwany Pininfarina Battista, jest przez to hołdem dla założyciela studia projektowego Pininfarina, żyjącego w latach 1893–1966 Battisy Pininfariny. Zespół stylistów Pininfariny, któremu dowodził Luca Borgogno, odpowiedzialny był również za projekt nadwozia pojazdu, wyróżniając się smukłą sylwetką łączącą kontrastowe barwy nadwozia z malowanym na czarno dachem oraz licznymi przetłoczeniami płynnie połączonymi z wlotami powietrza. Pas przedni przyozdobiła charakterystyczna, świetlista listwa z diod LED. Kabina pasażerska Battisty zyskała luksusowy i zarazem cyfrowy charakter, wyróżniając się dwoma ekranami dotykowymi okalającymi kierowcę, a także kołem kierownicym w formie zaokrąglonego, wyprofilowanego sześciokąta. W momencie debiutu samochód został określony najszybszym produkcyjnym samochodem w historii włoskiej motoryzacji oraz najszybszym samochodem elektrycznym na rynku. Podczas prac nad pojazdem zaangażowano inżynierów z bogatym doświadczeniem w pracach nad supersamochodami, działającymi wcześniej dla m.in. Bugatti, McLarena czy Porsche. Pod kątem technicznym samochód zapożyczył podzespoły od chorwackiej firmy Rimac. W ten sposób, układ napędowy Battisty tworzą cztery silniki elektryczne umieszczone przy każdym z kół, które rozwijają łączną moc 1900 KM i maksymalny moment obrotowy 2300 Nm. Dzięki temu Battista osiąga prędkość maksymalną 350 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w mniej niż 2 sekundy.
    Elektryczny hipersamochód produkowany przez niemieckie przedsiębiorstwo Automobili Pininfarina od 2020 roku. Podczas salonu samochodowego Geneva Motor Show w marcu 2019 roku nowo powstałe przed rokiem przedsiębiorstwo Automobili Pininfarina przedstawiło swój pierwszy pojazd w postaci supersamochodu o w pełni elektrycznym napędzie. Nazwany Pininfarina Battista, jest przez to hołdem dla założyciela studia projektowego Pininfarina, żyjącego w latach 1893–1966 Battisy Pininfariny. Zespół stylistów Pininfariny, któremu dowodził Luca Borgogno, odpowiedzialny był również za projekt nadwozia pojazdu, wyróżniając się smukłą sylwetką łączącą kontrastowe barwy nadwozia z malowanym na czarno dachem oraz licznymi przetłoczeniami płynnie połączonymi z wlotami powietrza. Pas przedni przyozdobiła charakterystyczna, świetlista listwa z diod LED. Kabina pasażerska Battisty zyskała luksusowy i zarazem cyfrowy charakter, wyróżniając się dwoma ekranami dotykowymi okalającymi kierowcę, a także kołem kierownicym w formie zaokrąglonego, wyprofilowanego sześciokąta. W momencie debiutu samochód został określony najszybszym produkcyjnym samochodem w historii włoskiej motoryzacji oraz najszybszym samochodem elektrycznym na rynku. Podczas prac nad pojazdem zaangażowano inżynierów z bogatym doświadczeniem w pracach nad supersamochodami, działającymi wcześniej dla m.in. Bugatti, McLarena czy Porsche. Pod kątem technicznym samochód zapożyczył podzespoły od chorwackiej firmy Rimac. W ten sposób, układ napędowy Battisty tworzą cztery silniki elektryczne umieszczone przy każdym z kół, które rozwijają łączną moc 1900 KM i maksymalny moment obrotowy 2300 Nm. Dzięki temu Battista osiąga prędkość maksymalną 350 km/h i przyspiesza 0-100 km/h w mniej niż 2 sekundy.
