Momencik, trwa przetwarzanie danych   loading-animation
  • Szukaj


     

    Znalazłem 202 takich materiałów
    1969 Pontiac GTO Judge – GTO to muscle car klasy wyższej produkowany przez amerykańską markę Pontiac w latach 1964-1974. GTO powstał dzięki współpracy dwóch inżynierów Pontiaca: Russella Gee (specjalisty od silników) oraz szefa inżynierów Pontiaca, Johna DeLoreana. Pierwszym pomysłodawcą GTO był Shane Wiser. Pierwsza generacja GTO została zaprezentowana w styczniu 1964 roku, a jej produkcja trwała w latach 1964-1967. Drugą generację GTO zaprezentowano w listopadzie 1968 roku, a produkcja trwała do 1974 roku. GM przeprojektowało swoją platformę A w roku 1968 – nowa wersja była bardziej zaokrąglona, wpisująca się w typową dla fastbacków stylistykę. Klasyczne światła zostały zastąpione chowanymi lampami, umiejscowionymi za przedzieloną w połowie osłoną chłodnicy. Charakterystyczna maska z wlotem została zastąpiona nową, na której znalazły się dwa, rozszerzające się w kierunku szyby, po jednym z każdej strony masywnego przetłoczenia biegnącego przez środek maski. W 1969 Pontiac wprowadził do sprzedaży nowy wariant GTO nazwany "The Judge". Według początkowej koncepcji, Judge miał być tańszą alternatywą dla GTO, miał się również stać poważną konkurencją dla popularnego Plymoutha Road Runnera. Podczas rozwoju tego planu uznano jednak, że Judge będzie zbudowany z myślą o maksymalnych osiągach i sportowym wyglądzie. W tej wersji samochód był droższy o 337 dolarów od standardowej wersji GTO, za tę cenę nabywca otrzymywał szersze opony, przekładnię Hurst, różne wzory i naklejki na całym nadwoziu oraz spojler na klapie bagażnika. Pontiac GTO Judge napędzany jest przez silnik V8 o pojemności 6,6 l, który generuje moc 366 KM oraz moment obrotowy 603 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 247 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Początkowo Judge oferowany był tylko w jednym kolorze karoserii "Carousel Red," w późniejszych rocznikach dodano jednak możliwość pomalowania karoserii na dowolny kolor występujący w palecie dostępnych dla GTO barw.
    GTO to muscle car klasy wyższej produkowany przez amerykańską markę Pontiac w latach 1964-1974. GTO powstał dzięki współpracy dwóch inżynierów Pontiaca: Russella Gee (specjalisty od silników) oraz szefa inżynierów Pontiaca, Johna DeLoreana. Pierwszym pomysłodawcą GTO był Shane Wiser. Pierwsza generacja GTO została zaprezentowana w styczniu 1964 roku, a jej produkcja trwała w latach 1964-1967. Drugą generację GTO zaprezentowano w listopadzie 1968 roku, a produkcja trwała do 1974 roku. GM przeprojektowało swoją platformę A w roku 1968 – nowa wersja była bardziej zaokrąglona, wpisująca się w typową dla fastbacków stylistykę. Klasyczne światła zostały zastąpione chowanymi lampami, umiejscowionymi za przedzieloną w połowie osłoną chłodnicy. Charakterystyczna maska z wlotem została zastąpiona nową, na której znalazły się dwa, rozszerzające się w kierunku szyby, po jednym z każdej strony masywnego przetłoczenia biegnącego przez środek maski. W 1969 Pontiac wprowadził do sprzedaży nowy wariant GTO nazwany "The Judge". Według początkowej koncepcji, Judge miał być tańszą alternatywą dla GTO, miał się również stać poważną konkurencją dla popularnego Plymoutha Road Runnera. Podczas rozwoju tego planu uznano jednak, że Judge będzie zbudowany z myślą o maksymalnych osiągach i sportowym wyglądzie. W tej wersji samochód był droższy o 337 dolarów od standardowej wersji GTO, za tę cenę nabywca otrzymywał szersze opony, przekładnię Hurst, różne wzory i naklejki na całym nadwoziu oraz spojler na klapie bagażnika. Pontiac GTO Judge napędzany jest przez silnik V8 o pojemności 6,6 l, który generuje moc 366 KM oraz moment obrotowy 603 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 247 km/h i przyspieszenia do 100 km/h w 5,4 sekundy. Początkowo Judge oferowany był tylko w jednym kolorze karoserii "Carousel Red," w późniejszych rocznikach dodano jednak możliwość pomalowania karoserii na dowolny kolor występujący w palecie dostępnych dla GTO barw.