    Chevrolet Corvette C2 – Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Chevrolet od 1953 roku. Od 2020 roku produkowana jest najnosza - ósma generacja modelu. Druga generacja Chevroleta Corvette została po raz pierwszy zaprezentowana w 1962 roku. Po raz pierwszy wraz z nową generacją pojawiła się nowa odmiana nadwoziowa coupe o nazwie Corvette Stingray. Zmodyfikowano ramę, aby była lżejsza, przednie zawieszenie, ale przede wszystkim całkowicie zmieniono nadwozie, które miało przypominać wyglądem rekina. Do napędu został użyty silnik 327 V8 generujący moc 365 KM. W roku 1966 zastosowano silnik 427, z serii zwanej big-block, o mocach 425–435 KM. Jednostki były montowane pod podłużną maską. W ciągu 5 lat produkcji wyprodukowano 117,964 egzemplarze C2.
    Samochód sportowy klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Chevrolet od 1953 roku. Od 2020 roku produkowana jest najnosza - ósma generacja modelu. Druga generacja Chevroleta Corvette została po raz pierwszy zaprezentowana w 1962 roku. Po raz pierwszy wraz z nową generacją pojawiła się nowa odmiana nadwoziowa coupe o nazwie Corvette Stingray. Zmodyfikowano ramę, aby była lżejsza, przednie zawieszenie, ale przede wszystkim całkowicie zmieniono nadwozie, które miało przypominać wyglądem rekina. Do napędu został użyty silnik 327 V8 generujący moc 365 KM. W roku 1966 zastosowano silnik 427, z serii zwanej big-block, o mocach 425–435 KM. Jednostki były montowane pod podłużną maską. W ciągu 5 lat produkcji wyprodukowano 117,964 egzemplarze C2.
    Honda S600 – Mały dwuosobowy kabriolet oraz coupe produkowany seryjnie w latach 1964-1968 przez japoński koncern Honda. Produkcja S600 rozpoczęła się w marcu 1964 roku. Był to pierwszy samochód Hondy oferowany w dwóch wersjach, jako roadster, wykazującym duże podobieństwo do Hondy S500, oraz jako fastback coupe wprowadzonym w marcu 1965 roku. Honda S600 była pierwszym "masowo oferowanym" przez Hondę samochodem. Pierwsze wersje oferowane były tylko z kierownicami po prawej stronie. Dopiero w późniejszym czasie dostępne były wersje z kierownicą po lewej stronie, przez co zwiększył się eksport tego pojazdu. Model S600 w obydwu wariantach roadster i coupe dostępne były w wersji podstawowej oraz specjalnej o oznaczeniu SM600 zawierającej dodatkowe elementy wyposażenie, takie jak – specjalne kolory nadwozia, ekskluzywne oznaczenia, specjalną antenę w daszku przeciwsłonecznym pasażera, lepsze poduszki w siedzeniach, szyny pod siedzeniem pasażera w celu szybkiego usunięcia fotela, a także ogrzewanie, radio i głośniki, światła cofania oraz zapalniczkę. S600 napędzane jest czterocylindrowym silnikiem DOHC o pojemności 0,6 l o mocy 57 KM, pozwalającym na rozpędzenie samochodu do prędkości 145 km/h. Wersja kabriolet ważyła 715 kg, a model coupe tylko dodatkowe 15 kg więcej. Produkcja Hondy S600 była większym sukcesem, niż jej poprzednika - S500. Honda zbudowała 3912 roadsterów w 1964 roku oraz 7261 roadsterów i 1519 coupe w 1965 roku. Produkcja zakończyła się w 1966 roku, kiedy zaprezentowano model S800 ze sprzedanymi 111 roadsterami i 281 sztukami wersji coupe, dając całość na poziomie 11 284 sztuk w wersji kabriolet i 1800 w wersji coupe w ciągu trzech lat sprzedaży.