    3 września 2022, 21:59 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Shelby Daytona Coupe – Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Shelby w latach 1964–1965. Daytona została opracowana przez Carrolla Shelby jako lekki samochód sportowy opracowany na płycie podłogowej roadstera Shelby Cobra, otrzymując unikalny, aerodynamiczny wygląd dostosowany do osiągnięcia jak najmniejszych oporów nadwozia. Zostało zbudowanych tylko 6 egzemplarzy Daytona do celów wyścigowych w latach 1964-1965, ponieważ Carroll Shelby został przeniesiony do prac nad projektem Forda GT40. Samochód napędzany jest 4,7-litrowym V8 HEMI o mocy 380 KM i momencie obrotowym 530 Nm co pozwala na przyspieszenie 0-100 km/h w 4,1 sekundy i osiągnięcie prędkości maksymalnej 305 km/h. Shelby Daytona odniósł zwycięstwo w 24h Le Mans w 1964 roku oraz w Kategorii GT w 1965 roku.
    Samochód sportowy klasy kompaktowej produkowany pod amerykańską marką Shelby w latach 1964–1965. Daytona została opracowana przez Carrolla Shelby jako lekki samochód sportowy opracowany na płycie podłogowej roadstera Shelby Cobra, otrzymując unikalny, aerodynamiczny wygląd dostosowany do osiągnięcia jak najmniejszych oporów nadwozia. Zostało zbudowanych tylko 6 egzemplarzy Daytona do celów wyścigowych w latach 1964-1965, ponieważ Carroll Shelby został przeniesiony do prac nad projektem Forda GT40. Samochód napędzany jest 4,7-litrowym V8 HEMI o mocy 380 KM i momencie obrotowym 530 Nm co pozwala na przyspieszenie 0-100 km/h w 4,1 sekundy i osiągnięcie prędkości maksymalnej 305 km/h. Shelby Daytona odniósł zwycięstwo w 24h Le Mans w 1964 roku oraz w Kategorii GT w 1965 roku.
    28 sierpnia 2022, 18:54 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Ford GT40 – Supersamochód klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Forda Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT autorstwa Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Samochód ten startował w Le Mans w 1963 roku, ale nie ukończył zawodów z powodu awarii. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym samochodem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Po kilku miesiącach opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Nazwa GT40 pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Pierwsze prototypy samochodu wyposażono w 4,3-litrowe V8, jednak pojemność w modelach produkcyjnych zwiększono do 4,7 l. Silniki GT40 pochodziły z Forda Mustanga. Silniki te generują moc 310 KM i moment obrotowy 446 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 257 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    Supersamochód klasy średniej produkowany przez amerykańską markę Ford w latach 1964-1968. Na początku lat 60. w wyścigach dominowały samochody Ferrari. Właściciel Forda Henry Ford II postanowił zaistnieć w samochodach sportowych. W tym celu starał się wykupić Ferrari za 16 milionów dolarów. Enzo Ferrari najpierw wyraził zgodę, jednak w trakcie finalizacji transakcji wycofał się. Ford postanowił pokonać Ferrari na torze wyścigowym. Dotarły do niego projekty prototypu o nazwie Lola GT autorstwa Erica Broadleya z firmy Lola Racing Cars. Samochód ten startował w Le Mans w 1963 roku, ale nie ukończył zawodów z powodu awarii. Główny konstruktor firmy Lola Eric Broadley rozpoczął prace nad nowym samochodem pod kierunkiem Johna Wyera, byłego szefa Aston Martina. Po kilku miesiącach opływowe coupe zamieniło się w Forda GT40. Nazwa GT40 pochodzi od „Grand Touring” i 40 cali wysokości, stąd GT i 40. Pierwsze prototypy samochodu wyposażono w 4,3-litrowe V8, jednak pojemność w modelach produkcyjnych zwiększono do 4,7 l. Silniki GT40 pochodziły z Forda Mustanga. Silniki te generują moc 310 KM i moment obrotowy 446 Nm co pozwala na osiągnięcie prędkości maksymalnej 257 km/h i przyspieszenie 0-100 km/h w 5,3 sekundy. Pięć modeli prototypowych było roadsterami, wliczając to Forda X-1. Wykorzystane zostały skrzynie biegów: Hewland LG500 a w ostatnich modelach automatyczne skrzynie biegów. Ford GT40 był czterokrotnym zwycięzcą wyścigu Le Mans w latach 1966-1969.
    20 lipca 2022, 20:37 przez AwokadoOo (PW) | Do ulubionych | Skomentuj
    Aston Martin Rapide S – Samochód osobowy klasy wyższej produkowany przez brytyjskiego Aston Martina w latach 2010-2020. Samochód koncepcyjny został zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych w Detroit w 2006 roku. Wersję produkcyjną zaprezentowano trzy lata później podczas targów we Frankfurcie. Nazwa Rapide wywodzi się od Lagondy Rapide - sportowego sedana produkowanego w latach 1961 - 1964 przez firmę Lagonda, która obecnie należy do Astona Martina. Samochód bazuje na modelu DB9. W 2013 roku zaprezentowano odświeżoną oraz mocniejszą odmianę oznaczoną literą S wyposażoną w ten sam silnik V12 5,9 l o zwiększonej o 81 KM mocy do 558 KM. Wraz z wprowadzeniem nowej wersji delikatnie przemodelowano grill oraz tylny spojler, a wnętrze pojazdu wzbogacono o dwukolorową skórzaną tapicerkę, czujniki cofania oraz rozbudowany system multimedialny. Rapide S przyspiesza 0-100 km/h w 4,9 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 305 km/h.
    Samochód osobowy klasy wyższej produkowany przez brytyjskiego Aston Martina w latach 2010-2020. Samochód koncepcyjny został zaprezentowany podczas targów motoryzacyjnych w Detroit w 2006 roku. Wersję produkcyjną zaprezentowano trzy lata później podczas targów we Frankfurcie. Nazwa Rapide wywodzi się od Lagondy Rapide - sportowego sedana produkowanego w latach 1961 - 1964 przez firmę Lagonda, która obecnie należy do Astona Martina. Samochód bazuje na modelu DB9. W 2013 roku zaprezentowano odświeżoną oraz mocniejszą odmianę oznaczoną literą S wyposażoną w ten sam silnik V12 5,9 l o zwiększonej o 81 KM mocy do 558 KM. Wraz z wprowadzeniem nowej wersji delikatnie przemodelowano grill oraz tylny spojler, a wnętrze pojazdu wzbogacono o dwukolorową skórzaną tapicerkę, czujniki cofania oraz rozbudowany system multimedialny. Rapide S przyspiesza 0-100 km/h w 4,9 sekund oraz osiąga prędkość maksymalną 305 km/h.
    Johnny Herbert – John Paul Herbert (ur. 25 czerwca 1964 w Brentwood) – brytyjski kierowca wyścigowy. Zadebiutował w Formule 1 w 1989 podczas GP Brazylii w barwach zespołu Benetton. Przez całą swoją karierę wygrał 3 wyścigi Grand Prix. Zakończył starty w F1 po sezonie 2000.
    John Paul Herbert (ur. 25 czerwca 1964 w Brentwood) – brytyjski kierowca wyścigowy. Zadebiutował w Formule 1 w 1989 podczas GP Brazylii w barwach zespołu Benetton. Przez całą swoją karierę wygrał 3 wyścigi Grand Prix. Zakończył starty w F1 po sezonie 2000.
    Nissan Silvia S15 – Sportowe coupe produkowane w latach 1964-1968, a później w latach 1974-2002 przez japońską firmę Nissan, oparte na platformie Nissan S. W 1999 roku w Japonii na sprzedaż trafiła nowa wersja Silvii - S15, samochód zawiera agresywną stylistykę wewnątrz i na zewnątrz, aktualizując poprzedni styl Silvii  zgodnie z nowoczesnymi trendami w projektowaniu samochodów. Wymiary nadwozia zostały zmniejszone w stosunku do poprzedniej generacji tak, aby odpowiadało klasie kompaktów rządu japońskiego, co miało wpływ na sprzedaż poprzedniego modelu. Silvia S15 wyposażona jest w dwulitrowy silnik SR20DET I4, który dzięki modernizacji turbosprężarki z łożyskami kulkowymi, a także ulepszonemu systemu zarządzania silnikiem wytwarza moc 247 KM i moment obrotowy 275 Nm. Bez turbo moc wynosi 165 KM. W sierpniu 2002 roku Nissan zaprzestał produkcji platformy S, a ostatnim samochodem zbudowanym na tej płycie była Silvia S15. Produkcja Silvii zakończyła się w 2002 roku w wyniku starań Nissana o zmniejszenie liczby dostępnych platform.
    Sportowe coupe produkowane w latach 1964-1968, a później w latach 1974-2002 przez japońską firmę Nissan, oparte na platformie Nissan S. W 1999 roku w Japonii na sprzedaż trafiła nowa wersja Silvii - S15, samochód zawiera agresywną stylistykę wewnątrz i na zewnątrz, aktualizując poprzedni styl Silvii zgodnie z nowoczesnymi trendami w projektowaniu samochodów. Wymiary nadwozia zostały zmniejszone w stosunku do poprzedniej generacji tak, aby odpowiadało klasie kompaktów rządu japońskiego, co miało wpływ na sprzedaż poprzedniego modelu. Silvia S15 wyposażona jest w dwulitrowy silnik SR20DET I4, który dzięki modernizacji turbosprężarki z łożyskami kulkowymi, a także ulepszonemu systemu zarządzania silnikiem wytwarza moc 247 KM i moment obrotowy 275 Nm. Bez turbo moc wynosi 165 KM. W sierpniu 2002 roku Nissan zaprzestał produkcji platformy S, a ostatnim samochodem zbudowanym na tej płycie była Silvia S15. Produkcja Silvii zakończyła się w 2002 roku w wyniku starań Nissana o zmniejszenie liczby dostępnych platform.