    Mały dwuosobowy kabriolet oraz coupe produkowany seryjnie w latach 1964-1968 przez japoński koncern Honda. Produkcja S600 rozpoczęła się w marcu 1964 roku. Był to pierwszy samochód Hondy oferowany w dwóch wersjach, jako roadster, wykazującym duże podobieństwo do Hondy S500, oraz jako fastback coupe wprowadzonym w marcu 1965 roku. Honda S600 była pierwszym "masowo oferowanym" przez Hondę samochodem. Pierwsze wersje oferowane były tylko z kierownicami po prawej stronie. Dopiero w późniejszym czasie dostępne były wersje z kierownicą po lewej stronie, przez co zwiększył się eksport tego pojazdu. Model S600 w obydwu wariantach roadster i coupe dostępne były w wersji podstawowej oraz specjalnej o oznaczeniu SM600 zawierającej dodatkowe elementy wyposażenie, takie jak – specjalne kolory nadwozia, ekskluzywne oznaczenia, specjalną antenę w daszku przeciwsłonecznym pasażera, lepsze poduszki w siedzeniach, szyny pod siedzeniem pasażera w celu szybkiego usunięcia fotela, a także ogrzewanie, radio i głośniki, światła cofania oraz zapalniczkę. S600 napędzane jest czterocylindrowym silnikiem DOHC o pojemności 0,6 l o mocy 57 KM, pozwalającym na rozpędzenie samochodu do prędkości 145 km/h. Wersja kabriolet ważyła 715 kg, a model coupe tylko dodatkowe 15 kg więcej. Produkcja Hondy S600 była większym sukcesem, niż jej poprzednika - S500. Honda zbudowała 3912 roadsterów w 1964 roku oraz 7261 roadsterów i 1519 coupe w 1965 roku. Produkcja zakończyła się w 1966 roku, kiedy zaprezentowano model S800 ze sprzedanymi 111 roadsterami i 281 sztukami wersji coupe, dając całość na poziomie 11 284 sztuk w wersji kabriolet i 1800 w wersji coupe w ciągu trzech lat sprzedaży.
    9 kwietnia 2022, 21:26 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ford GT40 – Supersamochód klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Ford Motor Company Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Już kilka miesięcy później opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Jego nazwa pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Wybudowano go, żeby przełamać hegemonię Ferrari w wyścigach samochodowych. Pierwsze prototypy GT40 były napędzane silnikiem V8 o pojemności 4,3 l, jednak modele produkcyjne miały już pojemność 4,7 l silniki pochodziły z Forda Mustanga i generowały moc 310 KM. Osiągały one prędkość maksymalną 257 km/h i przyspieszały do 100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    Supersamochód klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Ford Motor Company Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym wozem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Już kilka miesięcy później opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Jego nazwa pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Wybudowano go, żeby przełamać hegemonię Ferrari w wyścigach samochodowych. Pierwsze prototypy GT40 były napędzane silnikiem V8 o pojemności 4,3 l, jednak modele produkcyjne miały już pojemność 4,7 l silniki pochodziły z Forda Mustanga i generowały moc 310 KM. Osiągały one prędkość maksymalną 257 km/h i przyspieszały do 100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    7 kwietnia 2022, 20:42 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Jaguar XJ13 – Jedyny egzemplarz samochodu dostępny jako 2-drzwiowy roadster został zbudowany przez brytyjską firmę Jaguar w 1966 roku. Napędzany pięciolitrowym V12 o wytwarzającym moc 509 KM, które daje prędkość maksymalną 274 km/h. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów.
    Jedyny egzemplarz samochodu dostępny jako 2-drzwiowy roadster został zbudowany przez brytyjską firmę Jaguar w 1966 roku. Napędzany pięciolitrowym V12 o wytwarzającym moc 509 KM, które daje prędkość maksymalną 274 km/h. Moc przenoszona była na oś tylną poprzez 5-biegową manualną skrzynię biegów.
    16 listopada 2021, 23:58 przez Charakterek (PW) | Do ulubionych | Skomentuj